Allemaal vrolijke kerstfeesten gewenst! Veel liefde, gezelligheid, samenzijn met je dierbaren.🎄🎅🏻

Vorige dinsdag ben ik met tranen aan de laatste chemo begonnen. Deze was er echt te veel aan. De angst om weer zo ziek te worden, de feesten die eraan komen.😥

Donderdag was de chemo afgelopen, maar ik kon nog geen glas water drinken of ik begon al over te geven. Weer ziek. Onderweg naar huis al een geluk braakzakjes bij.

Toch altijd blij om thuis te komen, kindjes te zien en te knuffelen en meteen bed in.

Mijn maag wil niet meewerken.

De volgende dag neem ik een pilletje waarvan ik weet dat ik heel de dag doorslaap. Ik kan toch niets binnenhouden, dus beter erdoorheen slapen.

Zaterdag voel ik me iets beter, geen energie, want ben weer veel kilo’s kwijt. Maar als ik een paar slokjes water neem blijven ze er wel in. Ik moet nog heel voorzichtig zijn, maar zo lukt het wel. Ook met minibeetjes eten lukt het zo.

Zondag kan ik al eens op de zetel komen liggen en nog met steeds kleine beetjes drinken en eten. Ik voel me toch al wat beter.

Ik denk bij mezelf, niet klagen, is de eerste keer dat ik zo snel in de zetel kan komen liggen na een chemo.💪🏻

Maandag gaat Mich naar de winkel allemaal kleine hapjes halen en besluiten we in de namiddag met de kindjes al een klein kerstfeestje te doen. Vanuit de zetel ben ik er zo toch ook bij en ik kan al wat meer van de lekkere hapjes mee eten. 🎄

Dinsdag, kerstavond. Deze avond vieren we altijd samen met mijn mama, broer en zijn dochtertje en ons gezinneke. Dit jaar heeft mijn mama ocharme voor alles zelf moeten zorgen. Ik heb met niets kunnen helpen. Dit is zo frustrerend..

Mijn kindjes doen tijdens de dag heel erg hun best Moni te helpen en al de hapjes mee te bereiden. Dit jaar doen we allemaal hapjes en geen diner. De kindjes hebben na al de hapjes toch nooit geen honger meer.

Ik moet nog steeds alles vanuit de zetel volgen. Maar ik ben zo blij met het samenzijn.

De hapjes smaken nu ook echt.

Vanochtend ben ik voor het eerst met een beetje meer energie wakker geworden. De dagen ervoor voelde het alsof ik een marathon liep wanneer ik gewoon mijn tanden aan het poetsen was. Nadien moest ik gaan rusten om op adem te komen.

Ik ben zelf broodjes kunnen gaan insteken voor een kerstbrunchke.. daar zou ik de dagen ervoor geen kracht voor hebben gehad.

Voor de namiddag hadden de kindjes een filmnamiddag gevraagd. Open haard aan, chipjes op tafel en allemaal onder een fleecedekentje samen voor een film. Genieten van het samenzijn.

Normaal gezien doen we kerstdag met Mich zijn familie, maar dat gaan we zondag doen. Ik hoop tegen dan voldoende energie te hebben uit huis te gaan.

Ik ben dus al heel blij dat ik de laatste dagen zo met ons gezinneke heb kunnen doorbrengen.💞

Het ergste aan de ziekte is mijn schuldgevoel naar de kinderen toe. Hoe zij hier mee worden ingesleurd. Hoeveel verdriet en angst hen wordt aangedaan. Je doet hen een soort lijden aan dat ze niet verdienen.

Nu ook tijdens de vakantie zou je vanalles met hen kunnen gaan doen en dat kan ik nog niet. Gewoon eens simpel gaan schaatsen, uitstapje doen..

Mijn grote geluk is dat ik zo’n prachtkinderen heb die er totaal niet over klagen, content zijn met de kleine dingen die we samen doen. (ik probeer in de zetel dan veel gezelschapspelletjes met hen te doen)

Maar toch knaagt dat schuldgevoel..❤️