Het dorpje ligt in een dal,  dus eerst weer klimmen. Het weer was goed,  dus vooruit met de geit. Landschap was aardig vlak,  maar er zat toch wat reliëf in. We zullen wel zien waar we geraken. Zorgen dat we genoeg eten en drinken.  Ergens moesten 

We nog stevig klimmen, maar de klim was niet al te lang.  Om half een hadden we 21 km. Voor alle zekerheid gebeld voor een reservatie,  zodat we zeker waren van slaapplaats. Ondertussen zagen we een bus Ieren passeren.  We haalden hen regelmatig in als ze pauzeerden en dan stapten zij ons weer voorbij. 15 km zonder rugzak is toch even iets anders dan 35 met 14 kg op de rug.  Gewicht op de buik is een pak minder,  maar het deel op de rug is er nog. Tony heeft wel 4 keer gezegd dat hij niet mee zou gaan voor de 50, maar zoals eerder gezegd,  ik ben wel te vinden voor een uitdaging en een beetje peper in de camino.  Eigenlijk heeft hij wel gelijk,  want het risico niet verder te kunnen is groot.  In ieder geval besloten we op 35 km om verder te doen,  met onze wanhoopsdaad.  Mette en ik gingen verder en Tony naar zijn familie 

Vanaf 45 km begon het zwaar te worden. De warmte was nog niet zo zwaar,  maar begon door te wegen. De laatste km waren echt afzien. Het stadje kwam maar niet korter . Om kwart voor acht kwamen we binnen.  We hebben het gehaald. Gelukkig was de mevrouw van de auberge erg lief.  Ze zorgde nog voor eten om 21 uur, deed onze was en stak hem in de droogkast.  In de morgen was alles klaar. 

Nu hopen op geen al te zware gevolgen.