Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
12-01-2012
Wat er allemaal moet gedaan worden
Het is 12 dagen, 4u en enkele minuten geleden dat ik in het veld stond en besliste dat het genoeg was geweest. Ik dacht toen dat het moeilijk ging zijn, dat ik pijn zou hebben, maar niets daarvan. Ik voel natuurlijk wel wat fysieke nevenwerkingen zoals kortademigheid, maar voor de rest... niets. Ik had verwacht geconfronteerd te worden met een briesend bruisend verlangen in mij, een ontembare brul die me zou dwingen te capituleren. Ook dat niet. Misschien is het te vroeg. Misschien komt dat nog. In elk geval is het lichtelijk ontgoochelend. Ik had gehoopt het gevecht met mezelf te kunnen aangaan en mezelf te dwingen te doen wat ik mezelf opdroeg (iets waar ik het zeer moeilijk mee heb). In plaats daarvan, is het leven zoals het altijd is geweest. Toegegeven, er zijn wel enkele dingen verbeterd. De vraag is natuurlijk in hoeverre ze verband houden met die beslissing. Mijn sociale contact is er terug op vooruitgegaan (kan ook niet anders, nu ik NIETS meer te achterhouden heb) en ik lees weer meer. Dat laatste vooral heeft er volgens mij niet erg veel mee te maken, al heb ik uiteraard wel wat tijd te vullen nu. Als ik ga lopen, merk ik ook wel wat verschil. Minder snel buiten adem bijvoorbeeld. Of dat opweegt tegen het momentje met mezelf dat ik het na het lopen steeds had, daar ben ik nog niet uit. Hoe het ook zij, ik begin niet terug. Ik wantrouw mijn geest enorm. Het probeert zichzelf (en mij) altijd te slim af te zijn. Ik weet niet of ikzelf wel begrijp hoe dat kan, maar ik weet wel dat mijn geest het probeert. Dus moet ik mezelf op de beurt weer te slim af te zijn. Hoe ik dat doe, druist eigenlijk in tegen wie ik ben, nu ik er bij nadenk. Ik zeg gewoon ostentatief NEEN. Hoe slim mijn geest ook is, hoe beredeneerd en verstandig, hoe waterdicht ook haar pleidooien. Tegen een koppige neen, onwurmbaar en onverzettelijk, kan niets worden ingebracht. En dat werkt. tot nu toe. Hout vasthouden.
Maar goed, dat is niet zo erg interessant. Vandaag is de eerste dag van een oprecht druk leven. Véél interessanter! Ik heb genoeg werk om twee mensen tevreden mee te houden en een agenda die zowat zwart ziet van overboekingen. Maakt niet uit, zeg ik, het komt evengoed allemaal in orde. 20u creatieve opleiding per week (zoals gewoonlijk), 3 examens die me opwachten met flauwe grijnzen van ongemak, één stage van 80u te spreiden over het volgende semester, één thesis te schrijven tegen eind mei. Ow, en 1,5u per week dans (inderdaad ja, dans), twee keer 1,5u bijles geven en van tijd tot tijd eens een job om al het voorgaande te betalen. EN... een meisje. Haar naam is één van de mooiste stenen die ken, haar passie is ongeëvenaard... Ik weet echter niet helemaal goed wat ik moet verwachten en of ik überhaupt verwachtingen moet hebben. Ik zie haar pas terug eind januari. Maar wauw... met hoe weinig moeite heeft ze zich ingewerkt in mijn systeem. Ik denk de hele dag door aan haar. Dan zit ik met mijn gsm in mijn hand te draaien... Of ik haar een bericht zou sturen waarin ik mijn denken aan haar kan ventileren. Maar misschien is ze niet het meisje dat houdt van openhartigheid, van romantiek. Misschien vindt ze het flauw, en mogelijk zelfs... onoprecht. Ik denk dat ze het allemaal als goedkope vleierij zou bestempelen, onoprecht geveins waarmee ik enkel in haar broek wil geraken. Ik denk dat ze dat gelooft. Ik zal op één of andere manier moeten bewijzen dat dat niet zo is. Ik geef om haar. Het is een ontdekking die me een beetje verbaasd doet staan. De momenten dat we met twee doorbrachten, vond ik geweldig. Ik zou haar willen vastnemen en niet meer loslaten, zo geweldig! Ze heeft echter examens nu, ik ook. Ze heeft geen tijd voor me, zegt ze. Ik begrijp het, maar fijn vind ik het niet. Ik zou gerust voor een uurtje langsgaan, als ze het toeliet. Ik zou haar vastnemen, een kus geven en weer heengaan, als ze het toeliet. Maar dat doet ze dus niet. Bewonderenswaardig wel, dus ze zal me niet horen klagen. Wij twee, het lijkt me ook zo'n kwetsbaar vogeltje. We zijn zeer verschillend en toch ook niet. Elk met onze eigen beslommeringen, onze eigen doelen. Onze eigen uiteenlopende toekomstbeelden. Kunnen we überhaupt bij elkaar zijn? Ik kan er niet echt een antwoord op geven, maar ik kan wel hopen dat het antwoord positief is. Ik weet in elk geval dat dat mijn verlangen is. Enfin.
Genoeg te doen dit semester dus. Het werk begint vandaag. To do-list voor vandaag; - Nadenken over stage - Mailen voor stage - Nadenken over structuur thesis - Iets minder dwingend maar ik zal het evengoed doen... denken aan dat lieve mysterieuze meisje daar ergens in het verre Antwerpen. Me afvragen of zij aan mij denkt (waarschijnlijk niet, verdorie!), wanneer ik haar hoor...
