Het goede nieuws is ... we zijn veilig, gezond en zonder zonnesteek gisteren teruggekeerd na de tocht der tochtjes ... Om 10 uur kwamen we bij de school aan, waar al 2 fietsen tegen de boom aangeparkeerd op ons stonden te wachten. Een van de meesters heeft, als ik het goed heb begrepen, een mogelijkheid tot fietsverhuur voor zichzelf gemaakt. Hij was al in de vroegte naar Kipande gelopen om daar de 2 fietsen op te halen.
Wij vroegen naar de prijs ... 500 TSH per uur per fiets en we besloten royaal om voor 10.000 TSH de 2 fietsen voor de hele dag te nemen. We namen een pad waarvan ik alleen wist dat het naar het plaatsje Kulundi voert. Ik kraaide "het lijken wel electrische ...", me ondertussen realiserend dat dit met het aflopen van het pad te maken zou hebben ... Ik stelde mijn reisgenote een aantal malen voor om terug te keren ... en later nog een aantal malen om de bezemwagen te bellen .. Maar ... ZIJ is een bikkel die vindt dat als je A zegt je ook B en C en het hele alfabet moet zeggen ... We werden getracteerd op de mooiste vergezichten, prachtige bomen, gigantische kaktussen, schitterde bloemen en vogels ... en af en toe een Habari roepend medemens, meestal met de benenwagen, soms per fiets. In alle auto's die we tegenkwamen (een stuk of 5) werden de duimen opgestoken ter bemoediging ... We zagen kuddes mooie koeien met hun herder, varkens die aan een touwtje uit gelaten werden, een kudde geiten die in de steek gelaten werd omdat de hoedertjes zich voor ons uit de voeten maakten en zich verstopten ergens in het veld en op vele velden werkende mensen, al dan niet met ossen. Slechts 1 moment was er een moment van échte stilte ... Dom was dat we geen water hadden meegenomen, zodat we 2 maal tijdens de tocht de bezienswaardigheid van het dorp waren ... terwijl we een flesje cola en Mirinda deelden. Mirinda is mierzoet ... De heenweg die ca 2 uur duurde had 1 stuk wandeling bergop ... en daarna weer heerlijk zoevend de berg af... Ik voelde hetzelfde 'angstige' gevoel in mijn buik als wanneer ik te paard zo hard ging als het paard wilde ... wat niet altijd het tempo was dat ik zelf gekozen zou hebben ... Op een bepaald moment was er de 1e mogelijkheid een zijweg naar rechts te nemen. Misschien konden we een vierkant maken ... Maar volgens de plaatselijke bevolking voerde die weg NIET naar Kilangala noch naar Kipande ... en de namen die ze wél noemden zegden mij niets ... Beter ten halve gekeerd dan ten hele verdwaald keerden om ... heuvelopwaarts ... stukken fietsend, rustend in de schaduw, stukken lopend ... Stap voor stap ... van pleisterplek naar pleisterplek... Ondertussen nog steeds genietend van wat er te zien en te horen was. Onderweg kwamen we een langs de weg liggende dode hond tegen, die we nog niet eerder hadden gezien. Waarschijnlijk door een van de auto's geraakt.
In het dorpje Kulundi terug gekomen vleidden we ons op een bankje onder een afdakje bij de plaatselijke kroeg. Daar zaten we tot de regenbui, die we al tijden in de verte hadden gehoord, weer voorbij was. Aangestaard door minstens 10 paar kinderoogjes die net uit school kwamen. De stukjes tussen de pauzes werden korter ... de pauzes steeds langer ... maar om 5 uur waren we weer terug op de missie. Mijn billen pijnlijk, maar gelukkig niet stuk geschuurd, mijn voeten wel een beetje ontveld omdat ik de sokken te warm had gevonden en had uitgetrokken. We stopten bij het huis van Mozes en Jenny om te vragen of de fietsen daar mochten overnachten ... we zagen het niet meer zitten om ze de heuvel mee op te nemen .. Dat mocht ... maar de meester had ook al gehoord dat we er weer waren en die haalde zijn bezit weer op ... Jenny maakte een grote pot thee en broodjes ... en verkwikt legden we de laatste etappe de heuvel op af. Thuis gekomen heb ik nog een boterham ei genuttigd en om half 8 lag ik dwars af met de lamp en een boek in bed. Ik heb het niet meer donker zien worden. Om 23.00 uur werd ik weer wakker... smeerde mijn voeten en billen in met olie, nam 3 grote vit. C en nu ben ik ... 'as good as new' ...! De rijst voor de soep staat al weer te koken. Een dagje Mama Supu zijn is een stuk minder vermoeiend! Maar het was een heerlijke dag, een mooie tocht en ik had hem niet willen missen!
Maak iets moois van uw dag. Glimlach ... adem ... zing en (ver)geef!
PS: er zijn nog steeds 5 biggetjes en een mama varken in leven!
