Amai, wat een droomdag gisteren! Ik ben meegegaan met David en Kayla naar de Badlands om een hele namiddag-avond-nacht uilen te vangen, met de quad! Geen mijlen stappen en alles was goed uitgekiend. David werd ergens in ons werkgebied afgezet en ging op zoek naar nog meer nestplaatsen (kwestie van zeker te zijn dat we zo goed als alle uilen gevangen hebben). Hij ging op de gevonden plaatsen ook vallen opstellen. Daarna pikte Kayla me op aan de truck en vertrokken we met de quad richting 6 gekende nestplaatsen om daar de vogels te vangen. Het was schitterend! Eindelijk kan ik zeggen dat ik met paarden gereden heb. Een 100-tal in één keer ofzo ('k heb het stuur mogen overnemen op de 'vlakkere' stukken weg!)? Als David gedaan had met zijn zoektocht kwamen we hem terug tegen op de 2-track, welke als centrale as door het gebied liep.
Tot daar het goed uitgekiende plan, want dan stonden we daar met 3 en 1 quad en 6 + 4 nestplaatsen die dringend moesten bezocht worden en zo'n 15 vallen uitgezet over het terrein. Onder het motto: moeilijk gaat ook, heeft David plaats genomen achter het stuur en zaten Kayla en ik elk aan een kant, achterop het frame. Comfortabel was het helaas niet te noemen, zeker als je erbij denkt dat het terrein hobbelig is (van onder andere erosie en koeien en bizon pootafdrukken) en er onder de vegetatie grachten en prairiehonden-zandophopingen kunnen verschuilen. Momenteel zit ik in de fase dat een bed of een autozetel zelfs niet aangenaam is om op te zitten, maar het gaat om het resultaat. We hebben 12 vogels gevangen en geringd, maar helaas geen zendertjes teruggevorded. Het was ongelofelijk!
Rond 3u 's nachts zette Kayla me terug af aan de truck met alle vallen en dan ging ze David ophalen. Ik laadde alles in en wachtte dan een kleine 10 minuten, omgeven door de Melkweg en ontelbare krekels. We hadden de maan al zien ondergaan, dus alle sterren waren op hun best te zien. Ik heb zelfs eentje naar beneden zien vallen! Hoeveel perfecter kan een dag zijn?!
Vandaag gaan we opnieuw een quad ter beschikking hebben om rond te cruisen. Kayla is terug naar huis vertrokken met haar quad en vandaag zal Jessica (een medewerkster van de National Forrest Service) ons helpen met een quad van haar dienst. Het wordt normaal gezien onze laatste dag hier in de Badlands, dus we gaan alle plaatsen bezoeken waar we nog uiltjes moeten vangen. Het belooft weer dolle pret te worden!
Morgen vertrekken we dan terug naar Umatilla, Oregon (een autorit van 18u).
Ik zal straks enkele foto's van gisteren uploaden, maar eerst moeten enkele MP3's opgeladen worden. Werk gaat voor, dus even geduld hiervoor!
David zal straks een ijsje mogen trakteren (zoals afgesproken. Had de US gewonnen, dan had ik het aan de rekker) :)
Ik ben intussen herbegonnen met het invoeren van alle data in excel-tabellen, terwijl David met Kayla en de quad richting de Badlands getrokken zijn. De voet en lies gaan trouwens stukken beter. Morgen zal ik weer als een dartel veulen kunnen rondspringen in de prairie. Groetjes!
Door lies- en voetproblemen (overbelasting) heb ik vandaag een day-off gekregen. Al is dat niet letterlijk te nemen, want David heeft ervoor gezorgd dat ik me geen moment zou vervelen. Ik ben begonnen met alle data die we hier in South Dakota verzameld hebben, in de computer in te voeren (enerzijds de vogelgegevens: ringnummer, gewicht, vleugellengte... en anderzijds de vang-gegevens: hoelang staan onze vallen uit, wanneer vangen we wie, welk moment van de dag zijn we het meest succesvol...). Geloof me, het is een berg werk, plezant werk, want de volgende stap (voor de vang-gegevens) zal het maken van grafieken en het trekken van conclusies zijn (we zullen dit al doen voor SD, zodat we zeker zijn dat alle nodige gegevens in excel staan. Andere mensen zullen de lijst verder aanvullen met de data van de andere locaties die dit jaar bezocht werden, en nog iemand anders zal in de toekomst een paper hierrond schrijven, waarin alle data rond het uilenvangen verwerkt wordt. Een ware samenwerkende vennootschap!
Terwijl ik daarmee bezig was, is David naar de Badlands getrokken, op zoek naar een uilennest. We hadden deze middag een tip gekregen van een nieuwe site, maar helaas niets gevonden. David heeft ook verder gezocht naar een quad en morgenmiddag komt iemand 1 brengen. De bezorgster zal hier 2 dagen blijven om te helpen met uilenvangen, zodat we het werk hier stilaan kunnen afronden. De 10e worden we namelijk al in Californië verwacht om Flammulated Owls te vangen, de laatste fase van deze onvergetelijke, formidastische stageperiode. Het is 2 dagen rijden van hier naar Umatilla, daar blazen we eerst enkele dagen uit en ronden we het Burrowing Owlen werk volledig af en daarna vertrekken we richting Utah om enkele teruggevangen geolocators op te halen en van daaruit gaan we naar Californië (een totaalreis van opnieuw 2 dagen). Het belooft nog aangenaam druk te worden!
Zaterdag zou het zelfs niet mogelijk geweest zijn om uilen te vangen, want we hebben 4 onweders boven ons hoofd gekregen! Het goot water en de bliksem sloeg opnieuw ergens in de buurt in. BOEM!
Gisteren zijn we wel weer het veld ingetrokken. Zoals verwacht was de weg onberijdbaar en hebben we 2,5mijl gestapt richting eerste gekende nestsite. Van de 6 gekende nestsites die we afgelopen hebben, was er slechts 1 in gebruik. Gelukkig hebben we nog 2 nieuwe sites gevonden. We hebben een mannetje en een vrouwtje gevangen en............. Het mannetje droeg een geolocator! Ik weet nog niet waar hij naartoe getrokken is om te overwinteren, maar jullie komen het in het volgende blogbericht wel te weten.
Onderweg kwamen we een nieuwsgierige coyote en een kudde bizons tegen. We zaten écht in de ongetemde prairie. Naast het lopen door knie-heuphoge vegetatie moesten we ook modderige canyons, uitgesleten door jarenlange regenwaterafvoer, oversteken. Al een geluk dat de ratelslangen niet op de loer lagen :)
Zoals gisteren al gezegd, de horizon zag een hele namiddag donkergrijs-regenblauw. Toch is het ons gelukt om op 3 sites, 4 vallen te zetten en 3 vogels te vangen. We moesten terug kilometers afleggen om tot aan de nestplaatsen te geraken en de lucht was drukkend en warm (30°+). Het zweet liep zonder stoppen van onze neus!
Na enkele uren ging David de vallen verwijderen en ik liep de andere kant uit, richting de auto om op verschillende plaatsen oude/nieuwe nestplaatsen te vinden (controleren of de gekende nestplaatsen van vorig jaar terug bewoond waren). Aangekomen op de eerste stop begon de lucht te rommelen en de regenwolken hingen dreigend dichtbij. Gauw heb ik de prairiehondenkolonie afgelopen, maar niets gevonden. Het is ook niet meer gemakkelijk om uilennesten te vinden, want de regen heeft hier zowat alles al weggespoeld. Daarna zette ik koers naar de auto om het graafgereedschap dat uit m'n rugzak stak achter te laten. De bliksem was namelijk al relatief dichtbij genaderd en metaal, bliksem en een vlak graslandschap is blijkbaar geen goeie combinatie. Daarna twijfelde ik om naar een 2e nestsite te zoeken, maar het onweer hing iets te dichtbij om comfortabel te zijn. Ik ben dan maar 500m verder richting de omheining gelopen, want David kon elk moment aan de horizon verschijnen met 4 vallen onder zijn armen. Net aangekomen zag ik hem lopen. Terwijl ik naar hem toeliep, stak de wind op. De knie-heuphoge vegetatie lag met momenten plat op de grond! Ook de regen begon langzaam harder te druppelen. Het gevoel was te vergelijken met iemand die zijn nagels tegen u huid tikt/slaat. We waren net op tijd in de auto toen de hemel alle sluizen open zette! Dan begon een race tegen de klok om de 2-track te verlaten, voordat we onszelf terug zouden vastrijden in de modder. Gelukt! De regen viel verschrikkelijk hard neer. Je kon nauwelijks 10m ver zien en dikke stromen water liepen van en langs de weg. Dat in combinatie met de sterke wind en de bliksem, maakten onze autorit bijzonder intens!
De bliksem sloeg zelfs niet ver van ons in. We reden de Badlands-bergen op om het park te verlaten en plots werd de lucht wit, zagen we een bliksem verticaal naar beneden lopen en direct daarna BOEM. De natuur op zijn hevigst (en op zijn best)! De regen heeft zeker 20 minuten lang met bakken uit de lucht blijven vallen en daarna bleef het nog enkele uren op zijn Belgisch doorregenen. Vandaag is het dus een noodgedwongen rustdag, waarbij we intussen nog 2 kleinere onweders boven ons hoofd hebben zien passeren. Normaal gezien wordt het vanaf morgen zonniger en hopelijk kan de grond dan beginnen opdrogen, zodat we met onze auto wat dichter bij de nestplaatsen kunnen rijden.
Nu is het van de nood een deugd maken. De was is al gedaan, over enkele minuten trek ik (eindelijk) Wall in, om de vele winkeltjes te bezoeken. Morgen vliegen we met verse moed terug in het uilenvangen.
Snel nog een berichtje over gisteren schrijven, want David staat al te trappelen om te vertrekken.
Gisteren hebben we de strijd heropend om het geolocator-mannetje te vangen en na 3 uur geduldig wachten is het ons gelukt! 's Avonds hebben we direct bij hotelkomst de data opgevraagd en het bleek dat meneer uil de winter heeft doorgebracht in centraal-zuid Mexico. Niet slecht voor zo'n kleine vogel om zo'n grote afstand af te leggen!
Toen we op weg waren naar de val, kwamen we langs de baan een auto met platte band tegen. De vrouw was haar kluts een beetje kwijt, want bij het uitstappen uit haar wagen stond ze ook nog eens oog in oog met een slang. We waren dus meer dan blij om haar onze hulp aan te bieden. In 5 minuten kon ze haar weg terug verderzetten en heb ik gezien hoe je een platte band moet vervangen. Het is hier dus leerrijk op alle vlakken.
Vandaag geven ze terug kans op zware onweders en moeten we blijven uitkijken voor overstromingen. Momenteel is het al bewolkt, maar voordat de regen effectief valt, wil David toch enkele uilen gaan vangen. Me snel klaarmaken is nu de boodschap, of hij vertrekt nog zonder mij! Groetjes!!!
Amai, er is zoveel te vertellen! Gisteren was een drukke dag
vol avontuur, afzien en plezier. Waar zal ik beginnen.
Misschien eerst bij de Rode Duivels, want ik spoor niet
alleen de Amerikanen aan om voor ons land te supporteren, ook de uilen doen
mee! Zonder liegen, deze pluimen vond ik gisteren aan de nestingang van een
uilenkoppel. De zwarte met rode pluimpjes zijn onderdeel van de vleugel van de
Red-Winged Blackbird (een vogel, zo groot als onze Merel. Het was de eerste
keer dat David de resten van zon grote vogel aan een nest zag liggen).
David en ik zijn in de vroege namiddag al vertrokken
richting de Badlands, want ze gaven kans op ernstige onweders en de toestand
van het onverharde baantje dat we moesten volgen, was al in slechte staat. We
gingen richting het gebied waar het team vorig jaar heel wat uilen voorzien had
van geolocators. Een voor ons belangrijk gebied dus. We kwamen aan en zagen
meteen al een uil zitten op de omheining. Na een grondige screening met onze
verrekijkers kwamen we tot de constatatie dat dit onze eerste geolocator-uil
was. Vreugde alom. Nu moesten we alleen nog de uil zien te vangen en de eerste,
kostbare buit was binnen. Mevrouw vangen was geen probleem, maar meneer
vertikte het om zijn uitkijkpost te verlaten. Wie zou er het eerst kraken, wij
of de uil? Straks kom ik hierop terug.
(zie je het zendertje uitsteken op zijn rug?)
Deze uil was het dichtst bij de weg gelokaliseerd. De andere
3-5 nesten lagen een kleine 2 mijl (1 mijl = 1,6 km) verderop en uit ervaring van
de dag voordien wisten we dat dat een lange afstand is om te overbruggen (ik
merk net dat ik nog niets geschreven heb over dinsdagavond. In een notendop: de
nestplaatsen lagen parallel, op een mijl afstand van de weg en tussen de
nestplaatsen lag ook nog eens 2 km. Dat in combinatie met, op sommige plaatsen,
kniehoge vegetatie maakte dat onze wandeling een goeie work-out werd. We hebben
toen 3 uiltjes gevangen. Tot zover die samenvatting). Met dat gedacht in ons
achterhoofd gingen we kijken om naar de nestplaatsen in de verte toe te rijden,
maar we hadden niet veel verder dan de neus van onze auto gekeken. De eerste 5
meter zag het baantje er nog goed uit, maar daarna veranderde het in een dikke
modderpoel. Jullie kunnen het vast al raden, onze auto zat vast! We zijn een
klein uurtje bezig geweest met gras af te snijden/trekken en deze onder de
banden en op de bandensporen te leggen. Dat in combinatie met duwen aan de auto
(gelukkig had ik s ochtends goed ontbeten) maakte dat we relatief gemakkelijk
terug op het droge stonden.
Dankzij dit voorval was het mogelijk om de modderige
omgeving van dichtbij te bekijken. In kleine modder-waterplasjes (gevormd door
water die bleef staan in de pootafdrukken van de koeien) krioelde het van
dikkopjes. Mogelijks de nakomelingen van de padden die zich ingraven in een
droogteperiode (dit kan maanden duren) en pas naar buiten komen wanneer de
grond nat wordt, we hebben 2 zon exemplaren gevonden, enkele dagen geleden.
Enfin, we hebben onze auto op het droge geparkeerd en dan
begon de lange wandeling richting de andere nestplaatsen. We hebben op drie
plaatsen een val gezet, waarin we 3 uilen gevangen hadden. Geen van hen had een
zendertje om.
Toen we op zoek gingen naar de 2e site, riep
David een eindje verderop Rattlesnake, Rattlesnake. Het was een exemplaar van
ongeveer een meter lang, die zich had opgerold in een koeienpootafdruk. Hij
hield zich nog relatief rustig, gewoon kijken naar ons, maar toen ik de camera
bovenhaalde, begon hij toch te ratelen. Ik was op slag de vermoeidheid
vergeten! Helaas kwam de vermoeidheid even gauw terug, toen we terugkeerden
naar de auto.
Daar aangekomen hoopten we dat het geolocator-mannetje in
onze val was gelopen, maar nog steeds zat hij op de uitkijk.
Tijdens het bekomen van onze lange wandeling (de lastigheid
zat hem in de kniehoge vegetatie, hier en daar diepe koeienpootafdrukken over
het hele terrein, de warmte en de hoge luchtvochtigheid), merkte David een
ander mannetje op, die op de omheining zat. Hij ging de andere vallen (2 mijl
verderop) gaan wegnemen, terwijl ik deze vogel moest vangen. Eerst observeren
waar de uil naartoe vloog (om zijn nestplaats te vinden) en daarna de val
opstellen. Alles is succesvol gelukt en dankzij de strategische plaats van onze
auto, kon ik al zijn bewegingen filmen. De uil zette zijn veren open en begon
zijn tegenstrever (de MP3-speler) vocaal uit te dagen tot een duel van man tot
man. Helaas voor hem vertikte de MP3 om naar buiten te komen, dus dan liep het
mannetje de tunnel binnen, recht in de val. Het gehele schouwspel duurde 40
minuten. Daarna kwam ik ten tonele met het ring-materiaal en werd het mannetje
van een glimmende ring voorzien. Intussen was het trouwens beginnen bliksemen
rond me (toen David vertrok om de vallen in de verre verte te controleren,
begon de lucht al donker te worden). Ik hoorde (nog) geen donder, dus maakte me
geen grote zorgen, maar alle zintuigen stonden open en het hart begon toch wat
sneller te slaan. Ik heb vlug de val verwijderd en liep dan naar de val van ons
geolocatormannetje, die nog steeds op de omheining zat. Uil vangteam: 1-0
(gelukkig, een verloren veldslag zorgt nog niet voor het verliezen van de
oorlog, ofzoiets). Intussen was het ook hoog tijd om die val te verwijderen
(want nu begon de lucht ook te rommelen) en tijdens het verwijderen, zag ik een
klein uilenkuikentje in de nesttunnel zitten. De arme duts kon met moeite op
zijn eigen pootjes staan en ik geloof niet dat hij zijn ogen al open had. Ik
heb hem zo ver mogelijk terug in de nesttunnel gezet, in de hoop dat hij in de
juiste richting, veiligere oorden ging opzoeken. We zullen later opnieuw
proberen om het mannetje hier te vangen.
Toen ik gedaan had met de vallen te verwijderen, was David
ook terug veilig en wel aangekomen aan de auto en reden we vlug naar de
verharde weg (1 keer een auto uit de modder krijgen, is genoeg). Daar
aangekomen konden we echt genieten van het lichtspel boven en naast ons hoofd.
Voor de 100 000 000e keer, ONGELOFELIJK! Eerst onweer te
midden van een open landschap en daarna onweer bij het wegrijden uit het park
(met zicht op de woeste bergtoppen van de Badlands), t is zo schitterend!!!!
Zo, ik denk dat ik alles verteld heb. Tot en met zaterdag
geven ze nog meer kans op grote onweders en er blijft overstromingsalarm, dus
het blijft afwachten wanneer we terug naar buiten zullen gaan. Het gebied dat
we vandaag zouden bezoeken ligt ook zo veraf van de berijdbare weg en de modder
zou het te ontoegankelijk maken om de afstand te stappen. Vandaag zouden we dan
ook op hotel blijven en morgen zien we dan wel weer. Vele groetjes en tot
schrijfs!
Eindelijk tijd om een nieuw berichtje de wereld in te
sturen. Het is hier nogal druk geweest met administratief werk, samenkomsten
met de lokale partijen om op papier de uilensites te vinden en het
uiteindelijke veldwerk.
Eergisteren (zondag) zijn we pas laat naar buiten getrokken
door de dreigende wolken. We hebben ons dan maar beperkt tot het zoeken van
nestplaatsen op de wei met 4 stieren. We zagen tal van uiltjes rondvliegen,
maar hun nest vinden was een ander paar mouwen. De regen heeft de meeste
decoratie, uitwerpselen en braakballen weggespoeld en de vegetatie is de hoogte
ingeschoten. Ik was dan ook blij 1 nest te vinden.
Gisteren was het dan voor echt. Rond 13u kwamen we aan op de
4-stieren-weide en we hebben eerst nog eens goed rondgekeken om meer nestholen
te vinden. Geluk was aan onze zijde. David vond er nog één en toen we naar de
auto terugkeerden, stapten we bijna op een derde nest. Daarna hebben we de
vallen opgesteld en zijn we doorgereden naar de plaats waar Kylie, Kelsey en ik
eerder een vrouwtje geringd hadden. Blijdschap was groot toen we 2 grote
kuikens in de nestingang zagen zitten, beiden in het laatste restje zon van de dag.
Verslagenheid loerde echter om de hoek, want David zag op 2m van het nest het
vrouwtje dood liggen. Ze was zeker al een dag dood en naar de oorzaak is het
gissen. Zonde! Gelukkig bracht papa-uil heel wat voedsel aan, zodat de kuikens
toch een waterkans hebben om volwassen te worden. Aan de andere kant, het
vrouwtje dient nu als voedsel voor verschillende andere dieren, waardoor de
cirkel van het leven compleet is.
Veel tijd hadden we niet om te treuren, want nieuwe
nestplaatsen wachtten op ons om ontdekt te worden. David liep een richting uit,
ik ging de andere kant op en bij de eerste prairiehondenholen had ik al prijs.
Vreugde alom.
De prairiehondenkolonie was zodanig groot dat we later
terugkeerden om het gebied verder uit te kammen. Opnieuw liepen we elk een kant
uit en David zag een koppel uilen wegvliegen. Hij vroeg versterking om het nest
te vinden en hopla, hij had de woorden nog niet uitgesproken, of mn ogen werden
naar de grond gezogen, richting insecten
en enkele braakballen. Het is altijd leuk om mensen blij te maken.
Op de gehele avond hebben we op zes vangplaatsen, negen
uilen gevangen. Een mooi resultaat. Helaas droeg geen van hen de gehoopte
geolocator. Straks gaan we (als het niet begint te onweren tenminste) onze
zoektocht naar de speld in de hooiberg verderzetten.
Gisteren trouwens niet alleen uilen zien vliegen. We hebben drie
mooie padden, enkele vleermuizen en miljoenen muskieten gezien (en de laatste
ook gevoeld).
Mn hele lijf is gereduceerd tot 1 muskietenbeet denk ik. Handen,
armen, schouders, benen, rug, niets is veilig voor hun stekend-zuigend
mondorgaan! Straks gaan we naar de winkel op zoek naar enkele paardenmiddelen
om de muskieten weg te houden en de jeuk te verzachten. AARGH!
Gisteren (Vrijdag) zijn Kylie en Kelsey goed vertrokken
richting het westen. Het is raar om nu zonder Kylie op stap te zijn, maar David
is een waardige vervanger.
Gisteren zijn ook David en ik vertrokken, richting het
noorden van South Dakota om aldaar uilen te vangen. We moesten zeker 2
vrouwtjes vangen die meer dan 150 gram wogen, om hen een PTT (zendertje van
3000 dollar per stuk) te geven. Het was lichtjes spannend, want we hadden maar
4 nestsites en het eerste vrouwtje dat we vast hadden, woog slechts 138 gram en
we voelden een ei zitten in haar buik (dit vrouwtje heeft hoogst waarschijnlijk
haar eerste nest verloren en is nu bezig aan legsel nummer 2. Ze zal nog in
gewicht dalen naarmate haar jongen van legsel 2 groter worden). Gelukkiglijk,
op de allerlaatste nestplaats waar we nog een vrouwtje konden vangen (op
nestplaats 2 woog het vrouwtje 148 gram en dat bleek ook nog genoeg voor een
PTT), hadden we prijs. Met haar 152 gram konden we haar de laatste PTT geven.
Gisteren was het ook de allereerste keer dat ik niet vergat
naar de nachtlucht te kijken, op een moment dat er geen wolken waren. Zodoende voelde
ik me bevoorrecht om de Melkweg te zien!!! Voor iemand die gewoon is om naar
een met licht vervuilde nachtlucht te kijken, stond ik overweldigd naar boven
te kijken. Het waren geen wolken met water dat ik zag, maar wolken van sterren.
ON-GE-LO-FE-LIJK!!!
Deze ochtend zijn we dan terug richting Wall vertrokken.
Door de regenwolken die momenteel boven ons hoofd hangen, zijn we nog niet
richting de uilennestplaatsen vertrokken en ik denk niet dat we nog zullen
vertrekken. Het zal deugd doen om eens vroeg te gaan slapen. De komende dagen
geven ze hier nog kans op onweer uit en dan kunnen we hier niet veel uitsteken
(de uilen tonen dan geen activiteit, de weg is onberijdbaar en de kans om
geraakt te worden door de bliksem is aanwezig aangezien we ons te midden van
uitgestrekte grasvlaktes bevinden). Het idee speelt dus in Davids hoofd om
richting Charles M. Russel refuge, Montana te trekken (waar Kylie en ik
kampeerden in trailers) en daar de laatste uilen te vangen (die we noodgedwongen
achterlieten door het slechte weer). Daarna zouden we terugkeren naar South
Dakota in de hoop dat het weer hier eindelijk beter wordt. We zullen zien.
Nog een laatste iets, we reden bijna over een Snapping
Turtle (Bijtschildpad). We zagen het dier al van ver zitten, want hij was zeker
60 cm lang en 20 cm hoog. Een monster, met een gevaarlijk grote mond. t Was ongelofelijk
om zon mastodont te zien! David heeft hem terug in het veiligere gras gezet en
hij dacht dat het dier zon 60 jaar oud was. (Nog een nota: Bijtschildpadden zijn
handige instrumenten om vingers en tenen te amputeren. Kans op infecties zijn
wel bijzonder hoog en de dosis nodige pijnstillers is niet te onderschatten.).
De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.
Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.
Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.
Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!
De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.
Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.
Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.
Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!
En nog steeds zitten we op hotel, niet dat ik het erg vind. De planning voor de komende dagen is nog erg onzeker. Het is op 24u tijd al drie keer veranderd. De enige zekerheid dat we hebben is dat Kelsey en David morgennamiddag ook in South Dakota aankomen. De laatste planning was dat Kelsey naar Idaho reist en ik met David achterblijf in South Dakota. Morgen meer info (tenzij we ergens in een tentje op de boerenbuiten zitten).
Deze middag zijn Kylie en ik aangekomen in het werkgebied. Van alle landschappen die ik tot nu toe gezien heb, staat deze toch wel op nummer 1. We zitten in Buffalo Gap, National Grasslands. Uitgestrekte graslanden, canyons, bizons... De echte Far West (ookal zitten we relatief centraal in de VS). Het probleem met dit gebied is dat het volledig uitgeregend is. De onverharde, secundaire wegen zijn onberijdbaar (en die hebben we net nodig om bij de uilennesten te geraken) en de muskieten zijn verschrikkelijk hard aanwezig. Zelfs "Deet" (het strafste van het strafste) houdt ze niet van je lijf! Tegen zondag verwachten ze dat de boel genoeg opgedroogd zal zijn en dat we gaan kunnen werken. Het moet tot dan natuurlijk droog blijven en ze verwachten vannacht en zaterdag kans op regen/onweer. Benieuwd wat we zullen doen.
Nu het bed in, wat vermoeidheid wegwerken! Groetjes!
Het was al laat (15u) toen we richting South
Dakota vertrokken, waardoor
we nu noodgedwongen nog een nacht op hotel verblijven. Ik hoopte wat fotos te kunnen
posten, maar onweders maken de internetverbinding onberekenbaar We hebben een
groot deel van onze rit onweders in ons kielzog gehad en het was HUGE!
Tornado-alarm over het hele gebied waar we reden, hagel zo groot als golfballen
Niet dat we hagel gezien hebben, we hebben netjes tussen 2 grote storingen
gereden, die daarna precies samensmolten achter onze auto, maar toch. De lucht
zag plots zwart! Nu zijn we aangekomen in Rapid City (South Dakota) en de
bliksem slaat hier nog steeds stevig toe. Tot 1u vannacht (nog 3u te gaan)
blijven de onweders hangen en is er kans op overstroming. Gelukkig ligt ons
hotel op een heuveltje. Morgen nog een hele dag onweders en donderdagochtend
zouden de laatsten moeten passeren
Een uur voor we Rapid City binnenreden, hebben we aan een
tankstation gestopt en op hetzelfde moment stopte een wagen met Tornado
Hunters op. Zij behoorden tot de zotten die gisteren naar de twin-tornados toereden
in plaats van veiligere oorden op te zoeken. Als totale non-tornado-kenner ben
ik gaan vragen hoe je de komst van een tornado kan voorspellen an de hand van
de lucht en wat je moet doen in geval geval van tornado als je in de wagen zit.
Antwoord 1: de lucht wordt zwart en de wolken beginnen rond een center te draaien.
Antwoord 2: rij met de wagen de gracht in, doe een weesgegroetje en geniet van
het schouwspel. Normaal gezien zal de wind over de auto razen. Goed om weten!
Het is hier allemaal zon groot avontuur. Ik vergeet steeds
dat tornados gevaarlijk zijn en dat de onweders enorme schade kunnen
aanrichten. Gelukkig heeft Kylie haar voeten wel op de grond en heeft ze de
gaspedaal vandaag iets harder dan gewoonlijk ingedrukt. Geen zorgen dus, ik ben
in veilige handen J
Al is de pret maar van korte duur want morgen vertrekken
we opnieuw naar the middle of everywhere: South-Dakota.
Afgelopen ruime week hebben we (Kylie en ik) in een trailer
in Ferret Camp in het Charles W. Russel Refuge (Montana) verbleven. We waren
daar samen met het team van het Zwartvoetbunzingenproject. 7 studenten die 3
maanden lang (10 dagen werken, 4 dagen vrij) prairiehonden en hun kolonies
inventariseren en daarna de dieren zullen vangen, onderzoeken en vaccineren
tegen de plaag (jaja, die ziekte uit de Middeleeuwen komt nog steeds voor).
Reden dat ze zoveel tijd steken in de prairiehonden is omdat deze het
voedsel-nummer-1 zijn van de bunzingen, welke extreem bedreigd zijn. Afgelopen
winter hebben ze slechts 3 bunzingen geteld in het hele park! Geen
prairiehonden betekenen dus geen Zwartvoetbunzingen.
Er is zoveel te vertellen. Eerst misschien onze
verblijfplaats. Het was even aanpassen (niet altijd warm water, spaarzaam zijn
met elektriciteit, hygiëne die soms ver te zoeken was, weinig ruimte in de trailer,
dode motten/vliegen/muggen overal ), maar uiteindelijk voelde ik me er wel goed
thuis, omringd door een kolonie prairiehonden en met het gezelschap van een
familie konijnen. En natuurlijk opnieuw dat uitzicht . Geen menselijke
tekenen (op de caravans na) te bekennen in de ruime omgeving en ruim was het er
wel! Ik weet niet of ik tijd kan steken in het uploaden van fotos, maar ik zal
er later zeker werk van maken. Uitgestrekte grasvlakten (die de laatste 4 dagen
geel kleurden van de bloemen) en een grote variatie aan heuvels. SJONGE!
Dan de Holenuilen. We hadden een kaart gekregen waar de
uilennestplaatsen van de afgelopen 2 jaar stonden aangeduid en de eerste dag
hebben we met Randy rondgereden om de huidige uilennesten te zien. Daarna zijn
we teruggekeerd naar alle gekende sites om ze te markeren met reflectoren en
onderweg zagen we nog meer uilen vliegen. Ze zaten werkelijk overal, we moesten
ze alleen zien te vinden (wat niet eenvoudig is want de uilen broeden IN een kolonies
van de prairiehonden en vanop enige afstand gelijkt een Holenuil op een
prairiehond! Zelfde kleur en ongeveer zelfde grootte). Alleen als alle
prairiehonden gingen schuilen voor het gevaar (ons) en de uil bleef zitten, of
als de uil opvloog, konden we de nestplaats ongeveer lokaliseren. Dan sprongen
we uit de auto op zoek naar enige activiteit van de uil. Op enkele
tunnelingangen kwamen we uitwerpselen en braakballen tegen, goed teken want we
zaten dichtbij de nestingang en dan moesten we zoeken naar decoratie rond een
hol (mannetjes decoreren de nestplaats om een vrouwtje te versieren). Dat
bestaat hoofdzakelijk uit mest en/of takjes. Sommige mannetjes steken er veel
tijd in, anderen minder (of het is na verloop van tijd verdwenen/verminderd
door het weer). Een ander iets waar we op letten is het vinden van
voedselresten (de mannetjes slepen voedsel aan, terwijl het vrouwtje zit te
broeden). Voedselresten gaat van een sprinkhanenpoot tot 18 kikkertjes, een
dikke spin en 4 krekels (gisteravond hadden we zon nestplaats!). Een laatste
teken dat we de nestplaats gevonden hebben is het pluimpje. Werkelijk aan
iedere nesttunnel kwamen we zeker 1 donspluimpje tegen! Je leest het goed, soms
is het zoeken naar een speld in een hooiberg, maar de laatste dagen hadden we
echt veel succes. Onze arendsblik was geboren!
Na het lokaliseren van de nestplaatsen moesten we de uilen
zien te vangen en dan voorzagen we ze van een zendertje (om hun migratieroutes
te kunnen volgen) en werden ze geringd en opgemeten. In totaal hebben we 23
uilen gevangen. Op 1 vangmoment (we gingen s ochtends en/of s avonds op pad)
konden we maximum 3 nestsites aan. Het duurde namelijk een halfuur eer 1 uil
alle handelingen had ondergaan en we controleren de vallen liefst elk uur.
Daarbij komt nog eens de afstand die we moesten afleggen. Sommige sites lagen
dicht bij elkaar, voor andere moesten we 15 minuten of langer rijden. Het was
soms puzzelen om te weten welke plaatsen we best met elkaar konden combineren.
Soms strooide ook het weer roet in het eten. We zitten in
het regenseizoen, wat resulteert in het plots opsteken van een regenbui
(welke fel kan zijn en kan omslaan in onweer). Gelukkig zagen we de bui vaak al
van ver hangen en dan was het constant de wind in de gaten houden (welke ook
plots van richting kan veranderen). Het grootste probleem met de regen is dat
het de wegen onberijdbaar maakt. De grond bestaat er uit een soort klei, welke
super super glad is wanneer het nat is. We hebben het verschillende keren aan
den lijve ondervonden. Op een avond hadden we net een val uitgezet toen het
begon te regenen. We dachten, effe wachten tot de bui over is en dan rijden we
naar de locatie 15 minuten verder, om daar de 2e val te plaatsen. De
bui was over, zon begon te schijnen, wij vertrekken op rustig tempo. We kwamen
net uit de bocht toen Carl (we hebben onze wagen Carl gedoopt) naar links en
naar rechts begon te glijden! OEPS! We hebben dan halfuurtje gewacht tot de weg
opgedroogd was om het vangen verder te zetten (gelukkig droogt alles hier
relatief snel op).
Vorige vrijdag zijn we naar Malta, het dichtst bijzijnde
dorpje op 1 uur rijden, gereden om de was te doen en eten te kopen. Het was de
hele dag al dreigende lucht, maar we hadden het zitten. Regen die zich
ontwikkelde in onweer. We konden niet rap genoeg terugrijden naar het kamp,
want we wisten wat regen doet met de wegen (en 4/5 van de weg was onverhard!).
Het was al te laat. De eerste 10 mijl op de onverharde weg ging goed, maar dan
ging het opnieuw van links naar rechts. Uiteindelijk hebben we ons in de
graskant gezet, maar toen we wouden verder rijden, wou Carl niet meer mee.
Gelukkig waren we erop voorzien om in geval van nood in de wagen te slapen. Tot
een Amerikaan met dikke 4X4 uit tegengestelde richting kwam aangeschoven
(letterlijk!). Zijn vrouw had hem ingelicht uit te kijken naar een rood
autootje dat mogelijks in de problemen ging zitten, zodoende. Met een dik touw
heeft hij ons terug naar het midden van de weg getrokken en konden we onze weg
verderzetten. Stapvoets.
Wat is er nog allemaal te vertellen? Carl houdt ervan om
dieren te knuffelen, helaas bijna altijd met fatale afloop voor het dier. Kylie
remde nog uit alle macht voor een ratelslang op de weg, maar het kwaad was
geschied. De remmen blokkeerden OP het dier en hij was over de lengte
opengereten. Ik zal jullie de details besparen. Helaas voor het dier, hij was
niet dood, in tegendeel! We wouden de kop met de schop afhakken (korte pijn),
maar ondanks dat al zijn inwendige uitwendig lag, was hij klaar voor de aanval!
We hebben er dan maar een 2e keer over gereden. Echt jammer!! Al
komt het hier vaker voor dat wildlife wordt aangereden. Of die keer dat een
prairiehond de weg overstak en onze wielen raakte of dat we de Night Hawk op de
weg niet zagen zitten in het donker Dat zijn helaas de dieptepunten van onze
trip.
Gelukkig ook leuke momenten, zoals toen we een Amerikaanse
das tegenkwamen die aan het wandelen was op de weg! Amerikaanse dassen zijn
zelden waar te nemen, laat staan op klaarlichte dag! We zijn gezegend!!!!! Helaas
heeft Kylie alleen zijn achterwerk op foto kunnen vastleggen, terwijl ik door
de verrekijker tuurde voor de details (al liep hij 10m voor ons uit). Of zoals
wanneer we een stekelvarken zagen vluchten in de bosjes met zijn scherpe
stekels opgericht. We konden onze ogen niet geloven en al zeker niet toen we
100m verder een 2e stekelvarken tegenkwamen! We sprongen uit de auto
en zetten de achtervolging in. Uiteindelijk heeft het dier zich gewillig laten
fotograferen (we hebben zelfs een selfie met hem genomen!).
Ik denk dat dit de grootste verhalen zijn, maar er zijn er
nog. Helaas is de tijd een beetje beperkt. Om nog af te sluiten Ons uilen
vangen in Montana zat er feitelijk nog niet op. We moesten zeker nog 10 dieren
vangen om alle zendertjes uit te zetten, maar het weer strooide andermaal roet
in het eten. Deze morgen klopte 1 van de Zwartvoetbunzingleden op de deur om te
zeggen dat ze het kamp evacueerden. We moesten in allerijl alles inpakken om
een halfuur later te vertrekken. Ze voorzien er de komende dagen felle onweders
en hagelbuien en het had die ochtend al stevig geregend. Onze auto is feitelijk
niet goed voorzien om te rijden op gladde wegen (Carl heeft zijn beperkingen),
dus we vertrokken in allerijl met een bunzingen-auto voor en achter ons. Het
slieren begon en we waren nog geen 4 kilometer ver, toen we via de walkietalkie
hoorden dat de auto achter ons van de baan was geraakt. De neus was diep in de
gracht geboord, de achterwielen hingen in de lucht. Gelukkig hadden de mensen
in de auto niets opgelopen! Probleem was dat de weg te glad lag om de wagen
eruit te trekken of om enige grip te krijgen/geven. 2 Bunzing-leden liepen
terug naar het kamp om hun oversten te vragen wat ze moesten doen, toen de
anderen een nieuwe poging waagden om de auto uit de gracht te krijgen (we waren
inmiddels 2u verder en de weg was goed opgedroogd). Wonder boven wonder, het
lukte! We zijn terug naar het kamp gereden, hebben nog een uur gewacht en
hebben dan zonder enige problemen onze trip verder gezet. Nu zitten we dus
noodgedwongen op hotel (WAT EEN LUXE!!!) en morgen rijden we door naar
South-Dakota om in tenten te slapen, ver weg van enige beschaving. Dat zal een
aanpassing zijn! Geen water, elektriciteit, internet (al valt het leven zonder
internet goed mee, je weet niets van wat er gebeurt in de wereld en je houdt je
bezig met wat je hebt: boeken, naar buiten kijken, uiltjes vangen (in alle
betekenissen van de 2 woorden) ) Dus jullie zullen opnieuw wat geduld moeten
uitoefenen om vers nieuws op de blog te lezen.
Nu ik eraan denk, kamperen = leven met hetgene dat je hebt:
we hadden in de camper de klutsers om op een mixer te steken, om pudding te
maken, maar we hadden de motor (de mixer zelf) niet. Plots kwam ik op het briljante
idee (al zeg ik het zelf) om een boormachine te gebruiken! EN HET WERKTE!!!
Die avond stond chocoladepudding als dessert op het menu.
Nu ga ik slapen. Morgen nog 5u rijden en vanaf dan, tot
ziens bed en warme slaapruimte. Vele groetjes en geen zorgen, ik overleef het
wel!
