Gisteren zag ik een docu op BNN over depressiviteit ... de overtreffende trap van angst is niet doodsangst maar doodsverlangen leerde ik van een jonge vrouw die dapper doorploetert ondanks jarenlange depressiviteit. Haar vader noemde haar liefdevol: "onze tijdbom ... we hopen dat het nog heeeeeeeeeeel lang duurt voor ie af gaat" , want af en toe heeft ze toegegeven en slikte meer pillen dan goed is voor een mens.
Op zo'n moment denk ik ... dan zie ik dingen misschien wel te simpel ... Glimlach, adem, zing, bid, geef en vergeef ... sluit vrede met de stemmen in je hoofd ... word je eigen beste vriend, met je falen en feilen ... leef het leven per dag ... benader je problemen als ware het een takkenbos en breek ze 1 voor 1 ... zie de wonderen en wondertjes ...zoek verbinding met anderen ...!
Maar tegelijkertijd denk ik écht ... zo simpel kan het zijn ... zolang een ramp je kind niet opvreet ... kunnen mensen veel aan. En overleven ... vaak dankzij andere, steunende mensen. Maar wél door het zelf te doen ... leven kun je niet alleen ... je kunt het alleen zelf doen.
Ik ga mijn oppashond halen ...
zo blij als de hond is niemand als ik na vijf minuten thuiskom
