|
Vanochtend moest ik voor een postoperatieve mri naar het uza.
Daar geraak je nu niet zomaar meer binnen, ze hebben zelfs geprobeerd Mich buiten te houden.. maar die heb ik met de rolstoel toch nog nodig. Het is nogal een lange gang naar de mri.. Dan moesten we verder naar een tafel en kregen we de vragen of we keelpijn hebben gehad, moesten hoesten enz., nadien moesten we onze handen ontsmetten en mochten we verder. Voor onze eigen veiligheid droegen we wel mondmaskers. Op de mri aangekomen was er geen kat! Normaal zit er altijd wel volk. Een verpleger kwam me dan roepen, ik vroeg wat ik allemaal moest uitdoen. Enkel mijn bh, had ik al meteen spijt dat ik die had aangedaan. Dan maar den al ouden truc van de bandjes door de mouwen en zonder kleding uit te doen je bh uitkrijgen. Ik had om het me gemakkelijk te maken een kleedje aangedaan, omdat ik niet wist of ik me volledig moest uitkleden. Wel sexy met nog steeds die witte operatiekousen eronder.
De verpleger kwam binnen toen ik mijn bh uit mijn kleed trok. Die doe ik straks niet terug aan, niemand ziet dat verschil; zei ik. Waarop de verpleger antwoordde; we zouden er 2 goede mondmaskers van kunnen maken. 😂
Ik vroeg hem of het warm of koud was in de mri, want dan wist ik of ik mijn mutsje moest ophouden. Want in het ziekenhuis was het heel warm. Dus trok ik mijn mutsje af en hij zei meteen; dat zie ik nu zo graag, se. Een vrouw met kort haar! 🤣
Weer eens in de tube.. het lastige is dat daar geen aftelklokje in hangt. Je weet dus niet hoe lang het gaat duren en hoe lang je er al in ligt. Als je er in ligt heb je veel te veel tijd om na te denken.. en plots dacht ik.. die hebben toch wel door gegeven dat ik nu allemaal vreemd materiaal in mijn lichaam heb zitten! En dan slaat die fantasie op hol, want je mag geen ringen of niets anders met metaal aanhebben wegens het magnetisch veld. En dan begin je te denken, wat zou er gebeuren als een mri helemaal niet mag met al dat materiaal in mij. Zou ik dan naar de kanten gezogen worden? Of zou dat heel warm worden? Ik zag al stoom uit mijn buik komen 😂. Veel te veel tijd om allemaal dingen te bedenken daarin. Deze mri duurde wel extreem lang. Ik weet dat mijn vorige MRIs rond de 20 min zaten, maar deze bleef maar duren. Toen ik terug bij Mich kwam zei hij ook meteen dat ik meer dan een uur was weg geweest! Aan den bh zal het in ieder geval ni gelegen hebben. 😄
Nadien hadden we nog even bespreking met de orthopediste. Met dat ik was opgenomen is er op die manier meteen contact gelegd met een orthopediste die me nu in België zal opvolgen. Een heel toffe! Ik heb met haar besproken om den oxycodon vanaf morgen naar 1 pilletje per dag af te bouwen en zien of dat doenbaar is. Het is volgens haar in mijn geval zeer belangrijk mijn kine ook in de Corona tijd door te zetten. Nu heb ik met mijn kine afgesproken (om niemand anders te belasten) dat ik zelf met den automatic naar hem rij en dat hij me dan uit de auto komt halen. Ik zal de oefeningen dan wel met mondmasker moeten doen om de kans op besmetting zo klein mogelijk te houden.
Daarstraks dan toch wat frustraties die te boven kwamen. Ik geraak momenteel nog niet naar ons waskot, waardoor ik daar nog niets kan helpen. Tijdens de dag was er blijkbaar een glas gevallen en was ik zo koppig dat ik zelf wilde stofzuigen. Ook al duurde dit dan veel langer. En dan komen de tranen.. ik wil zo veel doen in huis, dat ik nog niet kan.. en waarvan ik zot word om dat te moeten aanzien dat ik er niets aan kan veranderen! Echt zo frustrerend..
De spiegel is ook telkens een confrontatie. Als ik voorbij een spiegel kom, herken ik mezelf niet. 😔 Dat vind ik toch een van de moeilijke dingen om te aanvaarden. Ik ben niet wie ik zie.. en dat gaat niet om de rolstoel en de nieuwe vorm van mijn heup. Daar heb ik eigenlijk (tot nu toe) totaal geen probleem mee. Het gaat vooral om het gezicht dat ik zie.
19-03-2020 om 20:23
geschreven door Veronique.jp 
|
