Gisteravond belde ik met Moses, de manager van Kilangala, onder het motto: IWAPO (stel je voor in Swahili) dat ik alleen maar denk dat ik daar welkom ben... dan zit ik straks met mijn hoofd vol plannen en een volle koffer ... dan heb ik pas écht een probleem.
Knap van hem vond ik dat hij na de eerste verbazing en uitbundige begroeting gelijk de vinger op de zwakke plek legde: "wat vindt Herman er van?" Herman is belangrijk voor Kilangala, hij zette er de kleuterschool op en zorgt daar nog steeds voor ... Dus met hem wil Moses, terecht, geen onmin.
Op mijn antwoord dat het zelfs Hermans aanbod om in zijn huis te mogen logeren was geweest dat deze bal aan het rollen heeft gebracht ... was het direct een warm welkom. En dat voelt dan erg goed. Ik mag komen wanneer ik wil en blijven zolang ik wil. Het feit dat ik zonder fin. ondersteuning, zonder baan, ga komen vond hij zelfs wel 'prettig'. So you are a free woman, nobody's worker...!
Natuurlijk kan ik op verzoek voor deze of gene organisatie wel dingen uitzoeken of uitvoeren, maar verder ben ik net als de mensen daar. Aangewezen op mijn eigen creativiteit ... met mijn ADHD ervaring ... maak ik me daar geen zorgen over! En wonend in een goed huis! Ik vroeg Moses of hij alvast wil regelen dat het huis en bed weer muizenvrij gemaakt gaan worden ... Vorig jaar was een logee het huis ontvlucht vanwege de overlast ... Misschien is er ook wel een kat voor me. De hond van Herman woont nog steeds daar. Dus 1 beestenvriend heb ik zeker!
Gisteren schreef ik me in op een site die mensen betaalt om te schrijven. Ik ga het eens uitzoeken. Wie weet houd ik mezelf schrijvend voor een deel in leven.
Ik dank iedereen die deze week mijn BOEKje kocht! Ik hoop dat je er wat aan hebt! Ik hoor het graag!
