Vandaag klim naar O Cebreiro. De laatste hindernis naar Santiago. Op de top zitten we in Galicie. Nog een Keltisch gebied wat we gaan bezoeken. Maryse en ik zijn gek van alles wat Keltisch is. Galicie hadden we nog niet.
De wandeling dan. Het was er heet. Meer dan 30 graden. Gelukkig met droge lucht. Morgen zal het anders zijn. Het wordt heet en zwoel, maar dat zijn zorgen voor morgen. Maryse heeft gevraagd wat foto's van mij te laten maken. Toen een Duits meisje aan het sukkelen was met haar drinkbus, leek dit een goed moment voor de eerste. Even later kwam Ikbjaap en Hilde tegen. Een Nederlands koppel. Jaap was 72 en had kanker. Hij wou nog eens de Camino stappen. Ze zijn vertrokken in Roncesvalles. Toch straf die aantrekkingskracht van de Camino.
Even later 2 de fotomoment. Heb foto's gemaakt voor een Zuid-Afrikaans koppel. Toen de klim echt begon, klonk in mijn oren Keltische muziek van I Muvrini, A voce revolta. Vooral de pipers zijn fantastisch. Steeds op replay gedrukt omdat de muziek perfect bij mijn stap pastte.
Ondertussen kreeg ik bericht van Mette dat ze boven op mij wacht om samen iets te drinken en te eten. Het doet deugd als er iemand op je wacht. Om 12 uur boven. Fantastisch gevoel, opgepept door de muziek. Eten was heel wat minder fantastisch. Maar ja.
Terug naar beneden. 23 km te gaan tot Triacastella. We dachten zal wel gaan, altijd bergaf. Het ging wel bergaf maar ook veel bergop. Ik was vrijwilliger dus vooruit met de geit. Ijsje gekocht en weer verder. Een fotomoment aan een standbeeld en verder. Vanaf 14 uur zitten de meeste mensen in hun albergue. Veel te vroeg om te stoppen. Volk wordt altijd wel minder maar anders. De echte stappers lopen nu rond. Van alle volk tegengekomen om een praatje te slaan. Ik kom nog 2 Spaanse meisjes van 20 tegen die vandaag begonnen zijn.Schouders al goed rood, kaars bijna uit. Ben bij ze gebleven tot Triacastella. Hoorde achteraf dat ze nog 4 km verder moesten. Had zelf ook prijs overal comppeto. Vol dus. Uiteindelijk is een goede ziel beginnen rond te bellen en vond plaats. Wel 3 km terug achteruit, maar men kwam mij halen. Een hoop Spaanse uitleg toen men bij de supermarkt stopte. Moest zelf mijn eten maken. Van alles meegenomen, paniek bij aankomst. Er was wel een keuken maar zonder potten en pannen. Weer veel Spaanse uitleg waar ik niks van verstond. Uiteindelijk is ze een pan gaan halen en ze heeft de afwas gedaan. Moest ik ook doen. ' s Avonds nog een pintje gaan drinken met Mette en haar fietsgezel. Om 1330 bed in. Nog 5 dagen en 141 km te gaan.
|