Dit is een horrorstory.
Van de week hoorde ik dat de bijna volwassen dochter van de mananger van de missie in Tanzania dood is ... nadat ze was overvallen in de stad waar ze studeerde ... (een soort Wolvega!), overleed ze in het ziekenhuis aan haar verwondingen. Ze werd door 700 (!) dierbaren begraven.
Hele dagen puzzelt het in een stukje van mijn hoofd: waarom? hoezo? what if? en nu?
Het kan niet ... mag niet ... niet ZIJ, niet ZO, niet DAAR ... En toch is het zo ... onbegrijpelijk, schokkend, verwarrend, verdriet.
Het leven leerde me dat het (on)eerlijke van dood is, dat je je er bij neer moet leggen ... of aan verdriet onder door kunt gaan.
Naast alle verwarring heb ik als reactie om nog meer de dag te plukken ... mijn kind en zegeningen te koesteren ... Je weet tenslotte niet waar je (nood)lot ligt.
Een ander stukje van mijn hoofd ruimt alvast in gedachten mijn huis op. Op dit moment sta ik nr 1 van 1 voor een 55+ woning in Zwolle. 8 juni sluit de inschrijving ... Het zou zo maar snel kunnen gaan ... en dan moet er HIER een boel gebeuren. En moet ik bedenken waar ik met alle 'zooi' naar toe ga. Een mens haalt zichzelf wat aan ...
Gelukkig mag ik OOK nog werken ... In mijn werkkamer ben ik meestal HIER en NU, geconcentreerd aan het werk. Ik vind het weer leuk om te doen ... en het betaalt ook nog de huur ... Misschien binnenkort wel van 2 huizen! Dus wie zin/tijd heeft: Weet je welkom. IK ben er nog!
Mooie dag! ZING, werk, bid en verwonder!
