Vandaag was het weer van dat. Om 05 uur was men al in de weer om zich te wassen, rammelen met zakken, rugzakken etc. Rustig praten onder elkaar, gordijnen open, licht aan, alsof het allemaal niks is.
Zelf dan ook maar op en om half 8 weg.
Zou warm worden vandaag. Tot 37 graden.
Was net weg of ik werd gevraagd of ik
Spaans of Engels kende. Engels wel dus. Dit heb ik mij beklaagt. Bleek een jehova getuige te zijn. De man bleef me volgen, ik moest rapper en rapper stappen om ervan af te raken. Even later een andere mevrouw met dezelfde vraag. Gezegd dat ik enkel plat Neerpelts sprak, in het Neerpelts natuurlijk. Ze probeerde nog met Duits, maar ik was er dan toch van af.
Verder dan maar. Echt stadjes zijn er niet, enkel verzamelingen van bars en albergues. Wandeling was wel mooi maar niet veel te vertellen.
Op de middag kwam ik 6 Belgische fietsers tegen. Op 16 dagen met de fiets van Antwerpen naar Santiago. Ook straf.
Fietsers zijn vreselijk ergerlijk vandaag en massaal. Met grote snelheid vliegen ze naar beneden. velen zonder bel. Soms springen om weg te raken. Zoals steeds loopt de Camino leeg vanaf 14 uur. Ondertussen de 25 km paal gepasseerd. Ongelooflijk. We gaan het halen denk je.
Plots drama. Een gedenkplaat in het bos van een Nederlandse mevrouw die in Santiago gestorven is in haar slaap. Ik praat een beetje met een Nederlander met de fiets onderweg. Er zou vorige week opnieuw iemand gestorven zijn in Santiago na een mars uit Nederland. Effe slikken. Verder gegaan. Ik wil een straat oversteken en zie overal politie. Na wat rondvragen blijkt een vrouwelijke pelgrim doodgereden te zijn. 18 km van Santiago. Stel je voor. Bloedplas was nog te zien. Veel aangeslagen pelgrims. Dit snijdt de benen af. Na een half uurtje verder gestapt. Wat een emotioneel uur. Sterven in of vlak voor Santiago...
In de buurt van 15 km hotel gezocht. Alles was vol, maar een paar km verder was wel plaats. Daar dan maar naartoe.
Grote luxe vandaag met eigen badkamer en tv (helaas de buren ook). Tv maar afgelaten. 100 dagen zonder tv moet lukken.
In de rugzak is alles klammig en nat geworden door vochtige warmte van gisteren . Alles begint een geurtje te krijgen. Mijn onderbroeken zijn tot de draad versleten en ga zo maar verder. Nog 77 km te stappen deze morgen. Maandag Santiago en dinsdag thuis. Heel gek gevoel.
Het publiek bestaat nu hoofdzakelijk uit weeken toeristen. Mensen die 2, 3 dagen komen wandelen en terug naar huis. Ook heel veel fietsers op de weg. Echte gekken zitten hier thuis. Samen wandelen met anderen gaat niet of bijna niet. Bijna iedereen loopt met dagrugzak en komt in groep aan. We lopen steeds in lanen, tussen bomen dus, zodat van landschap niet veel te zien valt. Door de lichtinval krijg je wel mooie effecten. Als ik de Spanjaarden zie, met wie ik geslapen heb, doen ze geweldig hun best om vriendelijk te zijn, maar ik versta er niks van.
Onderweg steekt mij een klein Aziatisch kereltje voorbij. Full speed. Ik vraag vanwaar de haast. Klein gesprek met de klassieke vragen. Waar en wanneer ben je vertrokken, vanwaar kom je en hoe heet je. Als hij naar mijn naam vraagt, vrees ik het ergste over zijn naam. De man is van Taiwan en ik verwacht mij aan iets onuitspreekbaar. Blijkt dat de man gewoon Tom heet. Plots stopt hij, haalt een boek boven en begint te bladeren. Hij houdt bij wie hoeveel gestapt heeft of gaat stappen. Ik zit redelijk vooraan in zijn hall of fame. Gek dat je ergens figureert in een boek van een volslagen vreemdeling.
Verder valt er niet zo veel te vertellen. ' s Avonds goede auberge en goed gegeten. De 2 mannen van gisteren hier weer ontmoet en gezellige avond gehad. Om 11:00 bed in.
Vandaag eens flink willen zijn. Wekker gezet om half zeven. Ontbijt zou klaar zijn om 07. Weg om 07:30. Dat was het plan. Helaas, helaas. De brave man had zich verslapen en hij had mijn kleren nog. Kondus niet weg. Uiteindelijk weggeraakt om half 9. Vandaag vochtig, nevelig en redelijk warm. Niet zo makkelijk om in te wandelen. Na een paar km een koppel belgen tegengekomen. Van zemst. De man had een nieuwe knie gemaakt met 3 D printing. De man kon goed en stevig stappen. Wat foto's gemaakt bij een echte en valse paal van 100 km. Bij een pauze van De Belgen Paul en Simonne verder gestapt. Zeker moment kruistte ik Constanza, een Italiaanse van 40 jaar. Na wat over koetjes en kalfjes gebabbeld te hebben kwamen we op de waarom van de trip naar Compostella. Zij was yoga lerares em deed het om spirituele redenen. Plots sloegen de emoties los, verstoten door vwder en moeder. Grootvader die haar opving gestorven en daarom deed ze de Camino. Tranen in de ogen. Even ons neergezet en plots kwamen de tranen met tuiten. Ondertussen klamptte ze zich aan mij vast. Wat laten uithuilen. Je weet nooit wat je kan verwachten op deze Camino. Aangekomen in Portomarin, afscheid genomen en hapje gegeten. Een van de weinigen die met mij de pyreneeën overgestoken was vroeg of ze bij me kon komen zitten. Jong, knap, sportief, dat weiger je niet. Totaal uitgeput was. Zat te bibberen op een stoel. Ze wist niet wat haar markeerde. Bleek dat ze een non was. We hebben elkaar zo vaak gezien. Maar dit had ik niet verwacht. in de verste verte niet. Een verlies voor de Franse mannen. IIn ieder geval een slachtoffer van de vriendschap. Wou niet achterblijven en nu volledig gekraakt. Hopelijk haalt ze Santiago, ze heeft vliegtuig ticket, wat tijdsdruk geeft. Wat lang met haar plakken en existentiële levensvragen besproken en dan weer verder. Ondertussen kwam ik de 2 Belgen nog eens tegen.
Uiteindelijk aangekomen in slaapplaats. Hier Ben en Blue ontmoet. Een Schot en een Nieuw Zeelander. Beiden een herseninfarct gehad en doen nu de Camino. Bert ex olympisch roeier en rechter arm en schouder verlamt. Kan ook moeilijk spreken. Blue helikopter piloot geweest, geheugen helemaal weg en slechte coördinatie in been Samen op pad in de camino. Morgen doen ze 35 km. Straffe mannen zeker op 74 en 72 jaar. Rare dag vandaag.
Heet en zwoel vandaag. Mijn mevrouw van ontbijt heeft zich verslapen. Geen goed begin. Zeker niet na avondje stappen. Eerst de 3 verloren kilometers terug inhalen. Om 9 uur was het al echt heet en benauwd. Dat gaat wat geven. Wil ook iets meer stappen dan gemiddeld om tijdig in Santiago te zijn. Wandeling was weer echt mooi, maar helaas met verstand op 0. Er moest ook veel geklommen worden. Geen lange klimmen maar soms steil. Heeel zware dag vandaag. Ook bijna geen pelgrims. Heel de voormiddag maar een 5 tal.. Wel veel taxi's en af en toe een ambulance. Op de middag aankomst in Samos. Op wie kwam ik uit, jawel Mette. Sommige mensen zie je nooit en andere kom je constant tegen. Ik leg wel meer afstand te voet af dan zij met de fiets. Samen cola gedronken en verder. Hier waren nu meer pelgrims. Water inslaan was nodig. Geen stadjes met winkels voor een hele tijd. 3 Franse vrouwen tegengekomen die vergeten hadden drinken in te doen. Niet slim. Later 2 jonge Amerikanen zonder water. Omdat ze te ver waren van een stadje, wat van mijn gegeven zodat ze verder konden. Een van de 2 was vandaag jarig op dezelfde dag als mijn zoon Jo en hij werd even oud. Toeval?? Ik vind het straf.
Vlak voor een stadje steekt Mette en haar fietsvriend mij voorbij. Even wuiven en verder. Ik spring een restaurant in en wie zit daar, jawel onze Deense met haar fietsgezel Gareth. Toeval? ? We moeten gaan lotto spelen. Gezellig iets gegeten. Nog maar eens afscheid genomen en afgesproken elkaar te zien in Santiago. Ben benieuwd.
Na het eten doorgetrokken naar mijn slaapplaats en mijn blog bijgewerkt. Nog 4 dagen en 107.5 km. Spannend
Vandaag klim naar O Cebreiro. De laatste hindernis naar Santiago. Op de top zitten we in Galicie. Nog een Keltisch gebied wat we gaan bezoeken. Maryse en ik zijn gek van alles wat Keltisch is. Galicie hadden we nog niet.
De wandeling dan. Het was er heet. Meer dan 30 graden. Gelukkig met droge lucht. Morgen zal het anders zijn. Het wordt heet en zwoel, maar dat zijn zorgen voor morgen. Maryse heeft gevraagd wat foto's van mij te laten maken. Toen een Duits meisje aan het sukkelen was met haar drinkbus, leek dit een goed moment voor de eerste. Even later kwam Ikbjaap en Hilde tegen. Een Nederlands koppel. Jaap was 72 en had kanker. Hij wou nog eens de Camino stappen. Ze zijn vertrokken in Roncesvalles. Toch straf die aantrekkingskracht van de Camino.
Even later 2 de fotomoment. Heb foto's gemaakt voor een Zuid-Afrikaans koppel. Toen de klim echt begon, klonk in mijn oren Keltische muziek van I Muvrini, A voce revolta. Vooral de pipers zijn fantastisch. Steeds op replay gedrukt omdat de muziek perfect bij mijn stap pastte.
Ondertussen kreeg ik bericht van Mette dat ze boven op mij wacht om samen iets te drinken en te eten. Het doet deugd als er iemand op je wacht. Om 12 uur boven. Fantastisch gevoel, opgepept door de muziek. Eten was heel wat minder fantastisch. Maar ja.
Terug naar beneden. 23 km te gaan tot Triacastella. We dachten zal wel gaan, altijd bergaf. Het ging wel bergaf maar ook veel bergop. Ik was vrijwilliger dus vooruit met de geit. Ijsje gekocht en weer verder. Een fotomoment aan een standbeeld en verder. Vanaf 14 uur zitten de meeste mensen in hun albergue. Veel te vroeg om te stoppen. Volk wordt altijd wel minder maar anders. De echte stappers lopen nu rond. Van alle volk tegengekomen om een praatje te slaan. Ik kom nog 2 Spaanse meisjes van 20 tegen die vandaag begonnen zijn.Schouders al goed rood, kaars bijna uit. Ben bij ze gebleven tot Triacastella. Hoorde achteraf dat ze nog 4 km verder moesten. Had zelf ook prijs overal comppeto. Vol dus. Uiteindelijk is een goede ziel beginnen rond te bellen en vond plaats. Wel 3 km terug achteruit, maar men kwam mij halen. Een hoop Spaanse uitleg toen men bij de supermarkt stopte. Moest zelf mijn eten maken. Van alles meegenomen, paniek bij aankomst. Er was wel een keuken maar zonder potten en pannen. Weer veel Spaanse uitleg waar ik niks van verstond. Uiteindelijk is ze een pan gaan halen en ze heeft de afwas gedaan. Moest ik ook doen. ' s Avonds nog een pintje gaan drinken met Mette en haar fietsgezel. Om 1330 bed in. Nog 5 dagen en 141 km te gaan.
Het was een hete vandaag. 33 graden, veel weg en veel vlakke zon. Vertrokken om 7:45 om ontbijt te zoeken. Helaas niets open of een beschuit met gelei. Daar kunnen wij niet op stappen.
Dan maar vertrokken zonder ontbijt. Voor we de stad uit waren kwam ik een supporter van Chelsea tegen. Enthousiast over Hazard. Zelf wel in de lappenmand door knieproblemen na de afdaling Naar Ponferada.
Vandaag zie ik plots veel fietsers met een rugzak op de rug. Waarschijnlijk vroeger wandelaars en nu fietsers.
Af en toe kom ik nog eens iemand tegen die ik ken van eerdere etappes. Probleem is dat als je steeds lange afstanden doet, je steeds andere mensen tegenkomt. Contacten zijn dan ook veel vluchtiger.
We zaten terug tussen de velden, wijngaarden en dorpjes, maar de bergen komen eraan. In het begin ging het wat op en af. Vanaf Villafranca, waar ik een hapje gegeten heb weer verder. Vlak voor de middag kreeg ik bericht van Mette dat ze me hier opwachtte om een hapje te eten. Samen stappen schept een band. Het is leuk als er iemand op je wacht.
Na Villafranca ging het gestaag omhoog. Leuk stadje trouwens. Helaas langs de weg, niks aan te doen.
In een van de vele dorpjes, zat een groep jongeren op de stoep. Polen, Duitsers, Fransman, Amerikaanse, Oostenrijker etc. Ik moest absoluut meedrinken. Dat hebben we dan ook gedaan, 2 zelfs. Daarna weer verder. Uiteindelijk op onze slaapplaats aangekomen. Weinig volk hier. 5 man. En die waren vroeg slapen ook. Er was een verjaardagsfeestje van de vrouwelijke ober. Cava en allerlei hapjes gekregen. Heel de familie was er. Leuk intermezzo.
Morgen laatste klim van onze trip, o Cebreiro. En het wordt heet.
In de morgen nog maar eens als laatste vertrokken. Grappig zicht als alle bedden leeg zijn en alle schoenen weg.
Prachtige wandeling tussen de gele en witte brem, met fantastische vergezichten etc. Eigenlijk moet je de foto's zien of beter nog zelf komen kijken. Wat de foto's betreft, ik doe nu dagelijks tochten van 35 tot 40 km. Na de douche, was doen is het vaak etenstijd. Foto's via g mail sturen is erg tijdrovend en vaak is wifi te zwak. Ik stuur veel foto's via WhatsApp. Wie ze ook zo wil ontvangen graag een seintje. Anders wachten tot een van de volgende weken.
De tocht naar Ponferada gaat over een bergkam. Na lang zit ik nog eens in de natuur. Bergen vol witte (bijna uitgebloeid) en gele brem. Afwisselend met heide. Daartussen veel blauwe lavendel. Ook nog veel andere bloemetjes.
Vandaag de eerste keer een slang gezien. Kleine bruine en grote groene hagedissen schieten voor mijn voeten.
Het is weer leuk. Dit is de derde dag in mijn leven dat ik alleen wandel en het staat me steeds meer aan. Hier ben je natuurlijk nooit alleen. Altijd mensen voor of achter.
Vandaag Belgen tegengekomen. Er is ook een koppel uit Brugge ergens voor ons. We zullen wel zien of we ze tegenkomen.
Na de klim terug naar beneden. Ben niet zo goed in afdalen maar we zijn er geraakt.
De weg naar Ponferada ging met een grote boog rond de stad en dan er in. Ik schat een km of 3 meer dan nodig om een oude kerk te zien. Beetje overbodig.
Vind Ponferada niet zo een leuke stad. De auberge s waren allemaal vol. Heb mij op een terrasje neergezet om even na te denken. En wie was plots daar, op de fiets, jawel Mette mijn Deense metgezel van vorige week. Heeft wandelen opgegeven en is nu met de fiets. Zij had een oplossing om de slapen, gebeld of er nog plaats was en jawel. Mijn probleem was opgelost.
Gaan uit eten met nog iemand en plots stootten we op onze Brazilianen. Nog een leuke avond ervan gemaakt. Mijn zoon van de Camino, lag wel op bed. Tendinitis.
Na het eten nog even hem gaan bezoeken. Ik ben nog nooit zo geknuffeld geweest als deze avond.
Ik lachtte een beetje met dat vader gedoe, blijkbaar waren ze alle 3 vroeg hun vader kwijt en om een of andere reden vonden ze mij een soort vaderfiguur. Toch effe slikken als je dit hoort. Werd ook bloedserieus verteld.
Voila nu mijn bed in.
Ps nog een Duitser tegengekomen die zijn iphone in de wasmachine gestoken heeft. Om zeep natuurlijk. Zo grundlich zijn ze toch ook niet.
Dag 93 Hospitalo de Orbigo - Rabanal de Camino 37.68 km
Deze morgen even gestapt met een Duitser uit de albergue. Wat foto's van de kleinkinderen uitgewisseld en dan weer verder. Vandaag hebben we terug een leuke wandeling. Ook een beetje spannend. Ik wandel over een strook na Astorga waar de laatste tijd verdwijningen en verkrachtingen gebeurd zijn. Meestal jonge meisjes dus ik heb niet zoveel te vrezen. We zien terug bergen verschijnen. De trip naar Astorga was best leuk. Af en toe zag ik ooievaars rondscharrelen. Gigantisch veel brem ook. In Astorga aangekomen door de stad getrokken. Leuk stadje. Omdat het zondag was, was er veel dicht.
Na Astorga terug klimmen. Een lange trage klim. Was weer een tijdje geleden dat er geklommen moest worden.
Eenmaal boven prachtig uitzicht op de streek achter ons. Deze keer natuur overal. Geen graanvelden , zonnebloemen of wat dan ook, maar brem zover als je kan kijken en zowaar bomen en jawel bossen. Ook de invloed van de Keltische cultuur begin je te zien met runetekens, ommuurde akkers etc.
Af en toe passeerden we een dorpje. vaak kleine juweeltjes.
Na 38 km en niet veerkracht te zijn kwamen we aan op eindbestemming. Blijkbaar ontwijken pelgrims deze regio en slaan dit stuk over. Uitbater klaagt hierover. Ook uren niemand gezien. Niet voor of achter mij.
Voila ben weer bij met mijn blog. Ik lig op mijn bed te typen en ik voel de latten onder mij. Ondertussen zit een vlieg mij te vervelen. Het zal war geven vrees ik.
Voor de trouwe bloglezers mijn verontschuldigingen dat ik wat achtergebleven ben. Heb een emotioneel zeer zware week achter de rug. Je wandelpartner zien met zijn kinderen en kleinkinderen zet je teveel aan het denken. Voor Tony was dit fantastisch, voor mij een slag met de hamer. Je beseft plots dat je de 2 eerste tandjes van je kleinkind gemist hebt. Dat je de nieuwe Job van je zoon gemist hebt, dat hij gedeeltelijk uithuist en ga zo maar verder.
Ik liep vorige week vaak met natte ogen rond en ik heb me 100 keer afgevraagd wat ik hier eigenlijk uitvoer. Zeker op dit eentonig circuit.
Teveel mensen hebben echter moeite gedaan om dit mogelijk te maken. De collega's, steun van vrienden en kennissen en niet in het minste mijn gezin.
Hiervoor wil ik doorgaan. Nog 8 dagen stappen en dan zie ik de tandjes, kan ik mijn vrouw terug vastpakken en met mijn kinderen bijpraten.
Dag 88 Vilalcazar de sirga - Hospitalo de Orbigo heel veel km
Vanaf vandaag alleen verder. Tony heeft besloten naar huis te gaan.
Rustig aan vertrokken. Geen noemenswaardige problemen met blaren, spieren en pezen. De warmte is wat anders. Hele dag gestapt op harde hete ondergrond. Mijn Deense metgezel heeft hier serieus problemen mee. Niks om op het hoofd te zetten, geen acclimatisatie, niks. De blaren komen er nu wel. En met gezwinde spoed. Landschap is zo saai als maar kan zijN. Kaarsrechte weg, links en rechts graanvelden.
Ondertussen zijn de vliegtickets bestelt. 09 juni landen we in België. We gaan gemiddeld ca 32 km per dag moeten stappen van Leon. Moet te doen zijn. Temperatuur gaat vanaf zaterdag terug omlaag.
Om de blog een beetje up to date te houden, geef ik een samenvatting van de volledige week tot en met de etappe na León.
Heel deze etappes waren zo saai als maar kon zijn. Rechtdoor. Lijks en rechts graanvelden. Ondertussen schijnt de zon op je hoofd, van hier tot in Tokyo. Schaduw was er soms, maar niet altijd. Steeds maar blaren krijgen door de warme ondergrond die keihard is. Water drinken is de boodschap. Vooral de wijn weglaten, door hoog alcoholpercentage. Diepgaande gesprekken zijn er niet meer. Mijn Deense metgezel is niet vooruit te branden. Heeft het stappen toch onderschat. Ziet ook serieus af van de hitte. Vergeet soms water te kopen of te eten. Bij dit weer. We spreken dan ook af, vanaf León, ieder terug alleen te stappen. Ik moet tenslotte een vliegtuig halen.
' s Avonds slaapt de grote hoop om half 9. Om 6 uur zijn de meesten weg.
Je ziet ook heel veel mensen, en vooral jongeren met scheenbeen vlies problemen. Toch stappen ze verder om de link met een vriendengroep niet te missen. De zuigkracht van de vriendschap is enorm hier. Iemand echt zien binnen strompelen, kon amper staan, laat staan serieus stappen. Hij moest dan nog 6 km gaan.
León op een drafje bezocht en daarna gaan eten en drinken. Met een frisse kater als gevolg. Nog een Nederlander tegengekomen die de hele avond bij ons gebleven is. Zaterdag dan met een frisse kater 32 km gestapt. Niet simpel bij momenten. León leek mij een minder leuke stad dan Burgos. Veel rommeliger opgebouwd. Kathedraal was niet met Burgos te vergelijken.
Zaterdag nog steeds zelfde landschap maar het begint te veranderen. 's Avonds aanbeland bij een albergue uitgebaat door een yoga leraar. Toevallig werd hij 50. Dit werd gevierd met een liveband in de woonkamer. Gezellige boel. Duurde tot middernacht zowat. Rustige nacht gehad en deze morgen veel langslapers. Kan natuurlijk ook aan yoga les liggen. Voor avondeten een sessie van anderhalf uur gehad.
Ons 's morgens klaargemaakt. Lang na bijna iedereen zijn we om 08 uur vertrokken. De meesten waren al weg om 07:00. Soms begint men om 05 uur al op te staan. Knettergek.
Het dorpje ligt in een dal, dus eerst weer klimmen. Het weer was goed, dus vooruit met de geit. Landschap was aardig vlak, maar er zat toch wat reliëf in. We zullen wel zien waar we geraken. Zorgen dat we genoeg eten en drinken. Ergens moesten
We nog stevig klimmen, maar de klim was niet al te lang. Om half een hadden we 21 km. Voor alle zekerheid gebeld voor een reservatie, zodat we zeker waren van slaapplaats. Ondertussen zagen we een bus Ieren passeren. We haalden hen regelmatig in als ze pauzeerden en dan stapten zij ons weer voorbij. 15 km zonder rugzak is toch even iets anders dan 35 met 14 kg op de rug. Gewicht op de buik is een pak minder, maar het deel op de rug is er nog. Tony heeft wel 4 keer gezegd dat hij niet mee zou gaan voor de 50, maar zoals eerder gezegd, ik ben wel te vinden voor een uitdaging en een beetje peper in de camino. Eigenlijk heeft hij wel gelijk, want het risico niet verder te kunnen is groot. In ieder geval besloten we op 35 km om verder te doen, met onze wanhoopsdaad. Mette en ik gingen verder en Tony naar zijn familie
Vanaf 45 km begon het zwaar te worden. De warmte was nog niet zo zwaar, maar begon door te wegen. De laatste km waren echt afzien. Het stadje kwam maar niet korter . Om kwart voor acht kwamen we binnen. We hebben het gehaald. Gelukkig was de mevrouw van de auberge erg lief. Ze zorgde nog voor eten om 21 uur, deed onze was en stak hem in de droogkast. In de morgen was alles klaar.
Normaal was de afstand iets langer, maar we hebben gefoefeld. Na een lekker ontbijt met spek en eieren, door Marcella klaargemaakt, werden we terug naar Burgos gebracht. Om te vermijden dat we Burgos in en uit moesten rijden zijn we wat verder dan Burgos op de Camino gekomen. Op die 6 km zal het ook niet steken. Na Burgos start de Meseta. Een vlakte met niets dan graanvelden, etc. Vandaag viel het zicht nog mee
Af en toe wat heuvels en een meer glooiend landschap. Helemaal niet zo lelijk. Tony had vandaag het gezelschap van zijn zoon en schoondochter. Fijn om zo samen te wandelen. Ben zelf wat gaan doorstappen om Tony te laten genieten van dit moment met zijn kinderen.
In Hontanas aangekomen hebben we nog een pint gedronken in afwachting dat de kleinkinderen en de rest aankwamen. We zijn wat vroeger gestopt om dit moment zo lang mogelijk te houden.
Ondertussen sms gekregen van Mette dat ze onderweg is naar Hontanas en of we een slaapplaats konden regelen omdat er toch wat volk onderweg was en laat vertrokken was. We sliepen ook in een bekroonde albergue en het liep snel vol.
Ondertussen wat aan de blog gewerkt. Ondertussen arriveerde Ook mijn zoon van de Camino, met zijn vrienden. Plezante gasten.
Avondeten was heerlijk, paella, en goeie deze keer. We zien ook meer en meer mensen met scheenbeen problemen. De harde ondergrond zal er voor iets tussen zitten. Ondertussen zitten Mette en ik met een dwaas plan. Samen eens 50 km sta
. Kwestie wat extra peper in onze Camino te brengen. Tony vindt het pure dwaasheid en waars
Heeft hij nog groot gelijk ook. Maar ja, bloed kruipt waar het niet gaan kan. Omdat morgen Tony's laatste avond met zijn gezin is, en hem hier wat privacy te gunnen besluiten we morgen een poging te wagen. We wachten de volgende dag op hem zodat wij rust hebben en Tony kan bijbenen. De avond nog iets gedronken met mijn familie uit Brazilie. Bij afscheid nemen van hen, verklaart de brave man nogmaals dat ik zijn vader van de camino ben. Hij meent het precies. Toffe gasten.
Rustig vertrokken met een kleine kater. De Brazilianen waren al vroeg wakker. Om 08 uur waren ze nog niet weg. Ruddi werd ter plekke benoemd tot de vader van iemand op de Camino. Met omhelzingen inbegrepen. Nooit meegemaakt. Nog iets gedronken en gegeten onderweg. Plots kwam volledig onverwacht Mette binnenvallen. We kiezen steeds dezelfde eet en slaapplaatsen. We zijn dan samen naar Burgos gestapt. Normaliter loopt de camino via een industriezone. We hebben gelukkig de route via het park genomen. Velen nemen hier de bus, maar de trip via het park was best leuk. We zijn Burgos via de grote poort binnengekomen. Mooie stad met een prachtige kathedraal. Zeker en vast een bezoek waard. Terwijl tony wat tijd met zijn familie doorbracht zijn Mette en ik een pint gaan drinken en pincxos gaan eten. Beetje verdient na al dat wandelen. In Pamplona waren ze wel beter. 's Avonds nog gezellig gaan eten met Tony en zijn familie. Eens niet overnacht in een albergue. Eens wat anders. Regendouche met zijsproeiers is geen dagelijkse kost. Ook nog telefoon gehad van Varence. Hij wou weten hoe het ging. Samen wandelen creëert een band. En nog een stevige ook blijkbaar.
Helaas begint ook de heimwee en verlangen naar huis toe te slaan. Zeker als je tussen de kinderen en kleinkinderen van je wandelpartner. Nog een paar weken op de tanden bijten.
Ondanks het feit dat we met veel volk op de kamer lagen, toch goed geslapen. Geen snurkers, geen vroege vogels niets. Onze wekker liep nog eens af. Ondertussen beleefde tony een emotioneel moment. Hij kreeg bericht dat zijn familie op bezoek kwam. Afspraak om 0820 om te ontbijten. Na warm weerzien ontbijt genomen en vertrokken. Om kwart over 9 waren we weg. Vandaag nog eens een mooie wandeling. Veel bos met zeer brede paden. Met 10 makkelijk naast elkaar, maar bij zon geen enkele bescherming. Zeer veel brem in bloei en de heide. Wel heide van 1.5 meter hoog. Gek om te zien. Soms was het precies een zware afdaling met klim. Eenmaal kortbij viel het mee. We zijn al wat gewend.
Op het einde van het bos zagen we Burgos liggen. Heel in de verte. Een paar stadjes verder in Arges gestopt. Hier lag een gezellig café, met een eigenaar en eigenaresse die er vol voor gingen. Tappas gekregen bij ons pintje, de eerste keer. Lekkere kaas en ham gegeten. Onderweg een paar gekke Brazilianen tegengekomen. In onze albergue kwamen we hen weer tegen. Na het avondeten wat verbroederd met een stel Italianen. Beetje Italiaanse, Braziliaanse en Belgische muziek gespeeld. Met de Brazilianen zelfs heftig verbroederd. Behoorlijk tipsy gaan slapen. Ook dit is de Camino.
De Camino is iets speciaal. Als een meisje van 29 tegen je zegt dat ze dankzij ons zich normaal voelt. Een man die 50 wordt en die je eerst wil voorbijsteken, een gesprek aanknoopt en plots vertelt dat zijn vader een maand geleden overleden is. Plots vraagt hij of mensen van nature slecht zijn. Na wat nadenken mijn mening gegeven. Als ik naar de reden van zijn vraag informeer, blijkt dat vader op zijn sterfbed verklaarde dat alle mensen van nature slecht zijn. Effe slikken. Later ontmoeten we een jonge Duitse ingenieur. Heeft zijn Job opgegeven omdat hij zich niet goed voelde in zijn werk. Hij weet nu niet hoe verder te gaan. Straffe kost allemaal. Opvallend is het aantal bankiers die de druk niet meer verwerkt krijgen En een uitlaatklep zoeken Op de Camino. Weer effe slikken.
In ieder geval voor 5 euro een slaapplaats gevonden en lekker gegeten.
Goed geslapen na het avondje stappen. Geen gekken die om 06 uur willen vertrekken. Rustig opgestaan en vertrokken rond 07:30. Ontbijt genomen en weer weg. Vandaag rustig gestapt om te kijken hoe we de 42km verteerden. In het begin hadden we ieder onze pijntjes, maar naarmate de dag vorderde, beterde dit. We zijn al wat gewoon.
Onderweg distelvinken gezien. Echt mooie vogeltjes. Ze hebben hier eten genoeg. Vandaag ook een beetje spannend om dit slaapplaatsen na het einde van de etappe uit de boekjes, schaars zijn.
Dat het belangrijk is na deze etappes te stoppen werd nog maar eens bewezen. Onder de middag liep weer een hoop volk rond met de schrik in de ogen, dat ze toch maar die ene ideale slaapplaats zouden vinden. Gewoon gekkenwerk. Wat ontstressend zou moeten zijn, wordt toch weer stressgevend op deze manier. Onderweg kwamen we Mitte en Pi tegen die nu samen stappen. Even overlegd wat te doen, gezien we in zelfde dorpje zouden slapen. Pi stelde voor om te reserveren. Zij spreekt Spaans. Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig ging dit. Wandeling werd zo minder stressvol. Vandaag was regenachtig. regelmatig regenkleding aan en uit. Onderweg nog wat vale gieren gezien en andere opportunisten. Ooievaars zitten hier ook overal.
Wandeling zou in totaal 30 km zijn, maar het werden er 35. We kwamen door een nieuwe woonwijk met niet volledig afgewerkte appartementen. Velen stonden gewoon leeg. Echt een spookdorp. Na vele kronkels in de weg, kwamen we aan. Gelukkig hebben wij gereserveerd. Albergue zat vol.
Avondeten was weer als steeds. Pasta als voorgerecht en wat kip of varkensvlees met een pepertje als hoofdgerecht. Gelukkig deze middag een slaatje gegeten, kwestie de vitaminen op peil te houden.
's Avonds nog een gezellige babbel gehad met 2 Duitsers, die bij een bank werkten en Mitte. Leuke avond. Het is wel gek hoeveel bankiers hier rondlopen, de meeste liggen overhoop met zichzelf.
Slecht geslapen vannacht. Iedere keer als er zich iemand draaide, een gepiep van hier tot in Tokyo. Ook snurkers op de kamer. Om half 6 een hoop kabaal. Mensen die al vroeg willen vertrekken. Wat drijft hen zou Jambers zeggen. Toen iedereen weg was zijn we ook maar vertrokken. Vandaag zou het warm worden. Ons ingesmeerd tegen de zon.
Onderweg een troep zwaluwen tegengekomen die leem kwamen halen om nestjes te bouwen. Nooit gezien. Voor de rest was het kilometers afmalen. Bij een splitsing kozen we voor de korte weg. Ging wat meer berg op en af, maar veel in de schaduw. Mooi meegenomen. Iets voor de middag werden we ingehaald door John. Een uberamerikaan met wie we al geslapen hadden in Hounto. Alles was awesome, maar voor de rest een geweldige kerel. Onder de middag een pintje gedronken en iets gegeten. Na de middag haalden we mitte in en ontmoetten we ook nog Jeannete, een Nederlandse pelgrim met wie we ook in Hounto waren. Na de middag hebben we er een pittige mars van gemaakt in de hitte. Bij aankomst allemaal samen een pint gedronken. Wij gingen slapen in een albergue uitgebaat door Vlaams compostella genootschap. De andere 3 wilden nog verderstappen in de hitte. Het was een leuke namiddag. Voor herhaling vatbaar. Wij zijn wat gaan luisteren naar straffe verhalen (waar of niet waar) van de uitbaters en daarna gaan eten. Voor 12 euro ons buikje vol gegeten. Hopelijk een betere nachtrust.
Nachtrust was weer niet goed. We lagen met iemand die een zonneslag gehad heeft. De hele nacht snurken, zuchten en blazen. Tevens is 's Nachts naar toilet gaan als je boven op een stapelbed ligt is niet zo simpel. Om 05 uur begonnen de eersten rond te wandelen. Van ellende zijn we maar opgestaan. Na een ontbijt genomen te hebben, vertrokken we om 07 uur. Als een van de laatsten.
Vandaag zaten we op een vertrekpunt uit de boekjes. Dit was duidelijk te zien. Massa's Japanners, koreanen en God weet wat nog allemaal.
Een lange rij mensen wandelde voor ons. De Camino was hier recht, je kon iedereen van ver zien lopen. Een speciale ervaring, zeker als je uit de Morvan komt, waar je geen kat zag.
Het guitige aan de Japanners is dat ze te pas en te onpas "Buen Camino " heel enthousiast roepen.
D wandeling ging tussen de rioja velden door. Wijnvelden wisselden af met graanvelden.
Alles zeer goed onderhouden. Opvallend waren naast de poppys de vele distels. Qua natuur moeten we tevreden zijn met wat in de berm groeit.
Rond 11 uur kwamen we in ons eerste stadje. Hier een hapje gegeten en kerk bezocht. De pracht en praal is er vaak echt over in deze kerken. Je ziet dat er geen revolutie geweest is.
Even verder kwamen we in Logrono. Om 14 uur leek ons wat vroeg om al te stoppen. we hadden 30 km, dan nog maar 12,5 erbij gedaan.
Onderweg zagen we de stier van Osborne, voor de rest niet veel bijzonders. Op het einde werd het wel zwaar. Aangekomen hadden we nog energie om de kerk te bekijken. in de auberge zagen we Mitte en in de kerk John. Het is ongelooflijk hoe er onderweg, als je samen stapt een band ontstaat.
We zijn dan samen iets gaan drinken en eten. Deze keer voor 10 euro lekker gegeten en gedronken. 3 flessen rioja inbegrepen.
Die dag waren we de 2000 km voorbij. Het gaat hard. We hoorden ook dat Jeannete het zwaar had met de hitte en al na 20 km gestopt is. Stappen in de hitte nekt zelfs ervaren wandelaars.
Toen we in onze albergue aankwamen was iedereen al bed in. In het donker ons omgekleed en laat ons duimen dat er geen vroege vogels of lawaaierige slapers zijn.
Vertrokken met zon op komst. Eerst een lekker omelet met spek gegeten. Dat was lang geleden. De overschot van mijn broodje meegenomen voor de middag. Dadelij begonnen aan de ochtendklim om de bergkam van alto del pardon(753 mt) te overbruggen. Boven prachtig uitzicht in de 2 richtingen. Zicht wordt wel wat verpest door de windmolens. Alles voor de vooruitgang. De afdaling ging over een stenig parcours. Niet mijn ding. Veel wind op El Pardon. We waaiden bijna van de berg Af. Verder gestapt door slaperige dorpjes. Nog een Romeins brugje gepasseerd en een Romeinse heirbaan. Niet gemakkelijk om over te wandelen, maar gelukkig was er een parallelweg. Een paar keer de autoweg overgestoken en op en af gegaan. Vandaag veel fietsers op de baan. De hellingen waren zo stijl dat de fietsers moeite hadden om boven te raken.
Ook veel distels gezien met bijhorende distelvinken. Temperatuur was te doen, een beetje fris maar het gaat wel.
's Avonds gaan slapen in Lorca. Als dat geen publiciteit is voor een feestzaal in Limburg. Er was een folklore avond bezig met houthakkers in volle actie. Bekijk de foto's maar. Na ons pelgrims menu, met pasta, kip en friten die geteld werden, ons bedje gaan opzoeken. Met 8 op de kamer vandaag en 8 vreselijk piepende bedden. Gaat wat geven vannacht.
