De wandeling dan. Het was er heet. Meer dan 30 graden. Gelukkig met droge lucht.  Morgen zal het anders zijn. Het wordt heet en zwoel, maar dat zijn zorgen voor morgen. Maryse heeft gevraagd wat foto's van mij te laten maken.  Toen een Duits meisje aan het sukkelen was met haar drinkbus, leek dit een goed moment voor de eerste.  Even later kwam Ikbjaap en Hilde tegen.  Een Nederlands koppel. Jaap was 72 en had kanker. Hij wou nog eens de Camino stappen.  Ze zijn vertrokken in Roncesvalles.  Toch straf die aantrekkingskracht van de Camino. 

Even later 2 de fotomoment.  Heb foto's gemaakt voor een Zuid-Afrikaans koppel.  Toen de klim echt begon, klonk in mijn oren Keltische muziek van I Muvrini, A voce revolta. Vooral de pipers zijn fantastisch. Steeds op replay gedrukt omdat de muziek perfect bij mijn stap pastte. 

Ondertussen kreeg ik bericht van Mette dat ze boven op mij wacht om samen iets te drinken en te eten.  Het doet deugd als er iemand op je wacht. Om 12 uur boven.  Fantastisch gevoel,  opgepept door de muziek.  Eten was heel wat minder fantastisch. Maar ja. 

Terug naar beneden. 23 km te gaan tot Triacastella. We dachten zal wel gaan,  altijd bergaf. Het ging wel bergaf maar ook veel bergop. Ik was vrijwilliger dus vooruit met de geit. Ijsje gekocht en weer verder. Een fotomoment aan een standbeeld en verder.  Vanaf 14 uur zitten de meeste mensen in hun albergue.  Veel te vroeg om te stoppen.  Volk wordt altijd wel minder maar anders.  De echte stappers lopen nu rond. Van alle volk tegengekomen om een praatje te slaan.  Ik kom nog 2 Spaanse meisjes van 20 tegen die vandaag begonnen zijn.Schouders al goed rood,  kaars bijna uit. Ben bij ze gebleven tot Triacastella.  Hoorde achteraf dat ze nog 4 km verder moesten. Had zelf ook prijs overal comppeto. Vol dus. Uiteindelijk is een goede ziel beginnen rond te bellen en vond plaats.  Wel 3 km terug achteruit, maar men kwam mij halen.  Een hoop Spaanse uitleg toen men bij de supermarkt stopte.  Moest zelf mijn eten maken.  Van alles meegenomen,  paniek bij aankomst.  Er was wel een keuken maar zonder potten en pannen. Weer veel Spaanse uitleg waar ik niks van verstond.  Uiteindelijk is ze een pan gaan halen en ze heeft de afwas gedaan. Moest ik ook doen.  ' s Avonds nog een pintje gaan drinken met Mette en haar fietsgezel. Om 1330 bed in. Nog 5 dagen en 141 km te gaan. 

Dan maar vertrokken zonder ontbijt.  Voor we de stad uit waren kwam ik een supporter van Chelsea tegen.  Enthousiast over Hazard. Zelf wel in de lappenmand door knieproblemen na de afdaling Naar Ponferada. 

Vandaag zie ik plots veel fietsers met een rugzak op de rug.  Waarschijnlijk vroeger wandelaars en nu fietsers. 

Af en toe kom ik nog eens iemand tegen die ik ken van eerdere etappes.  Probleem is dat als je steeds lange afstanden doet, je steeds andere mensen tegenkomt. Contacten zijn dan ook veel vluchtiger.  

We zaten terug tussen de velden,  wijngaarden en dorpjes, maar de bergen komen eraan. In het begin ging het wat op en af. Vanaf Villafranca, waar ik een hapje gegeten heb weer verder.  Vlak voor de middag kreeg ik bericht van Mette dat ze me hier opwachtte om een hapje te eten. Samen stappen schept een band. Het is leuk als er iemand op je wacht.

Na Villafranca ging het gestaag omhoog.  Leuk stadje trouwens. Helaas langs de weg,  niks aan te doen. 

In een van de vele dorpjes, zat een groep jongeren op de stoep.  Polen,  Duitsers,  Fransman,  Amerikaanse,  Oostenrijker etc. Ik moest absoluut meedrinken. Dat hebben we dan ook gedaan,  2 zelfs. Daarna weer verder. Uiteindelijk op onze slaapplaats aangekomen.  Weinig volk hier. 5 man. En die waren vroeg slapen ook. Er was een verjaardagsfeestje van de vrouwelijke ober. Cava en allerlei hapjes gekregen.  Heel de familie was er. Leuk intermezzo. 

Morgen laatste klim van onze trip, o Cebreiro.  En het wordt heet.

Prachtige wandeling tussen de gele en witte brem, met fantastische vergezichten etc.  Eigenlijk moet je de foto's zien of beter nog zelf komen kijken.  Wat de foto's betreft,  ik doe nu dagelijks tochten van 35 tot 40 km. Na de douche,  was doen is het vaak etenstijd.  Foto's via g mail sturen is erg tijdrovend en vaak is wifi te zwak. Ik stuur veel foto's via WhatsApp.  Wie ze ook zo wil ontvangen graag een seintje. Anders wachten tot een van de volgende weken. 

De tocht naar Ponferada gaat over een bergkam.  Na lang zit ik nog eens in de natuur.  Bergen vol witte (bijna uitgebloeid)  en gele brem. Afwisselend met heide. Daartussen veel blauwe lavendel.  Ook nog veel andere bloemetjes. 

Vandaag de eerste keer een slang gezien.  Kleine bruine en grote groene hagedissen schieten voor mijn voeten. 

Het is weer leuk. Dit is de derde dag in mijn leven dat ik alleen wandel en het staat me steeds meer aan. Hier ben je natuurlijk nooit alleen.  Altijd mensen voor of achter. 

Vandaag Belgen tegengekomen.  Er is ook een koppel uit Brugge ergens voor ons.  We zullen wel zien of we ze tegenkomen.  

Na de klim terug naar beneden. Ben niet zo goed in afdalen maar we zijn er geraakt.

De weg naar Ponferada ging met een grote boog rond de stad en dan er in. Ik schat een km of 3 meer dan nodig om een oude kerk te zien. Beetje overbodig. 

Vind Ponferada niet zo een leuke stad.  De auberge s waren allemaal vol. Heb mij op een terrasje neergezet om even na te denken.  En wie was plots daar,  op de fiets,  jawel Mette mijn Deense metgezel van vorige week.  Heeft wandelen opgegeven en is nu met de fiets. Zij had een oplossing om de slapen,  gebeld of er nog plaats was en jawel. Mijn probleem was opgelost. 

Gaan uit eten met nog iemand en plots stootten we op onze Brazilianen.  Nog een leuke avond ervan gemaakt. Mijn zoon van de Camino,  lag wel op bed. Tendinitis. 

Na het eten nog even hem gaan bezoeken.  Ik ben nog nooit zo geknuffeld geweest als deze avond. 

Ik lachtte een beetje met dat vader gedoe, blijkbaar waren ze alle 3 vroeg hun vader kwijt en om een of andere reden vonden ze mij een soort vaderfiguur.  Toch effe slikken als je dit hoort.  Werd ook bloedserieus verteld.

Voila nu mijn bed in.

Ps nog een Duitser tegengekomen die zijn iphone in de wasmachine gestoken heeft.  Om zeep natuurlijk.  Zo grundlich zijn ze toch ook niet. 

Na Astorga terug klimmen.  Een lange trage klim. Was weer een tijdje geleden dat er geklommen moest worden. 

Eenmaal boven prachtig uitzicht op de streek achter ons. Deze keer natuur overal. Geen graanvelden , zonnebloemen of wat dan ook, maar brem zover als je kan kijken en zowaar bomen en jawel bossen. Ook de invloed van de Keltische cultuur begin je te zien met runetekens, ommuurde akkers etc.

Af en toe passeerden we een dorpje.  vaak kleine juweeltjes. 

Na 38 km en niet veerkracht te zijn kwamen we aan op eindbestemming.  Blijkbaar ontwijken pelgrims deze regio en slaan dit stuk over. Uitbater klaagt hierover.  Ook uren niemand gezien.  Niet voor of achter mij.

Voila ben weer bij met mijn blog.  Ik lig op mijn bed te typen en ik voel de latten onder mij. Ondertussen zit een vlieg mij te vervelen. Het zal war geven vrees ik.

Ik liep vorige week vaak met natte ogen rond en ik heb me 100 keer afgevraagd wat ik hier eigenlijk uitvoer. Zeker op dit eentonig circuit. 

Teveel mensen hebben echter moeite gedaan om dit mogelijk te maken.  De collega's,  steun van vrienden en kennissen en niet in het minste mijn gezin.  

Hiervoor wil ik doorgaan. Nog 8 dagen stappen en dan zie ik de tandjes,  kan ik mijn vrouw terug vastpakken en met mijn kinderen bijpraten. 

Ik zie jullie graag. 

Rustig aan vertrokken.  Geen noemenswaardige problemen met blaren, spieren en pezen.  De warmte is wat anders.  Hele dag gestapt op harde hete ondergrond.  Mijn Deense metgezel heeft hier serieus problemen mee. Niks om op het hoofd te zetten, geen acclimatisatie, niks. De blaren komen er nu wel. En met gezwinde spoed. Landschap is zo saai als maar kan zijN. Kaarsrechte weg, links en rechts graanvelden. 

Ondertussen zijn de vliegtickets bestelt.  09 juni landen we in België.  We gaan gemiddeld ca 32 km per dag moeten stappen van Leon. Moet te doen zijn. Temperatuur gaat vanaf zaterdag terug omlaag. 

Om de blog een beetje up to date te houden, geef ik een samenvatting van de volledige week tot en met de etappe na León. 

Heel deze etappes waren zo saai als maar kon zijn.  Rechtdoor. Lijks en rechts graanvelden.  Ondertussen schijnt de zon op je hoofd,  van hier tot in Tokyo. Schaduw was er soms,  maar niet altijd. Steeds maar blaren krijgen door de warme ondergrond die keihard is. Water drinken is de boodschap.  Vooral de wijn weglaten,  door hoog alcoholpercentage. Diepgaande gesprekken zijn er niet meer.  Mijn Deense metgezel is niet vooruit te branden. Heeft het stappen toch onderschat. Ziet ook serieus af van de hitte. Vergeet soms water te kopen of te eten.  Bij dit weer. We spreken dan ook af, vanaf León,  ieder terug alleen te stappen.  Ik moet tenslotte een vliegtuig halen.

' s Avonds slaapt de grote hoop om half 9. Om 6 uur zijn de meesten weg. 

Je ziet ook heel veel mensen,  en vooral jongeren met scheenbeen vlies problemen. Toch stappen ze verder om de link met een vriendengroep niet te missen.  De zuigkracht van de vriendschap is enorm hier. Iemand echt zien binnen strompelen, kon amper staan, laat staan serieus stappen.  Hij moest dan nog 6 km gaan.

León op een drafje bezocht en daarna gaan eten en drinken.  Met een frisse kater als gevolg. Nog een Nederlander tegengekomen die de hele avond bij ons gebleven is. Zaterdag dan met een frisse kater 32 km gestapt.  Niet simpel bij momenten.  León leek mij een minder leuke stad dan Burgos. Veel rommeliger opgebouwd. Kathedraal was niet met Burgos te vergelijken. 

Zaterdag nog steeds zelfde landschap maar het begint te veranderen. 's Avonds aanbeland bij een albergue uitgebaat door een yoga leraar. Toevallig werd hij 50. Dit werd gevierd met een liveband in de woonkamer. Gezellige boel.  Duurde tot middernacht zowat. Rustige nacht gehad en deze morgen veel langslapers. Kan natuurlijk ook aan yoga les liggen.  Voor avondeten een sessie van anderhalf uur gehad. 

Voila nu de rest nog .

Het dorpje ligt in een dal,  dus eerst weer klimmen. Het weer was goed,  dus vooruit met de geit. Landschap was aardig vlak,  maar er zat toch wat reliëf in. We zullen wel zien waar we geraken. Zorgen dat we genoeg eten en drinken.  Ergens moesten 

We nog stevig klimmen, maar de klim was niet al te lang.  Om half een hadden we 21 km. Voor alle zekerheid gebeld voor een reservatie,  zodat we zeker waren van slaapplaats. Ondertussen zagen we een bus Ieren passeren.  We haalden hen regelmatig in als ze pauzeerden en dan stapten zij ons weer voorbij. 15 km zonder rugzak is toch even iets anders dan 35 met 14 kg op de rug.  Gewicht op de buik is een pak minder,  maar het deel op de rug is er nog. Tony heeft wel 4 keer gezegd dat hij niet mee zou gaan voor de 50, maar zoals eerder gezegd,  ik ben wel te vinden voor een uitdaging en een beetje peper in de camino.  Eigenlijk heeft hij wel gelijk,  want het risico niet verder te kunnen is groot.  In ieder geval besloten we op 35 km om verder te doen,  met onze wanhoopsdaad.  Mette en ik gingen verder en Tony naar zijn familie 

Vanaf 45 km begon het zwaar te worden. De warmte was nog niet zo zwaar,  maar begon door te wegen. De laatste km waren echt afzien. Het stadje kwam maar niet korter . Om kwart voor acht kwamen we binnen.  We hebben het gehaald. Gelukkig was de mevrouw van de auberge erg lief.  Ze zorgde nog voor eten om 21 uur, deed onze was en stak hem in de droogkast.  In de morgen was alles klaar. 

Nu hopen op geen al te zware gevolgen.  

 Af en toe wat heuvels en een meer glooiend landschap. Helemaal niet zo lelijk. Tony had vandaag het gezelschap van zijn zoon en schoondochter.  Fijn om zo samen te wandelen.  Ben zelf wat gaan doorstappen om Tony te laten genieten van dit moment met zijn kinderen. 

In Hontanas aangekomen hebben we nog een pint gedronken in afwachting dat de kleinkinderen en de rest aankwamen.  We zijn wat vroeger gestopt om dit moment zo lang mogelijk te houden.  

Ondertussen sms gekregen van Mette dat ze onderweg is naar Hontanas en of we een slaapplaats konden regelen omdat er toch wat volk onderweg was en laat vertrokken was. We sliepen ook in een bekroonde albergue en het liep snel vol. 

Ondertussen wat aan de blog gewerkt. Ondertussen arriveerde Ook mijn zoon van de Camino, met zijn vrienden.  Plezante gasten. 

Avondeten was heerlijk,  paella, en goeie deze keer.  We zien ook meer en meer mensen met scheenbeen problemen.  De harde ondergrond zal er voor iets tussen zitten.  Ondertussen zitten Mette en ik met een dwaas plan. Samen eens 50 km sta

. Kwestie wat extra peper in onze Camino te brengen.  Tony vindt het pure dwaasheid en waars

Heeft hij nog groot gelijk ook. Maar ja, bloed kruipt waar het niet gaan kan.  Omdat morgen Tony's laatste avond met zijn gezin is, en hem hier wat privacy te gunnen besluiten we morgen een poging te wagen.  We wachten de volgende dag op hem zodat wij rust hebben en Tony kan bijbenen.  De avond nog iets gedronken met mijn familie uit Brazilie. Bij afscheid nemen van hen, verklaart de brave man nogmaals dat ik zijn vader van de camino ben. Hij meent het precies. Toffe gasten.  

Nu maar slapen,  morgen zware trip.  

Helaas begint ook de heimwee en verlangen naar huis toe te slaan.  Zeker als je tussen de kinderen en kleinkinderen van je wandelpartner. Nog een paar weken op de tanden bijten. 

Op het einde van het bos zagen we Burgos liggen. Heel in de verte.  Een paar stadjes verder in Arges gestopt. Hier lag een gezellig café,  met een eigenaar en eigenaresse die er vol voor gingen.  Tappas gekregen bij ons pintje,  de eerste keer. Lekkere kaas en ham gegeten. Onderweg een paar gekke Brazilianen tegengekomen.  In onze albergue kwamen we hen weer tegen. Na het avondeten wat verbroederd met een stel Italianen. Beetje Italiaanse,  Braziliaanse en Belgische muziek gespeeld. Met de Brazilianen zelfs heftig verbroederd.  Behoorlijk tipsy gaan slapen. Ook dit is de Camino. 

In ieder geval voor 5 euro een slaapplaats gevonden en lekker gegeten. 

Morgen nieuwe dag

Onderweg distelvinken gezien.  Echt mooie vogeltjes. Ze hebben hier eten genoeg. Vandaag ook een beetje spannend om dit slaapplaatsen na het einde van de etappe uit de boekjes,  schaars zijn.

Dat het belangrijk is na deze etappes te stoppen werd nog maar eens bewezen.  Onder de middag liep weer een hoop volk rond met de schrik in de ogen, dat ze toch maar die ene ideale slaapplaats zouden vinden.  Gewoon gekkenwerk. Wat ontstressend zou moeten zijn, wordt toch weer stressgevend op deze manier.  Onderweg kwamen we Mitte en Pi tegen die nu samen stappen. Even overlegd wat te doen,  gezien we in zelfde dorpje zouden slapen. Pi stelde voor om te reserveren.  Zij spreekt Spaans.  Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig ging dit. Wandeling werd zo minder stressvol. Vandaag was regenachtig.  regelmatig regenkleding aan en uit.  Onderweg nog wat vale gieren gezien en andere opportunisten.  Ooievaars zitten hier ook overal. 

Wandeling zou in totaal 30 km zijn, maar het werden er 35. We kwamen door een nieuwe woonwijk met niet volledig afgewerkte appartementen.  Velen stonden gewoon leeg. Echt een spookdorp. Na vele kronkels in de weg, kwamen we aan.  Gelukkig hebben wij gereserveerd.  Albergue zat vol.

Avondeten was weer als steeds. Pasta als voorgerecht en wat kip of varkensvlees met een pepertje als hoofdgerecht.  Gelukkig deze middag een slaatje gegeten,  kwestie de vitaminen op peil te houden. 

's Avonds nog een gezellige babbel gehad met 2 Duitsers, die bij een bank werkten en Mitte.  Leuke avond.  Het is wel gek hoeveel bankiers hier rondlopen,  de meeste liggen overhoop met zichzelf. 

Nu slapen,  hopelijk even goed als gisteren. 

Onderweg een troep zwaluwen tegengekomen die leem kwamen halen om nestjes te bouwen.  Nooit gezien.  Voor de rest was het kilometers afmalen. Bij een splitsing kozen we voor de korte weg. Ging wat meer berg op en af, maar veel in de schaduw.  Mooi meegenomen. Iets voor de middag werden we ingehaald door John.  Een uberamerikaan met wie we al geslapen hadden in Hounto. Alles was awesome, maar voor de rest een geweldige kerel.  Onder de middag een pintje gedronken en iets gegeten.  Na de middag haalden we mitte in en ontmoetten we ook nog Jeannete, een Nederlandse pelgrim met wie we ook in Hounto waren.  Na de middag hebben we er een pittige mars van gemaakt in de hitte.  Bij aankomst allemaal samen een pint gedronken.  Wij gingen slapen in een albergue uitgebaat door Vlaams compostella genootschap.  De andere 3 wilden nog verderstappen in de hitte.  Het was een leuke namiddag.  Voor herhaling vatbaar. Wij zijn wat gaan luisteren naar straffe verhalen (waar of niet waar) van de uitbaters en daarna gaan eten.  Voor 12 euro ons buikje vol gegeten. Hopelijk een betere nachtrust.

Vandaag zaten we op een vertrekpunt uit de boekjes.  Dit was duidelijk te zien.  Massa's Japanners,  koreanen en God weet wat nog allemaal. 

Een lange rij mensen wandelde voor ons. De Camino was hier recht, je kon iedereen van ver zien lopen.  Een speciale ervaring,  zeker als je uit de Morvan komt,  waar je geen kat zag. 

Het guitige aan de Japanners is dat ze te pas en te onpas "Buen Camino " heel enthousiast roepen.  

D wandeling ging tussen de rioja velden door.  Wijnvelden wisselden af met graanvelden. 

Alles zeer goed onderhouden.  Opvallend waren naast de poppys de vele distels.  Qua natuur moeten we tevreden zijn met wat in de berm groeit.

Rond 11 uur kwamen we in ons eerste stadje.  Hier een hapje gegeten en kerk bezocht. De pracht en praal is er vaak echt over in deze kerken.  Je ziet dat er geen revolutie geweest is.

Even verder kwamen we in Logrono. Om 14 uur leek ons wat vroeg om al te stoppen.  we hadden 30 km, dan nog maar 12,5 erbij gedaan.  

Onderweg zagen we de stier van Osborne,  voor de rest niet veel bijzonders.  Op het einde werd het wel zwaar.  Aangekomen hadden we nog energie om de kerk te bekijken.  in de auberge zagen we Mitte en in de kerk John. Het is ongelooflijk hoe er onderweg, als je samen stapt een band ontstaat.  

We zijn dan samen iets gaan drinken en eten.  Deze keer voor 10 euro lekker gegeten en gedronken.  3 flessen rioja inbegrepen.  

Die dag waren we de 2000 km voorbij.  Het gaat hard. We hoorden ook dat Jeannete het zwaar had met de hitte en al na 20 km gestopt is. Stappen in de hitte nekt zelfs ervaren wandelaars.

Toen we in onze albergue aankwamen was iedereen al bed in. In het donker ons omgekleed en laat ons duimen dat er geen vroege vogels of lawaaierige slapers zijn.

Ook veel distels gezien met bijhorende distelvinken.  Temperatuur was te doen,  een beetje fris maar het gaat wel. 

's Avonds gaan slapen in Lorca. Als dat geen publiciteit is voor een feestzaal in Limburg.  Er was een folklore avond bezig met houthakkers in volle actie. Bekijk de foto's maar.  Na ons pelgrims menu, met pasta, kip en friten die geteld werden,  ons bedje gaan opzoeken.  Met 8 op de kamer vandaag en 8 vreselijk piepende bedden. Gaat wat geven vannacht. 

Groetjes 

Een beetje druilerig weer, maar alles viel best mee.  Opnieuw een aangename wandeling in de schaduw,  alleen de zon ontbrak.  Niet erg op dit moment. 

Op de middag aankomst in Pamplona.  Leuk stadje.  Er was van alles te doen,  maar nog geen stierenloop.  Verschillende volksdansgroepen, dansende reuzen etc. Even de kathedraal gaan bezoeken,  poepsjiek was het daar. Bekijk de foto's maar. 

Na de kathedraal onze eerste pinsjos gaan eten.  Een soort hapje,  maar dan een groot. 

Na dit intermezzo verder doorgestapt.  In de namiddag aangekomen in ons eindpunt. Paar pinten gedronken en ons gaan douchen.  Dat was niet zo simpel.  Met ca 20 man die bijna gelijk moeten gaan douchen. Uiteindelijk toch gelukt.  Aan tafel was het gezellig. Deze keer was er een filosofische kant, mensen didie de diepere betekenis van de camino zochten. er werd een theorie opgezet dat je lichaam veranderde door te wandelen,  richting het lichaam van een jager-verzamelaar Uit de prehistorie.  Als men dan vraagt of mijn lichaam al fel verandert is, kost het moeite om de lach in te houden. Het jong volk uit Argentinië en Denemarken was niet zo zwaar op de hand. Om 10 uur moesten we de zaal ontruimen. 

Slapen om klaar te zijn voor de volgende dag. 

Na een tijdje kwamen we bij een soort koffiebar waar we iets konden eten.  Ondertussen was de race naar een slaapplaats begonnen.  Een massa volk haastte zich om een bed in de beste albergue te vinden. Gewoon gekkenwerk. 

Bij afdalingen zat men gewoon in de rug te duwen om voorbij te komen. Maar ja, ook dit is de camino.  We laten het niet aan ons hart komen. 

Al dat jong volk is ook een aanwinst.  Het zijn vooral de ouderen die lopen te wringen.  De uitrusting van nu is ook prachtig met de strakke broeken etc. Het zal wat geven als het warm wordt. 

In ieder geval wij een dorpje verder gestapt als waar iedereen wil slapen.  Plaats zat hier. Wij slapen in een splinternieuwe accommodatie. 

Gezellig aan tafel gezeten met een chileen, een Spaanse,  2 Fransen en een Ier.

het vroeg slapen gaan moet nog wennen. 

Wij waren de laatste van onze gite die vertrokken.  

We waren vertrokken om kwart na 8, voor een klim in de mist. Onderweg kwamen we van alles tegen. Mensen in Saint Jean vertrokken en de kaars uit op een paar 100 mt van onze gite. 

Van landschap viel niet veel te zien door de mist. 

Eigenlijk viel klim best mee.  Af en toe dacht je dat je er was, maar helaas. We passeerden nog een gite,  een Fransman met een camionette die van alles verkocht etc.

Mensen die ons voorbij staken haalden we weer in etc. Veel volk is hier totaal ongetraind aan begonnen en dat zie je.

Iets over de top ons broodje gegeten en de afdaling gedaan.  Die ging nog vlotter en we waren al snel in Roncesvalles.   We gingen even kijken in de gite.  vriendelijk tot men wist dat we niet bleven.  Ophoepelen moesten we. De laatste pint gaan drinken met Yves en afscheid genomen.  Hij terug naar Zwitserland. 

Wij nog een km of 7 verder naar Espinal om uit het pelgrimfabriek van Roncesvalles te verlaten. In Spanje reizen we zonder reserveren,  dit geeft opties. We zijn op een leuke verblijfplaats gevallen in Espinal.  Eten niet slecht maar ook niet bijzonder. Ons derde deel is begonnen.  Via Podiensis afgelopen en Camino Frances is gestart. We gaan de Norte niet doen owv slaapplaats problemen waar we van gehoord hebben. 

Hèhè mijn blog is weer bij.  Groetjes 

Reeds snel zagen we een deel ontsnapte koeien.  Altijd een beetje spannend om er tussen te wandelen. 

Er was een zwoele hete wind die dag. Dat belooft voor de klim.

We zien ook steeds meer gieren en diverse roofvogels. Volgens de lokale Fransen vallen de gieren koeien aan en doden ze. We zullen voor alle zekerheid maar genoeg bewegen.

We beginnen de Pyreneeën ook te voelen.  Alles wordt steeds heuvelachtiger. Na ettelijke kilometers kwamen we in Jean le Vieux.  Ondertussen had Venance ons weer ingehaald.  Hij heeft serieus gas gegeven en inkortingen gemaakt om ons in te halen.  Even later daagde Saint Jean op. Voor velen een begin of eindpunt.   

Mooi toeristisch stadje in de Baskische bouwstijl.  Witte huizen en rode luikjes. 

Na wat rondgestapt te hebben,  een pannenkoek gegeten te hebben zijn we verder getrokken. 

We moesten een km of 5 stappen om alvast tot 500 mt te stijgen. Er zaten een paar pittige stukken tussen,  maar alles viel wel mee.  

Rond 1400 uur waren we al boven. Tijd voor wat pintjes in de mist En wat foto's van gieren gemaakt. 

Ondertussen kennisgemaakt met 2 toffe Canadese miekes.  Moeder en dochter samen op sjok. De kamers van de gite waren top, maar de wifi totaal afwezig. Vervelend voor het thuisfront. 

Avondeten was niet slecht,  maar vooral veel te weinig. Sommigen gingen met honger van tafel. 

Na het eten,  zang.  Iedereen moest wat zingen.  Volksliederen kwamen boven etc. Wij hebben uit volle borst gezongen van vrolijke vrienden en het pruimenlied uit de helaasheid der dingen. Toen vond de bazin het welletjes en slaaptijd.

Na een tijdje wachten, had ik mijn hoed en kon de achtervolging inzetten.  Tony en Yves hadden op mij gewacht op een terrasje. Hier kregen wij uitleg over Baskische sporten. 

Daarna verder de weg op. Onze Yves sukkelachtig en wij op onze dooie tot Ostabat.  Hier opnieuw terrasje gedaan. Toen we dachten om te vertrekken,  kwamen Ria en Anna plots aangestapt. Lezers van onze blog herinneren ze wel.  De pelgrims die we ontmoet hebben voor Reims.  In Ostabat komen de routes samen, we hadden niet echt gehoopt elkaar hier aan te treffen. Het was een hartverwarmend treffen. Even later kwam ook onze Waalse vriend afgestapt. Niet gedacht dat we die nog ooit zouden zien. Samengevat: als ik mijn hoed niet vergeten was, hadden we elkaar gemist. Toeval of pelgrimage. 

Na deze ontmoeting verder gestapt. Met pijn in het hart afscheid genomen. 

Na nog wat kilometers,  een oud kruis,  wat heuvels en andere dingen, kwamen we aan onze slaapplaats aan. Onze kamer in gebruik genomen en hop naar het zwembad. Even rustig genoten van het zonnetje,  de gieren,  het zwembad en een pintje. 

De maaltijd 's Avonds was overweldigend veel en heel lekker.  Heerlijk wijntje en veel aperitief. 

Wij finaal onze was vergeten binnen te halen.  Wij met de pitslamp alles bij elkaar gezocht. Helaas was alles natter dan voor we hem ophingen. Serieus geprutst om droogkast aan te krijgen. We hebben echt een vrouw nodig. Hopelijk is was morgen droog. 

Groetjes