Gisteren liep ik met iemand mee met de parkeerpas voor de auto en op de glibberige straat stapte ik in de, wijde, pijp van mijn broek en viel ... Mijn ribben voelen gekneusd. Bij een kuchje vraag ik me af of mijn longen ook gekwetst zijn, een beetje hypochonder schuilt er wel in mij. Ik kan er slecht tegen als mijn lijf zeer doet en dan zeur ik of ik dood ga. Ergens moet ik dan ook wel om mezelf lachen en neem twee aspirines tegen de pijn.

Er zijn veel ergere dingen in het leven. In gedachten ben ik bij een bekende die een nieuwe heup krijgt vandaag en bij mijn vriendin die afscheid moest nemen van haar bovengebit, én bij mijn kind dat nog steeds een blauw, helend been heeft. Pijn is pijn. Je voelt alleen die van jezelf. Met de rest van de wereld kun je slechts meeleven. Gelukkig maar.