Ode aan mijn hart. Ik weet niet of ik jou iets te vertellen heb, of je hier iets kan zoeken ( of vinden ). Ik schrijf simpelweg over mijn deelname aan het leven en wat ik er niet van begrijp. Ik ben niet anders dan anderen, toch ben ik wereldvreemd.
Waarschijnlijk bewandel ik ook maar de weg van velen, toch ken ik enkel de mijne en die geef ik je. Ik kan niet raken wat in jou zit, ik kan niet aanvoelen welke woorden je thuis maken, ik wil alleen mijn woorden uit me schrijven opdat ze vrij kunnen zijn van de onmacht waarin ze mijn leven beklijven.
-Fortuna vitrea est, tum cum splendet, frangitur.-
(nota :teksten staan chronologisch, dus meest recente onderaan ).
28-10-2011
verjaardag
De jaren dat ik kind was , toen ik nog recht voor mijn dromen stond en ik ze aanwees en steevast van plan was ze achterna te rennen, met een hart vol warmte en geloof in mijn lach. Ze lijken een ander leven. Alles lijkt zoooo ver weg, zo veel te ontastbaar ver.
Ik leef in deze wereld, maar ik ben niet van deze wereld. Ik voel niets wanneer ik de aarde raak en ik herken mijn aandeel niet. Het is niet de armoede van materie die je onderdak weg neemt, het is de leegte in je hart die je zwerver maakt..
Ik dwaal langs de straten van mijn hart en bezit geen rijkdom om het opnieuw te kunnen betreden. Ik zou er alles voor doen, op mijn knieën smeken om weer te voelen hoe er warmte in mijn hart vloeit , met open ogen, recht naar de hemel zou ik dankbaar zijn en tranen, tranen laten bij mijn thuiskomst. Ik schreeuw om te voelen, ik scheur van de pijn en de eenzaamheid. Ik ben niet levend, ik ben niet dood, ik ben een schim die zoekt naar haar persoon om in te huizen. Ik wil leven, ik wil een hand in mijn hand, ik wil een troost over mijn gemoed, ik wil ogen die me dragen, ik wil dromen die ik geloven móet.
Ik wil een kind dat deelt in mij, dat mijn leven levend maakt. Ik wil alles meer dan dit levenloos bestaan, ik wil uit deze gevangenis, dit kille oord. Ik wil niets meer van dit donker dat mijn licht ooit heeft vermoord.
Ik zoek een stem die met me spreekt. Ik vraag me of ik mezelf herken en zie enkel tranen op het gezicht dat lijkt op het kind dat ik ooit zo graag zag. waarom huil je?, vraag ik. Om jou, omdat ik je terugzie.
Ik dwaal al lang in lege straten, in een donker huis waarvan ik enkel de muren ken. Waarheen weet ik niet, waar vandaan ook niet. Ik heb alleen gevoel dat ergens wilt geraken, maar het heeft geen geheugen meer. Al veel te lang moet ik de vraag hoe gaat het? beantwoorden met : redelijk. Het gaat redelijk in die zin dat ik overleef, maar leven doe ik niet meer. Ik kan niet meer voelen zoals ik dat ooit deed. Ik heb onrust, vanalles dat in me woedt en ik spreek niet meer, met niemand, hetzij met lege bladen papier die ik alles vertel, maar daar heb ik in praktijk niet veel aan, alleen dat ik zo mezelf vaak wat wijzer maak.
Lieg zo niet tegen jezelf. Spreek dan toch 'Ik ben zo eenzaam, ik mis zon warmte, geborgenheid en ik voel me nergens veilig. Bij jou misschien ergens door nostalgie, maar dat is ook maar een ideaalbeeld van wat het vroeger was en een soort heimwee, maar die blijft zijn doel missen'.
2555 dagen,
en dat is dan nog maar de vluchtige berekening, het waren meer dagen, de tijd leek veel langer. Ik weet niet hoeveel tijd nog, dat woord heeft zo stilaan geen vat meer op mij . Ik weet alleen dat ik het nooit kan controleren, tijd.
Het zal al'tijd' naast me blijven lopen en ik ga het nooit kunnen negeren. Ik heb begrepen dat het even zwak is als mij en ook zijn verleden niet vergeet, het bouwt er immers steeds op verder.
Het zou uiteindelijk mijn troost zijn, het zou mij helen, het zou me doen vergeten.
Ik kan niet zeggen dat het allemaal weg is, dat ik niet lig te huilen en het niet leeg voelt. Ik voel , wat niemand zal begrijpen, dat dit beresterk is, een kracht draagt die onmogelijk te breken valt, dat ik dit voor de rest van mijn leven zal dragen en moeten verdragen. Maar zoals ik elke cent wil afbetalen voor een tijd die op zich al onbetaalbaar was, zal ik elke pijn graag zien als dank voor wat ik ervoor ontving toen. Maar wat ook, samen of niet, de pijn zou hetzelfde blijven en ik zeg niet dat beter bestaat, maar wel dat ik na jou opnieuw geboren werd en moet leren leven zonder een arm of een been of misschien een hart en dat is sowieso een moeilijk begin, maar ik ga dat welhalen, al moet ik er voor altijd herinneringen voor blijven betalen.
Kan iemand ooit begrijpen hoe uitputtelijk deze strijd is, dat ze even erg is dan deze die in de oorlogsvelden wordt gevoerd en ze je achteraf even wereldvreemd alleen achter laat.
Ik weet dat veel mensen hierdoor gaan, dat het iets is dat ik niet van de daken kan schreeuwen omdat ik alleen zoveel verdriet moet ondergaan, maar ik ben wel de enige die dit verdriet heeft, de enige die het op deze manier ervaart en overleven moet, dat deelt niemand, hier vanbinnen, sta ik echt alleen.
Mensen volgen cursussen om te leren schrijven, er bestaan scholen om te leren hoe je boeken schrijft, literatuur en dergelijke,
Ik had alleen haar daar voor nodig, zij leerde me schrijven, woorden ontdekken die ik hiervoor niet kende en voelen wat ik nooit wist dat een mens het voelen kon.
Zij is en blijft mijn grootste leerschool, op elk gebied. Zonder haar, was ik er niet.
Het feit dat niemand, ook de beste psychiater niet, mij ooit kan zeggen , wat een betere keuze, richting of optie is, dat maakt mij zo machteloos. Een ander hoort maar wat ik geef , aan woorden, ik kan nooit overbrengen wat zich echt in mij bevindt, een ander kan er maar iets mee doen door wat hij ervan ontvangt, ook anders geïnterpreteerd, want iedereen heeft een ander referentiekader en dan kan hij maar raad geven door zijn geweten , kennis en ervaring, die sowieso nooit dezelfde zullen zijn als de mijne, dus niemand kan voor een ander bepalen wat het beste is, dat is een enorme druk. Want dan moet ik het helemaal alleen voor mezelf doen en ik weet niet hoe.
Kan iemand ooit begrijpen, hoe hard ik vecht, elke dag , om niet terug naar haar te gaan, niet terug naar thuis.
Hoe ik elke dag zwoeg om dit te overleven, om weer iets vol te vinden in mijn leven.
Kan iemand mij ooit zeggen, dat de oorlog voorbij is, mijn hart weer vrij is, van iets wat gebrand in mij, nooit zal erkennen dat het geheeld is.
Kan iemand ooit zeggen, dat het genoeg geweest is, dat ik sterk was, maar opgeven even sterk is, en dat waar ik tegen vecht niet zij, maar mij is...en dat dat een onmogelijke strijd is.
Laat iemand mij zeggen, dat ik de vrede in haar vind en dat ik eindelijk rusten mag, opstaan uit deze dood,
Dat de weg over de berg, uiteindelijk ook aan dezelfde oorsprong uitkomt, al is dat onmogelijk.
Laat iemand mij dan zeggen dat onmogelijkheden maar bestaan, enkel wanneer je de weg niet durft gaan...
De dingen die ik zie wanneer ik in mijn wereld leef, ver weg ergens in mijn hoofd.
Er hangt daar een sfeer, niet allemaal mooi of helder, maar het is er altijd warm en er hangt een weemoed en iets zacht,iets veilig. Ik kan het enkel vaag beschrijven omdat het niet aards is, niks realistisch, net daarom kom ik er zo thuis. Zoals een kind zijn droomkasteel zou omschrijven ,zoiets misschien... Er hangen woorden in de lucht, sommige heel duidelijk met mijn handschrift geschreven, anderen wat op de achtergrond, sommige knipperend aan en uit en een paar zijn aan het uitdoven. Ik voel er heel veel, altijd wel met tranen in mijn ogen, maar niet omdat ik triest ben - ja soms wel -maar uit ontroering en ik denk een heimwee of een thuiskomen...
Ik vertoef er vaak, misschien altijd een beetje door wie ik ben. Soms kan ik niet praten, wil ik niet praten, ben ik kwaad als mensen mij naar 'hier' terughalen omdat de (atmo)sfeerwisseling te groot is.
Nog nooit is iemand op bezoek gekomen. Er staat een leger voor de poort, sterk en vol wachtwoorden die niemand ooit gaat uitspreken en ver, ver achterin voorbij de geheime gangen zit 'angst en klein' , enkel ik weet waar ze verstopt schuilen.
Één keer was de poort open, één keer wist iemand het leger te omzeilen en kwam ze met grote dromen de mijnen verleiden, maar toen we ons omdraaiden - bij het overleg om de nieuweling binnen te laten - schoot ze genadeloos gaten in de sterren en nam ze de wensen gevangen. 'angst' - toen nog niet goed verstopt - liep naar voor en smeekte, maar zij lachte hem uit. (Sindsdien heeft ' klein' hem nooit meer alleen gelaten). Nog net op tijd kon het leger haar verdringen, want al liet haar gevolg alles verwoest achter, nooit is ze in de achterkamers geweest of heeft ze een idee van hun bestaan gehad.
Het is er lang heel leeg gebleven. Jaren gingen uit naar het leger, dat vond dat eerst alle tijd aan de muur rondom besteed moest worden. Pas veel later groeiden er stillaan weer sterren ,die op hun beurt wensen tot leven brachten. Dankzij de extra bescherming kwamen er geheime woorden als schilderijen op de muren hangen en klonk er rust door de gangen. De kilte warmde op en liet dankbaar tranen uit mijn ogen rollen. Ik kwam weer thuis en hield nog meer van mijn plaats door wat we samen doorleefd hadden.
Dit alles draag ik nu, een kleine mens, eigenaar van een hele wereld. Ik bezit iets van onschatbare waarde, iets wat ik nooit kan overhandigen en dat ik beloofd heb te bewaren en koesteren als mooiste deel in mezelf.
De mensen vragen vaak waarom ik zo weinig in hun ogen kijk...het is omdat ze de glinsters zouden zien, de bouwstenen van mijn hele rijk. Ze zouden het proberen te zoeken en ze zouden nooit begrijpen wat ze zien. En ik, als koningin, hoor al mijn inwoners te beschermen en te eerbiedigen, zodat mijn wereld altijd mag blijven bestaan, opdat ik voor altijd thuis mag zijn in mij.
Daarom laat ik mijn ogen staren en zoek ik geen ander zijn blik. Er zou er maar eens ééntje moeten ontdekken wat er leeft in 'ik'.
Waar jij denkt dat ik doem denk, Denk ik , aan alles wat mij van jouw maakte. Nee, ik geef je het idee niet dat mijn naïef hoofd blijft vormen, dat blijft eeuwig ingepakt, onder de kerstbomen van de komende jaren, tot deze al lang vervangen worden door één of ander technisch surrogaatkerstboompje, en ook dan ligt het er nog onder.
Denk jij maar dat ik vergeet, dat ik mezelf en jou straffen wil door deze stilte. Dat het als een straf aanvoelt geef ik toe, maar dat is niet de intentie van haar stilzwijgen. Ze probeert te bewaren, ze probeert te herinneren, ogen te sluiten en het hart te laten kloppen op zachte blikken die nog steeds mijn ogen kruisen.
Al gaf je een d aan mijn hart , ik vergeet niet
Niet de glans in je ogen toen ik voor je stond, niet de ( al probeerde je zo hard) slecht verborgen lach wanneer ik je passeerde, niet de nachten waarin we niet slapen konden omdat we een moment bij elkaar nooit wouden teniet doen door slaap; niet het uitgeput zijn en oververmoeid onze laatste geeuw nog in elkaars oor fluisteren, niet het altijd dichter willen kruipen, als wou ik jouw huid aantrekken.
Hard
Maar ik vergeet niet
ik leg het niet meer in mijn woorden, ik vertel het geen mens, ze zouden nooit begrijpen, dat alleen maar een man, alleen maar een vrouw, zo liefhad, als ik jou ( was dat niet wat we het mooiste vers vonden? ) Het bestaat nog in mijn tranen, in het zuchten tijdens de nog steeds veel te zware dagen en in de momenten op de wereld waarin ik ver van de wereld ben. Ik blijf het verbergen, ik loop in de regen, als uitvlucht voor mijn tranen en steek het diep in mijn hart, in mijn gebalde vuisten wanneer je voor me staat, zodat er tenminste wat onverschilligheid op mijn gezicht bestaat. Ik zou nooit kunnen verdragen dat je zag dat ik je nog nakeek of hoe ik de plaats waar je zat bewaar als mijn thuis.
Keihard
Maar, ik vergeet niet. Niets vergeet ik
Al zeg ik vaak : het doet me niets , alsof het niets is. Dan lieg ik elke keer.
