Gisteren zag ik mijn dochter de hypotheekakte voor haar huis tekenen en de sleutels in ontvangst nemen. Ik barst dan bijna van moedertrots ... Ze doet het toch maar. Niet even. Weloverwogen, concensieus.
Alle mannen die we in haar huisje aantroffen kende ze al. Ze is al weken nu en dan in het huis om te onderhandelen en afspraken te maken. Met de installateur, de keukenmeneer, de schilder, de verkoper.
Na de overdracht bleek te keuken niet helemaal te passen. Het huisje heeft schuinlopende muren en dat was niet berekend bij het tekenen van de keuken.
Dus de afdekplaat, die ook als eetbar zou dienen is verkleind en nu zal er een apart eettafeltje moeten komen. Misschien wel zo'n bartafel. Gelukkig heb ik de beloofde Kwantumkrukjes nog niet écht gekocht....
Ja, ook of misschien juist wel in een klein huisje kom je onverwachte uitdagingen tegen. Of op te lossen problemen ... het is maar hoe je ze wilt noemen.
Ik ben er van overtuigd dat ze het met goede materialen, meedenkende werklieden, en haar goede smaak weet in te richten als een mooi, thuisvoelend paleisje. Ik ben niet zo maar een trotse moeder.... ze kan echt wat!
