28 jaar geleden liep ik met een dik zwangere buik ... en ieder jaar in deze week sta ik daar bij stil. Niet alleen op de geboorte dag zelf, vandaag, de 17e. Mijn moeder leefde toen nog, en ook haar zus, die de babykamer hielp schilderen. Mijn zusje woonde nog niet in India. Wij woonden nog in Amsterdam. Het is een mensenleven geleden .... En dat zie ik ook als ik nu mijn volwassen dochter zie.
De geboorte kondigde zich, een maand te vroeg, aan door het lekken van wat vruchtwater. De vroedvrouw zei streng: "als dit doorzet, dan wordt het een ziekenhuisbevalling". Ik wilde liever thuis bevallen ... maar nood breekt wet. En toen leerde ik: als het niet kan zoals je moet ... dan moet het zoals het kan!
Een goed verlopen bevalling maakte me sterk en trots! Jarenlange yogalessen betaalden zich uit ... Ik herinner me dat ik al snel zei: "baren wil ïk zo weer doen ... desnoods wel 6; als ik maar niet voor al die kinderen beugels en gymschoenen hoef te kopen ..." Als ik nu naar mijn dochter kijk dan denk ik "zo had ik er wel 6 willen hebben ...".
Zij draagt royaal bij aan mij dagelijks gevoel van gelukkig zijn ... Als ik iets over zou moeten doen van dit leven dan koos ik, zonder aarzeling, opnieuw voor moederschap!
Ik wens u een nooie dag... DOE ... glimlach, ruim, beslis!
