Het goede nieuws is ... we zijn veilig, gezond en zonder zonnesteek gisteren teruggekeerd na de tocht der tochtjes ... Om 10 uur kwamen we bij de school aan, waar al 2 fietsen tegen de boom aangeparkeerd op ons stonden te wachten. Een van de meesters heeft, als ik het goed heb begrepen, een mogelijkheid tot fietsverhuur voor zichzelf gemaakt. Hij was al in de vroegte naar Kipande gelopen om daar de 2 fietsen op te halen.
Wij vroegen naar de prijs ... 500 TSH per uur per fiets en we besloten royaal om voor 10.000 TSH de 2 fietsen voor de hele dag te nemen. We namen een pad waarvan ik alleen wist dat het naar het plaatsje Kulundi voert. Ik kraaide "het lijken wel electrische ...", me ondertussen realiserend dat dit met het aflopen van het pad te maken zou hebben ... Ik stelde mijn reisgenote een aantal malen voor om terug te keren ... en later nog een aantal malen om de bezemwagen te bellen .. Maar ... ZIJ is een bikkel die vindt dat als je A zegt je ook B en C en het hele alfabet moet zeggen ... We werden getracteerd op de mooiste vergezichten, prachtige bomen, gigantische kaktussen, schitterde bloemen en vogels ... en af en toe een Habari roepend medemens, meestal met de benenwagen, soms per fiets. In alle auto's die we tegenkwamen (een stuk of 5) werden de duimen opgestoken ter bemoediging ... We zagen kuddes mooie koeien met hun herder, varkens die aan een touwtje uit gelaten werden, een kudde geiten die in de steek gelaten werd omdat de hoedertjes zich voor ons uit de voeten maakten en zich verstopten ergens in het veld en op vele velden werkende mensen, al dan niet met ossen. Slechts 1 moment was er een moment van échte stilte ... Dom was dat we geen water hadden meegenomen, zodat we 2 maal tijdens de tocht de bezienswaardigheid van het dorp waren ... terwijl we een flesje cola en Mirinda deelden. Mirinda is mierzoet ... De heenweg die ca 2 uur duurde had 1 stuk wandeling bergop ... en daarna weer heerlijk zoevend de berg af... Ik voelde hetzelfde 'angstige' gevoel in mijn buik als wanneer ik te paard zo hard ging als het paard wilde ... wat niet altijd het tempo was dat ik zelf gekozen zou hebben ... Op een bepaald moment was er de 1e mogelijkheid een zijweg naar rechts te nemen. Misschien konden we een vierkant maken ... Maar volgens de plaatselijke bevolking voerde die weg NIET naar Kilangala noch naar Kipande ... en de namen die ze wél noemden zegden mij niets ... Beter ten halve gekeerd dan ten hele verdwaald keerden om ... heuvelopwaarts ... stukken fietsend, rustend in de schaduw, stukken lopend ... Stap voor stap ... van pleisterplek naar pleisterplek... Ondertussen nog steeds genietend van wat er te zien en te horen was. Onderweg kwamen we een langs de weg liggende dode hond tegen, die we nog niet eerder hadden gezien. Waarschijnlijk door een van de auto's geraakt.
In het dorpje Kulundi terug gekomen vleidden we ons op een bankje onder een afdakje bij de plaatselijke kroeg. Daar zaten we tot de regenbui, die we al tijden in de verte hadden gehoord, weer voorbij was. Aangestaard door minstens 10 paar kinderoogjes die net uit school kwamen. De stukjes tussen de pauzes werden korter ... de pauzes steeds langer ... maar om 5 uur waren we weer terug op de missie. Mijn billen pijnlijk, maar gelukkig niet stuk geschuurd, mijn voeten wel een beetje ontveld omdat ik de sokken te warm had gevonden en had uitgetrokken. We stopten bij het huis van Mozes en Jenny om te vragen of de fietsen daar mochten overnachten ... we zagen het niet meer zitten om ze de heuvel mee op te nemen .. Dat mocht ... maar de meester had ook al gehoord dat we er weer waren en die haalde zijn bezit weer op ... Jenny maakte een grote pot thee en broodjes ... en verkwikt legden we de laatste etappe de heuvel op af. Thuis gekomen heb ik nog een boterham ei genuttigd en om half 8 lag ik dwars af met de lamp en een boek in bed. Ik heb het niet meer donker zien worden. Om 23.00 uur werd ik weer wakker... smeerde mijn voeten en billen in met olie, nam 3 grote vit. C en nu ben ik ... 'as good as new' ...! De rijst voor de soep staat al weer te koken. Een dagje Mama Supu zijn is een stuk minder vermoeiend! Maar het was een heerlijke dag, een mooie tocht en ik had hem niet willen missen!
Maak iets moois van uw dag. Glimlach ... adem ... zing en (ver)geef!
PS: er zijn nog steeds 5 biggetjes en een mama varken in leven!
De eerste keer dat ik in Kilangala was waren er bij, rond het huis meerdere mensen aan het werk. Een van de mensen was Weleni. Tijdens de ochtendbegroeting, een ritueel dat een paar minuten duurt ... leek alles in orde. Habari umbani was mzuri, dus het was goed in zijn huis, habari watato pia, de kinderen dus ook, pia mama mzuri, dus mama ook ... en pia lala salama ... ja,ja ... goed geslapen. Tijdens zijn voorgang bij het ontbijtgebed ... waarin Mungu, GOD, voor alles waar een mens voor kan bedanken ook bedankt was vond ik hem toch wat bedrukter dan anders. Bij navraag bleek dat die ochtend zijn 3e, laatste baby varkentje ... er niet zo happy bij had gestaan. De 2 andere babyvarkentjes die hij eerder rijk was geweest hadden reeds het loodje gelegd. Een volwassen varken levert bij verkoop genoeg op om een kind naar de middelbare school te laten gaan. Hij had zich dus even rijk gerekend. Die ochtend ging ik mee naar zijn erf. Er waren 2 plekken. 1 voor mama varken, op een verhoging met een beetje schaduw ... 1 voor het kindvarkentje ... in de volle zon ... en beide zonder watervoorziening. Ik heb helemaal geen verstand van varkens ... maar drong aan op voer en water voor beiden. De volgende dag was ook het laatste babyvarken dood ...
Met dit verhaal in ons beider achterhoofd kwam Weleni dezer dagen de heuvel op naar het huis op de hill. Hij is al langere tijd baanloos ... en berichtte bijna zonder omwegen dat een mama varken was bevallen van 10 baby's ... waarvan er nu nog 5 in leven waren ... maar die zonder mijn (fin) hulp binnenkort bij gebrek aan moedermelk en ander voer het loodje zouden leggen ... Maar met wat pesa voor de maalmolen kon hij zijn eigen mais laten vermalen tot slobber ...
Om een lang verhaal kort te maken ... dagelijks draait de maalmolen en dagelijks gaat onze huisman Paulo even kijken hoeveel baby varkentjes uitstel van executie aan het beleven zijn. De stand is nog steeds 5 ... en dat voor 500 TSH per dag ...Op dat soort momenten ben ik zo blij met mijn eerdere ervaring en opgedane kennis ... Sommige wielen hoef je maar 1 keer uit te vinden!
Voor vandaag hebben we een 'vrije 'dag gevraagd. Iemand anders kookt en mijn reisgenote en ik mogen 2 fietsen lenen/huren(?) en gaan de omgeving per fiets verkennen. We kunnen niet vertrekken voordat we minstens de hele missie rond gegaan zijn ...Ook hoop ik de lagere school in Kipande te kunnen laten zien aan mijn reisgenote. De omstandigheden hier zijn zoveeeeeeeeeeeeeeeeeeel beter dan 5 kilometer verder op ... dankzij jarenlange grote en kleinere beetjes ondersteuning en support van uit Nederland en Canada. Nog steeds zijn de mensen in onze ogen arm ... maar er zijn bewerkte akkers, werkende waterkranen, schoolgaande kinderen .... Binnenkort óók nog voorzien van passend schoeisel.
Ik wens u een mooie dag ... Glimlach ... adem ... (ver)geef .. en tel uw zegeningen: water uit de kraan, licht, gas en geld uit de muur ... en binnenkort is de 'liefste' masseuse uit Zwolle weer graag tot uw dienst!
De andere keren had ik een setje schoen-onderhoud bij me en maakte ik mijn schoenen dagelijks toonbaar genoeg met een likje poets ... Terug in Dar liet ik ze dan met een dubbele afspraak oplappen en thuis gekomen gooide ik ze weg ... Deze reis ben ik dat setje vergeten en gisteren dacht ik: "het lijkt wel of ik natte voeten heb"... en ja hoor ... een grote dikke snee in de zijkant van mijn leren schoen ... Ze halen Dar niet eens deze keer ... Mijn reisgenote komt altijd later terug van de school dan ik. ZIJ is de walimu, de juf, en zij ontdekt dagelijks dat kindertjes hier gewoon Nederlands verstaan ... als je rustig en duidelijk articulerend tegen ze praat. Toen ik net terugkwam van mijn soepkookklusje stonden er voor mijn slaapkamerdeur een paar van haar schoenen, met sokken ... Ik ga ze nog niet dragen, want ze zijn prachtig, maar van linnen,en made in China ... Ik bewaar ze om voor mooi mee te lopen in DAR.Gelukkig heeft het huis van die gezondheidsklompen ... onverslijtbaar ... ik was vergeten dat ze hier waren en dat ik daar ook al vele kilometers op heb gelopen hier.
De vooruitgang gaat hier ook door. We trachtten gisteren via een bookingsite een echt goed hotel te boeken voor 2 nachten in DAR. De zoon van mijn reisgenote had dollars in een enveloppe gedaan en op de dollar af zouden we ons die luxe kunnen veroorloven! Een heerlijk bed, een warm bad en een zwembad met ligstoelen ... om van te watertanden ... 2 prinsessen (op de erwt!). Dit boeken lukte niet bij ontstentenis van een creditcard. IK ben gewoon niet credietwaardig genoeg om zo'n ding te hebben en de bank van mijn reisgenote was niet tijdig genoeg. Boeken via de site van Best Western was aanzienlijk duurder, omdat er dan VAT en taxes bij gerekend worden .... Dus ik belde met het hotel en kreeg een emailadres van de reserveringsafdeling. Zo juist ontvang ik een zeeeeeeeeeeeeeeer vriendelijke bevestiging. Men is delighted to welcome us ... en voor dezelfde prijs als via de boooking.site ... Meisjes die vragen ... die krijgen wat ze willen! De allerlaatste dag hebben we de kamer in de YMCA en kunnen dan nog tussen 20.00 en 0.00 even rusten ... en hebben een betrouwbare taxichauffeur die ons naar het vliegveld brengt.
Vanaf 10 februari neem ik mijn werktelefoon met veel plezier weer aan en vanaf maandag 11 ben ik heeeeeeeeeeeeeel graag (ën heel nodig!) weer aan het werk ... Nieuwe schoenen verdienen!
Mijn reisgenote was voor vertrek een uitstekende fundraiser ... En dan heb je een goed gevulde knip ... en daarna een boel werk, een heleboel werk ... Vorige week waren we een hele zaterdag zoet met het scoren van 75 felgroene truien in diverse maten en de maandag waren daarop 75 blije, warmere, kindertjes rijker ...
Afgelopen zaterdag hebben we een zo mogelijk nog grotere klus op ons hals gehaald ... zoek maar eens goede schoenen voor zoveel kinderen. De definitie van goede schoenen hier is ... 2e hands uit Europa ... die hebben ze liever dan 1e hands plastic uit China (hoewel de schoenen die we nu hebben ook grotendeels made in China zijn ... maar DIE zijn niet nieuw hier te koop...) We hebben schoenen met veters en met klitteband, met asspepoesters en spiderman, met lichtjes in de zolen ... met wieltjes alsof het een wagentje is, met NIKE ...er op ... Voornamelijk stevige stappertjes ... ik zou er mijn kleinkind wel op naar school durven sturen ... zeker na de opknapbeurt van vanmorgen.
Vanmorgen ben ik begonnen met ze allemaal per paar weer bij elkaar te zoeken en te poetsen ... draadjes er af, likje kookolie erop ... sponsje er over heen ... plastic zakje of lege w.c. rol in de neuzen .... Na ontwaken heeft T een fantastisch ontbijt gemaakt met bruin gekocht brood uit Sum en een groot, royaal roerei ... en daarna hebben we samen de schoenenwinkelklus afgemaakt. We zijn net klaar ... en zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer tevreden. 1 paar kwam niet door onze kritische ballotage ... de zool laat los en dat geeft in regentijd natte voeten ... maar dit paar was wel goed om een ander paar alsnog van veters te voorzien. Een hier in huis gevonden rolletje lampenkatoen én een brei-naald waren de laatste hulpmiddelen om ook het laatste paar als volleerde schoenlappers op te kunnen leveren. Creatief met kurk is er niets bij! Morgen reist een van de meesters nog maals naar Sum ... we hebben nog een bestelling uitstaan ... want aan meer dan 60 paar konden we niet komen ...!
Gisteren hebben we ook al vast kaartjes voor de bus gekocht. We hebben besloten op dinsdag af te reizen en nog 2 dagen te darren in DAR ... als luxe toeristen met een volbrachte missie, voorzichtig wennend aan goede koffie. De mevrouw achter de balie had nog helemaal geen reserveringslijst voor zo ver vooruit. Dus waar ik bij was maakte ze alle lijsten voorafgaand aan 5 februari ook maar vast ... IK heb in Afrika nooit haast en glimlach nog maar eens!
Mijn reisgenote kocht in een drankenwinkeltje wijn. Die winkel is beter beveiligd dan de bank. De verkoper en zijn waren worden beveiligd door traliewerk ... 's avonds genoten wij van de volle maan, de vele sterren en een glas wijn op een windstille avond. Ik spotte een sateliet ... wat een mooi gezicht is dat!
Ik ga me poedelen met een grote pan warm water en daarna met een boekje op het terras genieten van welverdiende zondagrust!
Vandaag is het een vrije dag voor een heleboel mensen vanwege een moslim-feestdag. De school is dicht en wij genieten van een zo ... maar vrije dag. De mensen hier begonnen al om 7 uur op de diverse akkers ... In de morgen kwamen de onderwijzers verslag doen over het vooronderzoek naar de mogelijke aankoop van 80 paar betere schoenen ... en morgen gaan we daarvoor op pad... Weer een dag naar Sumbawanga, maar zoals het nu uitziet wel de laatste keer voor we de terugreis gaan doen ... We zullen ook kaartjes voor de bus reserveren en proviand voor de laaste week hier in slaan.
Van uit het niets ... althans voor ons ... gingen de sluizen van de hemel open en kwam er een douchegordijn naar beneden zoals ik deze reis nog niet eerder gezien had. We zetten gehaast de laatste spullen weer naar binnen ... Na een paar minuten zei mijn reisgenote: "kijk eens op het terras ..." en daar zat een moeder met 2 kindertjes onder de luifel te schuilen voor de regen ... aan haar voeten de hak, en een bos stookhout. Wij noodden het gezelschap binnen, verzorgden soep, thee, warm pas gebakken én goed gelukt brood ... droge tshirts en handdoeken ... We hadden ons eigen wegrestaurant ... Bij weggaan gaf T ook nog 2 schattige beertjes cadeau om het happy meal compleet te maken. De peuter krulde zich op moeders rug in de draagdoek, zuchtte een maal en viel in slaap. Het broertje, dat van de week nieuw op de kleuterschool is begonnen en 2 dagen erbarmelijk bleef huilen, ... ging met de zware hak op de rug, als grote kerel, naast zijn moeder de berg af.
Daarna klaarde de lucht weer op ... de zwaluwen vliegen dan weer af en aan, de hanen beginnen te kraaien alsof het een nieuwe dag is en ergens verschijnt een regenboog. Opgefrist gaat de dag hier weer verder.
Sommige dingen blijven zich herhalen ... na een aantal dagen soepeten worden de kinderen 'baldadiger' dan ze normaal gesproken zijn. Ze krijgen op een liefdevolle manier geleerd om 'gehoorzaam kind' te zijn ... en de eerste dagen zit iedereen keurig op zijn plekje met soepkommetje te eten en als ik voor de 2e ronde kom (die er iedere dag weer is ...) wacht men netjes op de beurt ... Maar niet vandaag ... ze drongen voor, om ons heen ... het werd bijna een rommeltje ... en dan krijgen ze Mama Supu opeens te zien als een dril-sergeant ... en met lichte, oprechte stemverheffing verordonneer ik iedereen dan weer terug in de rij. Ook voordringen mag niet. We zijn tenslotte niet echt in een hongerland ... en ze hebben de eerste goedgevulde ronde dan al achter de kiezen.
Het ritueel handen met zeep wassen voor het eten, dat we van de week opnieuw instelden ... begint al weer bijna een routineritueel te worden. Zo ook het handen wassen na toiletgang ... Er zijn servetten gekomen van papier voor het afvegen van snotneuzen ... en IK zie er een stuk minder dan vorige week ... maar ja, truien he en elke dag vitaminerijke warme soep ... werpen ook vast vruchten af.
Gisteren sopte ik de hond Sep onder de douche. Hij is dat duidelijk gewend en blijft geduldig staan terwijl ik stoei met zeep en water. Als ie weer los mag ... schudt hij zich dankbaar uit en mij ook nat ... Daarna baggerde hij de akker door en kwam als zandhond terug het huis in ...
Vanmiddag meldde mijn kind Barakka zich boven bij het huis, rond lunchtijd. Hij kwam even dag zeggen ... maar wilde best wel mee-eten. Op mijn vragen: "wil je soep ... wil je tuinkers op je tomaat proberen ..." begon hij met "Nee. dank je..." Mijn antwoord: "slim van je ... ik ga je vast vergiftigen ... en straks val je hier dood neer ... en daarna ... verkeerd antwoord ..., ja graag ... wat spannend om nieuwe dingen te leren eten ... is een beter ..." De tuinkers vond hij heerlijk, marmite onder de tomaat weer niet ... maar mayonaise ... dat was kweli kabissa tam sana ... wat zoveel betekent als erggggggggg lekker!
Na de maaltijd vond ik dat hij de afwas wel mocht helpen doen ... EEN Afrikaanse man 'opvoeden" dat moet me toch lukken. Een hele school kinderen hun eigen beker laten afwassen ... ik ben erg zelfs nog niet aan begonnen. Ook de leraren zijn nog van de stempel dat vrouwen er zijn voor het poetsen van de plee en het koken van de soep. Beetje bij beetje voed ik ook hen een beetje op en gisteren sjouwden ze 'braaf' allemaal 1 emmer handenwaswater richting de w.c,'s om die te kuisen.
Het is allemaal niet wereldschokkend, maar wij zijn er zoet en tevreden mee. De maisakker is 90% gewied, het deel dat nog geploegd moest worden is gisteren gedaan met ossen en de aardappels zijn de grond in. Mijn reisgenote en ik hebben het zeer genoeglijk samen. Gisteren fantaseerden we, bij een gedeelde cola en het laatste staartje Pringels tijdens borreluur, dat we misschien wel een dagje eerder naar Dar gaan en dan een dagje 'luxe' toerist worden ... met een pedicurebehandeling en een Thaise massage zoals ik mezelf die vorig jaar gunde toen ik een paar dagen alleen in Dar zoet moest brengen. Dan dromen we ook van cappuchino en een glas wijn of bier ... Die geneugten kennen ze/we hier op de missie niet.
Maak iets moois van uw dag ... kleine daden kunnen grootse verschillen maken!
Het voordeel van het hebben van stroom is dat ik vroeg op kan staan en bij lamplicht mijn ding kan gaan doen. Het nadeel is dat ik erg vroeg op ben ... Ik kijk naar het licht worden. Eerst een streep oranje .... "de wijsvinger van Afrka" werd het volgens mijn reisgenote in een boek genoemd ... Maar dan liggend. Dan komt er meer wit ... en dan straks komt de zon van achter de berg. De eerste mannen zijn al de berg opgekomen om naar hun akkers te gaan.De rijst die vandaag in de soepkommetjes gaat staat al weer te koken, lekker in de bouillon.
Om zijn akker verder te kunnen bewerken hadden we Mozes de fin. mogelijkheid gegeven een dag een trekker te huren ... en mest te kopen. In ons voorstel zou dan eea aan het eind van deze week klaar kunnen zijn. Gister namiddag, dus anderhalve dag nadat het plan geboren was, liepen we de berg af en zagen de trekker rijden en een auto met mannen ... We hoorden dat 6 acres, een kleine 3 ha, die dag gereed waren gekomen ... getrekkerd, gehakt, bemest en gezaaid. 0,5 ha met de maiszaden, de rest met bonen die hij zelf nog had. De mankracht had hij geregeld en voor een goede maaltijd komen de mensen met 'graagte'. Ze waren allemaal enthousiast en kapot moe maar voldaan. Vandaag reist hij af naar Dar om een container te helpen uitklaren. Tussendoor had hij nog de wereld aan andere problemen en probleempjes helpen oplossen ... Als heel Afrika uit mannen zoals hij zou bestaan .... dan ging het vast een stuk beter met dit continent. Maar daarom stel IK hem graag als voorbeeld en hoop dat andere mensen de voordelen van het gebruik van machines naast mankracht, het gebruik van goed zaad én mest zullen gaan inzien en overnemen.
Gistermiddag was het op de hele heuvel een drukte van belang. Op de schoolakker werd er druk gewied door een grote groep vrouwen en kinderen. Er was zelfs een oma, bibi ... de snelste wiedster van allemaal ... Op een ander deel werden de aardappels gepoot en afgedekt. Na wieding staan de maisjes in opkomst er als soldaten in het gelid bij. Een allemachtig prachtig gezicht.
Inmiddels is de zon recht voor me, zo fel dat ik er niet goed naar kan kijken ... een felheid die straks weer afneemt.
Vannacht ging ik naar het toilet ... en hoorde een nog niet eerder gehoord geluid. Alsof er iets in de muur of onder de vloer bewoog. Daarna, weer teurg op bed ... 'ratelde' het en mijn hart sloeg over ... had ik een nest ratelslangen ergens? Ik ben een struisvogel, dus deed mijn ogen weer dicht en dacht ... ik merk het wel ... ik ga gewoon weer slapen. Vanmorgen bij het uit bed stappen realiseerde ik me dat het de ijzeren spiraal van mijn degelijke bed is dat die herrie maakt ... niets niet ratelslangen ... gelukkig maar.
Maak er een mooie dag van! Glimlach, werk en doe iets aardigs ... voor iemand dichtbij!
Sinds vandaag zijn we weer helemaal écht écht gesetteld! De accu, waarvan we vreesdsen dat die was overleden, blijkt netjes volgeladen te zijn door het solarpaneel dat we van Mozes mogen lenen. Nu kunnen we ook op de heuvel de laptop laden, internetten, filmpje kijken ... misschien begin ik wel een boek ... En er is licht, bij de keuken werkt het peertje en als we nog wat hannessen zouden we licht kunnen maken door het hele huis ... Maar we zijn al aardig gewend aan kaarslicht, olielamplicht en bijtijds naar bed! De watertank wordt bijtijds bijgevuld door het openzetten van een klep ... en daardoor komt er water uit de kranen en kan de w.c. doortrekken. Ik kocht nieuwe telefoonkaarten ... en kan dus bloggen, misschien lukt het zelfs wel om een foto te plaatsen. Als dat niet lukt ... kijk eens terug in het archief van vorig jaar feb/maart en of okt/nov van mijn blog ... Hier ziet het er nog steeds hetzelfde uit als toen! Op het gas boven bereid ik mijn kookklus voor, ik 'schoon' de rijst en voer met de lelijke korrels de rode vogeltjes op het achtererf, kook rijst en bonen hier, snijdt de wereld aan tomaten en ga dan samen met Paulo om half negen de berg af. Hij sjouwt ... want Mama Supu is oud ... en mag niet uitglijden met kilo's eten in haar handen! Beneden aangekomen staan er al 2 pannen water aan de kook ... daar gaan dan mijn bouillonblokken in, samen met de tomaten en wat bonen. Alle kopjes krijgen een ongeveer gelijke hoeveelheid vaste stof, rijst, bonen en tomaten ... en later giet ik daar dan de bouillon bij. Het teveel aan kopjes gaat terug in de pan en uit die pan deel ik nog een 2e ronde uit. Het is hier dagelijks net het bijbels verhaal van de broden en de vissen .... want iedere keer weer is pas bij het laatste kind de pan écht leeg!
Vanmorgen kwamen er opeens allemaal nieuwe, nog niet hier geregistreerde kinderen, naar de school. Sweaters ... soep en speelgoed ... daar willen ze wel 5 km voor komen lopen ... Maar helaas, vol is vol en de school is vol. Het is een dejavu van de begintijd. Toen zei het hoofd van de school na een paar dagen: "Ik heb een rotbaan ... om kinderen en ouders te moeten weigeren ..."
Op de maisakker van de school wordt druk gewied. Ouders die het uniform niet kunnen betalen kunnen daarvoor komen werken op de akker. Gisteren werden er door vaders lijnen en holletjes gemaakt, zodat de aardappels vandaag de grond in kunnen. Eind februari wordt het laatste stuk akker, nu nog bush, ingezaaid met graan ... Vergeleken met vorig jaar om deze tijd is het allemaal beter op schema ... en dat op eigen kracht, met eigen middelen ... Het maakt mij trots!
Van de week reden we een man achterop die met een grote kam bananen liep te sjouwen richting dorp. Op mijn verzoek wilde hij hem wel verkopen. Voor 50 cent .... heb je dan de wereld aan bananen. De kinderen van het weeshuis waren er blij mee.
Vorige week liepen we naar de maandmarkt in Kipande. We waren er al vroeg, want dan is het niet zo warm om te lopen! We vergaapten ons aan honderden mensen die met elkaar palen in de grond slaan, lappen ophangen, vuurtjes stoken, eten koken en zo het maandelijks 'feest' van kopen en verkopen met elkaar maken. Voor hen waren WIJ de bezienswaardigheid.
Ik wilde uitrusten onder de enige boom op het veld, maar werd daarvan tegengehouden door, mijn gids/hulp/schoolkind hier, Barakka ... Mama moest DAAR maar niet gaan zitten ... DAAR werd alchohol gedronken ... om 9.00 's morgens ...Van de jaarmarkt een paar jaar geleden herinnerde ik me dat Mozes ons blanken na 4 uur 's middags niet meer alleen wilde laten rondlopen ... Ook toen was mogelijke 'dronkenschap' de reden dat hij de anderen niet vertrouwde ...
Zondag bezochten we de akker van Mozes. Sinds een paar jaar heeft hij buiten de missie een eigen akker. Bij hem is het dubbeltje gevallen dat je met meer verbouwen dan je gezin opeet een spaarpotje kunt laten groeien. Elk jaar brengt hij een groter/ander stuk in kultuur. Er lagen nog 2 stukken van bij elkaar ca een ha reeds geploegd, maar nog niet gezaaid. Mijn reisgenote en ik besloten dat we liever HEM helpen met 10.000 reeds aangeschafte maiszaden ... dan 200 mensen in de kerk ieder met 50 ... Op zijn akker hebben nu de nodige mensen ook weer de mogelijkheid een dagloon te verdienen.
En zo is er iedere dag een draadje, haba na haba doen we wat!
Vandaag heb ik van alle kinderen, voor het eten, de handen met zeep gewassen. Opgestroopte mouwen van nieuwe sweaters ... en knoeien met water en zeep .. .De heks van Hans en Grietje zou ze niet in de pot willen ... Maar sommige kindjes hebben wél mollige armpjes en handjes ... Allemaal hebben ze prachtige ogen en schitterende glimlachen!
Ik stop er weer mee voor vandaag. Ik wens u een mooie, tevreden, liefdevolle dag!
De tijd gaat ook hier hard. We zijn al in onze 3e reisweek. En we hebben nu al veel om tevreden op terug te kijken. We zijn gezond. Af en toe rommelt de buik een beetje, maar ik denk dat dat komt door de hoeveelheid bonen die we hier meer eten dan thuis. We drinken meestal water uit flessen, maar ook het water uit de kraan gebruiken we zonder er bij na te denken. De zon verwarmt ons regelmatig, bruint ons. We hebben het hier in ieder geval minder koud dan jullie daar met sneeuw. Van de week, komend uit Sumbawanga was het erg mistig en soms zijn er wolkbreuken die niet van ophouden weten. Je kunt je hier wonend dan het verhaal van de zondvloed opeens voorstellen! De mensen zijn, as always, blij om ons te zien, ze zijn behulpzaam en geduldig. Zaterdag waren we het grootste deel van de dag in touw om 75 dezelfde kleur en kwaliteit sweaters te scoren. Maar ja, hoe groot is de kans dat je in 1 Zeeman of Wibra die hoeveelheid aantreft? Daardoor werd de klandizie verspreid over diverse verkopers en hadden meerdere mensen een goede dag. Ergens gaat er misschien bij iemand een lampje branden en wordt Sumbawanga straks overspoeld met groene sweaters ... De accu in het huis ligt nog steeds op te laden aan de solar ... maar tot nu toe tevergeefs ... De accu is een tijd niet gebruikt en wrs stuk. Tussentijds verhuist mijn laptop dagelijks naar het huis van Mozes, die nog 1 paneel over heeft ..., om daar op te laden. Gisteravond speelden we weer bioscoopje. Benen op tafel, kaarsen aan, kopje thee er bij en een cd in de laptop ... Meer dan genoegelijk. Mijn schoolkind Barakka was zaterdag mee naar Sumbawanga om inkopen te doen voor zijn nieuwe schoolperiode. Mooi om te zien hoe hij in de afgelopen jaren 'groot' is gegroeid en alleen zijn weg vindt om alles aan te schaffen. Extra .... een paar rubberlaarzen ... je bent tenslotte mama Europa ... die vindt dat hij die nodig heeft .... zonde om met zwarte schoenen door de modder te gaan. Ook al kocht hij zwarte schoensmeer. Voor school moest hij pasfoto's laten maken. Het blijkt dat je van de fotograaf een overhemdboordje en stropdas kunt lenen en op die manier heeft iedereen een pakje-dasje-foto ... Hij kan zich zo uitgeven voor dokter ...! In Sumbawanga kochten we chantarellen en doperwtjes ... Zo uit het bos ... en de erwtjes in de dop. Het kost om aan te schaffen weinig ... voor een euro koop je de wereld ... Op zondagmorgen waren we ieder een uur bezig om ze schoon te maken ... maar ja, DIE tijd rekenen we niet.
Ik moet stoppen. De laptop geeeft aan bijna zonder stroom te zijn ...De bioscoop 'eist' zijn tol.
Ik wens jullie een mooie, productieve, gezonde, blije dag! GLIMlach .. adem zing en bid!
Gisteren hebben we een groot deel van de dag besteed aan het vinden van 75 truien in de maatjes 26-28-30. Mijn reisgenote is, mede namens gulle gevers in Nederland, de verhoorster van een gebed dat niet eens hardop gebeden werd. Wij zagen, met laagjes over elkaar het nog niet eens écht warm hebbend, de kinderen 'te dun' gekleed ... en zij zei: "HET IS nu REGENTIJD ... en ze kunnen het NU gebruiken ..."' Omdat ik ook nog de nodige uitgaven te doen had voor mijn schollgaande Afrikaanse kind ... pinden we om beurten ... de hele pinautomaat van Sumbawanga leeg!
Sommige fouten maak ik ieder jaar weer ... ik laat, onbedoeld de internetverbinding open en de telefoonkaartminuten hollen cyberspace in ... en bij gebrek aan saldo raakt het stukje dat ik geschreven heb verloren in cyberspace ...
Ik sluit de computer niet helemaal goed af en de via solar van Mozes verkregen laptopaccu uren zijn op ...
De computer heeft een eigen wil en start ongevraagd opnieuw op ... een ander geschreven stukje werd niet opgeslagen ...
Misschien mag ik wel niet schrijven over de slechte staat van onderhoud van sommige schooluniformen ... Het lijkt er bijna op. Nog 1 poging!
Mijn reisgenote schreef in haar dagboek: "Zwarte kindjes krijgen geen blauwe lipjes van de kou" ... Wij zagen 1 meisje ... met slechts een blousje met 1 knoopje dat nog werkte ... geen hemd of t-shirt ... geen trui ... De kou straalde van haar af.
Truien zijn niet helemaal verplicht onderdeel van het schooluniform. We zien hele mooie ... van een goede kwaliteit. We zien ook truien waarvan de gaten met nog 1 draadje bij elkaar blijven ... en we zien ook kinderen zonder trui. Een trui van goede kwaliteit kost 12.000 TSH, 4 daglonen ... 1,5 pakje nederlandse sigaretten!
Ik weet al heel lang dat het alleen aan onze kant van de brug paradijselijk kan zijn. Met stromend water, gas, eten op het vuur, een bed met zelfs een donzen slaapzak, een dak van mbati (staal), dus bestand tegen regen en wind. Door de kruimels van brood en rijstvliesjes komen er steeds meer kleine vogeltjes op het achtererf. Wij koesteren onze benen in de middag zon, welverdiend na een morgen van werk in de school.
Aan de andere kant van de brug woont het merendeel van de mensen nog steeds in huizen van leem met daken van stro. Met een matje op de grond, met zonder licht, met een vuurtje van hout ... en dan regent het vaak hard in de donkere nacht. En dan wordt alles nat. Ga er maar aan staan! Het donker dat er is vanaf 8 uur 's avonds tot half 6 's morgens. Nu, om 7 uur komt de zon achter de berg vandaan, voorafgegaan door een streep oranje licht, daarvoor was de lucht grijzer ... minder zwart. Eerst hoor ik de kikkers, daarna kraaien de hanen volop.
De koeien zijn al voorbij gekomen, de eerste familie's komen de berg op, op weg naar een dag werken op de akker. Akkers met zonder bomen, dus geen schaduwplek om even uit te blazen...
In een gesprek met mijn reisgenote hoorde ik mezelf zeggen: "Daarom ben ik veilig Mama Supu ...Als ik écht écht met al die kinderen een individuele relatie aan zou gaan ... dan breekt mijn hart. Zolang ik niet van iedereen de naam ken, niet de individuele omstandigheden tot me door laat dringen ... zolang kan ik hier ook blij zijn en mijn ding doen. Dan praat en babbel ik met de mensen die ik wél goed ken. En ben met hun verheugd over kleine stapjes vooruitgang en deel in hun zorgen.
Want er zijn ook dingen die goed/beter gaan. Er wordt verbouwd buiten het regenseizoen ... met de uitgedeelde zaden als motor is dat begonnen en voor mensen met water bij de akker begint het al gewoon te worden om zaaigoed water te geven ...
Vorig jaar werd de inrichting van de schoolakker helemaal met Hollands geld gedaan. Nu is 1/3 reeds geploegd en gezaaid met mais dankzij de opbrengst van vorig jaar. Ook de gisteren geplantte bonen en de aardappels die deze week de grond in gaan ... de waren er al/nog.
Vandaag gaan we naar de maandmarkt in het nabijgelegen Kipande. Als toeristische bezienswaardigheid ... niet omdat we direct dingen nodig hebben. Wij zullen als 2 blanke dames op leeftijd de bezienswaardigheid voor de mensen van hier zijn ... Ik weet het ... en glimlach!
Het blijkt dat ik dingen 'verdring' ... Ik wist niet meer dat ik het de vorige keer in deze maanden zo koud kon hebben. Mijn reisgenote heeft daarom eigenlijk te weinig warme dingen om aan te trekken in haar koffers (die volbeladen met prachtige spullen voor de kleuterschool en het hospitaal zaten) gestopt. Gelukkig heeft ze wel een warm waterkruik en het vullen van die kruik is het laatste wat ze doet op een dag! Ik zelf slaap onder een, vorig jaar meegenomen, donzen slaapzak en een extra deken en lag van de week zelfs met een vestje met muts op in bed te lezen!
Maar als ik, komend van de markt en het winkeltje, de berg terug op klim, de zon in mijn rug en liters water en kilo's rijst voor de soep in de rugzak ... nou dan is het wel warm hoor ...
Gisteren was het vuur voor de oven eerder klaar dan mijn deeg was gerezen ... dus het broodbakexperiment is nog niet gelukt. Vandaag nieuwe poging. Het brood gaat vandaag in de soep en is daarmee toch eetbaar. Elke dag komen er vaardigheden en woorden terug. Mooi hoe een geheugen werkt. Ik heb weer 2 'tuintjes" ... glazen schaaltjes waarop alfalfa en radijskers staan de ontkiemen en zelfs al groene blaadjes groeien. Lekker voor op de tomaten.
Door onze aanwezigheid op het erf ... en dus ook gestrooide broodkruimels en rijstschilletjes hebben we opeens ook weer heel veel prachtige kleine rode vogeltjes ... In de bomen met rode zaden doen vogels met gele borsten (een soort parkietachtigen) zich te goed. Ik zie de boom per dag minder rood worden. Het konijn reageert ook al weer verwachtingsvol op mijn voetstappen. Er vallen opeens tomatenschillen en ander eetbaar in zijn hok. De eerste dagen verstopte hij zich nog ....
Gisteren vroeg Therese aan de onderwijzers ... is er in januari/ februari een speciale feestdag? Antwoord: "JA ... omdat Noelle altijd wel een afscheidsfeestje bouwt ..." Ook werd duidelijk dat er wel weer maiszadenkadootjes in de kerk verwacht worden ... het is altijd maar 50 zaden per pakje ... en die kan iedereen nog wel ergens in de grond kwijt! Dus van de week maar weer naar de zadenwinkel en pakketjes maken voor zondag. Dan ben ik weer de zadenkoningin! Het blijkt dat er in Kipanda al ruim voor de regentijd mais is geplant ... en dat die zaden (van ons?) gewoon water krijgen tot het begint de regenen ... Ook wordt er door meer mensen bonen verbouwd. In 'mijn' begintijd was het vooral mais. Bonen kun je 2 maal zaaien en oogsten én het overschot verkopen .... Wie weet ..., mijn reisgenote bracht diverse soorten pompoenzaden mee ... die staan nu in een kas van plastic flessen, introduceren we nog wel het eten van pompoen ... al dan niet in soep!
Ik ga een nieuwe poging broodkneden ondernemen. Heb het goed ... ik stuur wat zon ... zoek hem anders rond je hart!
Gisterenmiddag meldde zich 'mijn studeerkind' Barakka. Hij is inmiddels een jaar afgestudeerd aan de middelbare school, maar niet met cijfers die goed genoeg zijn om door te kunnen studeren ... zeker niet met een beurs ... Het afgelopen jaar werkte hij als leerling bouwvakker en dat bracht hem bij mij met de vraag of ik de opleiding hier aan de VTC (vakschool) voor hem zou willen betalen ... Mijn eerste impuls was nee ... want het is weer een verplichting van 3 jaar ... echter een die ik met een dag of wat masseren wel na kan komen ... dus vrij overzichtelijk. Daarna kwam hij met het idee dat hij wel een winkeltje zou willen runnen in zijn dorp, hier vlak bij, Kipanda ...
Vandaag heeft hij mij geholpen met soepkoken en hij deed volleerd de afwas. Ik deelde met hem mijn fantasie van gisteravond om hem een soepwinkel/tearoom en later misschien zelfs wel internetcafe te laten runnen ... HIJ was enthousiast ... maar de onderwijzers van de school, die hier vanmiddag op begrotingsvergadering waren, hebben me overtuigd dat het voor ZIJN verder kansen in dit leven veeeeeeeeeeeeeel beter zou zijn als hij nog 3 jaar een écht écht vak kan leren. Ze vinden hem te jong en de omgeving hier te arm om als kok een bestaan op te kunnen bouwen.
Dus wie weet gaan we morgen een deja-vu beleven ... samen aanmelden op de VTC ... en dan naar de kleermaker voor een nieuw uniform. Barakka is groot gegroeid en draagt vol trots een T-shirt met het opschrift: "When God made me ... he was just showing off"!
Ik vind het zo heerlijk dat ik al het klappen van alle zwepen hier al ken ... en dat ik gewoon mijn gang kan gaan en mijn ding kan doen ... De zon was vandaag erg vriendelijk voor ons, zo ook gisterenmiddag een paar uurtjes. We krijgen al een kleurtje ... en bij terugkomst moet ik weer een paar maal zonnebanken om weer 'streeploos' te worden ...
Sep, de hond, is ook weer dik aan ons gewend. We worden na een uur afwezigheid met weer meer enthousiame onthaald dan na een jaar ...!
Lieve allemaal, Vorige week om deze tijd waren we nog maar net onderweg. We reisden het halve Afrikaanse land door en zijn nu een paar dagen in het huis. De internetverbinding werkt. Aan het installeren van het solarpaneel wordt op dit moment gewerkt.Er branden lampjes dat alles goed is aangesloten ... maar zo lang de zon niet schijnt gaat het niet zo hard en we moeten nog zien dat de accu na lange tijd ook nog wil werken.Dus tot nu toe hebben we geleefd met kaarsen, olielamplicht en de zaklantaarn. De laptop en de telefoon hebben we elders opgeladen.Sinds vandaag hebben we ook water uit de kraan en kunnen we de w.c. doortrekken ... water om te drinken halen we uit gekochte flessen. Vanmorgen lag er een slang(etje) te soezen in de sponning van de deur van het terras. Niet eerder zag ik er zo een zo dicht bij het huis. Ten gevolge van onze melding daarvan zijn nu de gaten en kieren in en rond het huis gedicht met cement. Paulo, de man van het erf ... heeft hem later 'ver' weg in een boom gespot.Motto: als je kunt ... sla hem dood! Volgens de bijbel is de slang tenslotte de vijand! Volgens mij zijn er geen muizen in het huis. De vallen blijven leeg en ik hoor ze ook niet. Wel vliegen er wat vliegen en een paar muggen ... behalve als het stortregent. En dat deed het gisteren ... Ik was in Sumbawanga met de hond, die ge-ent moest worden. Elke keer opnieuw veroorzaakt Sep commotie en fotograferende mensen! Ze denken dat hij een leeuw aan een touwtje is. Tanzaniaanse honden zijn kortharig en Sep is een Briard ... met lange haren.De behandeling van de hond vindt plaats op de stoep van de winkel waar serum verkocht wordt, de dokters haal je met de auto op bij de kliniek, benodigde spuiten haal je bij de apotheek ... Sep kreeg een muilkorf, die verlengd moest worden met een touwtje en zijn poot werd geschoren met een scheermes ... Maar het is gelukt! De dokter bood mij aan te betalen voor mijn 'nursingskills' ... afhankelijk van die kosten kon hij ZIJN prijs bepalen! A nice joke. Bij thuiskomst had Therese een pan gekookt water klaar staan, voor een lekker warm bad ... ze verwachtte ons als verzopen katten verkleumd terug ... Zij had een deel van de dag onder het warme dekbed verbracht, luisterend naar het gekletter op het stalen dak. 50 km verderop was het de hele dag droog geweest. Afrika laat ons langzaam wennen ... Wat zon sturen lukt dus niet ... zoek de zon in je hart!
We hebben al weer genoeg meegemaakt om een dun boekje te vullen en we zijn pas op dag 5! Dat ga ik hier nu niet allemaal beschrijven ...
Tot nu toe verloopt alles heeeeeeeeeeeel voorspoedig. We hadden niet beter kunnen wensen. Natuurlijk is zo'n reis vermoeiend ... alleen al vanwege alle indrukken die er op je af komen. Geuren, kleuren, geluiden ... voor mij allemaal momenten, soms feesten, van herkenning ... voor mijn reisgenote Therese moet het allemaal nog indrukwekkender zijn.
Door haar gezelschap vallen mij ook heel andere dingen op. Ze wijst mij op bomen, planten, akkerbebouwing .... en helpt mij om weer nieuwe dingen te zien.
Voordeel van mijn 'ervarenheid' is dat we samen een boel durven. De 2 dagen in Dar, de grote hoofdstad, dwaalden we rond op plekken waar ik nog niet eerder was ... en waar vlg mij ook niet zoveel toeristen komen ... De haven, de vismarkt. Massa's mensen ... en gelukkig versta ik genoeg Swahilli om te horen dat men niet anders roept dan "hallo blanke ... welkom... hoe is het met jullie ... wil je even binnenkomen ..." De 2e dag in Dar bezochten we met onze, vertrouwde, taxichauffeur van het hostel, en een aantal van zijn, onderweg opgepikte, vrienden, een 'community centre' waar al deze jonge mannen (rond de 26) vrijwilligerswerk doen met school- en straatkinderen. Waarschijnlijk hebben ze gehoopt ons te kunnen 'strikken' als sponsors ... maar ook toen duidelijk was dat wij op een andere missie in Tanzania zijn ... bleven ze enthousiast vertellen en ons gezelschap houden en meenemen naar plekken waar we anders nooit gekomen zouden zijn.
We waren aan het strand in een resort voor toeristen, in een echt 'local' eethuis waar we ugali en kip aten met onze vingers ... en de dag eindigde in hun centrum waar een honderdtal kinderen oefenden in drummen, traditoneel en modern dansen, drama en acrobatiek. Prachtige, enthousiaste en inspirerende beelden staan in de camera van Therese en in ons geheugen.
Jammer genoeg konden we de tocht naar Mbeya niet per trein maken. De kaartjes voor 1e en 2e klas waren reeds uitverkocht en we zijn nog niet Afrikaans genoeg om ons, met alle bagage, in de 3e klas te durven wagen ... Dus we reisden per bus in 2 dagen, met een overnachting in Mbeya. Daar waren we zo verreisd en moe dat we zelfs zonder eten ons bed in zijn gedoken. Gisteren haalde Mozes ons op in Sumbawanga. We deden boodschappen en regelden de telefoonkaart die maakt dat ik weer online kan, en waren net na donker in het huis. Daar bleken we de meegebrachte volle glasfles niet aan te kunnen sluiten ... want 'iemand' had de aansluitslang nodig gehad en even geleend ... TOEN flipte ik ... "SHIT ... jullie wisten dat we kwamen ... LOS het op ...ik wil thee en gebakken eieren" en het werd opgelost, natuurlijk, want alles raakt meestal opgelost! De watervoorziening uit het dorp is kaduk ... de trekker trok een pijp los ... Dankzij de wateropslagtanks op het erf hebben we water genoeg voor wassen en plassen. Water om te drinken nemen we uit de fles. De solar, die van het dak van Mozes moet komen ... is ook nog onderweg ... We hebben wél kaarsen en olielampen ... Dus we redden ons. De laptop kan nog even op de batterij ... maar wanneer die weer opgeladen wordt ... dat weet ik nog niet!
Vandaag hebben we al een kleine stroom bezoekers gehad ... het team onderwijzers van de school ... en wat andere bekenden. Paulo, de man die op het erf past, is weer een goede leraar Swahili'. De koffers zijn uitgepakt, delen van het huis gepoetst en wij groeten u allen!
De tas bijna geheel gepakt, een slaapplek In Dar geregeld ... de bankpas geschikt gemaakt om geld uit de Afrikaanse muur te halen ... Ik geloof dat ik bijna klaar ben om op reis te gaan. Grappig ... het is al maanden geleden dat mijn vriendin zei: "Zullen we deze winter samen naar Afrika gaan ..." Toen was dat nog erg ver weg ... en nu is het bijna zo ver. En binnen 6 weken ben ik gewoon weer terug op honk ... Als je het snel zegt ... stelt het allemaal niets voor !
Ik heb er zin in ... zin in de zon ... zin in het weerzien van vrienden ... zin in de hond ... en ik ben erg benieuwd naar hoe het is om op reis te zijn met mijn vriendin... Voor een vaak als kluizenaar levend mens ... ben ik de laatste maanden opeens erg veel 24/7 in mensengezelschap ... Nog even en ik ga daar aan wennen.
Ik probeer regelmatig een levensteken te sturen ... maar wens u in ieder geval alvast 36 tevreden dagen ... Glimlach en ben dankbaar voor wat je wél hebt!
Gelukkig had ik niets te repareren voor de tandarts. Wel bespraken we de mogelijkheid om de boel structureler op te knappen/op te lappen. Maar vooralsnog hik ik aan tegen de kosten die daarmee gepaard gaan. Daarna las ik een 2e .uit de serie ... voor dummies uit de bieb. Van de week had ik Massage voor dummies ... gisteren Rijk worden voor dummies. Als ik dan de laatste bladzijde lees dan realiseer ik me: Ik geniet van de rijkdom van het leven én ik tel mijn zegeningen ... Mijn instelling is al jaren die van een rijk mens... Als ik nou wat spaarzamer én wat meer werkend zou worden ... dan komen die kronen er ook nog wel ...
Het is maar waar je voor kiest. Ik ben rijk aan tijd ... tijd om boeken te lezen ... tijd om op reis te gaan ... tijd om te delen!
Glimlach ... betaal je rekeningen met vreugde ... WIJ hebben gas en water uit de kraan ... wij wél!
Als je 1 ding tegelijk doet ... is de kans groter dat je dat ding goed doet ...Of het nou de dochter is die aandacht met haar huiswerk kan gebruiken, of de kat die gevoerd moet worden ... of de overboeking die gemaakt moet worden ... of de mail die je wilt schrijven ...!
Het geeft minder drukte in je hoofd. Een lief van mij noemde dat ooit: 'too many files are open ..." In de tijd dat computers nog veel minder geheugen hadden was dat er regelmatig terugkomend computerprobleem.
Ik merk het in mijn werk ... ik heb een bepaald ritueel van alles klaar te hebben ... de olie warmt, de kaarsen gaan aan ... de electrische deken verwarmt de massagebank voor ... schone handdoeken gaan naar de douche... mijn make-upje maakt me (nog!) mooier. Soms komt iemand te vroeg voor een afspraak en verstoort daarmee mijn ritueel ... Pas dan merk ik hoe ik daarvan van slag raakt. Het kost me dan meer moeite om met échte aandacht vanaf het begin mijn werk te doen. Oplossing ... ik zorg gewoon dat ik een kwartier voor de afgesproken tijd alles klaar heb ... Ik heb een hekel aan het gevoel van van slag af te zijn ...!
Ik ga nog even naar de tandarts ... voor je kunt niet weten ... In Afrika is de standaardbehandeling het trekken van een boosdoener ... en zoveel gebit heb ik niet meer over dan ik me dat kan veroorloven!
Gewoontes kun je maken ... bij 'wilsbesluit' ... Voor dit jaar neem ik me voor meer, vaker stil te willen staan bij gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid ... dat geeft/is een gevoel van warmte in je buik ... warm en wollig ... veilig ... gekoesterd ... tevreden, maar dan 'dieper'.
Zoveel dingen, mensen, zaken lijken vanzelfsprekend. Als je niet oppast scheurt de dagelijksheid aan je voorbij. Als je een stapje terug doet ... dan zijn de vanzelfsprekende dingen misschien wel die dingen de dingen die je zou moeten koesteren, waarderen ... zolang ze er zijn.
Alles gaat voorbij in het leven ...(klein) kinderen worden snel groot, we worden ouder ... krakkemiger ... mensen waar we van houden gaan dood ... relaties veranderen ... Je hoeft niet eerst ziek te worden om je gezondheid te waarderen ... Je mag 'gewoon' blij zijn met je lief .... Je mag gelukkig zijn met je werk, met het feit dat je uberhaupt werk hebt ... Dat er iedere dag weer warm water uit de kraan komt, geld uit de muur ...
Verwondering ... waardering ... ze liggen dicht bij elkaar.
!
