Het begint reeds in de wieg. Je hebt namelijk je ouders niet gekozen. Soms zijn ze de ideale gidsen en passen zij geweldig goed bij je visie op deze wereld.
Alleen: wat gebeurt er wanneer het botst? Wanneer hun waarden stroken met wat jij wilt en zij een desinteresse vertonen naar wie jij in werkelijkheid bent? Kan je in zo'n geval spreken van vrije wilsbeschikking?
We worden niet gelijk geboren. Al bij onze conceptie is het duidelijk dat het ene kind een voorsprong zal hebben. En dat is niet fair. We moeten dan ook alles doen om dit tot een minimum te beperken. Telkens je beseft dat iemand wordt onderdrukt, help hem dan op weg en reik de hand naar een deur die leidt tot verlichting.
Ik heb altijd graag gezongen. Op de kunsthumaniora zat ik in een band. We knutselden onze eigen songs in elkaar. Dat voelde zo juist aan. De liedjes klonken fris, onschuldig en kwamen recht uit het hart. In die periode was muziek geen wedstrijd, maar veeleer een passie. Het werd een uitdaging om je publiek te vinden, optredens te versieren,....allemaal vrij spontaan. Och, wat een zalige tijd, die late jaren negentig. Mensen spaarden voor cd's en keken reikhalzend uit naar nieuwe releases. Nu vind je alles terug met één simpele druk op de knop. De magie die muziek zo groots maakte, is daardoor wat verdwenen.
Niet veel later liet de wereld een stortvloed aan talentenjachten op ons af. Overal rees de vraag: Stef, waarom doe je niet mee? Maar die gedachte gaf stress. Laat me optreden voor tienduizend mensen en ik voel een kick. Pure adrenaline. Men vraagt me wel eens: Stef, heb jij dan nooit zenuwen? Maar zo'n wedstrijd? Ik geloof niet dat alles eerlijk verloopt. De winnaars zijn op voorhand bekend. En als figurant opdraven in een grootse komedie? Neen, bedankt! Ik laat me niet ziek maken door iets wat fout aanvoelt. Daar heb ik voldoende levenservaring voor.
Nog een argument waarom ik niet deelneem: ik ben een Studio Brussel-mens. Als winnaar van zo'n wedstrijd bouw je nooit een carrière op als credible artist. Ex-deelnemers van zo'n wedstrijd bevinden zich niet in mijn platenkast. Het is gewoon mijn ding niet. Toch wil ik alles doen om een band samen te stellen, een eigen repertoire uitbouwen ( ik heb massa's lyrics, maar ben geen componist: dus wie weet vind ik hier wel een match), optreden, desnoods met CD. Ik hou van artiesten als Lifehouse, Matchbox Twenty, Leonard Cohen, Lana Del Rey, Carla Bruni, Axelle Red, K's Choise, Foo Fighters,....Ik hou ervan om een tekst te brengen en hoe onpopulair het ook klinkt: een beetje commercieel mag het best wel klinken. Om je maar een idee te geven ( tiens, dit heeft iets weg van een advertentie)
Ik heb iets met hypes. Of beter gezegd: niets, want ik doe er zelden aan mee.
Neem nu de commotie rond die film "the broken circle breakdown". Iedereen vindt zo'n oscarnominatie geweldig. En toegegeven: het blijft een hele prestatie. Toch weiger ik een cinematicket te betalen puur omdat het zo hoort.
Het onderwerp van de film lijkt me veel te triest, maar vooral: de cast bestaat niet uit mijn favoriet kransje aan acteurs. Ik kan mij vergissen. Maar voor mij zijn dit echter redenen om thuis te blijven. Ach ja, u doet maar. Het staat u volledig vrij. Volg de publieke opinie en voel u moreel verplicht tot het aanhangen van hypes.
En om in diezelfde sfeer te blijven:
Ik herinner me nog levendig de titanic-hype. Ik was toen 15, dé leeftijd waarop tienermeisjes hun idolen verafgoodden. Niemand sprak over het dramatische verhaal achter de film. Een enige constante bleek het fenomenale charisma van Leonardo Dicaprio, zijn posters in de joepie, jaloezie ten opzichte van Kate Winslet, die ene dubbelganger vanop de chirofuif, ....
Ik heb het allemaal gehoord.
En na al die jaren en ettelijke vertoningen op tv geef ik toe: ook titanic behoort niet dat mijn klassiekers. Want een ruim drie uur durende film in combinatie met hormonen bezeten van ADHD: dat komt zelden goed.
In de media werd een actie rond pesten gestart. Het lijkt wel cool om dit bespreekbaar te maken. En toch blijft het een teer onderwerp, want als kind werd ik gepest.
Waarom?
Misschien omdat ik thuis nooit had geleerd wat assertiviteit betekent. Het leek normaal dat iemand op mijn boekentas plaste of leugens verzon naar leerkrachten toe. Ook later op werkvloer ondervond ik hinder. Lag het aan mij? Ik moet mezelf niet alle schuld toedichten. Meestal was ik weerloos uit angst, bang om te worden gestraft met alle gevolgen van dien.
Graag licht ik dit toe aan de hand van enkele voorbeelden.
Ik herinner mij de laatste schooldag van het vierde leerjaar. We maakten een uitstap naar de speeltuin. Onze juf zag dat een stuk speelgoed was beschadigd waarop een jongen zei: Stef heeft dat gedaan. Zonder aarzelen zette zij me in de hoek. Ik pruttelde tegen, maar het kwaad was geschied. Elke poging tot verweer zou mij een zwaardere straf opleveren. Ik zweeg, maar binnenin ging ik kapot. Waarom kon ik niet spelen zoals de andere kindjes? Stond er op mijn gezicht iets duivels geschreven? Vele vragen zonder antwoord. Ik had het weer gedaan.
Het pijnlijkste aan deze zaak was dat leerkrachten partij kozen voor daders.
Was ik heilig? Bijlange niet. Ook ik had wel eens een woord gezegd in muisstille refter, maar nooit deed ik bewust iemand kwaad. En daar ligt nu net het verschil met een pestkop. Vaak gaat het om mensen met een laag zelfbeeld die hun gebreken op een gevoelige ziel projecteren. Maar als kind heb je dat niet door. Dan zijn zij de stoere bende en jij maar het slachtoffer dat dagelijks al huilend de schoolbus opklimt en thuis braafjes knikt dat alles goed is verlopen. Elke keer opnieuw.
Tijdens het zesde leerjaar had ik vrienden en dat blijft één van de mooiste tijden die ik heb beleefd. Nadien ging het pijlsnel bergaf.
Tijdens het oudercontact van de middelbare school werd nooit gepraat over schoolresultaten. Wanneer een leerkracht mij en mijn moeder zag, wisten zij: hier wordt zodra een delicaat onderwerp aangekaart. Mijn klastitularis van het tweede jaar had al dingen in de mot, maar verder dan een: leer je verweren, is ze nooit gekomen. Ik begon me te verweren, leerde technieken uit de gevechtskunst en paste die toe. Neen, ik werd geen held. Ik werd gestraft omdat ik na maandenlange subtiele pesterijen één klap had uitgedeeld. Eén klap? Kunt U zich dat voorstellen? Eén klap is superieur aan maandenlange mentale mishandeling. Maar ik kreeg de strafstudie. De rest ging een zoveelste maal vrijuit
Op een bepaald moment was er de sage dat Steff ongewenste dingen over medeleerlingen had verteld. Ik zou niet weten waar men her over had, maar kon het wel bekopen met een rapportnota die door mijn ouders moest worden ondertekend. Zeker naar mijn vader toe was dit het signaal dat ik alles had uitgelokt. Hij nam de pesterijen sowieso al niet serieus.
En dan zijn we bij de kunsthumaniora aanbeland: de ideale kweekvijver voor pesterijen. Mensen geven zich bloot, willen zich artistiek ontplooien, hetgeen sowieso al voor de nodige kritiek zorgt. Je stelt je kwetsbaar op waardoor het voor pesters makkelijk is om je prestaties af te breken. Uiteindelijk zit er af en toe opbouwende kritiek tussen, maar als jongen die werd gepest, was het moeilijk om hier een onderscheid tussen te maken. Doorgaans was de relatie leerkracht-leerling soepeler waardoor pesters meer invloed kregen op het manipuleren van oversten. Man, wat een woelige waters heb ik doorstaan. Ik moet wel sterk zijn dat ik dit heb overleefd. Tijdens de laatste twee jaren van mijn humaniora was ik gedurende langere periodes afwezig. Dit had niets te maken met de lessen op zich, maar alles met pestgedrag. Op een moment kon ik het niet meer aan, wou ik tijd om alles op een rijtje te zetten. Tranen met tuiten hebben mijn kamer doorspoeld. En dan was er die twijfel: ga ik terug naar school om te redden wat er te redden viel? Of kies ik voor een ander systeem?
Uiteindelijk heb ik doorgezet en zonder problemen mijn diploma behaald. Niemand had dit durven dromen. Mijn lange afwezigheden werden gebruikt om mij angst in te boezemen. Ik zou het niet halen, mijn jaar opnieuw mogen doen. En toch: heb ik gevochten. Men kreeg me niet klein met hun pestgedrag.
Later tijdens werksituaties ben ik hervallen, in die zin dat ik geen eisen durfde stellen.
Het begon meestal bij het sollicitatiegesprek. Ik drukte me vlot uit, spreek vloeiend Frans en Engels, maar was zelden defensief. Het laagste loon? Prima. De meest onmogelijke werkdruk? Geen probleem. Tijdens de eerste dagen ervoer ik reeds grootse stress. Mensen wisten me wonen, ik deed al het vuile werk en wanneer ik één fout beging, werd dit zo uitvergroot dat mijn ontslag werd ingezet. Eigen schuld, dikke bult? Het zal mij niet meer overkomen. Dat zweer ik.
Op een volgende sollicitatie wil ik vechten, maar ook zij zullen moeten bewijzen dat ze mij waard zijn. Ik ben niet voor niets een meertalige creatieveling. Ik ben uniek en als ik binnen een kader pas, dan wordt het een kwestie van geven EN nemen. You better watch out.
Als ik vandaag een raad zou geven aan gepeste kinderen ( en volwassenen): praat erover, wees niet bang om je leerkracht aan te spreken en indien hij je laat vallen, ga dan hogerop. Blijf vechten voor je waarden en streef naar je gelijk. Niemand verdient het om als mindere door het leven te gaan.
Vandaag ontmoette ik een man. En voor ik zijn naam wist, outte hij zichzelf als acaipoederconsulent. Bessen zijn gezond, het werkzame bestanddeel in poedervorm mogelijk nog gezonder. En de winstmarges die zo'n mannen neerstrijken. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken. Dit is het zoveelste piramidespel. Mensen overtuigen dat hun product fantastisch is, hen warm maken om het zelf te verkopen om op hun beurt op zoek te gaan naar extra verkopers.
In het verleden werd ik benaderd door herbalife-medewerkers en woonde zo'n info-avond bij. Je kon als verkoper wekelijks duizenden euro's winst opstrijken. Je moest vooral accentueren dat dit product je leven had veranderd. Liefst met de nodige pathos. In de trend van: mijn leven stelde weinig voor. Ik was gedurig moe, maar toen ontdekte ik herbalife. Alles werd plots anders. Ik kwam goedgemutst uit bed, had tonnen energie en verloor mijn overtollige kilo's.
Voor we de zaak met de grond gelijk maken: zowel herbalife als acaibessen hebben hun waarde. Ze bevatten werkzame bestanddelen en activeren het bewustzijnsproces van de mens. Je wordt je bewuster van je levensstijl en zo doe je heus wel iets rendabel wat gezondheid betreft. Maar het kan voordeliger. Uiteindelijk betaalt de consument het merk en kan hij vele vitamines en mineralen uit voeding halen, desnoods bij tekorten aangevuld met goedkopere, kwaliteitsvolle supplementen.
Wat het acaipoeder betreft: google dit product en je zal zien dat er minder dure opties bestaan. Of betaal je graag meer voor je plezier?
Woensdag keek ik voor het eerst naar de serie "loslopend wild", een hilarisch sketchprogramma waarin vrouwen bewijzen dat ook zij grappig kunnen zijn. Het slechte nieuws is: ik heb niet gelachen en dat heeft absoluut niets te maken met het fenomeen "vrouw". De sketches zijn veelal zwak en voorspelbaar. Je verwacht een climax, maar denkt uiteindelijk bij jezelf: och is het dit maar?
Ik geef je enkele voorbeelden : een vrouw van middelbare leeftijd stapt op de bus en een jong meisje biedt haar een zetel aan. Ze vraagt of zij er werkelijk zo oud uit ziet en doet een dansje. Grappig? NOT
Een vrouw en man liggen in bed. De vrouw ontdekt een tattoo bij de man en vraagt hem hoe lang hij al is getrouwd. Opnieuw blijven mijn lachspieren onaangetast.
Toch is de reeks al aan haar tweede seizoen toe. Weer zo'n typische evolutie die onze openbare omroep heeft doorstaan: iets dat niet leeft bij de mensen wordt uitgemolken. De zender is zo kwistig met creativiteit dat ze liever geen risico's neemt. De cast bestaat uit enkele grote namen, veelal ex-flikken en Witse-acteurs, hetgeen hen vast een veilig gevoel bezorgt. Echt groot talent een kans geven, zit dat er nog in? Nu, mocht iemand van de VRT dit ooit lezen, ik bezit massa's sketches en scenario's van zeer hoge kwaliteit. You better watch out.
Enkele maanden terug liet ik mij overhalen door een grootse campagne. Ik schreef me in bij basic fit. De formule was duidelijk. Voor amper 15,95 euro kon je gebruik maken van alle basisvoordelen die een fitnessclub heeft te bieden. Het enige waar je geen beroep op kan doen, is persoonlijke begeleiding.
En daar knelt het schoentje. Begeleiding zou the key moeten zijn. Zeker in een wereld waar mensen overladen worden met gezondheidstips en vaak het kaf van het koren niet meer onderscheiden. Uiteraard was ik voordien lid van duurdere gyms en ook daar liet de coaching vaak te wensen over. In vele gevallen kreeg je niet meer dan een veralgemeend schema. Ook al maakte zo'n club reclame voor het feit hun personeel universitair was geschoold, de desinteresse in hun clienteel was soms schrijnend.
Ik stelde mezelf dan ook de vraag: wat maakt het uit? Veel. Je bespaart op maandbasis gemiddeld 50 euro. En soms veel meer. Privégyms verbieden hun klanten vaak om eigen water mee te brengen waardoor je op maandbasis meer aan water hebt verspild dan aan je eigenlijke abonnement. Dan is de keuze voor zo'n basic fit snel gemaakt. En toch zie ik na enkele maanden vooral nadelen? Er is een overbevolking aan cliënteel. Vaak moet je aanschuiven om één toestel te bemachtigen. Gewichten worden ondanks waarschuwingen zelden terug op hun plaats gelegd. Het personeel is vrij laks, vertoont een totale sportieve desinteresse en lijkt enkel geboeid wanneer je een potentiële nieuwe klant aanbrengt. Kapotte toestellen worden niet snel hersteld. Mensen die een oefening fundamenteel fout uitvoeren, worden niet gecorrigeerd.
Het abonnement is goedkoop, maar uiteraard zit er een addertje onder het gras. Wanneer je niet tijdig en via aangetekend schrijven je lidmaatschap stopzet, gaat de formule over in een stilzwijgend verlengen. Iets waar menig enthousiasteling zich aan laat vangen. Uitkijken blijft de boodschap.
Vanuit overheidsstandpunt vind ik Basic Fit deels geslaagd. Sporten moet financieel toegankelijk zijn voor iedereen. Juist. Toch zijn het vaak minder intelligente mensen die geen kaas hebben gegeten van hoe hun lichaam precies werkt. Zij worden aan hun lot over gelaten en dreigen terecht te komen in een mallemolen van overtraining en blessureleed. Je zou hen moeten beschermen.
Online magazines, niemand denkt ze weg in de huidige maatschappij. Vanuit het standpunt van uitgevers ook begrijpelijk. Je verspilt geen massa's papier, bespaart op personeel en klanten hoeven hun zetel niet meer uit. Toch heb ik vanuit nostalgisch oogpunt moeite met deze evolutie. Mensen spenderen dagelijks uren voor hun pc-scherm. Willen zij dan 's avonds niet rustig de sofa in zonder die hatelijke computer voor hun neus? Voor mij is niets is zo ontspannend als op een zomerdag kranten verslinden vanop je terras. Zalig gewoon.
Ik ben nog niet oud en toch heb ik de technologische revolutie van dichtbij meegemaakt. Als kind leek de GSM, laat staan het internet, een revolutionaire utopie. Aan wedstrijden nam je deel door een gele briefkaart in te vullen. Je belandde in een trommel en werd uit onschuldige hand verloot. De jeugd van tegenwoordig moet hier heus om lachen. Voor hen lijkt onze huidige technologie de logica zelve.
Online media hebben zeker zijn nut. Het helpt me om snel en efficiënt nieuws te raadplegen. Toch hoop ik dat de krant nooit uit ons straatbeeld verdwijnt. Al was het maar als bescherming tegen de zon op mijn nog onbestaand terras.
Drie jaar terug ontdekte ik de Britse comedyreeks Miranda en sindsdien ben ik grote fan. Miranda is een boomlange vrouw die met haar beste vriendin Stevie een winkeltje uitbaat. Ze is hopeloos verliefd op de knappe Gary en ook hij lijkt niet ongevoelig voor Miranda's aparte gevoel voor humor. Werkelijk elke situatie zet ze naar haar hand. Iedere ontmoeting met klanten, vrienden, familie ( en in het bijzonder haar moeder) draait uit op een hilarisch fiasco.
Ik zal dit verduidelijken aan de hand van wat voorbeelden. Miranda wil gaan fitnessen en eens ze de zaal betreedt, krijgt ze zo'n ongelooflijke zin om te plassen in het ballenbad. Ze vraagt de uitbater naar de mogelijke abonnementsformules en wanneer ze haar zin niet krijgt, dreigt ze ermee om effectief op originele wijze haar urineblaas te ledigen.
Wanneer Miranda solliciteert voor een job heeft zij de neiging om te zingen. Terwijl anderen zouden begaan onder zenuwen klimt Miranda op de desk van potentiële werkgevers en brengt zij schaamteloos ( en met vele valse noten) haar versie van grootse filmklassiekers.
Intussen zijn er op vijf jaar tijd achttien afleveringen gemaakt ( drie seizoenen van zes episodes) en daarin schuilt volgens mij de kracht van de reeks. Op geen enkel moment heb je als kijker het gevoel dat een scène is uitgemolken of enig gevoel aan originaliteit ontbreekt. Wat Miranda ook uitspookt, ze heeft een charisma van formaat. Je bent als kijker dan ook geneigd om haar te vergeven voor de schade die zij heeft aangericht.
Een tien op tien voor eigenheid en originaliteit. Intussen lanceerde zij een zeer originale workout dvd en is het wat mij betreft uitkijken naar Miranda, the movie!
Ik surfte even naar de facebookpagina van mijn lagere school. Eén foto, vele gezichten en pakken nostalgie. Precies twintig jaar terug zat ik in het laatste jaar van de lagere school. Een mooie tijd van dromen. Ik was bij de besten van mijn klas en werkelijk alles leek mogelijk. Binnen twintig jaar zou ik rijk zijn, een vrouw hebben, de fijnste job, misschien al enkele kindjes en wat is er van geworden? Geen paniek, Stef. Je tijd komt nog.
Het lijkt zo dichtbij en toch is er zoveel veranderd. Mijn grootvader overleed, het contact met de familie werd verbroken, ik doorstond enkele helse periodes, kwam in contact met mensen die me kwetsten, vatte een verkeerde studie aan, maar vooral: ik vond geen zelfvertrouwen op deze lange weg. Misschien is dat wel de sleutel van het feit dat ik nostalgisch ben. Ik wil hier aan werken. Binnen twintig jaar wil ik zeggen dat ik alles heb durven keren.
Dat zesde jaar werd een periode van verandering. Zowel mijn vader als moeder verhuisden. Ik kreeg er een halfzus bij, ging op skireis, had mijn eigen detectiveclub, lanceerde een krant, kreeg mijn eigen CD-speler, radio en enkele CD's. Behing mijn kamer met posters van coole artiesten en creëerde zo mijn eigen paradijs. Het viel me op hoe verwonderd ik was om kleine dingen. Van het internet of gsm-gebruik was nog geen sprake. Mensen gingen op een andere manier met elkaar om. Wou je je vriendjes zien, dan ging je even langs. Ook zalig hoe we kampen bouwden of iemands kelder ombouwden tot clublokaal. Wat voelden wij ons groots. Als 12-jarigen konden we de wereld aan.
En het jaar nadien werd alles anders: weg verwondering, weg magie. De middelbare school: ik vond ze vreselijk en verlangde naar die goede, oude tijd.
