Zolang ik me kan heugen ben ik een lettervreter. Ik las de schoolbieb leeg, vaak stiekem onder de dekens bij het licht van een zaklamp. 

Ik heb meestal wel een paar boeken tegelijk ‘onder handen’, ook herlees ik regelmatig iets uit mijn eigen boekenkast. Grappig is dat je altijd weer iets nieuws tegenkomt.

En omdat ik de instelling heb dat één nieuw gezichtspunt een heel boek lezen de moeite waard maakt kom ik altijd wel aan mijn trekken! 

Lezen was een luxe die ik deelde mijn een van de liefdes van mijn leven. We lazen samen één boek. Meestal las ik hem voor. Een uurtje per dag! En na een hoofdstuk bespraken we wat we er van vonden. Daarmee werd lezen een gedeelde beleving.

Natuurlijk is het ook knus om opgekruld, ieder onder een eigen lamp, ieder een eigen boek te lezen. Ook in mijn eentje in een hoekje van de bank kan ik me helemaal verliezen, of hervinden in een boek …

Ik hoop nooit te hoeven zeggen: lezen was een luxe! Dat zou betekenen dat ik het niet meer kan. Dan zou ik écht gestraft zijn!