Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
23-02-2012
Dat de Hellehonden je moge aansporen tot actie!
'Wat gebeurt er toch, snelvoetige Zwerver? Zijn uw voeten moede, kent uw geest geen daadkracht meer? Waarom toch versaagt gij, nu de stormen zich opstapelen? Voorwaar, hebt gij dan geen moed meer in uw lijf, geen spoortje daadkracht? Het bezwaart mijn gemoed u thans zo ledig aan te treffen, zo lui en zonder fut! Werkelijk, is dat hoe het nageslacht u herdenken zoude? Neem toch op, dat slepende leven, wed uw zwaard, poets uw schild! Sta op, gij tamme!'
Mocht Nestor, rijk aan wijsheid, nog leven, volgens mij zou hij op deze wijze tot mij het woord richten. Nog straffere taal zou hij me waarschijnlijk rond de oren slaan. En hij heeft gelijk. Ik heb me weer eens aan ledigheid over gegeven. Deze week, vorige week, tijden vol... wel.. tijd. Meer niet. Geen daden. Wat heb ik immers gedaan? Wat gebeeldhouwt... een beetje geprutst met klei. Net nu ik eigenlijk nog meer dan ooit tot daden zou moeten worden aangespoord, laat ik mezelf over aan Morpheus, de tamste der goden. Ik heb mijn beeld dat af moet (niet omwille van externe drijfveren, maar omdat het gewoon af moet zijn voor het eigen welzijn!), ik heb een thesis te schrijven die ECHT ZICHZELF NIET SCHRIJVEN GAAT! Dan is er nog een stage te regelen, waar ik sowieso de grenzen van het toelaatbare falen aan het bereiken ben. Op de koop toe, zit ik weer zo krap bij kas dat ik mijn riem weer ga moeten aanhalen de volgende dagen....
Dus. Tijd om de koe bij de horens te vatten, het paard te beteugelen en in volle vaart-holderdebolder, als gerieflijk denderen niet meer aan de orde is wegens uitstelgedrag- aan alles beginnen! Eerste mijlpaal; die vervloekte -och laat toch de onderwereld de grond openscheuren en haar meesleuren tot in het diepste van de tantalus!- stage zien te regelen. Eerste objectief; de mail sturen die me een andere stageplaats aan de hand doet. Hoop ik. Dan bang afwachten op een afspraak met die ongrijpbare excuus-van-een-stagebegeleider... Tweede mijlpaal; werk zoeken. Eten is belangrijk is mijn motto. :p Zonder geld, geen eten dus... werk zoeken. Alles is goed, deze jongen zal zich nederig over elk vervelend karweitje buigen, als het maar geld oplevert. Derde mijlpaal; Beeld afwerken. ... Erg veel werk is er niet meer aan, dat weet je toch, ouwe jongen? Okey..., het ziet er niet naar uit dat het van een leie dakje gaat gaan, en ja, dat had je liever wel gehad. Maar goed, op de tanden bijten en doorzetten. Het resultaat zal het u lonen. Ahum. (hoop ik. We. Ik... okey... verwarring betreffende het zoëven aangenomen externe standpunt. SOIT) Vierde mijlpaal; volgende week maandag beginnen schrijven aan die thesis. Laten we wel wezen, dat is uiteindelijk nog fijn ook. Ga ervoor! :)
Exit Zwerver, verwilderd, nonchalant, maar met een streepje goede hoop nu zijn daadkracht weer van zich laat horen.
(Brussel, 23februari, 16u40)
ps. Mijn nogal bloemrijke taal is te wijten aan mijn lezen van de Ilias... Op de één of andere manier blijft dat woordgebruik me boeien, fascineren en inspireren. ;)
Tja, Wat doet een 'kunstenaar' met zijn tijd? Zich creatief uitleven, de gehele dag door. gisteren en vandaag stonden weer volop in het teken van beeldhouwen. Misschien is dat nogal een eenzijdig leven, maar voor het ogenblik moet ik zeggen dat het me gelukkig maakt. :) De mal van mijn arm-aan-zuil is af, ingesmeerd met schelak (een stof om het waterafstotend te maken) en wacht slechts op morgen: dan giet ik er eindelijk plasticrete in. Enige minpunt is dat dat zo'n duur stofje is. :( Het kost me 60 euro, wat het equivalent is van drie weken eten. :p Maar goed, alles voor de kunst! :) Morgen zal het worden gegoten. Hieronder een foto van de mal, voor de geïnteresseerden. ;) Daarnaast heb ik het beeld van een model verder zitten afwerken. Ik hoop ook daaraan morgen verder te kunnen werken. Ik zet hieronder een foto. Zoals ik reeds zei, het is nog lang niet af, de romp is vanboven nog te breed, de voeten en handen zijn nog slechts schetsen, maar... het belooft mooi te worden. Althans, dat hoop ik. Ik vind het een pracht van een pose. De welving van de rug, mama mia! Misschien komt het simpelweg omdat ik de rug en de heupen zowat de mooiste componenten van een vrouwenlichaam vind, maar zelfs objectief gezien denk ik dat de kracht van deze pose in de gedraaide rug zit, de oppervlakte van de heupen... nu ja... ik vind dat deze pose een vrouwenlichaam ECHT tot haar recht laat komen. :)
Voor de rest weinig nieuws onder mijn zon; Ik heb deze middag afgesproken met de twee 'moedertjes' die me natuurlijk weer hebben proberen vol te steken met alles wat ze nog in hun zakken hadden omdat ze simpelweg overtuigd zijn dat ik anders de gehele dag zonder eten door ga brengen. :p Hen van dat gedacht afbrengen is onmogelijk, ik kan protesteren, 'roespeteren' zoveel ik wil, ze blijven bij hun idee. Dus dan haal ik mijn schouders maar op en eet gehoorzaam de mij gegeven koekjes op. :D Het is wel grappig zo en als het mij ooit begint te ergeren, zal ik mijn kleren maar eens uittrekken om te bewijzen dat ik niet mager ben. :p Ik snap trouwens niet waar ze het van halen, ik eet inderdaad niet veel (lees vaak), maar waar het om gaat, is niet de hoeveelheid eten op zich, maar hoeveel je nodig hebt om je lichaam van energie te voorzien. En dat, dat hou ik nauwlettend in het oog. Ik heb inderdaad geen grammetje vet, maar ben gewoon normaal gebouwd, eerder gespierd dan mager. Moet ook wel, als je steeds met pakken klei van tien kilo aan het zeulen bent. ;) Daarnaast heeft een 'vriendelijke' meneer die me de 'mais vous êtes gentil, je vous aime vraiment!'-treatment heeft gegeven, me proberen te beroven van zowel mijn portefeuille als mijn horloge. :p De tweede keer dat iemand dat probeerde, gelukkig had ik in beide gevallen te maken met amateurs. Ik had het al snel door, maar toch was hij bijna met mijn horloge gaan lopen. Ik vraag me af wat hij had gedaan als hij het helemaal had losgekregen. No way dat hij had kunnen weglopen ermee, want ik ben sowieso sneller. Dus moet hij gedacht hebben het onopgemerkt van me af te kunnen nemen... en toegegeven, dat was bijna gelukt. :p Dus waarschuwing aan allen die in Brussel aangesproken worden door andere mensen; hoedt u voor de zogenaamde dronkaards die je veel vastnemen. Ze doen alsof ze überenthousiast zijn, nemen je hand vast en blijven er mee schudden, kloppen je op je hart om je te bewijzen dat ze je respecteren etc. Ze spreken over 'ami's' etc, maar zijn eigenlijk gewoon op je geld uit. :) Zolang het mislukt en ze niet agressief doen, mogen ze van mij blijven komen, ik vind het wel interessante ervaringen. :p De volgende keer vraag ik om uitleg. :p Nog een grappige anekdote uit deze schrijver zijnes leven; ik woon dicht bij rue d'aarschot. De straat der madeliefjes, straatbloempjes... (hey, het wat goedkoop huren daar, en daar ging het me vooral om toen ik een kot zocht) Toen ik eergisteren op weg was naar huis, spreken twee mannen in een auto me aan. Ze vragen me of ik hier woon. Ik zeg ja, waarop ze me geïnteresseerd aankijken en vragen of er hier andere hoertjes zijn dan zwarte? :p Ze zaten immers achter de rue d'aarschot, in het gedeelte dat door de zwarte prostituees is ingepalmd. Ik schiet natuurlijk in de lach en zeg hen dat ze in de rue d'aarschot moeten zijn als ze blanke meisjes willen hebben. Ik vraag hen ook meteen hoe het komt dat ze dat moeten vragen (de meeste mensen kennen de rue d'aarschot) en ze zeggen dat ze van Frankrijk zijn. Ik lach opnieuw en vraag hen of dat werkelijk het enige is dat ze komen 'bezoeken' in Brussel?! Waarop één van hen lachend antwoordt dat het eens wat anders is dan Amsterdam. :D Okey dan, ik heb hen veel 'plezier' gewenst en ben verder gelopen. Merkwaardig merkwaardig, mijn brusselse ontmoetingen. ;)
Lang lang geleden, zo lijkt het wel, vertrok deze jongen op reis naar Polen. Nu ben ik terug, en het leven heeft toch een ander kleurtje gekregen. Niet omdat de reis me voorzien heeft van een cultuurschok of iets dergelijks, maar misschien eenvoudigweg omdat weg zijn van mijn gebruikelijke omgeving me voor even heeft voorzien van een wat objectievere kijk erop. Enkele inzichten gaan daarmee hand in hand. Ten eerste ben ik best tevreden met mijn leventje. Toegegeven, er is nog veel om ongerust of ontevreden over te zijn. Gelukkig ook, want mocht dat niet zo zijn, zou stagnatie al snel tot verval overgaan. Mijn vrijgezellenbestaan is bijvoorbeeld iets waar ik best tevreden over ben. Desondanks heb ik me voorgenomen dat ik op de vraag of ik een relatie wil, nu met een volmondig 'ja' kan antwoorden. Over die vraag heb ik uitsluitsel gevonden. Ik wil een vriendin, een meisje, een vrouwe, voor de rest van mijn aardse bestaan. :) Dus vrouwen daarbuiten, deze jongen plaatst zich terugop de markt, de jacht is open etc etc wat je dan ook behoort te zeggen. :) Dat kan contradictorisch klinken als je het koppelt aan mijn bovenstaande bewering dat ik een tevreden vrijgezel ben. Het is echter gewoon dit; ik ben inderdaad best tevreden over vrijgezel zijn, en wanhopig op zoek naar 'mijn' meisje ben ik niet. Ik weet echter wel dat ik mijn toekomst voorzie als aan de zijde van een vrouwe (en zij aan mijn zijde, zo je wil). En dat idee op zichzelf, niet al te vastberaden op zoek te zijn, maar open staan voor het vinden, is nu een deel van mijn vrijgezellenleven. :) A propos, het meisje waar ik het over had enkele posts geleden, laat niets meer van zich horen. Dat is jammer, maar misschien ook maar goed. Wat we gehad hebben, was fijn, maar misschien moet ik, als ik eerlijk ben, bekennen dat er niet veel toekomst in zat. Zonder haar beter te leren kennen dan ik haar nu ken, is dat natuurlijk nooit geweten, maar ik kan me zonder spijt neerleggen bij het feit dat ik haar niet beter zal leren kennen. Ze heeft me het een en ander geleerd op vlak van mijn relatiebeeld -of anders gezegd, ik heb mezelf wat geleerd over mezelf door haar bestaan en mijn bedenkingen omtrent 'ons'- en dat is op zich was al de moeite waard. Een van de dingen die ik heb geleerd, is dat een seksuele relatie voor mij meer inhoudt dan seks. Het moet ook vriendschap zijn, elkaar willen kennen, elkaar toestaan te knuffelen en te kussen in bed. Met andere woorden; als ik ooit een seksuele relatie aanga met iemand, wat het op één na goede is want een relatie is mijn ideaal (wat niet wil zeggen dat ik vind dat ondertussen seksuele verlangens niet kunnen ingevuld worden), dan zal dat meer intimiteit bezitten dan de standaard lat-relatie. Daar pas ik voor. Een seksuele relatie zal eerst en vooral een vriendschap moeten zijn, die binnenshuis, in de slaapkamer een liefdevolle component krijgt. Waar je elkaar toestaat te genieten van elkaars fysieke aanwezigheid, want seks is daar voor mij niet voldoende voor. Ik wil kunnen genieten van dat meisje, na het vrijen genietend in elkaars armen kunnen liggen, haar een kus kunnen geven om elkaar te bewijzen dat het gebeurde in alle genegenheid heeft plaatsgevonden, dat het 'okey' is. Ik weet niet hoe het komt, waarschijnlijk is het een bijproduct van mijn romantische ingesteldheid, maar ik heb die geruststelling nodig. Te weten dat ik haar niet als een object heb behandeld, en omgekeerd. Te weten dat het gewoon fijn was voor allebei. :) Ach ja, noem me maar een verwijfde gast. :) Ik wil genegenheid, en seks is daar maar een zéér belangrijke component van. :) Soit, genoeg over seks.
Een ander inzicht is dat ik als kunstenaar door het leven wil gaan. Dat dient niet geinterpreteerd te worden als zou ik beroemd en bekend willen worden met mijn kunst, noch dat ik er mijn brood mee wil verdienen. Ik wil echter wel een leven gevuld met mijn 'kunst'. Ik wil het au sérieux nemen, er veel tijd in steken, er verder in groeien. Ik wil mijn leven vormgeven omheen dat ene fundamentele zijn: Voor alles ben ik een kunstenaar. Ik zal werken, geld verdienen, waarschijnlijk buiten mijn kunstzinnige aspiraties om, maar toch zal kunstenaar zijn mijn hoofdoccupatie zijn. :) Zo moeilijk te realiseren, is dat niet. In zekere zin is mijn leven zoals ik het nu leef, een voldoende invulling daarvan. Het enige wat ik wil is nóg bewuster, nóg intenser er mee bezig zijn. Minder tijd verdoen, wat mijn grootste uitdaging vormt. Veel meer hoeft er hier niet over gezegd worden. Op één ding na, het beeld van de sokkel met de arm ernaast uit een voorgaande post is in de laatste fase van zijn realisatie. De mal is gemaakt, nu nog 'gewoon' gieten in plasticrete en het tweede deel van mijn vierluik is af. :) Al ben ik recentelijk aan het overwegen het bij drie beelden te laten. Op die manier vermijd ik dat het werk statisch wordt. HEt einde is nog in de maak, zogezegd, de mens is nog bezig met zich te onttrekken aan de zuil. Als ik er een einde (de man OP de zuil, helemaal eruit) aan maak, is dat ook meteen definitief een EINDE. Alle vragen vallen weg, het doel is bereikt. Door het weg te laten, blijft de reeks dynamisch. Of ben ik hier nu gewoon een beetje teveel in mijn beeldenreeks, mijn 'kunst' aan het wegdromen? Te filosofisch te kitch-kunstzinnig aan het zijn? :)
Ik ben... vervoerd, extaltisch, onkwantificeerbaar blij. En waarom? Ik vertrek naar Polen voor 10 dagen! Okey... eigenlijk kan ik het me niet permitteren, zowel financieel als op vlak van tijd is het een aderlating. Maar goed, 'doe neké zot', niet? :) Hoe komt dat wilde plan zo plots? Vorig jaar leerde ik een erasmusstudente kennen te Leuven, we woonden in dezelfde straat. Aangezien ik een fervente nachtwandelaar ben en zij zowat al haar nachten wakend doorbrengt, was een vriendschap snel gesmeed. We maakten samen de straten van Heverlee onveilig s' nachts, pratende over cultuurverschillen, filosofie, muziek etc etc. Ik schrijf nog af en toe brieven (veel te weinig natuurlijk, omdat ik brieven schrijven vaak lang uitstel daar ik steeds epistels schrijf van jewelste. Eigenlijk heb ik daar de tijd niet voor :p ) en op facebook praten we ook wel eens. Toen ze terug naar Polen trok, had ik gezegd dat ik wel eens zou langskomen. Ze had me warm gemaakt voor haar thuisland... en ze wist precies dat te zeggen dat me overhaalde: uitgestrekte bossen, bergen, ongerepte natuur... Goed, ik natuurlijk meteen verkocht. :) Gezien mijn precaire financieele situatie dacht ik eigenlijk niet dat het er echt van zou komen. Maar het verlangen... oh dat schrijnende verlangen! :D dus ja, toen ze me vertelde dat ik onderdak kon hebben bij haar, dat eten hoegenaamd niet erg duur is en mijn vliegtuigtickets om en bij de 90 euro gingen kosten (net wat minder dan wat ik tijdens deze examenperiode opzij had gezet om het wat gemakkelijker te hebben de komende maanden :p )... wel ja.. How can I say NO?
Dus, deze jongen vertrekt naar POLEN. Ik ga mijn Poolse vriendin terugzien, Auschwitz bezoeken, de beroemde zoutgrotten, Krakow en mijn oh zo verlangende hart zal een zucht van verlichting kunnen slaken als het omringd zal wezen door al dat natuurlijke moois dat Polen te bieden heeft. Ik ben ongeduldig, onrustig! Laat het maar snel komen! :)
Voila. Zoals ik me had voorgenomen, een overzicht van de week. Het is een mager weekje geweest, dat kan ik je wel vertellen... maar goed, deze week beter :). Omdat ik vergeten ben mijn fototoestel mee te nemen toen ik ging beeldhouwen (lees; prutsen met klei) heb ik hieronder een foto gezet van een vroegere datum. Het is echter nog steeds dat beeld waaraan ik werk. (Het eerste beeld van deze reeks is af, voor de volledigheid zet ik er hier ook een foto van bij :). De reeks bestaat uit vier beelden die weergeven hoe een mens uit een sokkel kruipt. Het eerste beeld toont enkel het hand, ietwat wanhopig naar boven uitgestoken. Het tweede beeld toont een schouder en een arm. De man drukt zich af en probeert verder en verder uit de zuil te komen. Het derde beeld... wel aangezien ik daar nog niet ben, kan ik er nog weinig over zeggen. Het idee is dat de man er helemaal uit is op één voet na. Het laatste beeld zou de mens weergeven, helemaal uit de zuil, in een ontspannen houding. De reden dat ik niet kan zeggen dat het effectief zo zal zijn is dat er nogal eens praktische complicaties komen bij kijken die het beeld aanpassen buiten mijn wil om. Dat is vaak geen slechte zaak. Het beeld 'leeft' meer op die manier. Je hebt het gevoel alsof het wordt gevormd, niet alleen door jou, maar ook gewoon door zichzelf. Bepaalde dingen worden toegelaten, andere niet. :) Het geeft het gevoel met iets organisch bezig te zijn. :) Soit, dat is de romanticus in mij die spreekt misschien. But i like it :)
Het idee achter dat beeld? Het zijn er verschillende. Ik zal ze hier even kort opsommen. -De mens als ambitieuze dier. De mens die zich onttrekt aan zijn omgeving en zich wil verheffen, er bovenuit wil stijgen. Meer wil zijn. Het wil zichzelf vorm geven. De mens die zich, bewust of onbewust, méér voelt dan slechts natuur en determinatie. Die beroep doet op een vrije wil. Het gaat er niet om of we werkelijk meer zijn dan natuur, of over de vraag of de distinctie tussen natuur en mens een echte of een illusoire grens is. Het gaat erom dat we, zelfs als zijn we nog zo'n natuurliefhebbers of tree-huggers, toch een realiteit toevoegen aan de wereld doordat we haar van op een afstand kunnen bekijken. Omdat we door te leven in deze wereld, haar vormen. Omdat we niet gewoon maar zijn, maar steeds ons eigen zijn evalueren, bevragen, aanpassen. We zijn ons bewust van ons eigen zijn, wat ons bewust maakt van onze eigen natuur door ons min of meer te onttrekken aan die natuur. Kortom, we voegen toe door ons zelfbewustzijn, onze geestelijke rijkdom. -Als je het beeld bekijkt, merk je ook dat de mens groter is dan de zuil waar hij uitkomt. Dat is voor mij een weergave van het mysterie hoe een wezen als de mens uit inerte materie heeft kunnen ontluiken. Het geeft ook mijn eigen visie weer betreffende de mens. We zijn groter dan de natuur (Wat niet wil zeggen: beter. Als je een juister beeld wil van hoe ik daarover denk, moet je maar eens een koffietje met me gaan drinken ;) ). Dat groter-zijn situeert zich binnen wat ik onder het eerste puntje behandelde. We zijn denkende wezens, die met fantasie en reflectie extra dimensies kunnen toevoegen aan het leven. Ik betwijfel of dieren dat in dezelfde mate kunnen als wij. Voor mij is dat de grootsheid van de mens. Mijn mening is echter ook dat dat een verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Die verantwoordelijkheid is bewust handelen. De invulling daarvan is echter zo breed dat ik ze hier niet ga toelichten. Ik ben al langdradig genoeg.:) -één van die verantwoordelijkheden wordt echter wel in beeld gebracht. De persoon is veel groter dan de sokkel. Kan die sokkel die mens wel dragen? Is zij sterk genoeg? Als je weet dat ik met die sokkel de natuur (zowel de natuur van de mens, als de wetenschappelijke natuur als alles om en in ons.) bedoel, is de vraag duidelijk. En de vraag toont meteen aan dat zij dringend is, gevoelig en zeer belangrijk.
-Als laatste nog dit: Als je de vier beelden naast elkaar plaatst, zie je de persoon uit de zuil kruipen. Zoals hierboven gezegd, is dat echter fysisch onmogelijk. De persoon is gewoon TE groot om door die zuil bevat te kunnen worden. Toch, als we kijken naar de beelden is het alsof de persoon uit die zuil komt. Het fascinerende daaraan is dat onze geest de onmogelijke tussenstappen invult. Hoe doet de geest dat? J Door exact die stappen over te slaan en enkel de plausibele stappen uit te beelden, krijgt de reeks een zekere realiteit die ze niet kan bezitten. Ach laten we zeggen dat het illustreert hoe de geest de materie kan overwinnen ;).
De correlatie is aangetoond. Als ik een paar lege daagjes heb, dan word ik onrustig. Vrijdag en gisteren waren zo onproductief als maar kon wezen. Daim it... Goed ik heb gisteren wel gewerkt en dus noodzakelijke centjes verdient, dus misschien dat die dag nog enigszins productief kan worden genoemd. Maar de dag ervoor...één ledigheid. Zo'n dagen moet ik kost wat kost vermijden. Ze zijn dodelijk voor de moraal. Toch iets geleerd ervan. Nu enkel nog weten af te rekenen met mijn 'bad mood'/neerslachtigheid.
Toch al drie dagen dat ik trouw blijf aan mijn eigen concept. Reden tot vreugde? Uiteraard, of ben ik daar gewoon te snel tevreden? :) Gisteren was een topdag. Ik hou ervan als mijn dag gevuld is met diverse dingen. S' morgens examen, s' namiddags beeldhouwen, s' avonds etentje met vrienden. Echt veelzijdig kan je dat misschien niet noemen, maar kwaliteit vraagt tijd. Dus drie dingen kwalitatief hoogstaand op één dag? Dat is een ware topdag, vind ik. :)
Mijn examen ging met de woorden van de professor 'zeer goed'. In het begin was ik wat zenuwachtig -wat wil je immers, ik kom aan op de campus, ruimschoots te vroeg, probeer op de pc's daar op te zoeken waar mijn examen is... en die kunnen me dat niet zeggen wegens een )beperking in het systeem. AARGH. Dus stressen, over en weer geloop, wildvreemden bevragen over hoe en waar je je examenrooster kan inkijken want ik, als nieuweling op de campus weet dat uiteraard niet (en me bevragen vroeg op voorhand HO MAAR! :p ), hevig haargetrek omdat ik niet thuis wat had gezocht, tot een reddende engel van mijn richting me, in paniek als ik was doch dat goed verbergend, me naar mijn bestemming loodste. Eens daar aangekomen blijkt het examen helemaal anders dan ik had verwacht. Ik ben Leuven gewoon, en de manier waarop ik aan de VUB (ik mag eigenlijk niet generaliseren; mijn faculteit) examens heb afgelegd, devieert daar qua vorm en inhoud ENORM van. Ik kom toe, blijkt de professor nog niet aanwezig, maar zijn alle andere studenten dat wel. Wel... alle.. we zijn met vijf dus erg veel houdt die 'alle' niet in. :) Een halfuurtje na de officiële aanvang van het examen komt de professor toe. Hij verdeelt de hoofdstukken van het boek dat we gelezen hebben in de les (jawel. 1 boek doorheen 10 lessen, met een minutieuze behandeling van 1 hoofdstuk per les, waarbij de gesprekken vaak niet erg diepzinnig doch eerder emotioneel waren...) over de aanwezigen en zegt; je krijgt nu de tijd om over dat hoofdstuk na te denken (Didn't we do that in class already?!). Dan brengt hij ons ALLEN naar een lokaal en vertelt ons dat om het halfuur iemand anders naar zijn kantoor moet komen. Hij verlaat ons. Ik zit daar dus, samen met al die anderen in een lokaal en vraag me waarom ik in godsnaam nog examen moet afleggen?! Om hem een verrijkte samenvatting te geven van een hoofdstuk dat we in de klas behandeld hebben? In een klas waar het bijna 1 op 1 begeleiding is, daar we met zo weinig zijn dat elk zijn mening over elk hoofdstuk al tot vervelens toe in de klas heeft toegelicht?! Maar goed. Ik zet me aan het werk, begin te schrijven, anderen zitten te lezen. We praten ondertussen, lachen, sommigen gaan een sigaretje roken, anderen koffie halen. IS DAT NORMAAL? Dat is toch een bijzonder nonchalante houding?! OF zie ik dat helemaal verkeerd? Mijn collega's lachen even met mijn bezwaren, wimpelen ze af en babbelen rustig verder. Ik ben nu eenmaal geen stijfkoppig persoon, dus ik pas me aan. Ik praat mee, lach mee, ga koffie halen en slenter wat door de gangen, verwonderd over het examen dat ik aan het afleggen ben. Als ik terugkom, zijn ze allemaal weg. WEG, mijn spullen ook. Ik begin paranoïde te worden, me in te beelden dat ik alles zelf verzonnen heb en dat ik helemaal geen examen heb. :D ik check voor de zekerheid het kantoor van de prof en... vind daar mijn medestudenten. Tweede stressy moment van de dag; check. Tijdens het praten -hey, als het mag, doe ik lustig mee- maak ik de opmerking dat in één van de artikels dat ik gelezen heb ter aanvulling van dat boek iets interessants stond. De andere studenten kijken me aan. 'Jij hebt nog bijkomende literatuur doornomen?!' Verbazing alom... Bleek dat zij allen gewoon het boek nog eens hadden gelezen, verder niets. Ik moet eerlijk toegeven dat ik die andere boeken en artikels er bij heb genomen eerder omdat het boek uit de les me stierlijk verveelde, maar... dat doe ik nu eenmaal altijd. (boeken over lessen zijn altijd interessanter voor me dan de les zelf :p, dus de examens bestaan voornamelijk uit uitstellen en dan boeken en artikels beginnen lezen over de lessen, eerder dan de lessen zelf te herhalen. :p Anyway) Dus wat betreft voorbereiding stond ik er goed voor, terwijl ik in feite dacht dat mijn gebrek aan interesse en studeervaardigheid me wel ergens achteraan zou doen bengelen. Het is tijd. Stijf van onzekerheid (al die vreemde ervaringen maakten me enorm zenuwachtig, enorm onzeker over mijn prestaties etc). De prof zit in zijn stoel, kijkt me aan en vertelt me te beginnen. Ik begin. Hakkelend, zenuwachtig (voor een examen dat NIETS voorstelt. Ik heb examen afgelegd die duizendmaal moeilijker waren, waar ik blonk en straalde van zelfvertrouwen!). Na een tijdje kom ik los en begin ik een geanimeerd gesprek met een professor die waarschijnlijk niet verwacht had dat er een student zou afkomen die MEERDERE boeken en artikels over het onderwerp had gelezen. Stel je dat eens voor zeg! Aan een universiteit! All ends well, we eindigen ruimschoots over mijn halfuur, beiden (denk ik) zeer tevreden over het afgelopen halfuurtje. Hij omdat hij mogelijk denkt me wat bijgeleerd te hebben (Wat effectief zo is, al zou ik wel wat meer verteerd kunnen hebben, lijkt me) en ik omdat ik het equivalent van goed gedaan in punten weerspiegeld zie. Allebei blij. Verbouwereerd en hoofdschuddend verlaat ik de campus. Blij met een goed examen, dat wel.
(vervolg te vinden op de post hiervoor ;), blijkbaar typ ik teveel om het in één blog te krijgen ;) )
Vervolgens beeldhouwen. Eindelijk... ik miste het. Het tweede beeld in de reeks 'de ambitieuze mens' kon ik eindelijk mouleren. (Ik vertel er wel eens over in een andere post :) ) Spannend... er kan zoveel mislopen, en ik heb ZO LANG gewerkt aan dat beeld... het eerste deel van de driedelige mal is af. Vandaag doe ik het tweede deel, mogelijk het derde. Ik kan eerlijk zeggen dat ik dood ga gaan van de spanning als ik de mal er mag afhalen... :D Is het gelukt? is het niet gelukt? Als het dat laatste is, ga ik in zak en as zitten... Maar fingers crossed. Dat komt wel goed. ;) Eens dat ik dat deel van mijn mal had gemaakt, repte ik me naar het model. Het was een nieuw model en uit enkele opmerkingen die ze maakte, meen ik dat ze nogal gevoelig is. Caution dus... veel positieve feedback geven. Ik doe dat sowieso (ik heb een probleem met objectiveren... Ik maak een beeldje VAN jou, niet van jou een beeld. Zoiets), maar deze lijkt me dat extra nodig te hebben. Opgewekt is ze wel, en ze neemt leuke poses aan. Om de twintig minuten nam ze een nieuwe pose aan, wat dus betekent dat je erg snel moet werken. Ik vind dat wel leuk, al kan de perfectionist in mij niet tevreden zijn met de resultaten. :p Ach ja, dat moet ik maar leren. Het heeft me twee beeldjes opgeleverd waar ik relatief (zie vorig :p) tevreden van ben. één van de poses die de vrouw aannam (ze heeft een mooi lichaam. Een echt lichaam. Imperfecties zijn aanwezig, onverhuld, open en eerlijk. En bij God, dat is wat een vrouw mooi maakt!) was een zeer klassieke houding: de armen boven het hoofd, het lichaam licht spiraalgewijs naar beneden, benen gekruist. De spanning stijgt precies via de benen omhoog, gaan over in de welving van haar bovenlichaam en eindigen in de elegante krul van haar armen. Het beeldje dat ik daarvan gemaakt heb, vond ik zelf het beste. :) Soit. Genoeg over mijn beeldhouwen. Tijdens het maken van mijn tweede beeldje, bellen twee vrienden me op. OF ik mee wil gaan eten? Ik antwoord snel (ik was aan het beeldhouwen! :o Geen tijd voor gesprek dan :D) NATUURLIJK, leg af, maak het beeldje af net voor het model verdwijnt, ruim op en vertrek naar het restaurant. Op weg er naartoe kom ik in de gangen van de academie de vrouw tegen die model stond. Ik zeg haar dat ik het super vond om haar te beeldhouwen (I did, die eerste pose was magisch! En neen.... dat is zonder enige bijbedoeling. Het is erg dat een gast dat altijd moet expliciteren. Zelfs tegenover zichzelf). Ze geeft me een glimlach. Ik glimlach terug en weg ben ik. :)
In het restaurant gezellig gedineerd met de vriendinnen. Het zijn twee supermeisjes. Ik ken ze van mijn studie sociaal-cultureel werk en ze werken allebei dicht bij mijn academie. Ik zie ze zo af en toe eens, en de warmte waarmee ze mij ontvangen, wordt weerspiegeld in mijn warme gevoelens voor beide. Ze zijn geweldig. :) De reden dat ik dit etentje vernoem is de volgende eigenaardige, maar fijne, gebeurtenis: Wegens geldgebrek (yep. Ik ben niet erg rijk voor de moment :p ) zei ik dat ik niets zou eten, maar gewoon gezellig iets zou drinken terwijl zij aten. Ik heb eten thuis, en dat kost me heel wat minder. :) Ze vragen twee pizza's, we praten wat, en op een gegeven moment roept de ober doorheen een op ons na leeg restaurant dat hij zich vergist heeft van pizza. We krijgen niet de tijd om teleurgesteld te zijn, want hij komt met de foute pizza af, zet die voor mijn neus en zegt; wel, dan is die voor jou. Smakelijk. :D Ik heb dus gratis pizza gekregen! Grappig is ook dat ik niet zoveel daarvoor dezelfde pizza had voorgesteld aan één van de twee dames omdat zij zelf onbeslist was en ik in haar plaats moest kiezen -om dan uiteindelijk toch een andere te nemen... VROUWEN! ;)- en ik dus eigenlijk de pizza te eten kreeg die ik zelf zou gekozen hebben! :D Van geluk gesproken :) En ik ben zeker dat de ober mij dat niet heeft horen zeggen, hij stond immers ver buiten gehoorsafstand op dat moment (en ik ben vrij zeker dat zijn Nederlands niet zo goed is, maar dat is een veronderstelling die ik niet kan staven. :) ) De beide dames natuurlijk übertevreden omdat ze even tevoren aan het klagen waren dat ik vermagerd was en dat ik te weinig eet. :) Het zijn soms een beetje moedertjes :p. Ik laat het hen doen, ik vind het grappig en zij vinden het bemoederen volgens mij iets heel fijn. :)
Geef toe, een dag als dat kan toch enkel ten volle gewaardeerd worden? :) Ik vond hem in elk geval GEWELDIG. Hopelijk meer van dat. :) Straks terug beeldhouwen! Man man... ben ik een freak or what? Eerst nog wat studeren in de bib(waar ik momenteel uurtjes studeertijd aan het verspelen ben met het typen van dit hier ;) ). Volgens mij is de persoon naast mij ook wat gefrustreerd aan het geraken door mijn wild en ongecontroleerd typen. ;) Ik zal haar verder ongemak maar besparen.
Gisteren vroeg ik me af waarom ik me slecht voelde. Mijn uiteindelijke antwoord was dat het kwam omdat ik niet het gevoel heb dat ik bezig ben met de dingen die ik wil doen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar manieren waarop ik mezelf wat kan aanmoedigen, manieren waarop ik in kaart kan brengen hoeveel tijd ik besteed aan wat ik belangrijk vind. :) Omdat niet enkel tijd belangrijk is, ben ik ook op zoek gegaan naar een kwalitatieve beoordeling van mijn werk. Dit klinkt natuurlijk allemaal een beetje koel en economisch... daar ben ik me terdege van bewust. Maar ik heb nood aan een beetje discipline momenteel. Niets beter dan wat koude orde om dat te bewerkstelligen.
Het plan is als volgt: -Na veel zwoegen en zweten heb ik op excel eindelijk door gekregen hoe ik grafieken moest maken. Ik heb er een tijdsbestedingsgrafiek mee gemaakt die fijntjes alle uurtjes dat ik met verschillende zaken heb doorgebracht in een percentage omzet en een mooie schrijfgrafiek die dat visueel ondersteunt. Als ik mezelf nu quota opleg (bv. 20uur beeldhouwen per week, wat wil zeggen: ongeveer 12% van een week), kan ik mooi kijken of ik daaraan voldoe. :p Dat klinkt allemaal een beetje te controlefreak, I know, maar het is ook gewoon uit interesse eigenlijk. Ik heb nooit echt de tijd bijgehouden (nooit een agenda gehad bijvoorbeeld), dus in feite is het een mysterie wat ik globaal gezien met mijn tijd doe. OP deze manier krijg ik eens een overzichtje :). -Omdat tijd op zich niet zoveel vertelt, zal ik ook elke week hier een foto/afdruk posten van wat ik gedaan heb die week. Dat kan een schets zijn van een beeld, een foto van een beeld in progress, een tekst of een schets van een tekst etc. Op die manier heb ik ook een kwalitatief beeld van wat ik doe. :)
De quota zijn: - 20u beeldhouwen (12% van de week) - 5u Schrijven ( 4% van de week) - 1 vordering in schrijfsel - 1 vordering in beeld
Misschien komen er later nog bij. Zoals sport bijvoorbeeld. Momenteel ben ik daar nog niet. Eerst dit eens bekijken. :)
Gedachten sukkelen mijn hoofd in en uit, als bezopen dronkaards. Te vaag, te incoherent om werkelijk iets te zeggen te hebben. Het algemene gevoel is er echter wel. Een sfeer van rusteloosheid, van menselijke kleinzieligheid, van ellende zwerft door mijn binnenste. Waarom?
Onbestemdheid denk ik. Ik ben een pijl zonder doelwit. Wat blijft er over van mijn grootste ambities? Het zijn slechts indrukwekkende blauwdrukken gebleven. Iedereen groeit op met kinderdromen, wil piloot worden, of dierenarts. Iedereen laat die los. Mijn ambities zijn dan misschien niet van die categorie, maar misschien moet ik ze evengoed loslaten.
Wat wil je, zwerver? Je doet je beeldhouwen, je schrijft. Je zal je zoveelste diploma halen. Als je wil, kan je zonder al te veel moeite een job vinden, een job die je graag doet. Wat wil je?!
Niets beter dan een wit papier om een antwoord uit je te dwingen, denk ik soms. Mocht ik niet proberen om dit aan papier toe te vertrouwen denk ik niet dat ik op het volgende antwoord zou gekomen zijn: ik wil VOELEN dat ik bezig ben met die dingen. Ik weet dat ik ze doe. Maar ik wil dat ook voelen ik weet niet of ik het verschil echt kan uitleggen. Vraag is hoe kan ik mezelf overtuigen? Resultaten? Misschien
Even nog wat over nadenken. Morgen post ik mijn oplossing. Nu ga ik verder van de nacht genieten. Een zacht, rustig deuntje wiegt me de rest van de nacht in een bureaulamp werpt een cirkel licht Voor een ontstemd gemoed als het mijne, is deze nacht simpelweg laten zijn zonder meer, mogelijk het meest heilzame dat ik mezelf kan bieden.
Het is 12 dagen, 4u en enkele minuten geleden dat ik in het veld stond en besliste dat het genoeg was geweest. Ik dacht toen dat het moeilijk ging zijn, dat ik pijn zou hebben, maar niets daarvan. Ik voel natuurlijk wel wat fysieke nevenwerkingen zoals kortademigheid, maar voor de rest... niets. Ik had verwacht geconfronteerd te worden met een briesend bruisend verlangen in mij, een ontembare brul die me zou dwingen te capituleren. Ook dat niet. Misschien is het te vroeg. Misschien komt dat nog. In elk geval is het lichtelijk ontgoochelend. Ik had gehoopt het gevecht met mezelf te kunnen aangaan en mezelf te dwingen te doen wat ik mezelf opdroeg (iets waar ik het zeer moeilijk mee heb). In plaats daarvan, is het leven zoals het altijd is geweest. Toegegeven, er zijn wel enkele dingen verbeterd. De vraag is natuurlijk in hoeverre ze verband houden met die beslissing. Mijn sociale contact is er terug op vooruitgegaan (kan ook niet anders, nu ik NIETS meer te achterhouden heb) en ik lees weer meer. Dat laatste vooral heeft er volgens mij niet erg veel mee te maken, al heb ik uiteraard wel wat tijd te vullen nu. Als ik ga lopen, merk ik ook wel wat verschil. Minder snel buiten adem bijvoorbeeld. Of dat opweegt tegen het momentje met mezelf dat ik het na het lopen steeds had, daar ben ik nog niet uit. Hoe het ook zij, ik begin niet terug. Ik wantrouw mijn geest enorm. Het probeert zichzelf (en mij) altijd te slim af te zijn. Ik weet niet of ikzelf wel begrijp hoe dat kan, maar ik weet wel dat mijn geest het probeert. Dus moet ik mezelf op de beurt weer te slim af te zijn. Hoe ik dat doe, druist eigenlijk in tegen wie ik ben, nu ik er bij nadenk. Ik zeg gewoon ostentatief NEEN. Hoe slim mijn geest ook is, hoe beredeneerd en verstandig, hoe waterdicht ook haar pleidooien. Tegen een koppige neen, onwurmbaar en onverzettelijk, kan niets worden ingebracht. En dat werkt. tot nu toe. Hout vasthouden.
Maar goed, dat is niet zo erg interessant. Vandaag is de eerste dag van een oprecht druk leven. Véél interessanter! Ik heb genoeg werk om twee mensen tevreden mee te houden en een agenda die zowat zwart ziet van overboekingen. Maakt niet uit, zeg ik, het komt evengoed allemaal in orde. 20u creatieve opleiding per week (zoals gewoonlijk), 3 examens die me opwachten met flauwe grijnzen van ongemak, één stage van 80u te spreiden over het volgende semester, één thesis te schrijven tegen eind mei. Ow, en 1,5u per week dans (inderdaad ja, dans), twee keer 1,5u bijles geven en van tijd tot tijd eens een job om al het voorgaande te betalen. EN... een meisje. Haar naam is één van de mooiste stenen die ken, haar passie is ongeëvenaard... Ik weet echter niet helemaal goed wat ik moet verwachten en of ik überhaupt verwachtingen moet hebben. Ik zie haar pas terug eind januari. Maar wauw... met hoe weinig moeite heeft ze zich ingewerkt in mijn systeem. Ik denk de hele dag door aan haar. Dan zit ik met mijn gsm in mijn hand te draaien... Of ik haar een bericht zou sturen waarin ik mijn denken aan haar kan ventileren. Maar misschien is ze niet het meisje dat houdt van openhartigheid, van romantiek. Misschien vindt ze het flauw, en mogelijk zelfs... onoprecht. Ik denk dat ze het allemaal als goedkope vleierij zou bestempelen, onoprecht geveins waarmee ik enkel in haar broek wil geraken. Ik denk dat ze dat gelooft. Ik zal op één of andere manier moeten bewijzen dat dat niet zo is. Ik geef om haar. Het is een ontdekking die me een beetje verbaasd doet staan. De momenten dat we met twee doorbrachten, vond ik geweldig. Ik zou haar willen vastnemen en niet meer loslaten, zo geweldig! Ze heeft echter examens nu, ik ook. Ze heeft geen tijd voor me, zegt ze. Ik begrijp het, maar fijn vind ik het niet. Ik zou gerust voor een uurtje langsgaan, als ze het toeliet. Ik zou haar vastnemen, een kus geven en weer heengaan, als ze het toeliet. Maar dat doet ze dus niet. Bewonderenswaardig wel, dus ze zal me niet horen klagen. Wij twee, het lijkt me ook zo'n kwetsbaar vogeltje. We zijn zeer verschillend en toch ook niet. Elk met onze eigen beslommeringen, onze eigen doelen. Onze eigen uiteenlopende toekomstbeelden. Kunnen we überhaupt bij elkaar zijn? Ik kan er niet echt een antwoord op geven, maar ik kan wel hopen dat het antwoord positief is. Ik weet in elk geval dat dat mijn verlangen is. Enfin.
Genoeg te doen dit semester dus. Het werk begint vandaag. To do-list voor vandaag; - Nadenken over stage - Mailen voor stage - Nadenken over structuur thesis - Iets minder dwingend maar ik zal het evengoed doen... denken aan dat lieve mysterieuze meisje daar ergens in het verre Antwerpen. Me afvragen of zij aan mij denkt (waarschijnlijk niet, verdorie!), wanneer ik haar hoor...
Om meteen goed te beginnen, haal ik een oud idee van me uit de doos. Een idee dat ik al lange tijd heb, zelfs toen ik nog samen was met iemand, maar dat ik nooit heb gerealiseerd. Initiële stappen tot verwezenlijking zijn echter wel al gezet, dus in de toekomst zou het zich wel eens kunnen voordoen. In elk geval, het lijkt me erg fijn én romantisch.
Je zoekt jezelf een fijn plaatsje waar je zonder pottenkijkers (Of als je dat juist geweldig vindt, waarom dan niet op een plaats waar wél veel mensen zijn, op de kunstberg te Brussel bijvoorbeeld, bovenaan de trap. Lijkt me heerlijk! ) aan de slag kan gaan. Ik neem nu even voor de eenvoud een hypothetische plaats: Een mooie heuvel, met bovenop een boom en een mooi uitzicht. (of in een akkergebied, lijkt me ook wel wat!) Je zorgt dat je op voorhand met een vriend of vriendin hebt afgesproken, die je zal bijstaan tijdens het hele avontuur. Dat zal enige opoffering vragen, maar als je zowat dezelfde vrienden hebt als ik, dan krijg je wel iemand zo gek om dat te doen. Je kan uiteraard ook afspreken het geheel op een later tijdstip te herhalen, maar dan gewoon omgekeerd, waarbij jij je vriend of vriendin bijstaat. Wat ga je doen? Samen met je vriend bereid je een etentje voor, je zorgt dat alles zo wat op voorhand gereed is. Je bereidt enkele gangen voor, best dingen die je koud kan eten, of anders gemakkelijk weer kan opwarmen (of als je op de plaats zelf voor wat kookgerief kan zorgen alla kampeerspullen, kan je zelfs veel extravaganter gaan en gewoon echt lekker warm eten maken!), je zorgt voor een tafeltje met alle mogelijke toebehoren (mooi kleedje, kaarsjes, mooi bestek etc.). Je zorgt dat je vriend exact weet wat hij moet doen, wanneer wat opgediend moet worden, je kan zelfs signalen leren waardoor je werkelijk 'op je wenken' wordt bediend. Maak het grappig, luchtig, excentriek, maar ook gewoonweg geweldig aangenaam en romantisch. Je vertelt je vriend dat die zich in een net kostuum presenteert, met bijhorende handdoek rond de arm, het gehele butleroutfitje. Hij zal zorgen voor de bediening en de bereiding die avond en zal zich natuurlijk zoveel mogelijk op de achtergrond houden terwijl jij en je vriendin een geweldige tijd hebben. Hij houdt zich natuurlijk aan zijn rol als butler, wat uiteraard ook gewoon grappig is! Als je vriend of vriendin ook nog muziek speelt, dan is het gewoon hemels, want dan kan die ook nog voor tafelmuziek zorgen! (en zo die dat niet kan, kan je hem altijd een gitaar in de hand stoppen en een stereoketen achter hem zetten. Ook dat zal een grappig, maar romantisch effect geven!) Eens de maaltijd gedaan, zie je maar hoe het loopt. Je kan samen met je vriendin en je partner in heel dit oeuvre de hele boel opkuisen, of je kan met je vriendin heengaan, je ober bedanken (heel erg hartelijk bedanken!) en heengaan. Uitgelezen tijdstip om dit te doen lijkt me bij het vallen van de duisternis.
Ik vind dit zelf een fijn idee, ik heb zelfs al een vriend die dat wil doen voor me. Misschien dat ik het ooit eens uitvoer. In elk geval, alleen al het bedenken van zo'n romantisch ietsje verwarmt mijn hart en verblijdt mijn gemoed!
Ik hou wel van romantisch 'gedoe'. Ik heb het dan niet over het kleffe ik-geef-je-een-rode-roos,-m'n-roosje, maar over een creatieve uitspatting die als onderwerp je geliefde heeft. Ik heb echter gemerkt dat als ik in een relatie zit, ik er niet toe kom om ideetjes uit te werken. Ik dacht dus bij mezelf dat aangezien ik nu vrijgezel ben, ik de tijd dat ik verdoe met denken over een mogelijke vriendin en of ik er al dan niet een zal hebben (daar ben ik immers nog niet helemaal uit) beter kan aanwenden met het uitwerken van enkele fijne romantische zaakjes. Wie weet plukken ik en mijn -indien de innerlijke overtuiging en de kosmos er zich naar schikken- toekomstige vriendin er later de vruchten van. Het zorgt tevens voor een wat luchtiger intermezzo tussen alle andere diepere en meer existentieële uiteenzettingen waaraan ik me op deze site wil wagen. Het moet niet steeds gewichtig zijn, nietwaar?
De opzet van de categorie 'Romantische verzinsels' is dus samengevat: - Creatieve romantische ideeën uitwerken - Een luchtig interval voorzien tussen twee zwaardere teksten door - lucht geven aan de verdoken romanticus die ik toch wel ergens ben.
Mocht er iemand dit lezen en een ideetje willen stelen; ga gerust je gang, je hoeft me niet om toelating te vragen. Geniet, dat is het enige dat ik je wil opdragen!
Gisterenavond had ik een ingeving. Het had alles te maken met mijn voordurende zoektocht naar het juiste pad in het leven. Ik bedacht me plots, tijdens één van mijn gebruikelijke nachtelijke wandelingen, dat ik tot dusver steeds te eenzijdig had gedacht. Ik was net naar een straatlantaarn aan het kijken en aan het bewonderen hoe duisternis langzaam in licht veranderde, toen ik bedacht dat het net daar was dat ik me wilde bevinden; in de overgang. Niet geheel het ene, maar ook niet geheel het andere. Het is echter een wederkerigheid in mijn geestesleven om voor het ene OF het andere te kiezen. Dit jaar bijvoorbeeld had ik de radicale omschakeling gemaakt van een zekere vorm van altruïsme (Breek me de bek niet open over of dat al dan niet bestaat... Als het je beter doet voelen, noem het de minst tegen de borst stuitende vorm van egoïsme <glimlacht>) naar egoïsme. Tot op het moment van deze persoonlijke 'omwenteling' in mijn denken, was ik altijd het sociale type: ik deed vrijwilligerswerk bij de vleet op verschillende manieren (speelplein, daklozen, vluchtelingen, etc.), studeerde sociaal-cultureel werk, probeerde iedereen zo goed als dat gaat voor de eigen minder noodzakelijke belangen te plaatsen... Het was een goede weg, echt. Ik genoot ervan en waardering van buitenaf bleef niet uit. Ik was er goed in, als ik anderen mag geloven. Ik geloofde hen ook, maar ik zou mezelf niet zijn, mocht ik niet op de meeste handelingen meer aan te merken te hebben dan goed te keuren. Nu denk je waarschijnlijk en zo doe ik ook, dat dat een geveinsde vorm van bescheidenheid is. Ik heb me vaak proberen te overtuigen dat het dat was, dat het een zielig vissen naar complimenten betrof. Het aannemen van de pose 'Ik-weet-dat-het-goed-was-maar-ben-kritisch-en-ken-mijn-eigen-zwakten'. Als ik dan echter complimenten kreeg, besefte ik maar al te goed hoe verkeerd dat idee wel was. Ik heb er een hekel aan, aan complimenten. Niet omdat ik zo één van die mensen ben die dat nu eenmaal niet kan hebben, maar simpelweg omdat ik ze niet geldig acht. Ik doe sommige dingen goed, maar ik geef me nooit ten volle. Dat is het voornaamste probleem, denk ik. Mijn prestaties en hun impact op anderen komen me vaak voor als een soort van boerenbedrog. Het ziet er goed uit, het ziet er wel doordacht uit, maar heel waarschijnlijk heb ik het hele concept bij wijze van spreken de avond ervoor voor het slapen gaan ineengeknutseld. Op die manier kan ik dus zeker en vast beslag leggen op een vorm van veinzen. Het betreft echter niet mijn reflectie, maar de act zelf. In elk geval, mijn sociale wezen werd nooit gevrijwaard van soms zeer agressieve bombardementen van een innerlijke stem die me zei dat ik niet bezig was met wat werkelijk belangrijk voor me was. Het verwierp mijn pogingen tot het uitbouwen van mijn 'sociaal zijn' door het steeds opnieuw te ondermijnen. Er is geen geduchtere psychologische tegenstander dan het eigen ik, dat is zeker. Alles wat ik deed, werd door mezelf genadeloos afgestraft. Intenties kregen duistere kanten, acten werden ambigue gemaakt. De genietingen, jawel; de egoïstische kant van sociaal actief zijn, werden steeds beproevingen, dubbel en uiteindelijk ongenietbaar. Ik snap niet wat mijn 'sociale zijn' heeft tegen genieten, maar blijkbaar ligt het ermee op voet van oorlog. Probeer dat maar eens te wijzigen... Na om en bij tien jaar van heen en weer getrek in mijn hoofd tussen diverse tegenpolen (goed-slecht, egoïsme-altruïsme, principiële moraal-anarchistische moraal, materialisme-intellectualisme en zoverder en zoverder en zoverder...) waarbij voornamelijk de meer 'positieve' polen van deze tegengestelden door het oppervlak van mijn geestesleven in handelingen overgingen, blijf ik in het heden ietwat gedesillusioneerd en uitgeput achter. Natuurlijk is het onmogelijk om van jezelf enkel de goede dingen te zien. De uitingen die ik gegeven heb aan de 'negatieve' polen zijn degene die al het andere dan wel niet teniet doen, dan toch serieus in perspectief plaatsen. Ik blijf echter een optimist en denk dat er nog wel wat met me te doen valt. Dat is de hele opzet van dit betoog, te komen tot een handeling die ontspruit aan dat optimisme. Ik wil evenwel niet vooruitlopen op de feiten, dus terug naar het verhaal.
Ik voelde me duidelijk niet al te best als 'sociaal zijn' en legde de oorzaak daarvan bij verschillende zaken. Ten eerste ben ik een ambitieus wezen. Ik wil grootse dingen verwezenlijken. (Dat doet me wat denken aan wat Dali ooit schreef; 'eerst wilde ik God worden. Dan Jezus. Toen dat niets werd, dacht hij; 'goed, dan zal ik de schilderkunst maar redden.' ') Zeer onrealistisch van me. Ik heb noch het geduld, noch de daadkracht voor 'grootse dingen'. Maar goed. Ten tweede ben ik ietwat kunstzinnig aangelegd en lijkt me dat soms mijn ware levensdoel. Ik hou van schrijven, beeldhouw een beetje, wil niet leven zonder boek in mijn nabije omgeving en zou, zo komt me vaak voor, eigenlijk al mijn tijd willen doorbrengen met zelfontplooiing via kunst. Zowel actief creëren als passief beleven. Ten derde speelt mijn eigen persoonlijkheid een grote rol. Ik ben, helaas, niet tevreden met het gekende, het ervaarde. Vanaf iets, vergeef me de volkse uitdrukking 'de max vet is', katapulteer ik me in een objectief standpunt zodat ik in plaats van het gebeurde te beleven als handelend subject, ik mezelf tot relativeren dwing, tot kritische analyse. Niets beter dan dat uiteraard om spontaan plezier hebben te vernietigen, of te reduceren tot een banaliteit. Nu heb ik echter opgemerkt dat dat laatste vaker gebeurt als ik dingen doe met andere mensen. Op mijn eentje valt deze zelfrelativering die soms neigt naar belachelijke (ja, ik vind het zelf belachelijk) zelfwalging heel goed mee. Op mijn eentje kan ik in vervoering geraken door... wel, het aanschouwen van een straatlantaarn, zonder daar mee in te zitten, integendeel. Dat zorgde natuurlijk ook voor wat bedenkingen omtrent mijn sociale zijn... Kortom, het sociale zijn ging me niet ongestoord goed af. Radicaal als ik ben, dacht ik er dus goed aan te doen om mijn sociale zijn af te bouwen en me te richten op meer egoïstische doelen. Ik beëindigde mijn engagementen (natuurlijk niet zonder mijn plichten vervuld te hebben tot het einde) en richtte me op mijn egoïstische ambities. Ik begon mijn beeldhouwen uit te bouwen, begon weer te schrijven, sloot me zo veel als dat kon op zonder dat ongezond te laten worden. De afgelopen vijf maanden heb ik zo goed als dat gaat geleefd als iemand die enkel gericht is op zelfontplooiing. Ik ben Salsalessen gaan volgen, ging twintig tot dertig uur beeldhouwen per week, schreef als de inspiratie dat toeliet... Achteraf bekeken was dat geen slechte tijdsbesteding. Minder productief als ik had verwacht en niet vrij van ledige de-muren-komen-op-me-af momenten, maar ik denk dat dat nu eenmaal deel is van het creatieve proces.
En dan... Dan kwam mijn straatlantaarnrevelatie. Ik wil niet slechts kunstzinnig zijn, ik wil sociaal zijn tegelijkertijd. Ik wil niet enkel goed zijn, maar ook (gematigd uiteraard) slecht. Proeven van beide, als dat me goed dunkt. Ik spreek hier niet van de middenweg die door velen de hoogte in geprezen wordt. Ik heb het over een dagdagelijkse flikkering van het ene naar het andere. Ik heb het over dubbel leven, in gehele transparantie, beide doen tot ik uitgeput niet denken meer kan, maar kan zeggen dat ik dingen doe. Ik wil grootse dingen realiseren, op kleine schaal. Ik wil onopgemerkt groots zijn in eigen ogen. Ik wil voldoening vinden in het verwezenlijken van tegenpolen, in de bundeling van hen in eenzelfde ik. Ik wil dansen op het punt waar het licht duisternis wordt, de ene keer gedistingeerd en verfijnd, de andere keer verleidelijk en gracieus als een kat. Ik wil grenzeloos zijn terwijl ik grenzen overschrijd. Dat klinkt natuurlijk hopeloos romantisch. Het klinkt als iemand die niet kan kiezen, maar in feite is het juist het tegenovergestelde. Ik heb altijd gekozen voor één manier van zijn, waarom zou ik niet kunnen kiezen voor meer? Het gaat ongebruikelijk veel energie van me eisen, het gaat me waarschijnlijk al snel van al mijn tijd beroven, me stress bezorgen, me ontgoochelen. Het zal niet vrij zijn van allerlei vormen van vertwijfeling, maar dat ben ik nu evenwel ook niet. Op dat vlak kan het niet slechter worden. Op deze plaats ga ik het proces naar het verenigen van de tegenstrijdige impulsen die mijn ziel kent, weergeven. Als iemand het leest, is die vrij te oordelen, aan te moedigen, af te raden of zich te onthouden van dat alles. Ik heb me natuurlijk afgevraagd wat het nut was van dit op internet te plaatsen, waarbij de voordelen en nadelen aan elkaar gewaagd zijn. Ik dacht bijvoorbeeld; 'Niemand gaat dat lezen.' Ik dacht meteen dat dat niet erg was. Maar dan... waarom het op internet plaatsen? Op de een of andere manier is het een grotere verantwoordelijkheid mijn notities op internet te plaatsen dan in een mapje op mijn computer. Het geeft het gevoel dat het effectief bestaat, meer dan slechts een paar kilobytes op mijn harde schijf. Het is irrationeel om er zo over te denken natuurlijk, maar dat mag en moet me niet vreemd zijn. Het noopt tevens op een vage en abstracte manier die verband houdt met het gelezen worden (terwijl dat zelfs geen primaire doelstelling is en heel waarschijnlijk niet eens zal gebeuren! De wegen des mensen zijn ondoorgrondelijk! <glimlacht>)tot duidelijkheid, tot regelmatige updates. Beide komen me ten goede. Welnu, het schrijven van deze blog zal de weerspiegeling zijn van mijn inspanningen om me mezelf eigen te maken, om vorm te geven, doorheen het schrijven, aan ideeën en verlangens.
Ik zal er een soort van reflectiecentrum van maken betreffende voorbije en toekomstige zaken, maar ook zaken die lopende zijn. Ik zal mijn innerlijke kritische stem hierdoor niet het zwijgen opleggen, maar het een forum geven om zich volop te laten gaan. Als er dan plots een stem bijkomt van een verdwaalde zwerver op het internet, die zelf ook wat kwijt wil, dan zie ik dat als een verbazende verrijking van mijn innerlijk concerto.
En dat was het dan, geloof ik, voor deze eerste post.
