Voor de trouwe bloglezers mijn verontschuldigingen dat ik wat achtergebleven ben. Heb een emotioneel zeer zware week achter de rug. Je wandelpartner zien met zijn kinderen en kleinkinderen zet je teveel aan het denken. Voor Tony was dit fantastisch, voor mij een slag met de hamer. Je beseft plots dat je de 2 eerste tandjes van je kleinkind gemist hebt. Dat je de nieuwe Job van je zoon gemist hebt, dat hij gedeeltelijk uithuist en ga zo maar verder.
Ik liep vorige week vaak met natte ogen rond en ik heb me 100 keer afgevraagd wat ik hier eigenlijk uitvoer. Zeker op dit eentonig circuit.
Teveel mensen hebben echter moeite gedaan om dit mogelijk te maken. De collega's, steun van vrienden en kennissen en niet in het minste mijn gezin.
Hiervoor wil ik doorgaan. Nog 8 dagen stappen en dan zie ik de tandjes, kan ik mijn vrouw terug vastpakken en met mijn kinderen bijpraten.
Dag 88 Vilalcazar de sirga - Hospitalo de Orbigo heel veel km
Vanaf vandaag alleen verder. Tony heeft besloten naar huis te gaan.
Rustig aan vertrokken. Geen noemenswaardige problemen met blaren, spieren en pezen. De warmte is wat anders. Hele dag gestapt op harde hete ondergrond. Mijn Deense metgezel heeft hier serieus problemen mee. Niks om op het hoofd te zetten, geen acclimatisatie, niks. De blaren komen er nu wel. En met gezwinde spoed. Landschap is zo saai als maar kan zijN. Kaarsrechte weg, links en rechts graanvelden.
Ondertussen zijn de vliegtickets bestelt. 09 juni landen we in België. We gaan gemiddeld ca 32 km per dag moeten stappen van Leon. Moet te doen zijn. Temperatuur gaat vanaf zaterdag terug omlaag.
Om de blog een beetje up to date te houden, geef ik een samenvatting van de volledige week tot en met de etappe na León.
Heel deze etappes waren zo saai als maar kon zijn. Rechtdoor. Lijks en rechts graanvelden. Ondertussen schijnt de zon op je hoofd, van hier tot in Tokyo. Schaduw was er soms, maar niet altijd. Steeds maar blaren krijgen door de warme ondergrond die keihard is. Water drinken is de boodschap. Vooral de wijn weglaten, door hoog alcoholpercentage. Diepgaande gesprekken zijn er niet meer. Mijn Deense metgezel is niet vooruit te branden. Heeft het stappen toch onderschat. Ziet ook serieus af van de hitte. Vergeet soms water te kopen of te eten. Bij dit weer. We spreken dan ook af, vanaf León, ieder terug alleen te stappen. Ik moet tenslotte een vliegtuig halen.
' s Avonds slaapt de grote hoop om half 9. Om 6 uur zijn de meesten weg.
Je ziet ook heel veel mensen, en vooral jongeren met scheenbeen vlies problemen. Toch stappen ze verder om de link met een vriendengroep niet te missen. De zuigkracht van de vriendschap is enorm hier. Iemand echt zien binnen strompelen, kon amper staan, laat staan serieus stappen. Hij moest dan nog 6 km gaan.
León op een drafje bezocht en daarna gaan eten en drinken. Met een frisse kater als gevolg. Nog een Nederlander tegengekomen die de hele avond bij ons gebleven is. Zaterdag dan met een frisse kater 32 km gestapt. Niet simpel bij momenten. León leek mij een minder leuke stad dan Burgos. Veel rommeliger opgebouwd. Kathedraal was niet met Burgos te vergelijken.
Zaterdag nog steeds zelfde landschap maar het begint te veranderen. 's Avonds aanbeland bij een albergue uitgebaat door een yoga leraar. Toevallig werd hij 50. Dit werd gevierd met een liveband in de woonkamer. Gezellige boel. Duurde tot middernacht zowat. Rustige nacht gehad en deze morgen veel langslapers. Kan natuurlijk ook aan yoga les liggen. Voor avondeten een sessie van anderhalf uur gehad.
Ons 's morgens klaargemaakt. Lang na bijna iedereen zijn we om 08 uur vertrokken. De meesten waren al weg om 07:00. Soms begint men om 05 uur al op te staan. Knettergek.
Het dorpje ligt in een dal, dus eerst weer klimmen. Het weer was goed, dus vooruit met de geit. Landschap was aardig vlak, maar er zat toch wat reliëf in. We zullen wel zien waar we geraken. Zorgen dat we genoeg eten en drinken. Ergens moesten
We nog stevig klimmen, maar de klim was niet al te lang. Om half een hadden we 21 km. Voor alle zekerheid gebeld voor een reservatie, zodat we zeker waren van slaapplaats. Ondertussen zagen we een bus Ieren passeren. We haalden hen regelmatig in als ze pauzeerden en dan stapten zij ons weer voorbij. 15 km zonder rugzak is toch even iets anders dan 35 met 14 kg op de rug. Gewicht op de buik is een pak minder, maar het deel op de rug is er nog. Tony heeft wel 4 keer gezegd dat hij niet mee zou gaan voor de 50, maar zoals eerder gezegd, ik ben wel te vinden voor een uitdaging en een beetje peper in de camino. Eigenlijk heeft hij wel gelijk, want het risico niet verder te kunnen is groot. In ieder geval besloten we op 35 km om verder te doen, met onze wanhoopsdaad. Mette en ik gingen verder en Tony naar zijn familie
Vanaf 45 km begon het zwaar te worden. De warmte was nog niet zo zwaar, maar begon door te wegen. De laatste km waren echt afzien. Het stadje kwam maar niet korter . Om kwart voor acht kwamen we binnen. We hebben het gehaald. Gelukkig was de mevrouw van de auberge erg lief. Ze zorgde nog voor eten om 21 uur, deed onze was en stak hem in de droogkast. In de morgen was alles klaar.
Normaal was de afstand iets langer, maar we hebben gefoefeld. Na een lekker ontbijt met spek en eieren, door Marcella klaargemaakt, werden we terug naar Burgos gebracht. Om te vermijden dat we Burgos in en uit moesten rijden zijn we wat verder dan Burgos op de Camino gekomen. Op die 6 km zal het ook niet steken. Na Burgos start de Meseta. Een vlakte met niets dan graanvelden, etc. Vandaag viel het zicht nog mee
Af en toe wat heuvels en een meer glooiend landschap. Helemaal niet zo lelijk. Tony had vandaag het gezelschap van zijn zoon en schoondochter. Fijn om zo samen te wandelen. Ben zelf wat gaan doorstappen om Tony te laten genieten van dit moment met zijn kinderen.
In Hontanas aangekomen hebben we nog een pint gedronken in afwachting dat de kleinkinderen en de rest aankwamen. We zijn wat vroeger gestopt om dit moment zo lang mogelijk te houden.
Ondertussen sms gekregen van Mette dat ze onderweg is naar Hontanas en of we een slaapplaats konden regelen omdat er toch wat volk onderweg was en laat vertrokken was. We sliepen ook in een bekroonde albergue en het liep snel vol.
Ondertussen wat aan de blog gewerkt. Ondertussen arriveerde Ook mijn zoon van de Camino, met zijn vrienden. Plezante gasten.
Avondeten was heerlijk, paella, en goeie deze keer. We zien ook meer en meer mensen met scheenbeen problemen. De harde ondergrond zal er voor iets tussen zitten. Ondertussen zitten Mette en ik met een dwaas plan. Samen eens 50 km sta
. Kwestie wat extra peper in onze Camino te brengen. Tony vindt het pure dwaasheid en waars
Heeft hij nog groot gelijk ook. Maar ja, bloed kruipt waar het niet gaan kan. Omdat morgen Tony's laatste avond met zijn gezin is, en hem hier wat privacy te gunnen besluiten we morgen een poging te wagen. We wachten de volgende dag op hem zodat wij rust hebben en Tony kan bijbenen. De avond nog iets gedronken met mijn familie uit Brazilie. Bij afscheid nemen van hen, verklaart de brave man nogmaals dat ik zijn vader van de camino ben. Hij meent het precies. Toffe gasten.
Rustig vertrokken met een kleine kater. De Brazilianen waren al vroeg wakker. Om 08 uur waren ze nog niet weg. Ruddi werd ter plekke benoemd tot de vader van iemand op de Camino. Met omhelzingen inbegrepen. Nooit meegemaakt. Nog iets gedronken en gegeten onderweg. Plots kwam volledig onverwacht Mette binnenvallen. We kiezen steeds dezelfde eet en slaapplaatsen. We zijn dan samen naar Burgos gestapt. Normaliter loopt de camino via een industriezone. We hebben gelukkig de route via het park genomen. Velen nemen hier de bus, maar de trip via het park was best leuk. We zijn Burgos via de grote poort binnengekomen. Mooie stad met een prachtige kathedraal. Zeker en vast een bezoek waard. Terwijl tony wat tijd met zijn familie doorbracht zijn Mette en ik een pint gaan drinken en pincxos gaan eten. Beetje verdient na al dat wandelen. In Pamplona waren ze wel beter. 's Avonds nog gezellig gaan eten met Tony en zijn familie. Eens niet overnacht in een albergue. Eens wat anders. Regendouche met zijsproeiers is geen dagelijkse kost. Ook nog telefoon gehad van Varence. Hij wou weten hoe het ging. Samen wandelen creëert een band. En nog een stevige ook blijkbaar.
Helaas begint ook de heimwee en verlangen naar huis toe te slaan. Zeker als je tussen de kinderen en kleinkinderen van je wandelpartner. Nog een paar weken op de tanden bijten.
Ondanks het feit dat we met veel volk op de kamer lagen, toch goed geslapen. Geen snurkers, geen vroege vogels niets. Onze wekker liep nog eens af. Ondertussen beleefde tony een emotioneel moment. Hij kreeg bericht dat zijn familie op bezoek kwam. Afspraak om 0820 om te ontbijten. Na warm weerzien ontbijt genomen en vertrokken. Om kwart over 9 waren we weg. Vandaag nog eens een mooie wandeling. Veel bos met zeer brede paden. Met 10 makkelijk naast elkaar, maar bij zon geen enkele bescherming. Zeer veel brem in bloei en de heide. Wel heide van 1.5 meter hoog. Gek om te zien. Soms was het precies een zware afdaling met klim. Eenmaal kortbij viel het mee. We zijn al wat gewend.
Op het einde van het bos zagen we Burgos liggen. Heel in de verte. Een paar stadjes verder in Arges gestopt. Hier lag een gezellig café, met een eigenaar en eigenaresse die er vol voor gingen. Tappas gekregen bij ons pintje, de eerste keer. Lekkere kaas en ham gegeten. Onderweg een paar gekke Brazilianen tegengekomen. In onze albergue kwamen we hen weer tegen. Na het avondeten wat verbroederd met een stel Italianen. Beetje Italiaanse, Braziliaanse en Belgische muziek gespeeld. Met de Brazilianen zelfs heftig verbroederd. Behoorlijk tipsy gaan slapen. Ook dit is de Camino.
De Camino is iets speciaal. Als een meisje van 29 tegen je zegt dat ze dankzij ons zich normaal voelt. Een man die 50 wordt en die je eerst wil voorbijsteken, een gesprek aanknoopt en plots vertelt dat zijn vader een maand geleden overleden is. Plots vraagt hij of mensen van nature slecht zijn. Na wat nadenken mijn mening gegeven. Als ik naar de reden van zijn vraag informeer, blijkt dat vader op zijn sterfbed verklaarde dat alle mensen van nature slecht zijn. Effe slikken. Later ontmoeten we een jonge Duitse ingenieur. Heeft zijn Job opgegeven omdat hij zich niet goed voelde in zijn werk. Hij weet nu niet hoe verder te gaan. Straffe kost allemaal. Opvallend is het aantal bankiers die de druk niet meer verwerkt krijgen En een uitlaatklep zoeken Op de Camino. Weer effe slikken.
In ieder geval voor 5 euro een slaapplaats gevonden en lekker gegeten.
Goed geslapen na het avondje stappen. Geen gekken die om 06 uur willen vertrekken. Rustig opgestaan en vertrokken rond 07:30. Ontbijt genomen en weer weg. Vandaag rustig gestapt om te kijken hoe we de 42km verteerden. In het begin hadden we ieder onze pijntjes, maar naarmate de dag vorderde, beterde dit. We zijn al wat gewoon.
Onderweg distelvinken gezien. Echt mooie vogeltjes. Ze hebben hier eten genoeg. Vandaag ook een beetje spannend om dit slaapplaatsen na het einde van de etappe uit de boekjes, schaars zijn.
Dat het belangrijk is na deze etappes te stoppen werd nog maar eens bewezen. Onder de middag liep weer een hoop volk rond met de schrik in de ogen, dat ze toch maar die ene ideale slaapplaats zouden vinden. Gewoon gekkenwerk. Wat ontstressend zou moeten zijn, wordt toch weer stressgevend op deze manier. Onderweg kwamen we Mitte en Pi tegen die nu samen stappen. Even overlegd wat te doen, gezien we in zelfde dorpje zouden slapen. Pi stelde voor om te reserveren. Zij spreekt Spaans. Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig ging dit. Wandeling werd zo minder stressvol. Vandaag was regenachtig. regelmatig regenkleding aan en uit. Onderweg nog wat vale gieren gezien en andere opportunisten. Ooievaars zitten hier ook overal.
Wandeling zou in totaal 30 km zijn, maar het werden er 35. We kwamen door een nieuwe woonwijk met niet volledig afgewerkte appartementen. Velen stonden gewoon leeg. Echt een spookdorp. Na vele kronkels in de weg, kwamen we aan. Gelukkig hebben wij gereserveerd. Albergue zat vol.
Avondeten was weer als steeds. Pasta als voorgerecht en wat kip of varkensvlees met een pepertje als hoofdgerecht. Gelukkig deze middag een slaatje gegeten, kwestie de vitaminen op peil te houden.
's Avonds nog een gezellige babbel gehad met 2 Duitsers, die bij een bank werkten en Mitte. Leuke avond. Het is wel gek hoeveel bankiers hier rondlopen, de meeste liggen overhoop met zichzelf.
Slecht geslapen vannacht. Iedere keer als er zich iemand draaide, een gepiep van hier tot in Tokyo. Ook snurkers op de kamer. Om half 6 een hoop kabaal. Mensen die al vroeg willen vertrekken. Wat drijft hen zou Jambers zeggen. Toen iedereen weg was zijn we ook maar vertrokken. Vandaag zou het warm worden. Ons ingesmeerd tegen de zon.
Onderweg een troep zwaluwen tegengekomen die leem kwamen halen om nestjes te bouwen. Nooit gezien. Voor de rest was het kilometers afmalen. Bij een splitsing kozen we voor de korte weg. Ging wat meer berg op en af, maar veel in de schaduw. Mooi meegenomen. Iets voor de middag werden we ingehaald door John. Een uberamerikaan met wie we al geslapen hadden in Hounto. Alles was awesome, maar voor de rest een geweldige kerel. Onder de middag een pintje gedronken en iets gegeten. Na de middag haalden we mitte in en ontmoetten we ook nog Jeannete, een Nederlandse pelgrim met wie we ook in Hounto waren. Na de middag hebben we er een pittige mars van gemaakt in de hitte. Bij aankomst allemaal samen een pint gedronken. Wij gingen slapen in een albergue uitgebaat door Vlaams compostella genootschap. De andere 3 wilden nog verderstappen in de hitte. Het was een leuke namiddag. Voor herhaling vatbaar. Wij zijn wat gaan luisteren naar straffe verhalen (waar of niet waar) van de uitbaters en daarna gaan eten. Voor 12 euro ons buikje vol gegeten. Hopelijk een betere nachtrust.
Nachtrust was weer niet goed. We lagen met iemand die een zonneslag gehad heeft. De hele nacht snurken, zuchten en blazen. Tevens is 's Nachts naar toilet gaan als je boven op een stapelbed ligt is niet zo simpel. Om 05 uur begonnen de eersten rond te wandelen. Van ellende zijn we maar opgestaan. Na een ontbijt genomen te hebben, vertrokken we om 07 uur. Als een van de laatsten.
Vandaag zaten we op een vertrekpunt uit de boekjes. Dit was duidelijk te zien. Massa's Japanners, koreanen en God weet wat nog allemaal.
Een lange rij mensen wandelde voor ons. De Camino was hier recht, je kon iedereen van ver zien lopen. Een speciale ervaring, zeker als je uit de Morvan komt, waar je geen kat zag.
Het guitige aan de Japanners is dat ze te pas en te onpas "Buen Camino " heel enthousiast roepen.
D wandeling ging tussen de rioja velden door. Wijnvelden wisselden af met graanvelden.
Alles zeer goed onderhouden. Opvallend waren naast de poppys de vele distels. Qua natuur moeten we tevreden zijn met wat in de berm groeit.
Rond 11 uur kwamen we in ons eerste stadje. Hier een hapje gegeten en kerk bezocht. De pracht en praal is er vaak echt over in deze kerken. Je ziet dat er geen revolutie geweest is.
Even verder kwamen we in Logrono. Om 14 uur leek ons wat vroeg om al te stoppen. we hadden 30 km, dan nog maar 12,5 erbij gedaan.
Onderweg zagen we de stier van Osborne, voor de rest niet veel bijzonders. Op het einde werd het wel zwaar. Aangekomen hadden we nog energie om de kerk te bekijken. in de auberge zagen we Mitte en in de kerk John. Het is ongelooflijk hoe er onderweg, als je samen stapt een band ontstaat.
We zijn dan samen iets gaan drinken en eten. Deze keer voor 10 euro lekker gegeten en gedronken. 3 flessen rioja inbegrepen.
Die dag waren we de 2000 km voorbij. Het gaat hard. We hoorden ook dat Jeannete het zwaar had met de hitte en al na 20 km gestopt is. Stappen in de hitte nekt zelfs ervaren wandelaars.
Toen we in onze albergue aankwamen was iedereen al bed in. In het donker ons omgekleed en laat ons duimen dat er geen vroege vogels of lawaaierige slapers zijn.
Vertrokken met zon op komst. Eerst een lekker omelet met spek gegeten. Dat was lang geleden. De overschot van mijn broodje meegenomen voor de middag. Dadelij begonnen aan de ochtendklim om de bergkam van alto del pardon(753 mt) te overbruggen. Boven prachtig uitzicht in de 2 richtingen. Zicht wordt wel wat verpest door de windmolens. Alles voor de vooruitgang. De afdaling ging over een stenig parcours. Niet mijn ding. Veel wind op El Pardon. We waaiden bijna van de berg Af. Verder gestapt door slaperige dorpjes. Nog een Romeins brugje gepasseerd en een Romeinse heirbaan. Niet gemakkelijk om over te wandelen, maar gelukkig was er een parallelweg. Een paar keer de autoweg overgestoken en op en af gegaan. Vandaag veel fietsers op de baan. De hellingen waren zo stijl dat de fietsers moeite hadden om boven te raken.
Ook veel distels gezien met bijhorende distelvinken. Temperatuur was te doen, een beetje fris maar het gaat wel.
's Avonds gaan slapen in Lorca. Als dat geen publiciteit is voor een feestzaal in Limburg. Er was een folklore avond bezig met houthakkers in volle actie. Bekijk de foto's maar. Na ons pelgrims menu, met pasta, kip en friten die geteld werden, ons bedje gaan opzoeken. Met 8 op de kamer vandaag en 8 vreselijk piepende bedden. Gaat wat geven vannacht.
Na ontbijt (met hesp en kaas deze keer), vertrokken richting winkel Om water te kopen. Dit winkeltje werd uitgebaat door een ex BeLG. Het topproduct bij hem was Luikse siroop. Niet te geloveN. Hij probeert wel een Spaanse versie op de wereld te krijgen. In ieder geval wij weg.
Een beetje druilerig weer, maar alles viel best mee. Opnieuw een aangename wandeling in de schaduw, alleen de zon ontbrak. Niet erg op dit moment.
Op de middag aankomst in Pamplona. Leuk stadje. Er was van alles te doen, maar nog geen stierenloop. Verschillende volksdansgroepen, dansende reuzen etc. Even de kathedraal gaan bezoeken, poepsjiek was het daar. Bekijk de foto's maar.
Na de kathedraal onze eerste pinsjos gaan eten. Een soort hapje, maar dan een groot.
Na dit intermezzo verder doorgestapt. In de namiddag aangekomen in ons eindpunt. Paar pinten gedronken en ons gaan douchen. Dat was niet zo simpel. Met ca 20 man die bijna gelijk moeten gaan douchen. Uiteindelijk toch gelukt. Aan tafel was het gezellig. Deze keer was er een filosofische kant, mensen didie de diepere betekenis van de camino zochten. er werd een theorie opgezet dat je lichaam veranderde door te wandelen, richting het lichaam van een jager-verzamelaar Uit de prehistorie. Als men dan vraagt of mijn lichaam al fel verandert is, kost het moeite om de lach in te houden. Het jong volk uit Argentinië en Denemarken was niet zo zwaar op de hand. Om 10 uur moesten we de zaal ontruimen.
Deze morgen vertrokken in de regen en zonder ontbijt. 3.5 euro voor een klein beschuitje met gelei was wat veel. De weg was heel anders dan we gewend waren. Verharde wegen, aanduiding dat je niet mis kan gaan etc. Decor was ook heel aangenaam, enkel jammer van de regen.
Na een tijdje kwamen we bij een soort koffiebar waar we iets konden eten. Ondertussen was de race naar een slaapplaats begonnen. Een massa volk haastte zich om een bed in de beste albergue te vinden. Gewoon gekkenwerk.
Bij afdalingen zat men gewoon in de rug te duwen om voorbij te komen. Maar ja, ook dit is de camino. We laten het niet aan ons hart komen.
Al dat jong volk is ook een aanwinst. Het zijn vooral de ouderen die lopen te wringen. De uitrusting van nu is ook prachtig met de strakke broeken etc. Het zal wat geven als het warm wordt.
In ieder geval wij een dorpje verder gestapt als waar iedereen wil slapen. Plaats zat hier. Wij slapen in een splinternieuwe accommodatie.
Gezellig aan tafel gezeten met een chileen, een Spaanse, 2 Fransen en een Ier.
Opgestaan voor onze klassieker, omgekleed en vertrokken. Ondertussen passeerde een niet aflatende stroom mensen. Koreanen, Japanners, Amerikanen noem maar op. De Camino krijgt hier plots een heel andere dimensie. Ook veel jonge mensen deze keer.
Wij waren de laatste van onze gite die vertrokken.
We waren vertrokken om kwart na 8, voor een klim in de mist. Onderweg kwamen we van alles tegen. Mensen in Saint Jean vertrokken en de kaars uit op een paar 100 mt van onze gite.
Van landschap viel niet veel te zien door de mist.
Eigenlijk viel klim best mee. Af en toe dacht je dat je er was, maar helaas. We passeerden nog een gite, een Fransman met een camionette die van alles verkocht etc.
Mensen die ons voorbij staken haalden we weer in etc. Veel volk is hier totaal ongetraind aan begonnen en dat zie je.
Iets over de top ons broodje gegeten en de afdaling gedaan. Die ging nog vlotter en we waren al snel in Roncesvalles. We gingen even kijken in de gite. vriendelijk tot men wist dat we niet bleven. Ophoepelen moesten we. De laatste pint gaan drinken met Yves en afscheid genomen. Hij terug naar Zwitserland.
Wij nog een km of 7 verder naar Espinal om uit het pelgrimfabriek van Roncesvalles te verlaten. In Spanje reizen we zonder reserveren, dit geeft opties. We zijn op een leuke verblijfplaats gevallen in Espinal. Eten niet slecht maar ook niet bijzonder. Ons derde deel is begonnen. Via Podiensis afgelopen en Camino Frances is gestart. We gaan de Norte niet doen owv slaapplaats problemen waar we van gehoord hebben.
Na een klassiek ontbijt, alleen met andere confituur (een soort zelfgemaakte siroop, waar je heeeeeeeel lange draDen mee kon trekken), waren we ermee vertrokken. Weg naar de laatste Franse slaapplaats en de laatste volledige etappe in Frankrijk.
Reeds snel zagen we een deel ontsnapte koeien. Altijd een beetje spannend om er tussen te wandelen.
Er was een zwoele hete wind die dag. Dat belooft voor de klim.
We zien ook steeds meer gieren en diverse roofvogels. Volgens de lokale Fransen vallen de gieren koeien aan en doden ze. We zullen voor alle zekerheid maar genoeg bewegen.
We beginnen de Pyreneeën ook te voelen. Alles wordt steeds heuvelachtiger. Na ettelijke kilometers kwamen we in Jean le Vieux. Ondertussen had Venance ons weer ingehaald. Hij heeft serieus gas gegeven en inkortingen gemaakt om ons in te halen. Even later daagde Saint Jean op. Voor velen een begin of eindpunt.
Mooi toeristisch stadje in de Baskische bouwstijl. Witte huizen en rode luikjes.
Na wat rondgestapt te hebben, een pannenkoek gegeten te hebben zijn we verder getrokken.
We moesten een km of 5 stappen om alvast tot 500 mt te stijgen. Er zaten een paar pittige stukken tussen, maar alles viel wel mee.
Rond 1400 uur waren we al boven. Tijd voor wat pintjes in de mist En wat foto's van gieren gemaakt.
Ondertussen kennisgemaakt met 2 toffe Canadese miekes. Moeder en dochter samen op sjok. De kamers van de gite waren top, maar de wifi totaal afwezig. Vervelend voor het thuisfront.
Avondeten was niet slecht, maar vooral veel te weinig. Sommigen gingen met honger van tafel.
Na het eten, zang. Iedereen moest wat zingen. Volksliederen kwamen boven etc. Wij hebben uit volle borst gezongen van vrolijke vrienden en het pruimenlied uit de helaasheid der dingen. Toen vond de bazin het welletjes en slaaptijd.
Zo goed het avondeten was, zo slecht was het ontbijt. Op een paar stukjes Frans brood, goed voor de kippen en wat confituur van de Aldi vertrokken. We gaan niet klagen. We zijn het gewoon. Mevrouw was zo vriendelijk ons op weg te helpen. Een paar km verder zette zij ons af. Na een paar 100 mt merkte ik dat ik mijn niet op had. Gebeld en jawel ze wou hem wel brengen. Dit alles had grote gevolgen. Dit zien we later.
Na een tijdje wachten, had ik mijn hoed en kon de achtervolging inzetten. Tony en Yves hadden op mij gewacht op een terrasje. Hier kregen wij uitleg over Baskische sporten.
Daarna verder de weg op. Onze Yves sukkelachtig en wij op onze dooie tot Ostabat. Hier opnieuw terrasje gedaan. Toen we dachten om te vertrekken, kwamen Ria en Anna plots aangestapt. Lezers van onze blog herinneren ze wel. De pelgrims die we ontmoet hebben voor Reims. In Ostabat komen de routes samen, we hadden niet echt gehoopt elkaar hier aan te treffen. Het was een hartverwarmend treffen. Even later kwam ook onze Waalse vriend afgestapt. Niet gedacht dat we die nog ooit zouden zien. Samengevat: als ik mijn hoed niet vergeten was, hadden we elkaar gemist. Toeval of pelgrimage.
Na deze ontmoeting verder gestapt. Met pijn in het hart afscheid genomen.
Na nog wat kilometers, een oud kruis, wat heuvels en andere dingen, kwamen we aan onze slaapplaats aan. Onze kamer in gebruik genomen en hop naar het zwembad. Even rustig genoten van het zonnetje, de gieren, het zwembad en een pintje.
De maaltijd 's Avonds was overweldigend veel en heel lekker. Heerlijk wijntje en veel aperitief.
Wij finaal onze was vergeten binnen te halen. Wij met de pitslamp alles bij elkaar gezocht. Helaas was alles natter dan voor we hem ophingen. Serieus geprutst om droogkast aan te krijgen. We hebben echt een vrouw nodig. Hopelijk is was morgen droog.
Na het pre afscheid van onze Yves, vertrokken met gemengde gevoelens. Yves had serieus last van zijn been. Helemaal rood en gezwollen. Hij wil graag de volledige rit nog uitdoen met ons. Omdat hij teveel pijn had, was Tony gaan winkelen om voor hun eten te kopen. De wandeling van gisteren, was er voor hem teveel aan. Gelukkig vandaag korte etappe. In het begin van de etappe werden we verwittigd dat er een sekte was die ons zou trachten binnen te halen en te bekeren. Beetje raar.
Vandaag een wandeling door het bos, over paden en door een beekje stao. Zo hebben we ze graag. Ondertussen Yves ingehaald. Bij de ingang van het dorp werden we door dezelfde man opgewacht, om ons nog eens te verwittigen. Moet wat zijn met die sekte.
Ze riepen ons inderdaad of we geen koffie of iets fris wilden. Voor re rest geen last van.
Al sukkelend geraakten we toch in Aroue. Ondertussen een mooi schooltje gezien en nog maar eens een aanduiding van de afstand. We zien wel hoe ver we nog moeten.
In Aroue moesten we nog 8 km naar onze slaapplaats. Beetje ver voor Yves. Daarom mevrouw gebeld om ons te komen halen. Ondertussen met de nodige pintjes afscheid genomen van Varence, onze Waalse vriend.
Onze slaapplaats hield het midden tussen een autokerkhof, een boerderij en een sjachermarkt. Man, man, man. Waar waren we nu weer beland. Binnen kwamen we binnen bij de bomma. Veel oude dingen, wijwatervat in de muur incluis. ' s Avonds werd er serieus gesjacherd. Roemenen namen wat spullen mee, een lokale Fransman een auto en nog iemand kwam iets geheimzinnig doen. Zal wel niks verkeerd zijn.
Na 3 aperitieven raakten we toch aan tafel. Om 9 uur eten. Avondeten was wel perfect. Met vlees van eigen kweek. Nu de bedden testen
In de "gite communale " heerste gisteren een ijzeren discipline. Ontbijt is om 07 uur en niet vanaf 07 uur. Iedereen gelijk daar, dus grote chaos. Meer volk aanwezig dan voorzien, chaos was bijna compleet.
Het ontbijt bestond uit brood, met 1 potje gelei per man. Gelukkig was de bakker open, zodat we iets konden bijkopen voor onderweg.
Daarna allemaal tegelijk op pad.
Temperatuur was goed. Warm genoeg en aangenaam om te stappen.
We kwamen redelijk snel bij een meertje. Leuk om even rond te wandelen. Voor de rest van de dag was er niet veel te zien. Gezaaide mais en zonnebloemen. En ene grote stofboel. Op wat mooie huizen, een pelgrimsboom en, om de tuiniers jaloers te maken, erwten van meer dan een meter hoog, vol met erwten
In de late namiddag kwamen we op onze slaapplaats aan. Tony is vandaag jarig en daar hebben we er op gedronken.
Avondeten was dik in orde. Soep, biefstuk en jawel, bearnaise saus. Het is er hier de streek van. Weer wat bijgeleerd.
Kamers waren ook netjes. Gebouwd onder het gebinte, maar mooi afgewerkt.
Vandaag wordt ne zware. Darom op tijd opgestaan om te ontbijten en tijdig te vertrekken. Ontbijt was bij de bakker een paar 100 meter verderop. Er was maar plaats voor ca 6 man. Als 14 man tegelijk wil komen eten, is het zorgen dat je erbij bent. Sinds lang nog eens croissants gekregen.
De ochtend begon al mooi met een prachtig zicht op de pyreneeën. Nog eens wat foute aanduidingen van de afstand tot Compostella gekregen. Etappe was echt zwaar. Eentje voor de boekjes. Meer dan 30 graden, veel vlakke zon, veel stijgen en dalen en meer dan 30 km. Veel volk wat ons enthousiast voorbij wandelde, haalden we achteraf weer in. Verschillende mensen gezien die volledig uitgeput waren, die heel laat binnenkwam etc. Niet veel kunnen fotograferen omdat vandaag beetje verstand op 0 zetten was en maar stappen.
Wij kwamen binnen rond half vijf. Voordeel van dergelijk weer is wel dat een leuk terrasje mogelijk is. Onze Waalse vriend kwam nog eens mee een pint drinken. ' s Avonds gezellig gegeten op een terrasje met een lekker flesje wijn.
Onze Yves zou wel eens een slachtoffer kunnen zijn. Hij heeft serieus last van zijn been gekregen en verteerd niet zo goed de lange afstanden. We zien wel wat het met hem wordt morgen.
Dag 70. Het begint echt op te schieten. Dit zijn de eerste dag van een reeks van 3 van meer dan 30 km. 100 km af te leggen in 3 dagen. Ontbijt genomen met rest van de gite. Er waren 2 Canadese vrouwen, waarvan 1 een schelp op de voet getatoeëerd had, hiernaast een meisje uit Nieuw -Zeeland, 2 belgen en wat Fransen. Dan om 07:30 vertrokken, kwestie de warmte voor te zijn.
Er stond een stevige wind, die voor de nodige afkoeling zorgde. Op kop was hij niet te onderschatten. Van opzij trok hij soms aan de rugzakken.
Het begin van de etappe was naar goede gewoonte weer klimmen.
Wat later arriveerden we aan een meertje met een hoop sportvissers. Het is nog eens vrij in Frankrijk.
Na het meertje zagen we een deel brem in de bloei. Eindelijk. We hebben er al massa's gezien, maar niks in bloei.
Verder zaten we vooral tussen de maïs en de zonnebloemen. Regelmatig werde we ondergestoft door tractors. Omdat boeren niet meer toelaten dat er langs de velden gestapt wordt, was er heel veel over de weg. Niet goed voor de gewrichten etc.
Wat we wel mee en meer zien zijn palmbomen, bananenbomen, cactussen etc.
Na de middag ging de wind liggen en steeg de temperatuur. Er staat ons nog wat te wachten.
Onze gite was een gemeente gite. Prijs was laag, maar kwaliteit ook.
Onder zat een Nederlandse juffrouw, met problemen aan haar been.
Misschien scheenbeen vlies ontsteking. Een andere wandelaar zat met een gezwollen voet en been. De harde ondergrond maakt slachtoffers.
' s Nachts het jonge meisje bij ons op De kamer. Moet toch maar raar zijn,als jong meisje tussen die oude mannen.
