Iedere maandag komt er een vacaturekrantje via de mail ... Bij een vacature hoort een persoon die je informatie kan geven ... Ik begon met informeren naar een baan als directie-secretaresse .... IK kon wel bedenken dat IK die baan zou kunnen ... De consulente had wel zo haar bedenkingen omdat ik natuurlijk al weer jaren in de zorg werk ... En omdat het barst van de HBO opgeleide administratieve hoogvliegers die een baan zoeken. Ik kon als mijn plussen bedenken: ik zou 8 jaar trouw kunnen blijven, heb geen kinderen met oorpijn meer thuis, ben al gescheiden .... heb geen hypotheek ... Allemaal dingen die een dertiger wél heeft waardoor het aantal mensen met een burnout het grootst is in die leeftijdsgroep. Toen ging de consulente vertellen wat de baan inhoudt: een baan bij een sociaal culturele instelling ... die moet gaan bezuinigen op het MT ... Dan denk ik: HOERA ... maar dat is niet de instelling die ze verwachten van een mevrouw die het MT moet ondersteunen .... DAT werd hem dus niet ...
Vandaag gaan er wel 3 brieven uit ... naar banen die eigenlijk 'onder mijn nivo' zijn ... maar werk is werk ... en wie weet ...
Raar is dat dat ik die instelling niet kan hebben bij een beter betaalde, full time baan ... Om over na te denken ...
Zijn er onder u lezers van de boeken van Neal Walsch, Gespekken met GOD? Wat vindt u daar nou van?
