Dag 93 Hospitalo de Orbigo - Rabanal de Camino 37.68 km
Deze morgen even gestapt met een Duitser uit de albergue. Wat foto's van de kleinkinderen uitgewisseld en dan weer verder. Vandaag hebben we terug een leuke wandeling. Ook een beetje spannend. Ik wandel over een strook na Astorga waar de laatste tijd verdwijningen en verkrachtingen gebeurd zijn. Meestal jonge meisjes dus ik heb niet zoveel te vrezen. We zien terug bergen verschijnen. De trip naar Astorga was best leuk. Af en toe zag ik ooievaars rondscharrelen. Gigantisch veel brem ook. In Astorga aangekomen door de stad getrokken. Leuk stadje. Omdat het zondag was, was er veel dicht.
Na Astorga terug klimmen. Een lange trage klim. Was weer een tijdje geleden dat er geklommen moest worden.
Eenmaal boven prachtig uitzicht op de streek achter ons. Deze keer natuur overal. Geen graanvelden , zonnebloemen of wat dan ook, maar brem zover als je kan kijken en zowaar bomen en jawel bossen. Ook de invloed van de Keltische cultuur begin je te zien met runetekens, ommuurde akkers etc.
Af en toe passeerden we een dorpje. vaak kleine juweeltjes.
Na 38 km en niet veerkracht te zijn kwamen we aan op eindbestemming. Blijkbaar ontwijken pelgrims deze regio en slaan dit stuk over. Uitbater klaagt hierover. Ook uren niemand gezien. Niet voor of achter mij.
Voila ben weer bij met mijn blog. Ik lig op mijn bed te typen en ik voel de latten onder mij. Ondertussen zit een vlieg mij te vervelen. Het zal war geven vrees ik.
Voor de trouwe bloglezers mijn verontschuldigingen dat ik wat achtergebleven ben. Heb een emotioneel zeer zware week achter de rug. Je wandelpartner zien met zijn kinderen en kleinkinderen zet je teveel aan het denken. Voor Tony was dit fantastisch, voor mij een slag met de hamer. Je beseft plots dat je de 2 eerste tandjes van je kleinkind gemist hebt. Dat je de nieuwe Job van je zoon gemist hebt, dat hij gedeeltelijk uithuist en ga zo maar verder.
Ik liep vorige week vaak met natte ogen rond en ik heb me 100 keer afgevraagd wat ik hier eigenlijk uitvoer. Zeker op dit eentonig circuit.
Teveel mensen hebben echter moeite gedaan om dit mogelijk te maken. De collega's, steun van vrienden en kennissen en niet in het minste mijn gezin.
Hiervoor wil ik doorgaan. Nog 8 dagen stappen en dan zie ik de tandjes, kan ik mijn vrouw terug vastpakken en met mijn kinderen bijpraten.
Dag 88 Vilalcazar de sirga - Hospitalo de Orbigo heel veel km
Vanaf vandaag alleen verder. Tony heeft besloten naar huis te gaan.
Rustig aan vertrokken. Geen noemenswaardige problemen met blaren, spieren en pezen. De warmte is wat anders. Hele dag gestapt op harde hete ondergrond. Mijn Deense metgezel heeft hier serieus problemen mee. Niks om op het hoofd te zetten, geen acclimatisatie, niks. De blaren komen er nu wel. En met gezwinde spoed. Landschap is zo saai als maar kan zijN. Kaarsrechte weg, links en rechts graanvelden.
Ondertussen zijn de vliegtickets bestelt. 09 juni landen we in België. We gaan gemiddeld ca 32 km per dag moeten stappen van Leon. Moet te doen zijn. Temperatuur gaat vanaf zaterdag terug omlaag.
Om de blog een beetje up to date te houden, geef ik een samenvatting van de volledige week tot en met de etappe na León.
Heel deze etappes waren zo saai als maar kon zijn. Rechtdoor. Lijks en rechts graanvelden. Ondertussen schijnt de zon op je hoofd, van hier tot in Tokyo. Schaduw was er soms, maar niet altijd. Steeds maar blaren krijgen door de warme ondergrond die keihard is. Water drinken is de boodschap. Vooral de wijn weglaten, door hoog alcoholpercentage. Diepgaande gesprekken zijn er niet meer. Mijn Deense metgezel is niet vooruit te branden. Heeft het stappen toch onderschat. Ziet ook serieus af van de hitte. Vergeet soms water te kopen of te eten. Bij dit weer. We spreken dan ook af, vanaf León, ieder terug alleen te stappen. Ik moet tenslotte een vliegtuig halen.
' s Avonds slaapt de grote hoop om half 9. Om 6 uur zijn de meesten weg.
Je ziet ook heel veel mensen, en vooral jongeren met scheenbeen vlies problemen. Toch stappen ze verder om de link met een vriendengroep niet te missen. De zuigkracht van de vriendschap is enorm hier. Iemand echt zien binnen strompelen, kon amper staan, laat staan serieus stappen. Hij moest dan nog 6 km gaan.
León op een drafje bezocht en daarna gaan eten en drinken. Met een frisse kater als gevolg. Nog een Nederlander tegengekomen die de hele avond bij ons gebleven is. Zaterdag dan met een frisse kater 32 km gestapt. Niet simpel bij momenten. León leek mij een minder leuke stad dan Burgos. Veel rommeliger opgebouwd. Kathedraal was niet met Burgos te vergelijken.
Zaterdag nog steeds zelfde landschap maar het begint te veranderen. 's Avonds aanbeland bij een albergue uitgebaat door een yoga leraar. Toevallig werd hij 50. Dit werd gevierd met een liveband in de woonkamer. Gezellige boel. Duurde tot middernacht zowat. Rustige nacht gehad en deze morgen veel langslapers. Kan natuurlijk ook aan yoga les liggen. Voor avondeten een sessie van anderhalf uur gehad.
Ons 's morgens klaargemaakt. Lang na bijna iedereen zijn we om 08 uur vertrokken. De meesten waren al weg om 07:00. Soms begint men om 05 uur al op te staan. Knettergek.
Het dorpje ligt in een dal, dus eerst weer klimmen. Het weer was goed, dus vooruit met de geit. Landschap was aardig vlak, maar er zat toch wat reliëf in. We zullen wel zien waar we geraken. Zorgen dat we genoeg eten en drinken. Ergens moesten
We nog stevig klimmen, maar de klim was niet al te lang. Om half een hadden we 21 km. Voor alle zekerheid gebeld voor een reservatie, zodat we zeker waren van slaapplaats. Ondertussen zagen we een bus Ieren passeren. We haalden hen regelmatig in als ze pauzeerden en dan stapten zij ons weer voorbij. 15 km zonder rugzak is toch even iets anders dan 35 met 14 kg op de rug. Gewicht op de buik is een pak minder, maar het deel op de rug is er nog. Tony heeft wel 4 keer gezegd dat hij niet mee zou gaan voor de 50, maar zoals eerder gezegd, ik ben wel te vinden voor een uitdaging en een beetje peper in de camino. Eigenlijk heeft hij wel gelijk, want het risico niet verder te kunnen is groot. In ieder geval besloten we op 35 km om verder te doen, met onze wanhoopsdaad. Mette en ik gingen verder en Tony naar zijn familie
Vanaf 45 km begon het zwaar te worden. De warmte was nog niet zo zwaar, maar begon door te wegen. De laatste km waren echt afzien. Het stadje kwam maar niet korter . Om kwart voor acht kwamen we binnen. We hebben het gehaald. Gelukkig was de mevrouw van de auberge erg lief. Ze zorgde nog voor eten om 21 uur, deed onze was en stak hem in de droogkast. In de morgen was alles klaar.
Normaal was de afstand iets langer, maar we hebben gefoefeld. Na een lekker ontbijt met spek en eieren, door Marcella klaargemaakt, werden we terug naar Burgos gebracht. Om te vermijden dat we Burgos in en uit moesten rijden zijn we wat verder dan Burgos op de Camino gekomen. Op die 6 km zal het ook niet steken. Na Burgos start de Meseta. Een vlakte met niets dan graanvelden, etc. Vandaag viel het zicht nog mee
Af en toe wat heuvels en een meer glooiend landschap. Helemaal niet zo lelijk. Tony had vandaag het gezelschap van zijn zoon en schoondochter. Fijn om zo samen te wandelen. Ben zelf wat gaan doorstappen om Tony te laten genieten van dit moment met zijn kinderen.
In Hontanas aangekomen hebben we nog een pint gedronken in afwachting dat de kleinkinderen en de rest aankwamen. We zijn wat vroeger gestopt om dit moment zo lang mogelijk te houden.
Ondertussen sms gekregen van Mette dat ze onderweg is naar Hontanas en of we een slaapplaats konden regelen omdat er toch wat volk onderweg was en laat vertrokken was. We sliepen ook in een bekroonde albergue en het liep snel vol.
Ondertussen wat aan de blog gewerkt. Ondertussen arriveerde Ook mijn zoon van de Camino, met zijn vrienden. Plezante gasten.
Avondeten was heerlijk, paella, en goeie deze keer. We zien ook meer en meer mensen met scheenbeen problemen. De harde ondergrond zal er voor iets tussen zitten. Ondertussen zitten Mette en ik met een dwaas plan. Samen eens 50 km sta
. Kwestie wat extra peper in onze Camino te brengen. Tony vindt het pure dwaasheid en waars
Heeft hij nog groot gelijk ook. Maar ja, bloed kruipt waar het niet gaan kan. Omdat morgen Tony's laatste avond met zijn gezin is, en hem hier wat privacy te gunnen besluiten we morgen een poging te wagen. We wachten de volgende dag op hem zodat wij rust hebben en Tony kan bijbenen. De avond nog iets gedronken met mijn familie uit Brazilie. Bij afscheid nemen van hen, verklaart de brave man nogmaals dat ik zijn vader van de camino ben. Hij meent het precies. Toffe gasten.
Rustig vertrokken met een kleine kater. De Brazilianen waren al vroeg wakker. Om 08 uur waren ze nog niet weg. Ruddi werd ter plekke benoemd tot de vader van iemand op de Camino. Met omhelzingen inbegrepen. Nooit meegemaakt. Nog iets gedronken en gegeten onderweg. Plots kwam volledig onverwacht Mette binnenvallen. We kiezen steeds dezelfde eet en slaapplaatsen. We zijn dan samen naar Burgos gestapt. Normaliter loopt de camino via een industriezone. We hebben gelukkig de route via het park genomen. Velen nemen hier de bus, maar de trip via het park was best leuk. We zijn Burgos via de grote poort binnengekomen. Mooie stad met een prachtige kathedraal. Zeker en vast een bezoek waard. Terwijl tony wat tijd met zijn familie doorbracht zijn Mette en ik een pint gaan drinken en pincxos gaan eten. Beetje verdient na al dat wandelen. In Pamplona waren ze wel beter. 's Avonds nog gezellig gaan eten met Tony en zijn familie. Eens niet overnacht in een albergue. Eens wat anders. Regendouche met zijsproeiers is geen dagelijkse kost. Ook nog telefoon gehad van Varence. Hij wou weten hoe het ging. Samen wandelen creëert een band. En nog een stevige ook blijkbaar.
Helaas begint ook de heimwee en verlangen naar huis toe te slaan. Zeker als je tussen de kinderen en kleinkinderen van je wandelpartner. Nog een paar weken op de tanden bijten.
