Buiten: grijze lucht, behoorlijke straffe wind,
wat de engelsen benoemen als:“it’s raining cats and dogs”
Storm volgens KMI en ene meneer “meer weer” Deboosere.
Hier zijn we iets simpeler in taalgebruik…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We plegen gewoon te zeggen: hondeweer
en dan moet je dat horen zeggen door een westvlaming…

binnen: een muziekje op van Pink Martini, Autrefois: j’ai passé un bon moment…
als je even niet oplet, grijpt de brandende haard met zijn behaaglijke warmte al je aandacht
en voor je het weet, ben je mijlenver verdwaald in allerlei mijmeringen en beslommeringen.

Raar zoiets, alle gedachten passeren de revue en eigenlijk ook niet:
even later is het precies of je weer wakker wordt en kan je je nauwelijks herinneren waaraan je dacht…vraag me af of iedereen dat nu heeft?
Of zou dit nu het begin van alzheimer zijn?
Of is het gewoon een moment, te klasseren onder de noemer “gelukzaligheid”,
waarvan ik op dat moment, van die gelukzaligheid, niet eens een besef heb?
Zalig de onnozele dan, die heeft zelfs niet het besef, dat hij niet beseft…

Zou het contrast tussen “binnen” en “buiten” daar voor iets tussenzitten?
Kan dat alleen als er contrast is?
Ik zou het "begot" niet weten.
en eigenlijk weet ik, dat ik daar ook geen antwoord op verwacht...

Wat ik wel weet, is dat we er weer een nachtje op hebben zitten…
Eentje waarvan ik altijd blij ben, en enkel en alléén dan, als ik de hanen hoor kraaien.
Het eerste zonlicht eindelijk, geleidelijk de nacht doet verbleken
en daarmee alle geruststelling van een zondagmorgen brengt…

Nee, ik wil niet al te zwaar op de hand zijn, ik ben het ook niet.
Integendeel.
Alleen, hoe moet je als vader, je oogappels, in godsnaam niet laten blijken dat je zo verdomde ongerust bent?
En wel zo dat je ligt te slapen met één oog op de wekker en het andere oor op de GSM,
als ze weer eens een keertje op stap zijn?
Al eens geprobeerd op die manier te slapen?
Niet aan te raden, ik zweer het je!

En dan komen ze ook nog “vroeg” genoeg thuis om wat ze hier op zn vlaams in het frans zeggen,
pistolees mee te kunnen hebben…
Kunnen hebben: wat ik natuurlijk al dikwijls gehoopt heb, wat dacht je?
Kan ik, lekker binnen blijven, hoef ik niet naar de “warme” bakker in dat koude weer!

Zouden ze te gehaast zijn om daar nog even aan te denken vóór ze huiswaarts keren,
zijn ze misschien ook te gehaast om hun nest in te duiken…
Denk het niet: het zal hun worst wezen die pistolees,
In elk geval, daar dacht ik vroeger zelf nooit aan …
en weet je, ik heb eigenlijk geen reden om ze ongelijk te geven,
al zou ik dat misschien wel maar al te graag anders willen.

Ik weet wel: ik heb geen klagen, ik mag het ook niet.
Ze komen weer naar huis, tot nu toe…

Intussen blijf ik elke zondagmorgen weer,

héél stilletjes voor hun deur staan luisteren.
Om mezelf te overtuigen dat ze er wél degelijk zijn.
Man, wat een geluk dat ik dit besef:

wat hou ik van die madammen!