Gisterenmiddag meldde zich 'mijn studeerkind' Barakka. Hij is inmiddels een jaar afgestudeerd aan de middelbare school, maar niet met cijfers die goed genoeg zijn om door te kunnen studeren ... zeker niet met een beurs ... Het afgelopen jaar werkte hij als leerling bouwvakker en dat bracht hem bij mij met de vraag of ik de opleiding hier aan de VTC (vakschool) voor hem zou willen betalen ... Mijn eerste impuls was nee ... want het is weer een verplichting van 3 jaar ... echter een die ik met een dag of wat masseren wel na kan komen ... dus vrij overzichtelijk. Daarna kwam hij met het idee dat hij wel een winkeltje zou willen runnen in zijn dorp, hier vlak bij, Kipanda ...
Vandaag heeft hij mij geholpen met soepkoken en hij deed volleerd de afwas. Ik deelde met hem mijn fantasie van gisteravond om hem een soepwinkel/tearoom en later misschien zelfs wel internetcafe te laten runnen ... HIJ was enthousiast ... maar de onderwijzers van de school, die hier vanmiddag op begrotingsvergadering waren, hebben me overtuigd dat het voor ZIJN verder kansen in dit leven veeeeeeeeeeeeeel beter zou zijn als hij nog 3 jaar een écht écht vak kan leren. Ze vinden hem te jong en de omgeving hier te arm om als kok een bestaan op te kunnen bouwen.
Dus wie weet gaan we morgen een deja-vu beleven ... samen aanmelden op de VTC ... en dan naar de kleermaker voor een nieuw uniform. Barakka is groot gegroeid en draagt vol trots een T-shirt met het opschrift: "When God made me ... he was just showing off"!
Ik vind het zo heerlijk dat ik al het klappen van alle zwepen hier al ken ... en dat ik gewoon mijn gang kan gaan en mijn ding kan doen ... De zon was vandaag erg vriendelijk voor ons, zo ook gisterenmiddag een paar uurtjes. We krijgen al een kleurtje ... en bij terugkomst moet ik weer een paar maal zonnebanken om weer 'streeploos' te worden ...
Sep, de hond, is ook weer dik aan ons gewend. We worden na een uur afwezigheid met weer meer enthousiame onthaald dan na een jaar ...!
