15-01-2020 om 13:49 geschreven door Veronique.jp  

Omdat alles goed gaat mag ik de dag nadien al naar een gewone kamer. Het lastige hier is dat er geen 1-persoonskamers zijn. Je ligt altijd per 2.. ik lig met nogal een luidruchtige Indische dame. Die die dag heel veel bezoek krijgt.. dat kun je op dat moment echt wel missen. Bij ons heb je dan ook iets van een gordijntje tussen de 2 bedden, dat heb je hier ook niet. Ik heb nog steeds mijn epidurale verdoving en zal die nog wel even nodig hebben.  

De dag nadien mag de Indische dame naar huis en komt er een jongetje van 12 met zijn mama op de kamer liggen. Vriendelijke mensen, spreken spijtig genoeg geen Engels. Die nacht worden we allemaal opgeschrikt door hevig gebrul! Blijkbaar de kamer naast ons, een man dat soms doordraait! Niet normaal, gewoon om schrik van te hebben.   

Mijn kindjes komen samen met mama op vrijdag na school naar Essen. Wat ben ik blij ze te zien. Ze blijven het hele weekend en komen doorheen het weekend regelmatig mijn kamer binnen. 

Tijdens de dag kan ik niet zoveel doen. Ik moet 2 weken platte rust houden in bed. Dus ook niet recht komen, eerst mocht ik 30 graden omhoog, nu 45 graden. Maar dat is echt niet veel. Niet handig om te eten, maar ik heb ook echt nog geen honger. Ik heb 2 drainages lopen vanuit de buik en rugwonde. Ook een urinecatheter.  

Zondagnacht schieten we weer wakker van getier en geroep! De verpleging staat te roepen, die man gaat volledig over het rooie en gooit met zijn infuuspaal naar de verpleging. Iets later staat security hier, maar ook zij krijgen hem niet gekalmeerd en halen ze er de politie bij. Die nemen hem mee en brengen hem naar psychiatrie. Ik ben blij dat hij weg is, want zo iemand de kamer naast u is geen pretje.  

Maandag ben ik jarig. De kindjes bellen me ‘s ochtends al. 🙂 Mich blijft heel de dag bij mij. Zijn hotel is niet zover hier vandaag en hij pendelt met de elektrische step tussenin. ‘s Avonds als hij doorgaat ziet hij dat de step gestolen is. Lag nochthans goed vast recht voor de inkom waar altijd veel volk is.. zo jammer, was echt wel handig voor hem, omdat hij dan ook eens naar het centrum kon om te gaan eten. Dan maar te voet naar het hotel.  

Maandagavond laat, plots gaat er een alarm. Daar lig je dan.. je kan niets doen. De mama van het kindje naast mij gaat kijken. Brandalarm. Blijkbaar een van de sensors kapot. Dan denk je toch.. moest t nu echt alarm zijn.. je kan niet uit bed.

Het jongetje en zijn mama zijn vanmiddag vertrokken. Nu weer afwachten wie er naast me komt liggen.  

Ik zal blij zijn wat minder afhankelijk te zijn, dat is nu toch iets heel lastig. De verpleging is hier ook niet erg snel.. als ik dan zie hoe het op oncologie was, hoe lief, medelevend de verpleging daar was. Dat mis ik wel.  

Sinds deze ochtend zijn de drains eruit. De wonde ziet er mooi uit. Nu hopen dat dat zo blijft! Dat er geen wondinfectie komt, want dan is het terug opereren. Momenteel zit de epidurale verdoving er nog in, maar ze willen nu toch wel beginnen testen of ik zonder kan. Daar kijk ik niet naar uit.

Maar het allerbelangrijkste is dat het kreng eruit is! 

15-01-2020 om 13:45 geschreven door Veronique.jp  

Dinsdagochtend  moesten we hier tegen 10u30 zijn. Eerst een moeilijk afscheid van de kindjes, wat ga ik ze missen. 😢 Nadien een rit van een goede 2u naar Essen.  

Daar aangekomen eerst allemaal papierwerk, want als buitenlander is het toch allemaal wat moeilijker. Nadien spreken we eerst een arts die we nog niet kennen. Hij legt nog eens uit wat er gaat gebeuren en of er nog vragen zijn. We hebben nog wel wat vragen.. nadien komt de eerste chirurg prof. Hardes erbij, hem hadden we nog niet gesproken. Hij zal samen met prof. Streitburger het grootste deel van de operatie uitvoeren. In totaal komen er een 4 a 5 chirurgen aan te pas. Dan begin ik te huilen.. zeg ik dat ik bang ben om tijdens de operatie te sterven.. dat ik mijn 4 kindjes nog niet wil achterlaten. Dat is echt mijn grootste angst, sterven tijdens de operatie. Hij zegt dat er altijd risico’s zijn.. maar probeert me wel wat gerust te stellen. Na vertrek van prof Hardes zegt de andere arts nog dat het 2 topchirurgen zijn die volledig op elkaar zijn ingewerkt.  

Ze doen nog een ecg en bloedproeven.  

Nadien een gesprek met de anesthesist van de operatie. Dit was geen gesprekje wat je gewoon bent als je een operatie ondergaat. Of toch niet de operaties die dan gehad heb. Alle risico’s worden overlopen en dat blijken er wel heel erg veel.. hij legt dan ook uit dat ze eerst epidurale gaan steken en als ik nadien slaap krijg ik 2 catheters in mijn hals. 1 voor medicaties voor bv. mijn hart te helpen tijdens de operatie en dan een catheter waar ze 1 liter bloed per minuut kunnen doorpompen moest ik plots veel bloed verliezen. Ze voorzien 10 liter bloed. Moesten ze merken dat ik meer nodig heb, kunnen ze die snel genoeg aanvoeren. Supervriendelijke anesthesist.. maar na dit gesprek kon ik maar aan 1 ding denken. RUN!! Ik pak mijn boeltje en ben weg.. zo’n angst.. 

Ons laatste gesprek die dag is met prof. Streitburger. Ook bij hem begin ik te huilen van de spanning. Hij zegt meteen; er is nog niemand op mijn tafel gestorven en jij gaat niet mijn eerste zijn!  

Omdat orthopedie zo vol ligt mag ik nog mee in het hotel gaan slapen en moet ik er de volgende ochtend om 6u45 zijn.  Zo blij dat ik lig met mich meekan.  

Die nacht slaap ik niet geweldig. Toch is het veel te snel ochtend. DE ochtend.. ik moet het allemaal gewoon ondergaan.. geen keuze.  

In het ziekenhuis moeten we nog een hele tijd wachten. Ik denk dat het pas 8u is als ze me roepen. Ik moet een ziekenhuisschortje aandoen en op een bed gaan liggen.. ze brengen me naar het OK. Mich mag nog een heel stukje meelopen, ook omdat ik geen Duits spreek. Tot de anesthesist eraan komt en dan moeten we elkaar gedag zeggen. 😢 Op dat moment heb ik ook een klik gemaakt en geprobeerd zo rustig mogelijk te worden.. het echt gewoon te ondergaan. Dat is wel gelukt. Ik word in een voorbereidingskamer gezet waar 2 anesthesisten me klaarmaken. Ik krijg een epidurale verdoving en een infuus en val in slaap. 

15-01-2020 om 12:58 geschreven door Veronique.jp