Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Ten nadele van de
jarenlang opgestapelde residus van restaurantbezoeken.
en ja k geef het toe
in september wil ik
echt wel in mn zwembroek kunnen
En niet omgekeerd
Enige vorm van
ijdelheid is me dus ook niet vreemd.
Maar best ook, het geeft motivatie, power als van een duracelkonijn,
Om aan de persoonlijke wensen van mijn personal coach,
op het einde van de
week te kunnen voldoen.
Er wordt namelijk maar één richting aanvaard:
het verschil bij de
weging op zaterdagmorgen is bij voorkeur enkel en alleen negatief
Voor ik echt vertrekken
kan,
moet ik snel, snel
nog wat boodschappen doen.
Simpele, eenvoudige dingen.
Dingen die ik dagen
geleden,
zo voor mn pretlichtjes-ogen
zag in dat grote schrijfbos.
In felle oranje warme kleuren,
met geuren van vers
gemaaid gras.
Zacht klotsend water,
gezang van, voor mij,
onbekende vogels.
Gezwind mn buro op
grote wielen in:
Op naar het eerste
bumperstaren van de dag.
ja, moet je eens op letten: iedereen staat aan te schuiven
En zit recht voor
zich uit te staren.
Terwijl er naast je, zijnde
links én rechts, zovéél méér te zien is
Alsof die bumper héél erg interessante dingen laat zien
ik geef toe, soms is dat bij mij ook wel zo
in de door mijn
grijze massa gecreëerde fantasie toch.
Ik kan mezelf nog net
stoppen als ik bijnaEddy double Us
chérie begin te fluiten
Ze mogen vertellen
wat ze willen,
maar die mens zn
liedjes blijven één keer je ze gehoord hebt,
de hele dag in je
hoofd hangen.
Laat dat nu net zijn, wat ik niet wil
Nog meer motivatie
als on the road again gevolgd wordt,
door oh la la, cest
magnifique van een nog jonge versie van Arno, toen nog TC matic.
Terwijl ik nog aan t
meebrullen ben,
zie ik een fietser
lachend met zn hoofd schudden als hij mij passeert in de aanschuiffile.
Ik begin zelf
onbedaarlijk te lachen als ik denk aan de nog jongere versie van TC matic:
Tjens Couter, op zn
oostends uitgesproken
met hun je taime
comme un chou à la créme
en bedenk dat ik dat
aan die fietser kan meegeven als dank voor zn begrip
Mja, t voelde
allemaal goed aan
Het wordt één van die dagen waarop je gewoon weet,
dat er nieuwe mensen
en ervaringen je pad kruisen,...
nieuwe plaatsen,
nieuwe smaken, nieuwe geuren
misschien zelfs een
nieuwe buurman?
In het geval je er
nog geen mocht hebben natuurlijk
Geen aanschuiven,
waar je dat eigenlijk wel verwacht had
Zo van die onverwachte kleinigheden,
die de dag met stip
bombarderen tot de categorie:
om mateloos van te
genieten.
Kleurrijke beelden
passeren intussen mn uitkijkraam in deze rijdende helpdesk.
Gedachten beginnen
alle kanten op te vliegen.
Ik zie en ik zie niet
Onbewust op mentale
cruise control
Tijd wordt relatief
op zo n moment.
Zonder te beseffen op welke tijd én wijze,
passeer ik het bord
die me de melding doet dat ik intussen Ternat passeer
Tegelijkertijd zie ik
een aanhangwagen met oude felgekleurde kindertractor
Ik laat het allemaal komen,
In de volgorde én de
wijze waarop het komt
Niks moet
Anders kan ook:
kruipende minuten
Wanneer ik straks
misschien moet wachten:
langzaam tikkende
seconden, tik tok tik tok
die me doen denken
aan captain Hook en zn heilige schrik:
de krokodil die ooit
zn hand afbeet
Ik kan het niet
helpen, t is sterker dan mezelf
Het daagt me uit om
van alles uit te vinden.
Om die tijd rapper te
laten tikken.
Schrijven
bijvoorbeeld.
En rondkijken naar
alles wat passeert.
En daarbij geuren
bedenken
Kleuren benoemen.
Zelfs de donkere,
door wind
voortgedreven dreigende regen in imposante gasvorm,
heeft zn eigen
kleurpallet.
Diezelfde wind die
zowaar een lokale zandstorm uit het niets creeert.
Alles past vandaag in
dat geheel.
Kan niet anders
Ik zie het, ik weet
het, ik voel het,
dat zelfs, al is ze
er niet,
de zon altijd
schijnt.
En er dus altijd, een
zonnige zijde is.
Wel, dat omschrijft
het misschien best:
Vandaag, maak ik een reis, alleen maar aan die
zonnige kant!
Wedden dat het er ééntje wordt om niet te vergeten?
Zoals
altijd, niet in staat te multitasken, de doe-modus altijd in bevoorrechte startpositie,
heb ik, als man, het excuus om mezelf de neiging tot voorstellen van plannen,
dito adviezen en onmiddellijk over te gaan tot aktie, niet al te kwalijk te
nemen. Komt daar nog eens bij dat ik zowat doof ben voor subtiele hints. Dat soort communicatie ontgaat me veelal
compleet wegens niet éénduidig duidelijk. Voor de vrouwelijke helft van de
bevolking zowat het voorbeeld van de stereotype man dus
Met die
gegevens in gedachten, wist ik reeds lang geleden mijn jonge huisgenoten te
overtuigen, eerst mn naamte roepen. Ze
doen het met zoveelovergave dat ik
zowat van mn stoel spring. Of wat ik vastheb ternauwernood niet in de grond laat
kletteren. Door de bruusk onderbroken concentratie. Op blanco witte velden,
rekenrasters, potlood en penselen. Of luister, lees, kijk en nog een flink aantal
andere werkwoorden.Gezien de focus op 1
ding of aktie bestaat op zon momenten mn omgeving niet meer. Aangenaam als ze
iets willen bespreken onder elkaar: geen enkele last of onderbreking van mijn
kant gegarandeerd alleen niet zo handig als ze iets tegen mij willen vertellen
Vandaar het nogal veelvuldigscanderen
van mijn naam met verhoogd aantal decibel.
Ik kom op die momenten letterlijk van een andere planeet. Dan is het een sport,
voor mij althans, om zo snel mogelijk uit te vissen welke modus van mij
verwacht wordt: Aktie, doen, oplossen, voorstellen
formuleren. Een mening mag, zolang het bij voorkeur
de mijne blijft, enfin volgens mn dochters toch
of zwijgen, luisteren, attentvragen
stellen, voorzichtig spiegelen,
eigen emotie mag, zolang het voorgaand opgenoemde niet in gedrang brengt
en gezien ik uitstekend geconcentreerd ben als het1 rol betreft, ben ik daar, al zeg ik het
zelf,behoorlijk goed in: één en al
enthousiast voorstellen formulerend of compleet alom aanwezig geconcentreerd
actief luisterend. Alleen Het gebeurt me meer dan eens dat ik niet van meet af
aan de goede rol te pakken heb.
De nonverbale communicatie van de jongste laat op dergelijke momenten niets aan
onduidelijkheid over: de ene wenkbrauw gaat de hoogte in, de ander naar
beneden en mocht er nog enige twijfel bestaan, haar verbale communicatie maakt
gehakt van elke mogelijke ontsnappingsroute om met één of andere smoes te
vissen naar het verwachtte :
Papje, op
een zoete, doch besliste toon. Ik zweer het je: elke zin die zo begint van een
20 jarige erfgename voorspelt veelal een gebiedende vraag of mededeling ,
ik vroeg je geen oplossingen, ik vraag je te
luisteren
k weet het, k heb er zelf om gevraagd dus kan en mag ik niet klagen over de
verstrekte duidelijkheid.
Om straks weer met een goed voornemen te starten:
rest me blijvend te proberen te multitasken
Buiten: grijze
lucht, behoorlijke straffe wind,
wat de engelsen benoemen als:its raining cats and dogs
Storm volgens KMI en ene meneer meer weer Deboosere.
Hier zijn we iets simpeler in taalgebruik
We plegen
gewoon te zeggen: hondeweer
en dan moet je dat horen zeggen door een westvlaming
binnen: een muziekje op van Pink Martini, Autrefois: jai passé un bon moment
als je even niet oplet, grijpt de brandende haard met zijn behaaglijke warmte
al je aandacht
en voor je het weet, ben je mijlenver verdwaald in allerlei mijmeringen en
beslommeringen.
Raar zoiets, alle gedachten passeren de revue en eigenlijk ook niet:
even later is het precies of je weer wakker wordt en kan je je nauwelijks
herinneren waaraan je dacht vraag me af of iedereen dat nu heeft?
Of zou dit nu het begin van alzheimer zijn?
Of is het gewoon een moment, te klasseren onder de noemer gelukzaligheid,
waarvan ik op dat moment, van die gelukzaligheid, niet eens een besef heb?
Zalig de onnozele dan, die heeft zelfs niet het besef, dat hij niet beseft
Zou het contrast tussen binnen en buiten daar voor iets tussenzitten?
Kan dat alleen als er contrast is?
Ik zou het "begot" niet weten.
en eigenlijk weet ik, dat ik daar ook geen antwoord op verwacht...
Wat ik wel weet, is dat we er weer een nachtje op hebben zitten
Eentje waarvan ik altijd blij ben, en enkel en alléén dan, als ik de hanen hoor
kraaien.
Het eerste zonlicht eindelijk, geleidelijk de nacht doet verbleken
en daarmee alle geruststelling van een zondagmorgen brengt
Nee, ik wil niet al te zwaar op de hand zijn, ik ben het ook niet.
Integendeel.
Alleen, hoe moet je als vader, je oogappels, in godsnaam niet laten blijken dat
je zo verdomde ongerust bent?
En wel zo dat je ligt te slapen met één oog op de wekker en het andere oor op
de GSM, als ze weer eens een keertje op stap zijn?
Al eens geprobeerd op die manier te slapen?
Niet aan te raden, ik zweer het je!
En dan komen ze ook nog vroeg genoeg thuis om wat ze hier op zn vlaams in het
frans zeggen, pistolees mee te kunnen hebben
Kunnen hebben: wat ik natuurlijk al dikwijls gehoopt heb, wat dacht je?
Kan ik, lekker binnen blijven, hoef ik niet naar de warme bakker in dat koude
weer!
Zouden ze te gehaast zijn om daar nog even aan te denken vóór ze huiswaarts
keren, zijn ze misschien ook te gehaast om hun nest in te duiken
Denk het niet: het zal hun worst wezen die pistolees,
In elk geval, daar dacht ik vroeger zelf nooit aan
en weet je, ik heb eigenlijk geen reden om ze ongelijk te geven,
al zou ik dat misschien wel maar al te graag anders willen.
Ik weet wel: ik heb geen klagen, ik mag het ook niet.
Ze komen weer naar huis, tot nu toe
Intussen blijf ik elke zondagmorgen weer,
héél stilletjes
voor hun deur staan luisteren.
Om mezelf te overtuigen dat ze er wél degelijk zijn.
Man, wat een geluk dat ik dit besef:
Het weer deed me de hele namiddag dromen van
een tochtje fietsen.
Tussen de paperassen en voorbereidingen van de
volgende dagen,
eens lekker trappend uitwaaien in heerlijk onverwachte temperaturen.
Voorwaarde was dat op tijd stoppen moest, om
voor het donker thuis te kunnen zijn
Voorwaar: het is me gelukt:
De boeken, pc en ander gerief op tijd toe en uit.
Op tijd thuis zijn, omkleden, de nodige
veiligheidsmaterialen aan te trekken, drank te voorzien, de fiets van stal te
halen.
Niks kon me tegenhouden!
Ik wou, ik zou, ik ging
In het obligate strakke pakje, iets strakker
dan de net uit verlof teruggekeerde extra kilos eigenlijk toelieten, gezwind
peddelend het warme avondzonlicht tegemoet.
Een zuiver bewijs dat de grijze massa het effect van een verlofdieet niet
correct kan inschatten: tijds-en
figuurmatig nog de gegevens van vóór het verlof verwerkt hadden.
En mij aldus een maatje te klein liet kiezen uit de voorraad aanwezige
formaten :)
Het maakt niet uit, want de in gang gezette
beweging, heeft precies de bedoeling om terug in die strakheid te passen, nà
vermoedelijk nog heel wat te herhalen inspanningen
Weeral
Ach wat het geeft me een reden om de kleuren én
de geuren, die nog net niet helemaal herfst zijn, te zien, te ruiken
Peddelend genieten van rijpende mais, de geur van vers gemaaid weidegras, de
zoevende wind, het zingende asfalt onder de tubes,
Het zuchtend zwalpen op een leeglopende tube
Die na 200 meter echt geen verder gewicht meer
toelaat, zonder dat elke oneffenheid als een moker in de rug gevoeld wordt
Er was er ooit één die een programma had:
altijd prijs met
In mijn geval aan te vullen met: de eerste
rit na lange tijd
Wegens geen reserveonderdelen en/of fietspomp
mee.
Ja, k weet het leedvermaak zal vermoedelijk mn
deel zijn
Maar, niet met deze jongen, zong ene Raymond
vrolijk.
Nee, het kon me niet raken.
Wandelend, fiets aan de hand, kom je dus ook overal.
Het gaf zelfs de onverwachte gelegenheid even aangenaam van gedachten te
wisselen met mn soulmate, in afwachting van de bezemwagen die intussen onderweg
was om me op te pikken.
Nog altijd even spannend in te strak pak,
passeerde ik een aantal mensen, die tijdens mn passage net iets vrolijker keken,
dan net vóór ze me zagen
Ik gun ze het.
Het bracht me terug naar warmere oorden en vreemd vrolijke vaststellingen van
vorige week.
Waar de gemiddelde leeftijd van de modale toerist ongeveer zowat 60 jaar moet
geweest zijn.
Waar badpakken en zwembroeken de indruk gaven
te ontbreken of inderdaad ook echt verdwenen waren
Op één of andere manier deed het me denken aan een spelletje dat ik ooit
speelde:
The prince of Persia
Allez, niet echt die prins, maar wél de
hangende tuinen waarin die prins
Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken
vermoed ik
Op mn terraske aan den atlantic, met een pint schuimend lokale blonde zat ik in
mn ééntje te bedenken, dat ik nog ruim 10 jaar had om me eenzelfde formaat aan
te meten,
én wel om niet uit de toon te vallen
Nah
k ben dus blijven wandelen, met het vaste voornemen,
het hele zicht van de grond waarop ik sta, te
blijven zien
back to basics... zelfreflectie... inventariseren van wat echt belangrijk is: 'de belangrijkste dingen in het levenzijn geen dingen.'
Voor een keer mocht het, nationaal en zelfs op alle zenders met dank aan de vakbonden:
we do give a shit
Music for live nog maar net afgelopen met recordcijfers, (we kunnen met zn allen weer een jaartje verder...) Léonard, die Dewever vanaf de kansel de les leest ik ga zowaar geloven dat tijdreizen toch bestaat En dat, terwijl de grote zoektocht al volop begonnen was.
Zelfs op zondagen: Op Mr Léonard s en goedgelovigen hun grote rustdag Als ik rond me keek, was t weer zo ver: Tijd om onbezonnen, wilde, nutteloze aankopen te doen. Om alle zuinigheid van een jaar ver, in luttele 2 weken over boord te gooien. Om de materiele rijkdom, voor wie het kan, met toeters en bellen, in glanzend sterrenpapier verpakt, begeleidt door kerstgejengel: 'let it snow, let it snow ' bij zowat 10° C boven nul putje winter, met een nooit geziene haast te verzamelen.
Om dan je eigenste persoonlijke uitspatting uit te delen, aan iemand. Iemand, die in geen honderd jaar, jouw, in het beste geval nuttige onding, echt nodig heeft.
k vraag me af, wie daar het beste gevoel bij heeft: de ontvanger of de gever. en waarom dan? omdat de schenker zichzelf bewijst dat hij het nutteloze kan aanschaffen en dat ook nog eens kan weggeven? Of, om al naargelang het gehanteerde klassement volgens nuttigheid, grootte, duurzaamheid, schaarste, orginaliteit, door de ontvanger als onnodig bestempeld te kunnen worden: dat moest je nu echt niet gedaan hebben
En géén mens, die deze wijze woorden lang genoeg kan onthouden, om dat inderdaad het jaar erna, niet meer te doen Om de persoon in questie gewoon te bezoeken, een ferme knuffel te geven en vooral, hem de gewonnen tijd, van het niet moeten jagen in voorzieningen van plaatselijke middenstand of andere multinationals, op wat zal ik dit jaar nu weer eens geven ,te schenken in echt luisteren. Op zich al heel erg vreemd dat ik dit luisteren zelfs als kado mag benoemen...
En als je echt teveel hebt, kan het uitgespaarde bedrag nog altijd geschonken worden aan de voedselbank. Er zijn er die je er, anoniem, heel erg dankbaar voor zullen zijn. Heel kort bij de eigen deur. Meer dan we denken.
Dus, voor volgend jaar? Geef eens een echt kado. Gewoon doen.
Geboren op een eiland, ten tijde dat de bewoners ervan, zichzelf bestempelden als het centrum van de wereld. Waarom hij geneeskunde en theologie combineerde in zijn studies? Omdat het destijds nog te doen was zeker? In elk geval, kwam hij op het idee om zelf eens een kijkje te nemen in de wijde wereld. Om op basis van zijn bevindingen, zijn idee over de gang van zaken op deze bol op lange termijn te ontwikkelen. Ik kan me voorstellen dat in de chaos van feiten en gegevens die hij had verzameld, er ineens een aha-erlebnis was. Waarmee de basis van zijn latere evolutie theorie geboren werd.
Integenstelling tot de heren van het Vaticaan die rustig bleven zitten op hun fictief eiland van marmer en bladgoud om hun leer over het ontstaan van de aarde te verkondigen. (toen ook al ) Die door Charles theorie met de grond gelijk gemaakt werd. Het spreekt voor zich dat ze hem dat niet in dank afnamen. De Romeinse marmerzitters deden er alles aan om een tweede debacle type Galileo Galilei te vermijden. Door het slijk halen én dood zwijgen waren de beproefde methodes (toen ook al )
Waar ging het dan over? Wel, al wat leeft is ontstaan door evolutie. Elk soort organisme, bij voorkeur levend, heeft zijn eigen eigenschappen. Niks mis mee toch? Elk lid van de organisatie bezit een variatie van deze algemene kenmerken eigen aan de organismen waartoe het lid behoort. Pff moeilijk hé? Wacht: alle mensen hebben twee ogen, maar sommige hebben blauwe, andere bruine. Diezelfde organismen kunnen in de loop van de tijd veranderen doordat natuurlijke selectie plaats vindt. En de omgeving beïnvloedt de overlevingskans van een lid van een bepaalde soort. Moeilijke explicatie om gewoon te zeggen dat, wie niet meekan, wie zich niet kan aanpassen aan veranderende omstandigheden, uitsterft Zij die wel overblijven, zijn de ouders van de nieuwe generatie van deze soort en geven hun genen (en dus hun kenmerken) door
Als ik dit toepas op wat ik allemaal lees
Dan word ik daar héél erg stil van. Charles ook. Omgekeerd, zou van hem, intussen zéér verwonderlijk zijn
is de kans zéér groot, dat als U dit over het internet leest,
ook U ooit tot de ontvangers behoorde,
van één van de zogenaamde doorstuur-berichten
U (her)kent ze zeker wel:
Het onderwerp van bedoelde berichten, kan bijzonder variërend zijn:
van pakweg geconcentreerde cliché levenswijsheden
tot ronduit lachwekkend verpakte boodschappen,
die al of niet onheilspellend zijn.
Met één grote gemeenschappelijke eigenschap: de copy/paste druipt eraf
Zelfs de fotos die als drager van de boodschap dienen,
zijn tig keer gerecycleerd via internetland.
Nu durf ikzelf ook wel eens zondigen, wat recyclagemateriaal betreft toch,
het is idd iets waar ik me ook al eens mee durf amuseren
ik probeer dan iets nieuws te creëren op basis van bestaande dingen.
Net zoals je een collage zou maken, zoiets
Alleen, het is in hoofdzaak bedoeld voor eigen vermaak:
ik hou het kenbaar maken van het resultaat, meestal beperkt tot mezelf,
hoogstens tot een beperkt aantal mensen:
al was het maar dat uit terechte bescheidenheid,
en dat omwille van het bekomen resultaat...
Tot hier de vergelijking.
Mocht U zich intussen geroepen voelen, om zelf aan de slag te gaan,
Bij deze nog enkele nuttige tips:
Je giet je recyclage resultaat in een powerpointje.
Liefst mooi aan elkaar gezet,
door, geheel naar eigen keuze, slepende of flitsende overgangen,
mét daaronder een bij voorkeur melig muziekje...
Wat je zeker niet mag vergeten, is in die laatste slide,
een soort virtueel drukkingmiddel te lanceren:
"Onderbreek deze ketting niet, want..."
jah , wat dan?
Zeer kort door de bocht en vrij te vertalen als, van 'dan ben je mn vriend niet meer' ,
tot zeer eufemistisch uitgedrukt
je krijgt straks een ongeluk' en/of, al iets minder te verkiezen, 'het zal je ontbreken aan geluk'
Als je nog creatiever wil zijn,
als je vreest dat de dreiging van voorgaande nog niet voldoende zou zijn,
dan voeg je er nog eens reeks voorbeelden aan toe van mensen,
die het waagden (stel je voor!!) de mail niet door te sturen. Niet te vergeten uiteraard heel kernachtig mee te geven wat hen binnen de week overkomen is.
Wat hen zogenaamd overkwam is iets in de orde van:
ik heb het van een vriend zn vriendin,
die het heeft van de bakkersknecht zn vrouw haar neef van moederskant: iets verschrikkelijk, wat je niemand toewenst... Of die mensen echt bestaan?
Of er ooit een verband was tussen wat deze mensen overkwam en het niet doorsturen,
hoef je je als maker helemaal niks aan te trekken. Al evenmin over het waarheidsgehalte van het beschreven gebeuren. Wie zal dit ooit zal controleren? Dat, zal de lezer helemaal worst wezen,
omdat hij de mail al aan het doorsturen is. Naar het opgegeven aantal volgende kandidaten of met de 'delete'toets je kunstwerk naar de electronische eeuwige vergetelheid verwijst. Dus als maker heb je dus de volledige creatieve vrijheid!
Doen zou ik zeggen!
En voor mij? Ik vraag me af:
Waarom start iemand zoiets op?
Zou dat bestaan: een mailadressenverzamelaar?
Wie stuurt nu als eerste zoiets door?
En, die doorsturendevriend, waar ken ik die dan van?
Ook: welk belang heeft iemand of een organisatie erbij,
de ingesloten informatie aan zoveel mogelijk mensen bekend te maken?
hé, er komt net een reeks berichten toe
Even kijken
Jawel hoor!
Er is er weer ééntje bij,
die me sommeert de boodschap naar minstens 10 vrienden door te sturen!
En o ja: dat binnen de 48 uur te doen want
Origineel niet?
Zie, ik weet weeral wat gedaan se:
Verticaal klasseren als direct mail naar de prullenmand
Als het bladerkapsel in alle kleuren valt, worden de eerste contouren van de drager, langzaam, dag na dag zeker zichtbaar. Donker afgetekend tegen wisselende grijzen en blauwen, nog gedeeltelijk verborgen onder de meest hardnekkige non-believers, net voldoende om bijna vergeten herinnering terug te brengen van eens zo geduldig koud en eenzaam wachten.
De eerste geur van composterend verval, het ritselen op de grond zelfs zonder wind, getuigen van vrije val van eerdere pracht en praal, als voorteken van rust op komst, knus deken voor vermoeide grond, lekkers voor toekomstig beginnend leven.
Nog even en de kern staat naakt alleen, met voeten diep geworteld in kille aarde, straks, in de langste nachten geduldig wachtend, op vernieuwde kracht om weer te pronken vanaf eerste tekenen van verse warmte en fris licht.
Bij gedempt licht in knusse warmte afvragend: dient dit enig doel? Anders, dan om mij eraan te herinneren: sier en tooi komt en gaat? Geschiedenis, zich herhalend en toch net iets anders? Essentie blijvend is? Niks blijft? Niets? Iets? ?
