Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
16-01-2012
Nachtelijke overpeinzingen
De nacht is altijd al mijn tijd geweest.
Gedachten sukkelen mijn hoofd in en uit, als bezopen dronkaards. Te vaag, te incoherent om werkelijk iets te zeggen te hebben. Het algemene gevoel is er echter wel. Een sfeer van rusteloosheid, van menselijke kleinzieligheid, van ellende zwerft door mijn binnenste. Waarom?
Onbestemdheid denk ik. Ik ben een pijl zonder doelwit. Wat blijft er over van mijn grootste ambities? Het zijn slechts indrukwekkende blauwdrukken gebleven. Iedereen groeit op met kinderdromen, wil piloot worden, of dierenarts. Iedereen laat die los. Mijn ambities zijn dan misschien niet van die categorie, maar misschien moet ik ze evengoed loslaten.
Wat wil je, zwerver? Je doet je beeldhouwen, je schrijft. Je zal je zoveelste diploma halen. Als je wil, kan je zonder al te veel moeite een job vinden, een job die je graag doet. Wat wil je?!
Niets beter dan een wit papier om een antwoord uit je te dwingen, denk ik soms. Mocht ik niet proberen om dit aan papier toe te vertrouwen denk ik niet dat ik op het volgende antwoord zou gekomen zijn: ik wil VOELEN dat ik bezig ben met die dingen. Ik weet dat ik ze doe. Maar ik wil dat ook voelen ik weet niet of ik het verschil echt kan uitleggen. Vraag is hoe kan ik mezelf overtuigen? Resultaten? Misschien
Even nog wat over nadenken. Morgen post ik mijn oplossing. Nu ga ik verder van de nacht genieten. Een zacht, rustig deuntje wiegt me de rest van de nacht in een bureaulamp werpt een cirkel licht Voor een ontstemd gemoed als het mijne, is deze nacht simpelweg laten zijn zonder meer, mogelijk het meest heilzame dat ik mezelf kan bieden.
Het is 12 dagen, 4u en enkele minuten geleden dat ik in het veld stond en besliste dat het genoeg was geweest. Ik dacht toen dat het moeilijk ging zijn, dat ik pijn zou hebben, maar niets daarvan. Ik voel natuurlijk wel wat fysieke nevenwerkingen zoals kortademigheid, maar voor de rest... niets. Ik had verwacht geconfronteerd te worden met een briesend bruisend verlangen in mij, een ontembare brul die me zou dwingen te capituleren. Ook dat niet. Misschien is het te vroeg. Misschien komt dat nog. In elk geval is het lichtelijk ontgoochelend. Ik had gehoopt het gevecht met mezelf te kunnen aangaan en mezelf te dwingen te doen wat ik mezelf opdroeg (iets waar ik het zeer moeilijk mee heb). In plaats daarvan, is het leven zoals het altijd is geweest. Toegegeven, er zijn wel enkele dingen verbeterd. De vraag is natuurlijk in hoeverre ze verband houden met die beslissing. Mijn sociale contact is er terug op vooruitgegaan (kan ook niet anders, nu ik NIETS meer te achterhouden heb) en ik lees weer meer. Dat laatste vooral heeft er volgens mij niet erg veel mee te maken, al heb ik uiteraard wel wat tijd te vullen nu. Als ik ga lopen, merk ik ook wel wat verschil. Minder snel buiten adem bijvoorbeeld. Of dat opweegt tegen het momentje met mezelf dat ik het na het lopen steeds had, daar ben ik nog niet uit. Hoe het ook zij, ik begin niet terug. Ik wantrouw mijn geest enorm. Het probeert zichzelf (en mij) altijd te slim af te zijn. Ik weet niet of ikzelf wel begrijp hoe dat kan, maar ik weet wel dat mijn geest het probeert. Dus moet ik mezelf op de beurt weer te slim af te zijn. Hoe ik dat doe, druist eigenlijk in tegen wie ik ben, nu ik er bij nadenk. Ik zeg gewoon ostentatief NEEN. Hoe slim mijn geest ook is, hoe beredeneerd en verstandig, hoe waterdicht ook haar pleidooien. Tegen een koppige neen, onwurmbaar en onverzettelijk, kan niets worden ingebracht. En dat werkt. tot nu toe. Hout vasthouden.
Maar goed, dat is niet zo erg interessant. Vandaag is de eerste dag van een oprecht druk leven. Véél interessanter! Ik heb genoeg werk om twee mensen tevreden mee te houden en een agenda die zowat zwart ziet van overboekingen. Maakt niet uit, zeg ik, het komt evengoed allemaal in orde. 20u creatieve opleiding per week (zoals gewoonlijk), 3 examens die me opwachten met flauwe grijnzen van ongemak, één stage van 80u te spreiden over het volgende semester, één thesis te schrijven tegen eind mei. Ow, en 1,5u per week dans (inderdaad ja, dans), twee keer 1,5u bijles geven en van tijd tot tijd eens een job om al het voorgaande te betalen. EN... een meisje. Haar naam is één van de mooiste stenen die ken, haar passie is ongeëvenaard... Ik weet echter niet helemaal goed wat ik moet verwachten en of ik überhaupt verwachtingen moet hebben. Ik zie haar pas terug eind januari. Maar wauw... met hoe weinig moeite heeft ze zich ingewerkt in mijn systeem. Ik denk de hele dag door aan haar. Dan zit ik met mijn gsm in mijn hand te draaien... Of ik haar een bericht zou sturen waarin ik mijn denken aan haar kan ventileren. Maar misschien is ze niet het meisje dat houdt van openhartigheid, van romantiek. Misschien vindt ze het flauw, en mogelijk zelfs... onoprecht. Ik denk dat ze het allemaal als goedkope vleierij zou bestempelen, onoprecht geveins waarmee ik enkel in haar broek wil geraken. Ik denk dat ze dat gelooft. Ik zal op één of andere manier moeten bewijzen dat dat niet zo is. Ik geef om haar. Het is een ontdekking die me een beetje verbaasd doet staan. De momenten dat we met twee doorbrachten, vond ik geweldig. Ik zou haar willen vastnemen en niet meer loslaten, zo geweldig! Ze heeft echter examens nu, ik ook. Ze heeft geen tijd voor me, zegt ze. Ik begrijp het, maar fijn vind ik het niet. Ik zou gerust voor een uurtje langsgaan, als ze het toeliet. Ik zou haar vastnemen, een kus geven en weer heengaan, als ze het toeliet. Maar dat doet ze dus niet. Bewonderenswaardig wel, dus ze zal me niet horen klagen. Wij twee, het lijkt me ook zo'n kwetsbaar vogeltje. We zijn zeer verschillend en toch ook niet. Elk met onze eigen beslommeringen, onze eigen doelen. Onze eigen uiteenlopende toekomstbeelden. Kunnen we überhaupt bij elkaar zijn? Ik kan er niet echt een antwoord op geven, maar ik kan wel hopen dat het antwoord positief is. Ik weet in elk geval dat dat mijn verlangen is. Enfin.
Genoeg te doen dit semester dus. Het werk begint vandaag. To do-list voor vandaag; - Nadenken over stage - Mailen voor stage - Nadenken over structuur thesis - Iets minder dwingend maar ik zal het evengoed doen... denken aan dat lieve mysterieuze meisje daar ergens in het verre Antwerpen. Me afvragen of zij aan mij denkt (waarschijnlijk niet, verdorie!), wanneer ik haar hoor...
Om meteen goed te beginnen, haal ik een oud idee van me uit de doos. Een idee dat ik al lange tijd heb, zelfs toen ik nog samen was met iemand, maar dat ik nooit heb gerealiseerd. Initiële stappen tot verwezenlijking zijn echter wel al gezet, dus in de toekomst zou het zich wel eens kunnen voordoen. In elk geval, het lijkt me erg fijn én romantisch.
Je zoekt jezelf een fijn plaatsje waar je zonder pottenkijkers (Of als je dat juist geweldig vindt, waarom dan niet op een plaats waar wél veel mensen zijn, op de kunstberg te Brussel bijvoorbeeld, bovenaan de trap. Lijkt me heerlijk! ) aan de slag kan gaan. Ik neem nu even voor de eenvoud een hypothetische plaats: Een mooie heuvel, met bovenop een boom en een mooi uitzicht. (of in een akkergebied, lijkt me ook wel wat!) Je zorgt dat je op voorhand met een vriend of vriendin hebt afgesproken, die je zal bijstaan tijdens het hele avontuur. Dat zal enige opoffering vragen, maar als je zowat dezelfde vrienden hebt als ik, dan krijg je wel iemand zo gek om dat te doen. Je kan uiteraard ook afspreken het geheel op een later tijdstip te herhalen, maar dan gewoon omgekeerd, waarbij jij je vriend of vriendin bijstaat. Wat ga je doen? Samen met je vriend bereid je een etentje voor, je zorgt dat alles zo wat op voorhand gereed is. Je bereidt enkele gangen voor, best dingen die je koud kan eten, of anders gemakkelijk weer kan opwarmen (of als je op de plaats zelf voor wat kookgerief kan zorgen alla kampeerspullen, kan je zelfs veel extravaganter gaan en gewoon echt lekker warm eten maken!), je zorgt voor een tafeltje met alle mogelijke toebehoren (mooi kleedje, kaarsjes, mooi bestek etc.). Je zorgt dat je vriend exact weet wat hij moet doen, wanneer wat opgediend moet worden, je kan zelfs signalen leren waardoor je werkelijk 'op je wenken' wordt bediend. Maak het grappig, luchtig, excentriek, maar ook gewoonweg geweldig aangenaam en romantisch. Je vertelt je vriend dat die zich in een net kostuum presenteert, met bijhorende handdoek rond de arm, het gehele butleroutfitje. Hij zal zorgen voor de bediening en de bereiding die avond en zal zich natuurlijk zoveel mogelijk op de achtergrond houden terwijl jij en je vriendin een geweldige tijd hebben. Hij houdt zich natuurlijk aan zijn rol als butler, wat uiteraard ook gewoon grappig is! Als je vriend of vriendin ook nog muziek speelt, dan is het gewoon hemels, want dan kan die ook nog voor tafelmuziek zorgen! (en zo die dat niet kan, kan je hem altijd een gitaar in de hand stoppen en een stereoketen achter hem zetten. Ook dat zal een grappig, maar romantisch effect geven!) Eens de maaltijd gedaan, zie je maar hoe het loopt. Je kan samen met je vriendin en je partner in heel dit oeuvre de hele boel opkuisen, of je kan met je vriendin heengaan, je ober bedanken (heel erg hartelijk bedanken!) en heengaan. Uitgelezen tijdstip om dit te doen lijkt me bij het vallen van de duisternis.
Ik vind dit zelf een fijn idee, ik heb zelfs al een vriend die dat wil doen voor me. Misschien dat ik het ooit eens uitvoer. In elk geval, alleen al het bedenken van zo'n romantisch ietsje verwarmt mijn hart en verblijdt mijn gemoed!
Ik hou wel van romantisch 'gedoe'. Ik heb het dan niet over het kleffe ik-geef-je-een-rode-roos,-m'n-roosje, maar over een creatieve uitspatting die als onderwerp je geliefde heeft. Ik heb echter gemerkt dat als ik in een relatie zit, ik er niet toe kom om ideetjes uit te werken. Ik dacht dus bij mezelf dat aangezien ik nu vrijgezel ben, ik de tijd dat ik verdoe met denken over een mogelijke vriendin en of ik er al dan niet een zal hebben (daar ben ik immers nog niet helemaal uit) beter kan aanwenden met het uitwerken van enkele fijne romantische zaakjes. Wie weet plukken ik en mijn -indien de innerlijke overtuiging en de kosmos er zich naar schikken- toekomstige vriendin er later de vruchten van. Het zorgt tevens voor een wat luchtiger intermezzo tussen alle andere diepere en meer existentieële uiteenzettingen waaraan ik me op deze site wil wagen. Het moet niet steeds gewichtig zijn, nietwaar?
De opzet van de categorie 'Romantische verzinsels' is dus samengevat: - Creatieve romantische ideeën uitwerken - Een luchtig interval voorzien tussen twee zwaardere teksten door - lucht geven aan de verdoken romanticus die ik toch wel ergens ben.
Mocht er iemand dit lezen en een ideetje willen stelen; ga gerust je gang, je hoeft me niet om toelating te vragen. Geniet, dat is het enige dat ik je wil opdragen!
Gisterenavond had ik een ingeving. Het had alles te maken met mijn voordurende zoektocht naar het juiste pad in het leven. Ik bedacht me plots, tijdens één van mijn gebruikelijke nachtelijke wandelingen, dat ik tot dusver steeds te eenzijdig had gedacht. Ik was net naar een straatlantaarn aan het kijken en aan het bewonderen hoe duisternis langzaam in licht veranderde, toen ik bedacht dat het net daar was dat ik me wilde bevinden; in de overgang. Niet geheel het ene, maar ook niet geheel het andere. Het is echter een wederkerigheid in mijn geestesleven om voor het ene OF het andere te kiezen. Dit jaar bijvoorbeeld had ik de radicale omschakeling gemaakt van een zekere vorm van altruïsme (Breek me de bek niet open over of dat al dan niet bestaat... Als het je beter doet voelen, noem het de minst tegen de borst stuitende vorm van egoïsme <glimlacht>) naar egoïsme. Tot op het moment van deze persoonlijke 'omwenteling' in mijn denken, was ik altijd het sociale type: ik deed vrijwilligerswerk bij de vleet op verschillende manieren (speelplein, daklozen, vluchtelingen, etc.), studeerde sociaal-cultureel werk, probeerde iedereen zo goed als dat gaat voor de eigen minder noodzakelijke belangen te plaatsen... Het was een goede weg, echt. Ik genoot ervan en waardering van buitenaf bleef niet uit. Ik was er goed in, als ik anderen mag geloven. Ik geloofde hen ook, maar ik zou mezelf niet zijn, mocht ik niet op de meeste handelingen meer aan te merken te hebben dan goed te keuren. Nu denk je waarschijnlijk en zo doe ik ook, dat dat een geveinsde vorm van bescheidenheid is. Ik heb me vaak proberen te overtuigen dat het dat was, dat het een zielig vissen naar complimenten betrof. Het aannemen van de pose 'Ik-weet-dat-het-goed-was-maar-ben-kritisch-en-ken-mijn-eigen-zwakten'. Als ik dan echter complimenten kreeg, besefte ik maar al te goed hoe verkeerd dat idee wel was. Ik heb er een hekel aan, aan complimenten. Niet omdat ik zo één van die mensen ben die dat nu eenmaal niet kan hebben, maar simpelweg omdat ik ze niet geldig acht. Ik doe sommige dingen goed, maar ik geef me nooit ten volle. Dat is het voornaamste probleem, denk ik. Mijn prestaties en hun impact op anderen komen me vaak voor als een soort van boerenbedrog. Het ziet er goed uit, het ziet er wel doordacht uit, maar heel waarschijnlijk heb ik het hele concept bij wijze van spreken de avond ervoor voor het slapen gaan ineengeknutseld. Op die manier kan ik dus zeker en vast beslag leggen op een vorm van veinzen. Het betreft echter niet mijn reflectie, maar de act zelf. In elk geval, mijn sociale wezen werd nooit gevrijwaard van soms zeer agressieve bombardementen van een innerlijke stem die me zei dat ik niet bezig was met wat werkelijk belangrijk voor me was. Het verwierp mijn pogingen tot het uitbouwen van mijn 'sociaal zijn' door het steeds opnieuw te ondermijnen. Er is geen geduchtere psychologische tegenstander dan het eigen ik, dat is zeker. Alles wat ik deed, werd door mezelf genadeloos afgestraft. Intenties kregen duistere kanten, acten werden ambigue gemaakt. De genietingen, jawel; de egoïstische kant van sociaal actief zijn, werden steeds beproevingen, dubbel en uiteindelijk ongenietbaar. Ik snap niet wat mijn 'sociale zijn' heeft tegen genieten, maar blijkbaar ligt het ermee op voet van oorlog. Probeer dat maar eens te wijzigen... Na om en bij tien jaar van heen en weer getrek in mijn hoofd tussen diverse tegenpolen (goed-slecht, egoïsme-altruïsme, principiële moraal-anarchistische moraal, materialisme-intellectualisme en zoverder en zoverder en zoverder...) waarbij voornamelijk de meer 'positieve' polen van deze tegengestelden door het oppervlak van mijn geestesleven in handelingen overgingen, blijf ik in het heden ietwat gedesillusioneerd en uitgeput achter. Natuurlijk is het onmogelijk om van jezelf enkel de goede dingen te zien. De uitingen die ik gegeven heb aan de 'negatieve' polen zijn degene die al het andere dan wel niet teniet doen, dan toch serieus in perspectief plaatsen. Ik blijf echter een optimist en denk dat er nog wel wat met me te doen valt. Dat is de hele opzet van dit betoog, te komen tot een handeling die ontspruit aan dat optimisme. Ik wil evenwel niet vooruitlopen op de feiten, dus terug naar het verhaal.
Ik voelde me duidelijk niet al te best als 'sociaal zijn' en legde de oorzaak daarvan bij verschillende zaken. Ten eerste ben ik een ambitieus wezen. Ik wil grootse dingen verwezenlijken. (Dat doet me wat denken aan wat Dali ooit schreef; 'eerst wilde ik God worden. Dan Jezus. Toen dat niets werd, dacht hij; 'goed, dan zal ik de schilderkunst maar redden.' ') Zeer onrealistisch van me. Ik heb noch het geduld, noch de daadkracht voor 'grootse dingen'. Maar goed. Ten tweede ben ik ietwat kunstzinnig aangelegd en lijkt me dat soms mijn ware levensdoel. Ik hou van schrijven, beeldhouw een beetje, wil niet leven zonder boek in mijn nabije omgeving en zou, zo komt me vaak voor, eigenlijk al mijn tijd willen doorbrengen met zelfontplooiing via kunst. Zowel actief creëren als passief beleven. Ten derde speelt mijn eigen persoonlijkheid een grote rol. Ik ben, helaas, niet tevreden met het gekende, het ervaarde. Vanaf iets, vergeef me de volkse uitdrukking 'de max vet is', katapulteer ik me in een objectief standpunt zodat ik in plaats van het gebeurde te beleven als handelend subject, ik mezelf tot relativeren dwing, tot kritische analyse. Niets beter dan dat uiteraard om spontaan plezier hebben te vernietigen, of te reduceren tot een banaliteit. Nu heb ik echter opgemerkt dat dat laatste vaker gebeurt als ik dingen doe met andere mensen. Op mijn eentje valt deze zelfrelativering die soms neigt naar belachelijke (ja, ik vind het zelf belachelijk) zelfwalging heel goed mee. Op mijn eentje kan ik in vervoering geraken door... wel, het aanschouwen van een straatlantaarn, zonder daar mee in te zitten, integendeel. Dat zorgde natuurlijk ook voor wat bedenkingen omtrent mijn sociale zijn... Kortom, het sociale zijn ging me niet ongestoord goed af. Radicaal als ik ben, dacht ik er dus goed aan te doen om mijn sociale zijn af te bouwen en me te richten op meer egoïstische doelen. Ik beëindigde mijn engagementen (natuurlijk niet zonder mijn plichten vervuld te hebben tot het einde) en richtte me op mijn egoïstische ambities. Ik begon mijn beeldhouwen uit te bouwen, begon weer te schrijven, sloot me zo veel als dat kon op zonder dat ongezond te laten worden. De afgelopen vijf maanden heb ik zo goed als dat gaat geleefd als iemand die enkel gericht is op zelfontplooiing. Ik ben Salsalessen gaan volgen, ging twintig tot dertig uur beeldhouwen per week, schreef als de inspiratie dat toeliet... Achteraf bekeken was dat geen slechte tijdsbesteding. Minder productief als ik had verwacht en niet vrij van ledige de-muren-komen-op-me-af momenten, maar ik denk dat dat nu eenmaal deel is van het creatieve proces.
En dan... Dan kwam mijn straatlantaarnrevelatie. Ik wil niet slechts kunstzinnig zijn, ik wil sociaal zijn tegelijkertijd. Ik wil niet enkel goed zijn, maar ook (gematigd uiteraard) slecht. Proeven van beide, als dat me goed dunkt. Ik spreek hier niet van de middenweg die door velen de hoogte in geprezen wordt. Ik heb het over een dagdagelijkse flikkering van het ene naar het andere. Ik heb het over dubbel leven, in gehele transparantie, beide doen tot ik uitgeput niet denken meer kan, maar kan zeggen dat ik dingen doe. Ik wil grootse dingen realiseren, op kleine schaal. Ik wil onopgemerkt groots zijn in eigen ogen. Ik wil voldoening vinden in het verwezenlijken van tegenpolen, in de bundeling van hen in eenzelfde ik. Ik wil dansen op het punt waar het licht duisternis wordt, de ene keer gedistingeerd en verfijnd, de andere keer verleidelijk en gracieus als een kat. Ik wil grenzeloos zijn terwijl ik grenzen overschrijd. Dat klinkt natuurlijk hopeloos romantisch. Het klinkt als iemand die niet kan kiezen, maar in feite is het juist het tegenovergestelde. Ik heb altijd gekozen voor één manier van zijn, waarom zou ik niet kunnen kiezen voor meer? Het gaat ongebruikelijk veel energie van me eisen, het gaat me waarschijnlijk al snel van al mijn tijd beroven, me stress bezorgen, me ontgoochelen. Het zal niet vrij zijn van allerlei vormen van vertwijfeling, maar dat ben ik nu evenwel ook niet. Op dat vlak kan het niet slechter worden. Op deze plaats ga ik het proces naar het verenigen van de tegenstrijdige impulsen die mijn ziel kent, weergeven. Als iemand het leest, is die vrij te oordelen, aan te moedigen, af te raden of zich te onthouden van dat alles. Ik heb me natuurlijk afgevraagd wat het nut was van dit op internet te plaatsen, waarbij de voordelen en nadelen aan elkaar gewaagd zijn. Ik dacht bijvoorbeeld; 'Niemand gaat dat lezen.' Ik dacht meteen dat dat niet erg was. Maar dan... waarom het op internet plaatsen? Op de een of andere manier is het een grotere verantwoordelijkheid mijn notities op internet te plaatsen dan in een mapje op mijn computer. Het geeft het gevoel dat het effectief bestaat, meer dan slechts een paar kilobytes op mijn harde schijf. Het is irrationeel om er zo over te denken natuurlijk, maar dat mag en moet me niet vreemd zijn. Het noopt tevens op een vage en abstracte manier die verband houdt met het gelezen worden (terwijl dat zelfs geen primaire doelstelling is en heel waarschijnlijk niet eens zal gebeuren! De wegen des mensen zijn ondoorgrondelijk! <glimlacht>)tot duidelijkheid, tot regelmatige updates. Beide komen me ten goede. Welnu, het schrijven van deze blog zal de weerspiegeling zijn van mijn inspanningen om me mezelf eigen te maken, om vorm te geven, doorheen het schrijven, aan ideeën en verlangens.
Ik zal er een soort van reflectiecentrum van maken betreffende voorbije en toekomstige zaken, maar ook zaken die lopende zijn. Ik zal mijn innerlijke kritische stem hierdoor niet het zwijgen opleggen, maar het een forum geven om zich volop te laten gaan. Als er dan plots een stem bijkomt van een verdwaalde zwerver op het internet, die zelf ook wat kwijt wil, dan zie ik dat als een verbazende verrijking van mijn innerlijk concerto.
En dat was het dan, geloof ik, voor deze eerste post.
