Hij is al 25 jaar dood ... na zijn dood kwamen de dozen bij mijn moeder  ... en na haar dood kwamen de dozen bij mij.

In het kader van ruimen, ruimen, ruimen moet ik ook iets met die dozen. En foto's gooi ik nog moeilijker weg dan boeken.

Dus ik bedacht onlangs dat er één persoon nog leeft die misschien belang kan hebben bij die foto's en via via kwam ik vandaag met hem in contact ... na 20 jaar...

Ik stelde hem, kort door de bocht, voor de keus: of jij krijgt de dozen ... of IK gooi ze weg ... In eerste instantie wilde hij ze hebben ... Dus ik zou ze gaan brengen naar Amsterdam ... In tweede instantie wilde hij er even over denken en later op terugkomen.

Na een paar uur meldde hij zich weer en zei: ' Ik doe net zo wijs als jij ... Ik heb die foto's 20 jaar niet gemist ... Ik wist niet eens dat ze er waren ...

Ik ga mijn tijd beter besteden dan aan het uren bekijken van die dingen ... en ze dan weer bewaren ...'

Binnenkort gaan we een keer samen koffie drinken en herinneringen ophalen. Dat vinden we allebei wél de moeite waard ...! 

Sta eens stil waar je aan hecht en waarom ...!