Een paar maanden geleden zocht mijn jeugdvriendin kontakt via internet.

Tussen ons derde en achtiende jaar trokken we dagelijks op en deelden lief en veel leed. Andere studie's en richtingen maakten dat we elkaar uit het oog verloren.

Maar we hebben elkaar, volgens mij, nooit in de steek gelaten. Misschien is het daarom dat het, na weken mailen, erg vanzelfsprekend was om elkaar terug te zien?

We gaan met het gesprek sneller de diepte in dan je met een willekeurig ander persoon zou doen. De aanwezigheid van haar echtgenoot was zelfs niet storend. Terwijl ik vaak three is a crowd ervaar ...

Vandaag stelde ze me voor om samen in oktober naar de reunie van onze middelbare school te gaan. Het zou mijn eerste keer zijn!

Samen wil ik wel ... Ondanks mijn gegroeide zelfvertrouwen vind ik dat soort bijeenkomsten dusdanig eng dat ik er gewoon niet  naar toe zou gaan. Ik ga ook niet bungee jumpen of diepzee duiken!

Het is vast niet als van ouds ... We zijn minimaal allemaal veertig jaar ouder. Maar het samen durven we veel ... ja dat is wel van ouds!

Leuk dat de dagelijkse schrijfveer op de Trouwsite me daar voor de ogen opent.