We hebben al weer genoeg meegemaakt om een dun boekje te vullen en we zijn pas op dag 5! Dat ga ik hier nu niet allemaal beschrijven ...
Tot nu toe verloopt alles heeeeeeeeeeeel voorspoedig. We hadden niet beter kunnen wensen. Natuurlijk is zo'n reis vermoeiend ... alleen al vanwege alle indrukken die er op je af komen. Geuren, kleuren, geluiden ... voor mij allemaal momenten, soms feesten, van herkenning ... voor mijn reisgenote Therese moet het allemaal nog indrukwekkender zijn.
Door haar gezelschap vallen mij ook heel andere dingen op. Ze wijst mij op bomen, planten, akkerbebouwing .... en helpt mij om weer nieuwe dingen te zien.
Voordeel van mijn 'ervarenheid' is dat we samen een boel durven. De 2 dagen in Dar, de grote hoofdstad, dwaalden we rond op plekken waar ik nog niet eerder was ... en waar vlg mij ook niet zoveel toeristen komen ... De haven, de vismarkt. Massa's mensen ... en gelukkig versta ik genoeg Swahilli om te horen dat men niet anders roept dan "hallo blanke ... welkom... hoe is het met jullie ... wil je even binnenkomen ..." De 2e dag in Dar bezochten we met onze, vertrouwde, taxichauffeur van het hostel, en een aantal van zijn, onderweg opgepikte, vrienden, een 'community centre' waar al deze jonge mannen (rond de 26) vrijwilligerswerk doen met school- en straatkinderen. Waarschijnlijk hebben ze gehoopt ons te kunnen 'strikken' als sponsors ... maar ook toen duidelijk was dat wij op een andere missie in Tanzania zijn ... bleven ze enthousiast vertellen en ons gezelschap houden en meenemen naar plekken waar we anders nooit gekomen zouden zijn.
We waren aan het strand in een resort voor toeristen, in een echt 'local' eethuis waar we ugali en kip aten met onze vingers ... en de dag eindigde in hun centrum waar een honderdtal kinderen oefenden in drummen, traditoneel en modern dansen, drama en acrobatiek. Prachtige, enthousiaste en inspirerende beelden staan in de camera van Therese en in ons geheugen.
Jammer genoeg konden we de tocht naar Mbeya niet per trein maken. De kaartjes voor 1e en 2e klas waren reeds uitverkocht en we zijn nog niet Afrikaans genoeg om ons, met alle bagage, in de 3e klas te durven wagen ... Dus we reisden per bus in 2 dagen, met een overnachting in Mbeya. Daar waren we zo verreisd en moe dat we zelfs zonder eten ons bed in zijn gedoken. Gisteren haalde Mozes ons op in Sumbawanga. We deden boodschappen en regelden de telefoonkaart die maakt dat ik weer online kan, en waren net na donker in het huis. Daar bleken we de meegebrachte volle glasfles niet aan te kunnen sluiten ... want 'iemand' had de aansluitslang nodig gehad en even geleend ... TOEN flipte ik ... "SHIT ... jullie wisten dat we kwamen ... LOS het op ...ik wil thee en gebakken eieren" en het werd opgelost, natuurlijk, want alles raakt meestal opgelost! De watervoorziening uit het dorp is kaduk ... de trekker trok een pijp los ... Dankzij de wateropslagtanks op het erf hebben we water genoeg voor wassen en plassen. Water om te drinken nemen we uit de fles. De solar, die van het dak van Mozes moet komen ... is ook nog onderweg ... We hebben wél kaarsen en olielampen ... Dus we redden ons. De laptop kan nog even op de batterij ... maar wanneer die weer opgeladen wordt ... dat weet ik nog niet!
Vandaag hebben we al een kleine stroom bezoekers gehad ... het team onderwijzers van de school ... en wat andere bekenden. Paulo, de man die op het erf past, is weer een goede leraar Swahili'. De koffers zijn uitgepakt, delen van het huis gepoetst en wij groeten u allen!
