Zoals altijd, niet in staat te multitasken, de doe-modus altijd in bevoorrechte startpositie, heb ik, als man, het excuus om mezelf de neiging tot voorstellen van plannen, dito adviezen en onmiddellijk over te gaan tot aktie, niet al te kwalijk te nemen. Komt daar nog eens bij dat ik zowat doof ben voor subtiele hints.  Dat soort communicatie ontgaat me veelal compleet wegens niet éénduidig duidelijk. Voor de vrouwelijke helft van de bevolking zowat het voorbeeld van de stereotype man dus…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Met die gegevens in gedachten, wist ik reeds lang geleden mijn jonge huisgenoten te overtuigen, eerst mn naam  te roepen. Ze doen het met zoveel  overgave dat ik zowat van mn stoel spring. Of wat ik vastheb ternauwernood niet in de grond laat kletteren. Door de bruusk onderbroken concentratie. Op blanco witte velden, rekenrasters, potlood en penselen. Of luister, lees, kijk en nog een flink aantal andere werkwoorden.  Gezien de focus op 1 ding of aktie bestaat op zo’n momenten mn omgeving niet meer. Aangenaam als ze iets willen bespreken onder elkaar: geen enkele last of onderbreking van mijn kant gegarandeerd…alleen niet zo handig als ze iets tegen mij willen vertellen…
Vandaar het nogal veelvuldig  scanderen van mijn naam met verhoogd aantal decibel.

Ik kom op die momenten letterlijk van een andere planeet. Dan is het een sport, voor mij althans, om zo snel mogelijk uit te vissen welke “modus” van mij verwacht wordt:
 Aktie, doen, oplossen, voorstellen formuleren.
 Een mening mag, zolang het bij voorkeur de mijne blijft, enfin volgens mn dochters toch…
of zwijgen, luisteren, attent  vragen stellen, voorzichtig spiegelen, …
eigen emotie mag, zolang het voorgaand opgenoemde niet in gedrang brengt…
en gezien ik uitstekend geconcentreerd ben als het  1 rol betreft, ben ik daar, al zeg ik het zelf,  behoorlijk goed in: één en al enthousiast voorstellen formulerend of compleet alom aanwezig geconcentreerd actief luisterend. Alleen…Het gebeurt me meer dan eens dat ik niet van meet af aan de goede rol te pakken heb.

De nonverbale communicatie van de jongste laat op dergelijke momenten niets aan onduidelijkheid over: de ene wenkbrauw gaat de hoogte in, de ander naar beneden… en mocht er nog enige twijfel bestaan, haar verbale communicatie maakt gehakt van elke mogelijke ontsnappingsroute om met één of andere smoes te vissen naar het verwachtte :

“Papje”, op een zoete, doch besliste toon. Ik zweer het je: elke zin die zo begint van een 20 jarige erfgename voorspelt veelal een gebiedende vraag of mededeling…,

 “ik vroeg je geen oplossingen, ik vraag je te luisteren”…

k weet het, k heb er zelf om gevraagd…dus kan en mag ik niet klagen over de verstrekte duidelijkheid.
Om straks weer met een goed voornemen te starten:
rest me blijvend te proberen te multitasken…