|
Vorige zondag zijn Mich en ik naar Heidelberg gevlogen om
maandag met een arts te gaan spreken.
Maandagochtend zaten we al om 6u45 in het ziekenhuis. De
werking in Duitsland is anders dan bij ons. Wie er eerst zit, zal eerst
geholpen worden. Omdat we die dag ook nog een arts in Essen wilden spreken,
moesten we er wel als eersten zitten.
Normaal zou de arts om 9u beginnen, maar de klok tikte
verder weg.. Mich al een aantal keer gaan vragen, want we moesten onze vlucht
hebben naar Essen waar we normaal tegen 11u moesten zijn.
Tegen 10u10 mochten we eindelijk binnen. Deze arts stelde
radiotherapie voor en nadien eventueel een operatie. Ook al maakt de
radiotherapie de operatie nog moeilijker.
Na deze bespreking kwam ik met geen goed gevoel buiten.
Veel tijd om erover te piekeren hadden we niet want we
moesten onze vlucht halen. Door het slechte weer hadden ze het vliegtuig naar
een andere luchthaven moeten omleiden en werden we opgepikt om ons daar naartoe
te brengen. Probleem wat dat we dringend naar Essen moesten en de andere
luchthaven een uur verder rijden was.
Oli had in tussentijd al contact gehad met Essen en we
konden nog tot een 13u30 binnenkomen.
Ondertussen wat het al 12u30 en hadden een vlucht van 45min
voor de boeg en dan nog een stuk rijden. Het ging dus allemaal heel krap
worden.
In de auto kwamen de tranen toch weer te boven, de spanning,
het niet zo goed gevoel na het gesprek. Soms weet je het echt niet meer..
Door het slechte weer was er heel veel turbulentie en ik ben
dan al geen held in een vliegtuig. Het grootste deel heb ik er met mijn ogen
toe gezeten en gedacht dat we met de kindjes in een rollercoaster zaten.
Ik was zo blij dat we aan de grond stonden!
In Essen aangekomen stond de auto al op ons te wachten,
meteen door naar het ziekenhuis. Het was ondertussen al 13u45 en wisten dat we
te laat gingen komen.
Kom je in dat ziekenhuis aan, blijkt dat zo groot te zijn
dat je nog naar een ander gebouw moet lopen. Mijn fysiek is dezer dagen niet zo
goed en heel snel ben ik niet meer. Toch mijn best gedaan.. kwamen we er
tegen14u15 binnen. Mich de uitleg gedaan van ons vliegtuig dat omgeleid was en
we mochten dan toch nog binnen.
Deze chirurg had duidelijk meer ervaring met dit soort
operaties. Omdat het bij mij in het bekken en op het heiligbeen zit is het wel
een uitdagendere operatie.
Maar als alles goed loopt zou hij me nadien nog wel zien
lopen. Eigenlijk is het verhaal een beetje hetzelfde als in Leuven. Ik zou er
een dropvoet aan overhouden. Mijn bekken zal natuurlijk niet meer de stevigheid
als nu hebben en lange afstanden zal niet meer lukken. Maar als ik nog wel kan
stappen en zonder een stoma en incontinentie enzo moet leven, zou ik al zo
gelukkig zijn.
Hij voorziet wel dat er na de operatie 40 tot 50% kans op
wondinfectie is, omdat het zo een grote wonde zal zijn. Dan is er wel kans dat
nog kleine operaties volgen.
Ik moet toch wel rekenen dat ik zeker 4 weken daar in het
ziekenhuis zal moeten verblijven.
Het grote verschil met Leuven is dat de operatie hier maar
een 4 a 5u zou duren. Tegenover Leuven 17 a 18u.
Wat nog heel belangrijk was, is dat er geen uitzaaiingen
mogen zijn.
Hiervoor moest ik woensdag onder de PETscan.
In ieder geval kwamen we bij deze chirurg met een goed
gevoel buiten, hij heeft ons terug hoop gegeven.
8 januari zou hij me kunnen opereren.
De terugvlucht naar huis was ook nog in het slechte weer,
dus weer heel blij dat we in Antwerpen aankwamen.
Dinsdagavond kreeg ik telefoon dat de PETscan in Palfijn
kapot was.. ik zou dan pas volgende week ergens kunnen komen.
Meteen de oncoloog gecontacteerd en woensdag kreeg ik
telefoon van het UZA dat ik donderdagochtend kon komen.
Een PETscan is vooral veel wachten met de producten dat ze
moeten inspuiten, het onderzoek zelf duurt maar 15 min. In de buis heb ik in
mijn hoofd kerstliedjes zitten zingen om de tijd vooruit te doen gaan.
Die dag zijn we kapotgegaan van de stress en angst. Tot
later die dag het verlossende antwoord dat er geen uitzaaiingen zijn.
Eindelijk eens tranen van vreugde!
Dit hadden we echt eens nodig, nog eens positief nieuws.
Nu weten we dat we voor de operatie kunnen gaan.
Vrijdag hebben we nog even bespreking gehad met de oncoloog.
De vraag is nu of ik nog een chemo moet krijgen voor de
operatie.
Niet om hem te laten krimpen, maar om te voorkomen dat hij
nog zou groeien.
Probleem is dat ik telkens zo ziek ben van de chemo en ik
niet meer zo snel recupereer. Als men nu nog een chemo geeft, ben ik dan genoeg
hersteld tegen de operatie?
De oncoloog gaat maandag contact opnemen met de chirurg om
dit te bespreken en dan zal ik maandag weten of we dinsdag nog met chemo
starten.
Na het goede nieuws zijn we samen met vrienden gaan uit
eten. Eens even onze gedachten verzetten. Nog eens iets normaal gaan doen.
Vandaag gaan we met de kindjes de kerstboom versieren en
genieten van het samenzijn.
|
