Eentje is te weinig en drie is teveel Vastgoed Centrale BVBA
29-07-2015
De comeback
Weken, zelfs maanden is het geleden, dat er hier nog een nuttig woord werd verspreid. Analoog met de prestaties van Pedalpower. Ieder huisje heeft zijn kruisje zei meester Vanheers vroeger tegen mij. Wat eigenlijk zoveel wil zeggen als iedereen heeft zijn eigen redenen. Zijn eigen redenen om te fietsen of niet. Sinds de driedaagse van Stoumont is er geen cohesie meer gebleken in de groep. Of toch op twee zomerse avonden in juli, maar deze hadden dan weer niks met fietsen te maken.
Intussentijd is gebleken dat onze kapitein toch het meest gedreven/ plichtsbewust was van iedereen. Hij heeft zelfs eenzame vrijdagmiddagen en avonden opgeofferd voor de goede conditie. Resultaat Stoumont : + ca. 2300 km. Jöran en Raoul lossen elkaar niet in de strijd om de meeste km. Zij stranden ongeveer op een respectabele Stoumont +1400 en + 1200 km. Dan wordt het gat groot, en de redenen ook groter. Tony verwikkeld in een verbouwingsproces en (nieuw) jobspeculaties klokt af op ongeveer + 560 km. Christophe die eveneens in de verbouwing zat, dit gecombineerd met jobbeslommeringen, heeft toch nog een 470 km bijgeduwd op de teller. Willy heeft volgens de wondere wereld van Strava afgeklokt op Stoumont + 85 km. Weliswaar te onderbouwen naar aanleiding van een spijtige gebeurtenis. Maar valt wel te onderstrepen, de kermispony is back and ready to shine vanaf 1 augustus. En dan nu het meest heugelijke nieuws. De voorzitter die het heeft klaargestoomd om af te klokken op Stoumont: + 0 km, heeft de wil uitgesproken om nog iets van het najaar te maken. De redactie denkt dat een weekje Kroatië en de fysiek belabberde toestand ( op alle gebied) hem, en ook Griet heeft doen inzien dat eraan gewerkt moet worden.
Kort samengevat er is sinds de Xhierfomont, hier en daar nog eens getrapt, de Ti 'light Classic, de Cristal Classic. Raoul heeft eens naar Büllingen gefietst, Jöran naar Zutendaal. Er werden zelfs nieuwe krachten gerekruteerd. Foreign recruits, de buurman van Christophe werd gelegenheidsknecht. Het leven zoals het is: Pedalpower, leverde mooie taferelen op.
1 augustus 2015. Willy ging terug in koers stappen, Robin heeft ook die intentie. Deze datum stond al enkele jaren op de Bucketlist van Jöran, Christophe en Raoul. De "Sjien" Kelly Classic op de Baraque Fraiture. Op zulke plaatsen kan Jöran altijd iets meer, en zo geschiedde ook. Samenkomst was geregeld om 7u op de carpoolparking van Diepenbeek. We waren niet alleen met dat gedacht, nog enkele sportievelingen vervoegden onze teein richting Vielsalm. Op de we niks anders dan auto's met fietsen achterop. Het zou moeilijk worden om prijzen te rijden. Het ploegen klassement misschien, maar Raoul dacht eerder aan de "superstrijdlust". 7u 52 reden we de afrit Vielsalm/ Baraque Fraiture af. File en aanschuiven hoorde erbij, maar al vrij snel vonden we een parkeerplaats op de paardenwei. De stront was wel niet verwijderd, maar we stonden en moesten ons geen zorgen maken. In Vastgoedtenue naar de start, die 1 km verderop lag. Op de piste verliepen de inschrijvingen vlot. Het bevestigen van onze nummer en op weg voor een helletocht doorheen de streek van La Roche en Ardenne en Houffalize. Het menu voor de 100 km, bevatte 15 hellingen, met als uitschieter de Col de Haussire. Zeeeker Col. Het zou zo'n toch worden waar je nooit op je gemak zit. Ofwel ging het strak bergop, ofwel had je vals plat. Nergens een punt van verpozing. De eerste 2 hellingen verteerden we goed. Op de derde van de dag was het prijs. Christophe stond opeens over een brugje stil, en was aan het griffelen. Raoul die stopte zag onmiddellijk wat er gaande was. Een muur nog erger als de eerste 200 meter van de Keutenberg doemde op. Meerdere renners reden terug om voldoende snelheid te pakken. De Pied Monti, nooit van gehoord, maar ook om nooit meer te vergeten. Een wegje van 3 m breed, en dan 200 renners die dan nog zigzagden om toch maar boven te geraken. Hier had de organisatie goed het record dominoblokken kunnen laten doorgaan. Zag je fietsen al vallen . Toen gebeurde het onvermijdelijke, en eigenlijk welgekomen voor Jöran en Raoul, een tractor zonder Joskin kar in de tegengestelde richting. Iedereen à Pied. Waarschijnlijk vandaar de naam Pied Monti. Gevloek en getier van alle kanten, probeer met een stijgingspercentage van om en bij de 17% maar eens terug op de fiets te springen. Na enkele honderden meters vielen de percentages terug naar 2%, hier zijn we terug opgesprongen. De karavaan zette zich verder richting het centrum van La Roche en Ardenne. Net na het centrum volgde "het toetje". De moeilijkste klim van België, de COL DE HAUSSIRE, 3,7 km aan een gemiddelde stijging van 7,2% met tussen 2,4 km en 3,2 km constante percentages boven de 11%. Een moordenaar zo zou achteraf blijken. Aan het begin van de klim/ camping gooide Christophe nog enkele Spaanse bewoordingen naar de toeschouwers, die dit maar matig wisten te appreciëren, en weg waren we. Tot aan km 2 reden we in groep aan percentages van 5-6 %, makkie toch. Raoul loste als eerste de rol bij het kritieke punt 2,6 km, Jöran en kraakte iets verder. Op eigen tempo reden ze allen verder. Ondertussen was het wel deugdoend om te zien, hoeveel "vedetten", met S-Works en Dogma's aan de kant geparkeerd stonden. Hijgend over de guidon, en "kuime gelijk Robin op de Eyserbosweg". Even, maar dan ook heel even had Jöran eraan gedacht van een surplaceke te doen, maar hij volharde in de boosheid en zette door. Boven op de top biechtte zelfs Christophe op, dat het niet veel langer moest duren of hij had voet aan grond gezet. Raoul kon dit alleen maar beamen. Bovenop de "Col", werd de selfie voltrokken. Nog 5 km vals plat tot aan de eerste bevoorrading. Een mierenhoop, een zooitje ongeregeld, een wirwar van fietsen , bidons... Niet te doen, hieruit bleek dat dit één van de grootste cyclo's van België is. Een rij van 30 m om de bidon te vullen met Etixx. Geen organisatie. Soit we waren content dat deelneemster 4782, ons een beetje kon opbeuren. We waren exact in de helft, de volgende 25 km was er niks noemenswaardigs te vertellen. De 2 de bevoorrading volgde na 73 km. Christophe die enkele minuten voor Jöran en Raoul uitreed, had als een goede knecht al de nodige wafelkes en peperkoeken gehaald. Het pittige slot was er eentje met nog 5 beklimmingen op goed 27 km. Hier was het ieder voor zich. Rotdingen stuk voor stuk. Niet bijzonder steil, maar slechte banen , en stukken van 2%-3% gedurende km's matten de fietser af. Na een tocht van exact 100 km en 4u en 50 minuten gefoeter en gevloek, doemde het skisation van Baraque de Fraiture opnieuw op. Een handdoek van de echte wielerbond was onze beloning. De superstrijdlust was ook niet voor ons weggelegd, maar voor de renner in zijn blauw pakje die Jöran aanmaande om rechts aan te houden , zodat hij kon voorbijsteken. Vanwege Pedalpower wensen wij hem een welgemeende proficiat.
Twee halve liters cola verder werd de uittocht naar Limburg ingezet. Mooie tocht, voor een geoefende klimmer, veel te veel volk en een slechte bevoorrading luidde het slotakkoord. Ander en beter.
We noteren donderdag 21 mei, de periode waarin we kilometers kunnen aandikken, de periode waar het seizoen gemaakt wordt, kortom de periode waarin we de conditie op pijl kunnen houden. Al snel werd duidelijk dat er bij verschillende "pedal powers"een "laissez- allez" mentaliteit heerst. Er waren de meest uiteenlopende excuses om niet aan de start te moeten verschijnen. Gaande van een eerlijk en gemeende "ik heb geen goesting" tot de meest absurde " ik wil de Rouches zien winnen".
Om 19u verschenen Christophe en Jöran aan de start. Professionaliteit ten top, zonder laatkomers... Na de verplichte timecheck begonnen we met goede moed aan een kleine vlakke training, om zo aan een recordtempo (voor team Wilier toch) de 70 km uit te rijden. Vanuit Rapertingen ging het via Wimmertingen naar Herk, waar we nog even getwijfeld hebben om een pannekoekske te gaan eten. Hier werd de start gegeven van de gestolen Cristal Route. Van Herk over Alken reden we naar Zepperen. Van Zepperen ging het richting Runkelen, hier begon het beuken tegen de wind. Broederlijk langs elkaar zetten we koers richting Rummen. Nog eventjes passeren via Herk-de-Stad, om zo met de wind in de rug over Stevoort terug naar Herk te keren. Nog steeds merk ik enige twijfel als we de geur van verse pannekoeken tegemoet rijden. We hebben de pannenkoeken letterlijk en figuurlijk links laten liggen, het was nu nog kwestie de rit gecontroleerd uit te rijden.
Na 2u 42 was de training een feit en kijken we vol spanning uit om in een superconditie, maandag aan de start te verschijnen.
Moment of truth, the day we 've been waiting for. De Rosier en de Stockeu stonden op het programma. Omstreeks 5u waren Willy, Raoul en Christophe L. al wakker. Opkomende stress nam controle over hun. Sommige begonnen aan sexting, anderen probeerden tevergeefs de slaap terug te vatten. En als het dan tijd is om op te staan, dan val je in slaap.
Aan de ontbijttafel werden de pillen bovengehaald. Alles was toegelaten, om nog één keer te knallen. Robin kon genieten van een ontbijtpakketje, met koeken en energierepen. Tony die direct 2 "sneekes" nam, liet naar goede gewoonte eentje liggen.Christophe S, zag er fris en monter uit. Hij zou knallen vandaag, de Rosier stond al langer op zijn bucketlist. Na het eten, werden de bidons gevuld, de repen geteld, de bandenspanning gemeten. Iedereen klaar voor een 65 km afzien.
De rit vertrok richting La Gleize, langs het museum van WO II, werd de afdaling richting Coo ingezet. Al opwarmertje hadden we al La Venne beklommen. Een halve km aan 6%, hier zag je iedereen duchtig in het rond kijken. Wie voelt de pijn niet? Jöran kwam langs Raoul, en vroeg hem: Is het vet van de soep? Van ne demoral gesproken! De benen dan maar even testen en losrijden dacht Raoul, die het vlakke stuk op de route Trois ponts voor zijn rekening nam. Eens de afslag richting Stavelot, nam Willy over. Christophe L. glipte ook mee. Met drie op weg naar het stadscentrum van Stavelot. Over de stadskasseien, langs het automuseum, brugje over en de show kon beginnen. Raoul riep tot binnen een half uur naar zijn metgezellen. Met direct een percentage van 10%, sneed de Stockeu onmiddellijk de lucht af. Meermaals bekijken van het filmpje op "klimtijd.nl", leerde ons dat we moesten harken tot aan het groene bordje van een B&B. Halverwege de klim, kwam Tony met zijn klimcassette over Raoul. Iets verder stond een verdwaalde toerist te voet. Maar niet voor Pedalpower, wij zouden tot boven rijden. Daags voordien was er beslist om niet na het standbeeld van Merckx Eddy af te dalen, maar door te klimmen richting Wanne. Aan het bordje "Col de Stockeu" zouden selfies gemaakt worden, alvorens terug te stoppen aan het standbeeld. Jammer genoeg werd er door iedereen de verkeerde kant genomen. waardoor we op een plateau terecht kwamen. Dan maar terug, voor selfies met de kannibaal. Opgelucht dat iedereen de top per fiets had gehaald, viel er een pak van onze schouders. Robin vond zelfs de lyrische woorden, "de Hallembaye is zwaarder".
Gevaarlijke afdaling naar het centrum, en direct bij het uitrijden lag de Haute-Levée al voor ons. De eerste km aan 12 %, deed enorm pijn, daarna nog ca. 3 km aan 6-7%. Naar goede gewoonte waren Christophe L. en Willy er weer vandoor. Robin nestelde zich in het wiel van Raoul en loste dit niet. Tony werd opgerold en met zijn drieën kwamen ze boven. Weer een mooie prestatie van de voorzitter. Jöran volgde op kleine afstand, en Christophe die onderweg schakelproblemen had gehad volgde aanzienlijk verder, maar zijn moment de gloire moest er nu aankomen. De afdaling naar Ruy, het begin van de mooiste klim van België, zorgde nog voor animo. Tony die meer en meer kloeker werd in het afdalen, schatte een bocht verkeerd in, en zocht de gracht op. Gelukkig niks ergs. Willy werd bij de start van de Rosier geconfronteerd met een gekend probleem, een blokkerende voorderailleur. De mooie gelijkmatige klim, die de Rosier toch wel is, zorgde voor mooie vergezichten. Na een 4 km, had Christophe S. nog een cartouche over en sprintte nog naar, en over Tony en Raoul. Sterke prestatie. De verassing van de dag lag echter 10 km verder. Raoul had in laatste instantie de route nog aangepast, om aan 60 km te komen. Bijgevolg nog een beklimming erbij. De Côte de Desnié., 5,8 km aan 6,2%, en 222 klimpunten te verdienen. Weeral gelijklopend, maar afmattend. De laatste beklimming van het week-end bleek dan ook nog eens de langste te zijn, maar wat volgde was mooi. Een rechte afdaling naar het Liennedal, en als afsluiter nogmaals de Moulin de Rahier. Ge weet wel " na de bocht wordt het een beetje steiler..."
Tony en Raoul kwamen ongeveer een 12 minuutjes later dan het duo Vanormelingen- Lisens binnen. Meer dan een half uur later bolde ook Goossens geflankeerd door de gebroeders Strauven binnen. Zij hadden nog een terrasje meegepikt. Iedereen geïnstalleerd, kon Willy de Champagne laten knallen. Uiteindelijk reden we 65 km en overbrugden 1500 HM. Symbolisch werd de organisatie voor het volgende week-end overgedragen aan Jöran. Hij ging pieken op zijn 40ste!
Na het opruimen, liep de villa te Rahier leeg. Willy vertrok met Tessa naar Griekenland, Christophe S. naar Dubai, Robin naar een babyborrel, Jöran naar Genk en Tony, Christophe L en Raoul naar frituur Conny te Kortessem.
Na een welverdiende nachtrust, was iedereen omstreeks 8u op het appel. De tafel was de avond ervoor al gedekt door Willy. Proactief denken noemen we dit. Na verorberen van yoghurt, boterhammekes met kaas en hesp, was et tijd voor de mekaniekers onder ons, om de fietsen nog wat af te stellen. Afspraak was vastgelegd om 10u, en bij wonder was iedereen vertrekkensklaar omstreeks 9u45. Het is te zeggen iedereen die de eerste rit ook gereden had. De grote vedette zou ons vandaag pas vervoegen. Gisteren was er nog gemeld dat het startschot om 10 u werd gegeven, maar tevergeefs geen Robin te bespeuren. Om 10u 35 werd er unaniem beslist om te vertrekken.
Na één km kregen we al Côte de Rahier voor de kiezen, 1,3 km aan 6%. Het weer wat er maar druilerig uitzag, en de wind maakten het niet makkelijker. Bij sommigen brak de verdampte Hoegaarden en Cristal al snel uit. Eens boven rinkelde de Samsung van Christophe L. De voorzitter was gearriveerd. Willy en Christophe beslisten om hem te gaan ophalen terwijl groep 2, de weg continueerde. Op de provinciale weg richting Remouchamps werd er tot 2 keer toe gewacht, maar geen spoor van het achtervolgend drietal. Bij het uitdraaien richting centrum Remouchamps, aan de voet van de Redoute, was het bedoeling van groep 2 , om een colaatje te drinken op het terras. Toen ze met de fietsen richting terras wandelen, verschenen om de hoek Willy, Christophe en Robin. Geen tijd voor suikers rijden maar. Uit beleefdheid vroegen we Robin of hij interesse had in de Redoute, maar we kregen neen op ons rekest.
In een treintje werd er kilometers aan één stuk langs de Amblève gefietst. het gemiddelde lag kort tegen 30 per uur. In Comblain, na een 40 km, volgde een eerste helling, hier werd de groep opengescheurd. Toen iedereen terug samen was, werd er beslist om binnen een 10 tal km een stop te houden in Durbuy. Alvorens te mogen rusten, volgde in sneltempo nog enkele ellendige bulten. De Longchamps, een grote baan, waar de wind vrij spel had, van 2,8 km aan 6 %. Een rotding. De Pallenge 1,5 km aan 4%, was dan wel mooi. En Rue de Chaplis, 900 m aan 9%. Jöran was bij de voorzitter gebleven, Raoul hield in en wachtte op Christophe S. en Tony, en de koplopers hadden hun fotosessie boven Durbuy al gehad. In het centrum werd er krachtvoer gegeten en snelle suikers gedronken. We dachten, eens uit Durbuy zal het wel weer vlak rijden zijn.
De definitieve afscheiding werd er gemaakt op de côte d'Izier, 1,9 km aan 5%. Dit was het laatste beeld wat we van Willy en Lisens zagen. Robin die al 5 minuten nodig had om nog maar te kunnen pissen, zat al door zijn beste krachten. Aangezien we al 20 km aan het rijden waren en nog steeds bordjes Durbuy zagen, merkte Christophe S. pienter op, dat deze rit wel eens veel weg zou kunnen hebben van Yvoir Yvoir. Not again luidde het in koor. We beslisten om elke 10 km even te stoppen zodoende hij kon recupereren. Vol goeie moed begonnen we aan de laatste 35 km. De goeie moed zakte al vlug in de schoen van de onfortuinlijke voorzitter bij het aansnijden van de côte de Bomal. Een 9 km durende pukkel van ocharme 3%. Neem daarbij de erbarmelijke staat van het wegdek, en je zal begrijpen dat dit geen cadeau was. Jöran testte de benen en hield er een egaal tempo op na. Tony en Raoul die op het gemak omhoog reden, werden we met vreemde capriolen van de gps geconfronteerd. Op momenten reden ze 49 km/u bergop, andere momenten gaf het hoogtechnologisch snufje 3 km/u aan. Christophe L., kampte bij hetzelfde probleem. Na enkel km hebben Tony, Christophe S. en Raoul maar even gewacht op Robin . Dit duurde weliswaar een klein kwartier. Eens aangekomen, vroeg hij zich af of het nog ver was naar de hemel. Boven op de top wachtte Jöran ons op, hij had ondertussen het hele dorp al gemaakt om te zien of er geen supermarkt of zo was. Na nog eens 10 minuten wachten kon de groupetto zich een weg richting Stoumont banen. Na een bezoek aan de Spar van Manhay, hoopten we vlug de bordjes Stoumont te zien. Het zou nog een 10 km duren alvorens we de wegwijzer Stoumont 20 Km zagen. Raoul die voorop was geraakt had contact genomen met de leiders. Deze waren juist aangekomen in Rahier, zij hadden afgeklokt op 119 km. Robin was ondertussen in kramp geschoten en Tony had in de afdaling zijn noten gekraakt. De humor was er nog, de goesting bij het aanzien van de GPS iets minder. We zagen 98 km staan. Een klein rekensommetje leerde ons dat het nog 21 km was. Het voorstel van Willy en Chrsitophe om Robin te komen halen werd prompt door hem afgewimpeld. Ik rij dat uit, waren zijn gevleugelde woorden. De schrik zijn nieuwe Duster te moeten uitlenen, zal er ook mee te maken hebben gehad. Eens op vlakke wegen langs de Lienne, kwamen we het bordje Rahier 2 km tegen. De mevrouw van het hoekhuis, legde haarfijn uit, dat we nu in Moulin de Rahier waren, en dat we dat klimmetje omhoog moesten. "Na de bocht wordt het nog een beetje steiler, op 5-6 minuutjes ben je ervan af". We waren aangekomen op de Côte Moulin de Rahier, 1,1 km aan 8%. Het was duidelijk voor Robin, dit overleven en dan aan zijn shift beginnen. Toch chapeau!!!
Christophe en Willy hadden ondertussen de BBQ al aangestoken, toen er een buitje over Stoumont vloog. Plan B was de gourmetstellen, alles werd in gereedheid gebracht, terwijl Robin lag te motsen op de zetel. Devos en Lemmens waren op de afspraak, de groenten en het vlees gesneden. Aanvallen, en wie was daar, fris en monter herboren inderdaad de voorzitter. Spek, worsten, runds, kip en kalkoen. Bearnaise, cocktail, ketchup en mayo. Er was aan Jöran gedacht, de gele trui gourmet/grill/ fondue eten deed zijn reputatie alle eer aan. Als laatste zat hij nog aan tafel.
Tijd voor opnieuw wellness dan maar. Even werden we opgeschrikt door "een zwarte rat", maar al bij al was het een braaf beest. Tot "berimselkes" toe werd er in het water gezeten. Na de douche, werd er nog een ping pong tornooi gehouden, waarbij Catering Goossens de spelers voorzag van culinaire hoogvliegers. Om 0u10 was de lamp bij iedereen en uit en werden de bedden opgezocht. Echt waar!!
Dag 1 Rahier, Redoute, het opstapje en de Zwalmzeeuwse pijl
De langverwachte dag was aangebroken. Afspraak voor een ontbijt op maat van elke sporter werd door Willy geregeld in Moos Herk. Zelfs de voorzitter was present om ons succes te wensen op onze eerste tocht. Hijzelf stuurde zijn kat voor de eerste rit. Daags erna zou hij ons vervoegen "om 10u". Al vlug werd duidelijk dat er vanalles vergeten was. Raoul vergat zijn gourmetstel, Christophe L. batterijen voor de hartslagmeter, Christophe S. te tanken en Robin hoelaat hij zaterdag daar moest zijn. Na het spek en eieren, werd er dan koers gezet richting carpoolparking van Diepenbeek. De pannenkoeken, die nog voorzien waren, skipten we. Aangekomen in Diepenbeek schoot Willy in een hilarische lachbui. De co-piloot van Raoul had namelijk de magneetstickers gespot die Jöran had laten maken. Professionaliteit ten top!
Als volleerde koersdirecteurs cruisten Jöran en Tony over de E313. Voor de foto poseerden ze met de nodige flair (raampje af bidon in de hand). Tony ging nog verder, raampje af, bidon en sigaret naar buiten. Na een klein oponthoud in Alleur bereikten we na een klein uurtje Stoumont. Steffi had ondertussen onze spaghettisaus en pinten reeds coel gezet. De fietsen werden klaargemaakt voor de Tour de La Redoute. Na de verplichte timecheck, werd er koers gezet naar de onbekende côte de Froidmont. 2,3 km aan 5%. De Hollanders zouden zeggen , dat is lekker binnenkomen. Na een klein stukje vlak volgde onmiddellijk de eerste klepper. Côte de la Vecquée, 3,1 km aan 6%. De afspraak was gemaakt om een stop te houden boven op de Redoute, zo konden Willy en Chrsitophe S. hun tempo rijden. Tony, Jöran, Christophe S. en Raoul bleven samen. Tony nam de rol van buschauffeur op hem en regelde het tempo, zodoende ze op tijd binnen zouden zijn. Afdaling via het dorpje Desnié, wat verder op de driedaagse nog zou terugkomen, zagen we de eerste bordjes met Remouchamps 8 km verschijnen. De zenuwachtigheid nam toe. Kriebels in de buik. Christophe S. taste nog eens in de achterzak en toverde een granenreep tevoorschijn. Via de afdaling van El Minire, kwamen we aan het impossante viaduct boven Aywaille. Hier sloeg het noodlot onverbiddelijk toe. De eerste lekke band was een feit. Raoul plat. Tony begon te "lepelen", tot hij ter orde werd geroepen van een aandachtig voorbijganger. Hij zag het amateurisme bij groep 2 van Pedalpower en besliste de band maar volledig te vervangen. Waarvoor dank!!! eens terug op weg wachtte het eerste doel van het week-end. La Redoute. De kapitein en Willy zorgden voor de foto's en filmopnames bovenop de top. Iedereen zonder kleerscheuren over de top. Opluchting alom. Het besef groeide, en de Stockeu zou ook wel lukken, was het besluit. Na de Redoute was het tijd om een mooi stukje natuur te ontdekken. We kwamen namelijk uit op het MTB parcours. Willy vloekte zich een ongeluk. Toine zag de lol er wel van in. Via Aywaille reden we terug onderaf richting Harzé en Lorcé. Enkele rake kuitenbijters verder, werd er door groep 2 beslist om een "shortcut" te maken. Tijdnood, deed ons een kleine 15 km afslaan, aangezien er nog gewinkeld moest worden. Christophe L. en Willy reden wel het volledige parcours, maar misten daardoor wel de "wondermooie" Xhierfomont. Ze zagen hierdoor 130 klimpunten door de neus geboord. Toch een kleine smet op hun blazoen. En ze zouden het geweten hebben.
Terug aangekomen in het huisje was het zaak de Hoegaarden en het bier zo snel mogelijk te koelen. Er werd ook meteen op kamerjacht gegaan. Raoul had zich voorgenomen om een één persoon bed te bemachtigen. Zijn oog viel op de mansarde. Bij het bestijgen van de trap ging het al prompt mis. De wandlamp moest eraan geloven. Steffi hoorde het en kwam onmiddellijk de schade opmeten. Na de obligate rondleiding en uitleg door Marie- Jeanne, en het joyriden/ winklen door Christophe en Willy kon het week-end beginnen. De eerste Cristal vloeide en Tony en Jöran zorgden voor de Spaghetti. Ondertussen om geen verdere ongelukken te veroorzaken, was Raoul verhuisd naar de kamer van Willy. Christophe die nochtans gezworen had nooit nog op een Zolderkamertje te slapen, nam zijn intrek in het hoogste kamertje. Opruimen was gedaan en het bubbelbad werd warm gestookt. Enkel Tony nam geen gebruik van een deugddoende massage van de onderste ledematen. Het was enkel oppassen met het "opstapje". Wellness iedereen kan er wel iets van vertellen.
Op "The Basement stage" was alles in gereedheid gebracht voor een live set van Tony Dallas. Ongekend, maar ook de groten der aarde maken het ooit mee. The crowd wasn't ready for Tony D. Nochtans had hij een bom van een intro geprogrammeerd, maar toch de vonk kwam er niet. Plan B was Hector, de wielerfilm bij uitstek. Het is eens iets anders dan vollebak drinken en op de tafels boenken. Tijdens de pauze werd er nog duchtig ge-smst naar Robin, zodoende hij om 10u aan de start zou staan 's anderendaags. Tevergeefs de voorzitter reageerde niet en was naar eigen zeggen van Jetje aan het geven. Zo werd dag 1 afgesloten om lees goed, geen typfout 01u.
Dag van de Arbeid, het leek erop dat Pedalpower - Vastgoedcentrale Tongeren, voltallig aan de start zou staan van de grote lus 2. Op het laatste moment stuurde de voorzitter zijn kat. Hij cruiste blijkbaar liever in zijn nieuwe op mototr aangedreven Duitse bolide. Naar goede gewoonte, als we afspreken op de parking van de Quick slash Mc Donalds te Bilzen, gebeurt er wel iets. Deze keer was Willy de kneus. Raoul had een bijzonder ingenieus systeem uitgedokterd, waardoor hij zelfs drie fietsen in zijn Franse bolide kreeg? Perfect, besloten Raoul en Willy, toen beide fietsen op hun kop in de koffer staken. Eens aangekomen in Bilzen, wou hij het systeem uitleggen aan Jöran. Tot hij een vreselijke ontdekking deed. Het voorwiel van Willy was eenzaam in Wintershoven achtergebleven. Terug naar af!
Aangekomen in Valkenburg, bleek dat de voorspelde 13° C de Nederlands grens nog niet gepasseerd was. Windjackers, handschoenen, beenstukken en tijgerbalsem kwamen eraan te pas. Na de obligate stop aan het Amstel Café, weeral koud de Cauberg op. Tony zijn benen liepen meteen vol, wist hij na de rit te vertellen. Na de Cauberg werd Westwaarts naar Maastricht gefietst. Wetende wat nog volgde werd de koers hier nog niet opengebroken en werd aan een rustig tempo koers gezet naar Wolfsberg en Loorberg. In de kantlijn toch even vermelden dat Jöran bij zijn derde poging eindelijk al fietsend de top van de Loorberg bereikte. Op de top werd dan ook even gepauzeerd. Via Partij reden we naar de Gulpener, doch mochten we dit beest afdalen, en zo onze weg verder te zetten richting Duitsland (klinkt mooier). Normaliter hebben we in lus 3 een lange afdaling van de Schweiberg, deze mochten we nu in omgekeerde richting doen. Mooie gelijklopende beklimming van 2,7 km aan 4,5% gemiddeld. Ondertussen was weeral duidelijk geworden dat er twee bovenuit staken, en dat we regelingen moeten treffen voor volgende week. Lichtjes bergaf reden we naar het Zuidelijkste punt van Holland. Bij het aansnijden van een Dorpje Camerig was het zover. De "op papier" zwaarste beklimming van Nederland " De Camerig". Een klim van 4,4 km met haaspeldbochten en prachtige vergezichten en een gemiddelde stijging van 4%. Absoluut niet te vergelijken van de Eyserbosweg en Keutenberg, die vooral door hun stijging opvallen. Gelijkgezindheid in het peloton, de mooiste beklimming tot nu toe. Boven wachten Willy en Christophe plichtsbewust en in stilte op hun volgelingen. In groep werd de rit verdergezet richting Vaals. Een lastige beklimming bracht ons naar het drielandenpunt, waar een Halve liter/ Hoegaarden/ ice-tea stop werd gehouden. Bad idea!!!! Voor de komische toets zorgde een Hollands koppel dat wel eens over Belgie, Nederland en Duitsland wou uitkijken. Het scheelde niet veel of ze konden Fifi het huundje, op de grens van de drie landen begraven.
Alors décente par la Belgique, vers la commune de Plombières. Directement aprés la décente du Côte des Trois Frontières, à nouveau monter vers les Pays Bas. De niet genoemde beklimming, sneed de benen van Jöran en Raoul af. Kein Alcohol mehr in Rundefahrt. Steeds kleiner werden Christophe en Tony, om nog niet te spreken over de kapitein en Willy. Pedalpower in drie groepjes onderweg naar opnieuw de Gulpener, maar nu omhoog. Jöran en Raoul, dachten hun collega 's boven te begroeten, maar tevergeefs, van een teleurstelling gesproken. Dan maar op weg naar de verdomde Kruisberg. Bij het aansnijden van de klim merkt Raoul uit zijn ooghoeken, dat er nog 2 tamzakken in het wiel zitten. Inderdaad Willy en Christophe. Eerst werd er gedacht dat deze de klim nog eens gingen doen, maar later zou blijken dat Raoul en Jöran een klein lusje hadden afgesneden, waardoor ze terug in de kop van koers zaten. Van de "achtervolgers" geen spoor.
Iedereen was al blij dat de Eyserbosweg niet op het programma stond, we reden nu parrallel de Trintelerberg, gelijklopend aan 5% , de benen voelden toch al een beetje moe aan. De grootste smeerlap bleek de onbekende Hulsberg. Midden in een woonwijk omhoog, 900 lange meters stoempen aan 7% stijging. De eindsprint richting Valkenburg, werd ingezet en op een tijdspanne van 5 minuten arriveerde iedereen op de parking. Grootse prestatie van Christophe, Tony , Jöran en Raoul.
In het Amstel Gold Race Café werd de sponsor nog even in beeld gebracht. Sinds vrijdag prijken we op de Twitter pagina van het café, onder de titel " Vastgoedcentrale Tongeren heeft het prima gedaan 112 km!!!".
Tony vertrok uit Zuid Limburg, met een goed gevoel. Het zit goed voor komend week-end, ik voel me goed. De progressie was zichtbaar bij Christophe S. Willy vond lus 2 zwaarder als LBL. Zou hij al over zijn top zijn?
Antwoord binnen 5 dagen . Eerst nog dinsdag/ woensdag eens vlammen en hopen op de "supercompensatie".
Bien à vous, Mit Freundlichen Grußen, Met vriendelijke groeten,
De laatste rechte lijn werd vorige week door Willy ingezet. Luik Bastenaken Luik 156 km, met een vooruitblik op enkele te overbruggen hellingen tijdens de driedaagse. Om kwart na 7 vertrok "onze held" aan zijn grote doel. Tessa zorgde letterlijk voor de mentale bijstand. Op de Redoute wachtte ze tevergeefs op haar held, doch was deze al voorbij, daar stond ze als een verzopen kat. Dan maar op naar de finish. Toen ondergetekende even polste omstreeks 15u zaten ze al in 't Raedhuys, na te genieten van het Heroisch avontuur. Zijn volgende doel was echter diezelfde avond al gepland, 30 Hoegaarden drinken op de Nacht van de Hoegaarden. Of hij hierin slaagde is algemeen niet geweten. Cijfers wij willen cijfers zou Kristof Calvo van groen roepen. Hierbij de cijfers: 156,3 km aan een gemiddelde van 24,4 km/u, 3684 calorieën verbruikt (die zullen 's avonds wel terug aangevuld zijn) en een tijd van 6u 23 min en 37 sec.
Diezelfde avond bestond de fanclub uit Robin, Christophe L., Tony geflankeerd door Kristien en thuisspeler Raoul. In de 30+ tent (leeftijd, niet aantal te drinken pinten) gingen ze op zoek naar de held van de dag. Die zich aan zijn volgende doel aan het tegoed doen was. Om half vier was het tijd voor de slaap te vatten. Tony en Kristien zijn de sfeer nog gaan opsnuiven "on the main stage". Zoals het Tony Dallas betaamt, even de concurrentie checken.
Ondertussen gaat de oudste Strauven gretig door met wat hij al enkele weken bezig is. Trainen, de kloof verkleinen... En hij lijkt hier wonderwel in te slagen, werd aan onze redactie meegedeeld. Dinsdag werd er de transplantoux rit gereden door Tony en beide Christophen. Scherpe tijden op Glainberg, lieten het beste vermoeden voor Christophe S. Hij piekt naar volgende week toe, en zal er staan. Het zal bij zulke vorm zaak zijn om het enthousiasme te temperen. In zijn temperament wil hij nog wel eens als een raket bergop vertrekken om dan stil te vallen. Als hij zijn drift kan controleren gaat hij meedoen voor het podium.
De laatste serieuze test voor Pedalpower volgt op de dag van de "noeste" Arbeid. Lus 2 van de Amstel Gold Race. De Eyserbosweg en de Keutenberg worden gemeden, maar de Camerig met zijn 4,4 km en de Vaalserberg met zijn 3,2 km staan wel op het programma.
Wie is klaar? Wie doet mee voor de knikkers? Wie draagt de rode lantaarn? Antwoord morgen omstreeks 15u.
Weer een bewogen weekje Pedalpower. Na de eerste gezamelijke honderdklapper van vorig week-end, werd er weer duchtig op de pedalen gelopen. Christophe S. had een weekje verlof ingelast en nam elk vrij moment de Fenix ter hand. Maandag 66 km richting Tongeren. Zou er sponsor- overleg hebben plaatsgevonden tussen de Strauven Clan? Dinsdag nam de kapitein Robin mee langs de route van Hemels Haspengouw, 5 km langs de Bilzerse weggetjes. De klimpunten van de Keiberg werden meegegraaid. Woensdag had Raoul een dagje verlof ingelast, hij plande eveneens om wat klimpunten te verzamelen, een gemotiveerde Christophe S. vergezelde hem. Na amper 1 km, sloeg het noodlot reeds toe. de eerste lekke band van het jaar. Na een operatie van om en bij de 20 minuten konden de Fenix broers hun tocht verder zetten. De klimpunten in en rond Bilzen werden meegenomen, Borreberg, Letenberg en Keiberg. Na een goed 52 km klokten ze af. Jöran werkte naar goede gewoonte zijn rondje Zutendaal af. Willy die in de laatste recht lijn richting LBL zit, hoopte de laatste procentjes aan te dikken. Woensdag 72 km richting Landen, dinsdag en donderdag werd er getraind op het tijdritparcours Hasselt- Wintershoven. Vrijdag een heuvelritje langs Loon en Sintrui, Tony die nog geen trap had gegeven medlde zich wel aan de start voor een rondje Haspengouw op donderdag. Robin, Christophe en Raoul vergezelden hem. De gebruikelijke route via Oetersloven, Kuttekovenberg, Burchtheuvel ed... bracht hun in Jesseren. Raoul bedacht Robin een vroeg verjaardagscadeau te geven en leidde het kwartet naar " Nommelenberg". Eveneens een revanche voor de 2 overige gladiolen die vorige keer te voet stonden. Het tempo werd omhoog gejaagd en Christophe volgde Raoul attent. Hij wist ondertussen het juiste spoor wel liggen. Robin die de eerste kassei raakte vloekte en riep dat de tanden wegvlogen. De slappe lach was niet ver weg, toch bereikte iedereen de top. Christophe kroonde zich zelfs "heer en meester " van de Koppenberg van Haren. Na Zammelen en Glainberg, werd het rustig uitrijden richting Oud Cortesem. Op het terras werd er druk gejesticuleerd over de deelname aan de Bloesem Classic. 85 of 130 km...
Vrijdagavond was het dan verzamelen ten huize Lisens, de voorzitter wou een charme- offensief plaatsen en koos daarvoor zijn verjaardag uit. Mysterieus werd er gedaan over locatie. Casual chic was de dresscode. Jöran had familiale verplichtingen aan het zeetje en Willy zou na de shift langskomen. De eerste stop was "The Century". Een fles Prosecco voor te beginnen. Je zag onm.iddellijk de maturiteit die Robin aan de dag legde. Alvorens het eten te bestellen orderde hij de ober al dat we om 20u10 moesten vertrekken. "Das wel krap he", maar al bij al vertrok Pedalpower om 20u15. Waar naartoe? Standard -Gent kon het al niet meer worden. Ondertussen hadden de Strava die hards al opgemerkt , dat Jöran ne tour de force had uitgehaald, door het traject Genk- Knokke met de fiets af te leggen. 202 lange km's aan een gemiddelde van om en bij de 23 per uur. Hij nam de felicitaties telefonisch graag in ontvangst.
Willy had ondertussen door dat de volgende bestemming het Cultureel Centrum ging worden. Sportstories met Stef Wijnants ter gelegenheid van 50 Sporting Hasselt. Stef had ook zijn vrienden: Armand Schreurs, Herman "Marcske" Verbruggen, Raf Coppens, Michel Wuyts en Guga Baul meegebracht. Een avond met anekdotes, stand- up en een serieuze toets. Vooral organisator Stijn Stijnen en de supporters van Racing Genk werden op de korrel genomen. Raf Coppens en Guga Baul spanden de kroon. Michel die een verhaal over Merckx Eddy bracht, had wel de gave ons mee te nemen in zijn verhaal. Na een goed 2 u show brak de dorst toch uit, maar de voorzitter had nog een surprise in petto. Meet and greet met de stem van de koers. Robin gekend als "het groet leweit", stond met zijn mond vol tanden en kreeg geen letter uit. Na de beleefde plichtsplegingen en de obligate foto, kon Robin maar één zin uitbrengen. " Nu mag ik toch voorzitter blijven he? In Café café en de Egel werd de dorst gelest. Eén probleem was echter nog niet van de baan. Wat werd er zaterdag gereden?
Willy wou hoogtemeters maken, en wou "de bitch " van Hoei rijden. Lang op voorhand stond de Bloesemclassic aangeduid, Tony en Christophe L. waren al zeker van deelname. Raoul besliste zaterdagmorgen dan toch maar om mee te gaan om de 130 km te doen. Mooie golvende rit, met een eerste stop aan de brouwerij van Bink te Kerkom. Er werd aan een mooi tempo mee gepeddeld met een groep toeristen uit Rijkevorsel. Het is zo dat je vrienden voor het leven maakt, dacht Toine, toen hij een conversatie aanknoopte met een verdwaalde Bulgaar of zo. Tweede bevoorrading na een 85 km te Haren. Ondertussen kregen we via sms te horen dat Willy à pied stond op de Muur. Een complete demoral, alles zat tegen liet hij in een kort persbericht weten. De ontgoocheling was te groot voor een langere uitleg. Dit zo kort voor zijn voorjaarsdoel is natuurlijk een serieuze streep door de rekening, van de ambitieuze grootstoemper. We zagen de krantenkoppen al voor ons "La Machine in zak en as" "Oplapwerk voor Tessa Claes" en "Demoral op de pedal". Teneergeslagen en meelevend continueerden zijn teammaats ook de Bloesemclassic. Toine kon deze klap maar moeilijk plaatsen en liet groep na groep hem passeren. Heel ontgoocheld verliet hij het strijdtoneel in Alken, zijn zogezegde 80 km limiet. Christophe en Raoul beloofden voor Willy de rit uit te rijden aan een gemiddelde boven de 25km/u. Het stuk rijstvla in Zonhoven deed hun geloven in hun kansen. Wind mee en tegen 30km/u naar Kortessem/ Rapertingen. Het lukte hun om na 137 km af te klokken aan 25,5 gemiddeld. Toch nog een positieve noot.
Zondag viel er al positief nieuws te rapen uit Wintershoven, de geslagen wonden heelden goed, en volle moed plande Willy een nieuwe poging. Datum één dag voor de "groten" de muur gaan bedwingen. Het verlossende nieuws kwam omstreeks 16u. I slammed the bitch, de muur bedwongen. De moral zit weer goed, en nogmaals "parcourskennis". Tijd om te stoppen in Wellen was er niet want hij "verrekte van de dos". Raoul had nochtans de Champagne koud gezet. Puik werk van Tessa en zéker van Willy zelf.
Diezelfde avond reden Tony, Christophe, Jöran en Raoul een toerke richting Brustem. Het hoge woord was er nog maar juist uit of een fluit fusée door Brustem. Jöran reed in een minuscuul stukje glas, gelijk hij alleen dat kan. Aan een record tempo werd de band vervangen. Tot Hoepertingen geen noemenswaardige gebeurtenissen te melden. Grens Hoepertingen met Wellen Tony lek, nadat hij even de akker van boer Firmin had verkend. De beelden van het vervangen van zijn band (18+) werden door een attente wegkapitein reeds "gesjerd" met iedereen. Bij het binnenrijden van Rapertingen opnieuw lek voor Toine. Decompressie volgde in café Transport.
Volgende afspraak is wetenschappelijk nog niet gepland.
Donderdag 8 april, net één maand voor het Ardennenoffensief, werd er plaatselijk een gevolg gebreid aan de klimtraining van Valkenburg. Plaats van afspraak was de Motten, om kwart voor zes verzamelden Tony, Willy, Christophe en Raoul op de parking van het ooit zo roemrijke SK Tongeren. Een opwarmingsronde via Rutten, leverde 11 km op. Terug op de parking stonden Christophe, Jöran en een collega van Christophe ons op te wachten. De naam van de collega ontgaat mij nu, maar voor de goede gang van zaken zal ik hem Frank noemen. Het bekende traject via Bassenge, Glons en Eben vertrok naar goede gewoonte via de Kevie in Nerem. Alvorens de Kevie te bereiken, werd er al een stop ingelast. Frank die aan zijn derde rit begon, geraakte niet uit zijn klikpedaal, en smakte met zijn Specialized Ultegra DI2 tegen het canvas. De schade werd opgemeten, maar viel mee, en de rit kon vanachter de safety car verder gezet worden. Een aardig tempo op het fietspad richting Sluizen zorgde voor een kleine afscheiding, doch werd er voor het eerst boven op Thier Bégot gewacht. Het gros had een paar weken niet meer met Willy gereden, en merkte toch op dat hij niet stilgezeten had. Een strak tempo en het hem zo geliefde groot mes zorgde ervoor dat zelfs de wegkapitein moeite had om bij te bikkelen. Klimpunten voor Willy en Christophe S., die nog nooit deze klim gereden hadden. Na de Thier, volgde de Arecht, de Hallembaye(steil) en Hallembaye (minder steil) alvorens terug naar de Motten te vliegen. Nagepraat werd er in het bijzijn van de teampsychologe, bij Ludo in café Welkom te Wintershoven. Tien pinten en 1 sausice'ke later werd er beslist om onze week-end rit van van zaterdag eveneens vanuit Wintershoven te laten vertrekken. Frank paste hiervoor. Christophe was eveneens belet en Robin had zelf een toerke voorzien .... met den otto.
Een volkscafé in een klein kerkdorp, hoeveel vind je er nog? Jöran was na zijn platte banaan al fan, de kapitein was ook enthousiast en filosofeerde zowaar over het niet mogen verdwijnen van zulke gelagzalen. Half negen werd er verzamelen geblazen bij Ludo. De hanenzang was al bezig, de spelers gingen net hun "loche" vullen, de ene speelde op de onderzang de andere op de volle lijn. Je zag de verwarde kopjes bij Pedalpower. Tony en Raoul zijn opgegroeid met dit spektakel. Zelfs voor 1994 al, toen Christophe nog een klein manneke was, zaten zij al tussen de hanenbotten. De koffie werd geserveerd met een goeie speculaas. De suikerspiegel was gevuld en de rit kon aanvangen. Frans Schoubben Classic 90 km, maar door de rit naar Wintershoven en naar de startplaats in Tongeren zou dit oplopen tot een 120-130 km. Alvorens te vertrekken , kwam Ludo nog met extra proviand. Een suikerwafel extra, zou misschien wel deugd doen. In de pedalen en via Guigoven naar de Hasseltsesteenweg, die er erbarmelijk bijligt. Onze wegkapitein gaat hiervoor een brief schrijven. Ons belastinggeld dient beter besteed te worden. Op de Motten werd koers gezet via het eveneens erbarmelijke parcours richting Blegny. De eerste hindernis bracht onmiddellijk wind en richting mee, de Côte de Paifve. Een rotding vooral in de open vlakten ,waar de wind vrij spel heeft. De toon werd hier al gezet. Er waren er 2 die er bovenuit staken, zij hebben ook niet voor niks de meeste km's in de benen. Raoul was al een hele tijd in gevecht met zijn hartslagmeter. Christophe was nl. bij het opstarten 's morgens langs zijn Garmin gaan staat, waardoor ook diens signaal gedetecteerd werd. Een zware demoral voor Raoul, die in een vormcrisis verkeerd sinds zijn antibioticakuur. De kloof die er ooit was met Jöran en Tony, wordt dan ook met de rit kleiner. De strijd voor het brons in Stoumont herleeft. Ondertussen langs het Voerense landschap naar de Côte de Richelle, Raoul die zijn Garmin ondertussen gereset had, had vergeten de timer op te zetten. Een tweede demoral. De niffel, en de wind zorgde ervoor, dat de goesting er niet meer in zat bij hem. Na de Richelle volgde praktisch onmiddellijk de Côte de Trembleur. Zelfde scenario, 2 man voorop. Tony in de achtervolging, met Raoul en Jöran in het wiel. In de helft nam Raoul over, zoals het hoorde schoof ook Jöran mee in. Op 50 m van de top bezorgde hij Raoul een derde demoral, door eventjes te versnellen. Wieltjeszuiger, profiteur, luierik galmde langs het parcours. Door een strakke wind die vooral op kop stond was het voor Tony en Raoul harken om de kloof met de leiders te overbruggen. Na de cöte de Melen zijn we voor een drankpauze gestopt. Het wegdek, in combinatie met het weer, maakte het toch een zware beproeving voor sommigen. Na de Côte de Xhavée , waar "la machine" uit een kansloze positie naar de kop van de koers vlamde, werd de afdaling richting Bassenge ingezet. Langs de Maas naar Lanaye, waar de St-Pierre op ons wachtte. Samen met de Richelle toch één van de mooiste klims in de buurt. Bij het bovenkomen komt er toch altijd een moment van nostalgie naar boven. #wheelie #sagan #nieuwebmctenue #botsenopdekont #tekleinverzet #lomp , zouden de perfecte hashtags zijn voor een Twitter discussie. Via de route d ' Eben naar de laatste bult van vandaag de Roclenge. Voor Tony was de lamp uit, overleven tot aan de finish was het signaal. Door een misverstand werd de Roclenge maar half gedaan. Raoul kloeg niet. Bij het uitrijden van de Kevie, werd afgesproken dat Willy en Christophe, door reden en dat Jöran en Raoul op Tony gingen wachten. Via de Hasseltsesteenweg werd naar Wintershoven gebold. De koplopers maakten nog een ommetje via Glainberg. Willy knalde naar boven, waardoor ook Christophe zijn meerdere moest erkennen. Bijna gelijktijdig kwam het gezelschap aan bij Ludo. Een teveel aan pinten en recovery sauciskes zorgde voor bezorgde telefoontjes van leden van de raad van Bestuur van Pedalpower.
Kortom mooie, winderige, ellendige klimtraining van ca. 125 km en 1000 HM. Nu hopen op de supercompensatie.
Na de kasseiperiode, werd er een nieuw blik renners open getrokken. De klimmers!!! Zij gingen van start in het Zuiden van Nederland voor de finaleronde van de Amstel Gold Race. Pedalpower au grand complet, buiten Willy die zich pardonneerde. Afspraak 9u aan de Mc Donalds van Bilzen. Van motivatie gesproken, het wijzertje tikte kwart voor 9 nog niet aan en al drie renners aanwezig. Raoul presteerde het wel om zich in zijn eigen wagen buiten te sluiten. Sleutel op het contact, en centrale vergrendeling om welke reden dan ook in gang getreden. Een kwieke Toine, reageerde bliksemsnel door " kom spring in we gaan de reservesleutel halen". Dit was een voorbode voor zijn Gold Race. Eens terug in Bilzen, nog geen spoor van de gebroeders Strauven. Zoals het echte vedetten beaamt kwamen zij voorzien van toeters en bellen de parking opgereden.
Vertrek omstreeks 10u 15 aan het Amstel Gold Race café. Geen tijd om op te warmen of zo, direct de Cauberg op. Raoul die zijn deelname op het laatste moment pas bevestigde, nadat hij donderdag, vrijdag en zondag al getraind had, begon l te proesen en te kuimen. "Ni goed, zwaar benen" sneerde hij zijn teammaats toe. Na de afdaling in Geulhem een kolfje naar de hand van Robin en Christophe L, volgde onmiddellijk de Geulhemmerberg. Lichte afschijding in groep. Raoul die als derde opdraaide plantte zich in het wiel van een gepensioneerd vrouwtje met een elektrische fiets, het deed hem van zijn vele derny trainingen denken van vroeger. Lang kon hij het verschroeiende tempo van "de derny" niet volgen. Doch raapte hij Robin op , en voelde zich groeien in de koers. Hij kwam tot de conclusie dat stijgingspercentages van 6-7% zijn maximum zijn momenteel. Zelfkennis ook belangrijk. Jöran aanwezig met zijn geel getinte Ridley Orion trapte als vanouds in de boter. Het kleinste molentje draaide gewillig mee. Na de Geulhemmer, reden we richting Maastricht. Ondanks een paar kleine knikjes werd de groep mooi samengehouden. In het dorpje Bemelen, volgde dan de mooie Bemelerberg. Het bordje 11% bij het opdraaien werd op gepuf onthaald. Raoul Die blijkbaar erdoor aan het komen was, gooide de eerste bom van de dag, door gezwind te demarreren. Parcourskennis zoals gezegd, geleidelijk oplopend aan 5-6% , ideaal voor hem. Net voor het uitdraaien van de laatste bocht maakte ook Christophe L. de jump, waardoor ze beiden gezamenlijk de streep kruisten. De Zuidelijke afdaling werd ingezet, en in de buurt van Noorbeek werd er even gegeten en gewacht op de achterblijvers. Volgende obstakels de Wolfsberg en de Loorberg, waren de langere doch minder steile beklimmingen van de dag. Op de Loorberg, één van de favorieten van de wegkapitein haalde hij zijn nieuwe Samsung Go Pro boven om de passage op de top de filmen van de achtervolgers. Toine die zijn "klimmerscassette" optimaal wist te gebruiken, kwam samen met Raoul boven. Robin volgde een minuutje later. Het was nog even wachten op Christophe en Jöran. Beide draaiden de laatste bocht uit, Jöran wou naar het wiel van Christophe, maar het noodlot sloeg opnieuw toe. In het zog van de vaste camera, en op welgeteld 50 meter van de streep, kwam zijn ketting weer van het zo geliefde kleine molentje. Mecanieker Robin verhielp dit euvel op geheel eigen wijze weer snel. Jöran die gebrand was op een snelle tijd op de Loorberg moest zich tevreden stellen met een gemiddelde van 6,4 km/u en 13min 52 sec. Een teleurstelling van jewelste. De Gold Race en Jöran het is en apart verhaal. Positief was wel dat hij al verder was geraakt dan vorig jaar. Een jaar geleden kon hij het traject naar de dichtstbijzijnde café te voet afleggen. Eens terug op weg kwam het besef dat de speeltijd nu gedaan was. Toine die extra attent vorig koerste , vroeg op regelmatige basis, is dit de Gulperberg, is dat de Eyserbosweg. Bij het indraaien van het dorpje Partij, reed hij pardoes 50 m voor de rest uit, maar bij het aansnijden van de Gulper, draaide hij om. Faalangst? Robin en Raoul maakte hem er attent op dat dit hier het langverwachte spektakel kon beginnen en schoorvoetend begon hij er toch maar aan. Het moet gezegd, heel gezwind en "en danseuse " bereikte hij als eerste de top. Die zeven tandjes meer doen hem goed. Robin en Raoul verlegden hier ook hun grenzen door als 2 en 3 aan te komen en geen voet aan grond te zetten. De Kapitein plante zich neer op een bankje en begon plaatjes te schieten van het landschap, ondertussen baanden Christophe en Jöran zich een weg naar boven. Christophe bereikte zijn breekpunt op exact dezelfde plaats als Raoul en Robin een jaar geleden. De jury was gisteren mild gezind voor wat betreft de klimpunten. Jöran door pech overvallen kreeg de punten van de Loorberg, en Christophe krijgt eveneens deze van de Gulperberg. Tony zou later op de dag ook nog op een milde jury mogen rekenen. Dit was het moment dat het kaf zich van het koren kon scheiden. In snel tempo volgde nu de Kruisberg en de gevreesde Eyserbosweg. Op de Kruisberg bewees Toine nogmaals, dat hij in een goede flow zat, door lange tijd zij aan zij met Christophe L. te klimmen. De Eyserbosweg deed zijn naam alle eer aan. Boogerd Michael noemde dit steeds de meest gevreesde beklimming van Nederland. De nieuwelingen onder ons weten nu ook waarom. De vedetten van vandaag, maakten er blijkbaar een familie uitstap van en beklommen de bult van Eys te voet. Hier is de jury niet gul gezind. Zeker niet voor de jongste Strauven, die zich hier al een tweede keer laat vangen. Tony met zijn 32 tandjes beleefde hier ook een kantelmoment, maar bleef toch overeind in het bosje. Afdaling en enkele kilometers vlak, waren welgekomen voor de Fromberg. Niet te hoge percentages, hier kon nog eens met de pedalen gespeeld worden. Raoul prikte maar werd onmiddellijk gecounterd door een sterke Christophe L., langzamerhand zag hij hem kleiner worden. In de prachtige afdaling naar de grote baan, zagen we in de verte "de Keut" al liggen. Christophe S. sprak met zelfkennis, dat het beste er af was e, dat hij de extra lus via Schin op Geul niet deed. Hij vloog rechtstreeks naar Valkenburg. Bij het indraaien van de straat zagen Tony en Jöran de reus voor het eerst, hun gezicht sprak boekdelen. Bij het opdraaien van de 22% steile heuvel, kwam het gevloek uit verschillende monden. De ai oei, kwam van Toine, de shit jong van Jöran. Robin gaf de pijp aan Maarten na 20 m, hij zette een tijdrit in richting broer Christophe. Na 100 m zette Tony voet aan grond, nadat hij in kramp schoot. Christophe die als eerste hij steilste stuk overwon , keerde terug om te filmen. Jöran overleefde de Keut ook, waarvoor chapeau, en zette samen met Tony, Raoul en Christophe L. de afdaling naar Valkenburg in. Op de parking geen Robin en Christophe S. meer te bespeuren.
80 km met 1136 HM, een indicatie voor wat Stoumont zal worden.
Afgelopen week weinig actie te bespeuren in Pedalpower kringen. Of het zou moeten gaan over ziekte hier, klein kwaaltje daar. Eerlijk waar het weer trok ok op geen klote. Zondag dan maar een parcoursverkenning gedaan. Een bezoekje aan La Redoute, deed ons al vlug denken aan een nieuw kwaaltje hier en daar. Pijn gaat em doen. Dan zwijgen we nog over het beest 'Stockeu', en de lengte van de Rosier.
Op de Stockeu hebben we even de tijd genomen om te poseren bij "Merckx Eddy". Aangezien we alle drie van mening waren, dat we op het weekend er misschien niet geraken, hebben wij nu onze beste pose maar aangenomen. Tony vond het nodig even de kanibaal al lachend langs achter te penetreren. Eens benieuwd of de grootmeester binnen een maand niet met hem lacht.
Over kwaaltjes en dergelijke gesproken. Ik zou graag met jullie willen afspreken om op het weekend geen excuses te verzinnen in de genre van:
Te weinig getraind:Smoes nummer 1, vaak wordt dit gebruikt op de eerste avond van een fietsweek-end. Het is eigenlijk simpel wij als "amateurs" trainen eigenlijk nooit genoeg. Kortom dan had je maar tijd moeten maken. Speciaal voor Robin
Te veel getraind: Teveel op kracht getraind, te lang doorgetraind voor het fietsweek-end. Het lichaam is moe. Speciaal voor Willy en Christophe L.
Klim is te lang: Dit hoort ge eerder in de Alpen dan in de Ardennen of Zuid Limburg. " Ik ben meer een explosievere renner". Die lange klimmen liggen mij niet, ik heb te veel explosieve spiervezels hiervoor. Speciaal voor Christophe S en Raoul
Klim is tekort, klimmen is niks voor mij: Het tegenovergestelde is ook waar. De favoriete smoes in de Ardennen, als je uit het wiel gereden wordt op de eerste de beste klim. Speciaal voor Tony en Jöran
En kom ook niet af met: slechte bedden, teveel gedronken, te koud water in de bidon of ik had een schakelprobleem.
Beminde gelovigen. We schrijven vandaag deze blog, in het teken van het mooiste sacrament. Het Huwelijk!
Openingswoord: In onze kerk, waarde parochianen, staat een monogame relatie niet centraal. Er wordt geopperd om van verschillende walletjes te eten! Zo bewijzen u volgende parabel.
Eerste lezing: Uit het nieuwe jaarboek van Pedalpower: De parabel van de eenzame fietser, die kromgebogen over z'n stuur, zichzelf een weg baant!
Een jongeman van 39 jaar had alles wat zijn hartje verlangde, een goede job, een eigen huis, twee schatten van kinderen en bovenal precies zes jaar een lieve echtgenote. Doch en waarschijnlijk te wijten aan een midlife crisis, ging zijn liefde niet alleen naar vrouw en kinderen uit. Sinds enkele jaren had hij stiekem een nieuwe liefde gevonden. De fiets. Naarmate hij meer tijd doorbracht bij zijn fiets, werd als natuurlijk zijn liefde groter. Doch twijfelde hij er niet aan om vrouw en kinderen te verlaten. Hij wist dat monogamie niet meer van deze tijd was, en troostte zich in deze gedachte. Maanden en dagen gingen voorbij, tot hij tot de conclusie kwam dat het absoluut geen bevlieging was. Deze liefde was echt. Deze liefde moest bezegeld worden.
22 maart 2015, vertrok de huwelijksstoet vanuit Kortessem. Aan alles was gedacht , het moest een eerbetoon worden aan zijn nieuwe liefde. Klimmetjes, kasseien, tempostukken ze kwamen allemaal aan bod. De stoet ging over een 70 km in het koude Haspengouwse landschap. De mooiste plekjes van wat Haspengouw te bieden heeft werden aangedaan. Via de kasseien van Printhagen trok de stoet met de jongeman en zijn geliefde, vergezeld van getuigen Christophe S. , Christophe L, Tony Q en Raoul B, naar Vrolingen. Kerniel, Kuttekoven, Voort tot Helshoven. Aan deze kapel ging de inzegening van het sacrament plaatsvinden. Ze poseren voor het altaar, ringen werden uitgewisseld, applaus werd in ontvangst genomen en geloften werden uitgesproken. De jongeman was nu gehuwd met zijn echtgenote en zijn fiets. De aanwezigen werden uitgenodigd voor de receptie
De praalstoet zette zich nu verder richting receptie via de kasseistrook in Horpmaal. Hier werden de eerste verschillen genoteerd. Tony en Christophe reden hier de stoet uit elkaar. Het was bij momenten aanklampen voor verschillende volgers. Via Oreye, Heers, Broekom en Borgloon, werd het laatste gedeelte aangevat. Gors, Vliermaal met tweeluik Negenbonder en Beekstraat. Hier hield de meegereisde cameraman halt voor het schieten van memorabele beelden. De receptie was voorzien in een speciale ingerichte ruimte. volledig in het teken van de fiets en de mens. Biertjes met verwijzingen naar een gele trui, en wereldkampioenentrui ed. . Aan alles was gedacht. Hoe mooi kan een huwelijk zijn!!!!
Nog enkele praktische mededelingen alvorens we de almachtige heer danken. Dinsdag is er opnieuw een bijeenkomst van de studiegroep" ik bid, ik trap en nog lukt het niet " deze zal doorgaan op het circuit te Zolder. Donderdag zal er eveneens een rustig moment voorzien worden voor het Katholiek verbond " Sta mij bij op de Stockeu, de Redoute, de Rosier en andere...", eveneens op Zolder. Zondag 29 maart nodigt het Centrum Ronde van Vlaanderen iedereen uit op hun jaarlijks eetfestijn "Kasseien fretten". Allen daarheen zou ik zeggen.
Op zondag 5 april, zit héél wielerminnend Vlaanderen weer aan de buis gekluisterd. De koers leeft bij de Vlaming. Maar ook bij Pedalpower. Willy nam vorig jaar reeds deel aan de Ronde voor toeristen. Ondanks het groot aantal stuurvaardigen onder ons, is het toch niet aangewezen om ons in de meute te mengen. Er zullen klappen vallen dan. Pedalpower reist daarom één week vroeger af naar Oudenaarde, om de blauwe lus van 78 km te ondergaan.
Ziehier een overzicht wat ons gedurende 78 km in de Vlaamse Ardennen te wachten staat:
Na een goede 10 km krijgen we al de scherprechter uit de "echte Ronde" voor de kiezen: De Oude Kwaremont, 2516 m lang, eerst 600 m smalle asfaltweg en daarna 1600 mm kasseien, gem. 3,6%, maximale stijging 11,64%. Na 15 km is het de beurt aan de Paterberg. 361 m lang met een gemiddelde stijging van 12%, en een maximale van 20%. Dit alles valt te doen onder de "zogenaamde Tony grens" van 18 km. Nog een klepper van formaat volgt na 23 km, de Koppenberg. Lengte van 700 mm, gem. 9% en maximale stijging van 19%. De volgende hindernis verwacht ons na 28 km. De Steenbeekdries 700 m aan 5% gemiddeld en maximaal 6%. Na 31 km komen we in Boonenland, hier kromt Tommeke steeds de rug, en vraagt men zich elk jaar af, Tommeke wat doe je nu? De Taaienberg, 530 m met een gemiddelde van 6,6%, maximale stijging 15,8%, om de kasseien te vermijden kan hier gebruik gemaakt worden van het gootje. We rijden de Provincie Henegouwen even in en hier wacht ons in Ronse de Muziekberg. Lengte van 625 m met een gemiddelde van 5,3% en maximaal krijgen we 10% voor de kiezen. Op 39 km en in het midden van onze tocht doemt de minder bekende Statieberg op. Deze heeft een lengte van 1500 mm met een gemiddelde stijging van 3,7 %, en maximaal 9%. Aan km 44 wacht ons een tweeluik, de Nieuwe en de Oude Kruisberg. De Kruisberg bestaat uit een 1875 m lange kassei en asfaltbaan met een gemiddelde van 4,8% en maximaal 9%. Het voorlaatste zware obstakel ligt er na 46 km. De Hotond met zijn 750 m en gemiddelde stijging van 6% , maximaal 9%, zal pijn doen. Richting Oudenaarde treffen we dan nog 2 kuitenbijters van jewelste. Na 57 km de Mont de l'Enclus: een asfaltweg van 930 m lang met een gemiddelde stijging van 6,1%, maximaal gaan we hier 12% omhoog. Onmiddellijk hierna volgt het allerlaatse obstakel richting Oudenaarde, de Kluisberg, met een lengte van 1 km aan 7% gemiddelde en een maximale stijging van 14%, gaat deze bult de kuiten doen ontploffen. Hierna is het nog een kleine 20 km uitbollen richting Centrum Ronde van Vlaanderen, waar de Ommegang op ons wacht.
Diegene die slagen voor deze test kunnen met trots 621 klimpunten bijtellen op hun voorlopig rapport. De anderen zullen voor een tweede zit moeten terugkomen.
Na onze tour de Zolder van afgelopen donderdag 12/03/2015, werd de afspraak gemaakt om zondag bij wijze van geste aan Robin in Tongeren te vertrekken.
Wat vooraf ging:
Zaterdag had Raoul "twee Poolse" arbeiders opgetrommeld voor het leggen van Quickstep. Christophe vond op het einde van de dag dat we dit best voor de kost konden gaan doen. Sus, Klus en de ex van mijn zus, zou op de camionette prijken. Zeshonderd euro per kamer, zou de vraagprijs worden. We zagen het al zo voor ons. Maar zoals bij alles moet er eerst training aan vooraf gaan, zo bewijzen de bijgevoegde foto's. Al bij al hadden we het toch tot een goed resultaat gebracht. Alles lag mooi en recht, echt "Custom made"
Robin was ondertussen weeral eens op parcoursverkenning in de Ardennen. Met zijn ogen dicht rijd hij het parcours in mei.
Willy had op zaterdag een acte de présence in de nieuwst wielerattractie van Kortessem. Een wielercafé met winkel Café coureur.
Jöran was naar de zoo getrokken met de familie. En Chrsitophe S. , was in Italië bezig met spotten van zowel Pinarello' s als Chinarello's.
Zondag ondanks de regen toch maar afgezakt naar de Motten. Het "niffelde " een beetje, maar de buienradar gaf aan dat het pas tegen 10u zou stoppen. Er werd dan ook beslist door de aanwezigen (Tony, Christophe L, Jöran en Tony) om ne koffie te gaan drinken. Nu we toch droog zaten kon een ontbijtje er ook wel af. Spek en eieren voor de kapitein en Jöran, uitsmijter voor Raoul en hoe kan het anders toast bolognese voor Toine.
Maandag, Dinsdag en woensdag werd er lustig gereden door Pedalpower. Het groot mes rijgt de ritten +100 km aan elkaar als zoetje broodjes. Ook als hij bij een zieke Raoul doorkomt, is er geen tijd voor ne koffie, Cristalleke of Hoegaarden. Wat een positief effect hebben de Tessa sessies toch. Christophe nam zelfs op dinsdag een halve dag verlof om de Cristal Classic in zijn eentje af te haspelen. Jöran reed diezelfde morgen al een kleine 56 km, met als uitschieter de Sterrewacht te Zolder. Tony die ondertussen bij Bollen was gepasseerd voor een "klim" cassette en een kilometerteller, wou zijn hagelwitte kanjer testen. Hij werd opgehaald door Raoul, en na 100 m kwamen ze de kapitein tegen die op terugweg was van zijn Cristal route. Samen hebben ze de Pieter Geert Buckinx route nog afgehaspeld, Christophe eindigde op 95 km. Tony en Raoul op een 37 km.
Donderdag gaan Christophe, Jöran, Tony en Wilfried naar Zolder.
Zondag wordt er geopteerd voor de route "allez les pavés". Vertrek 9u in Kortessem, de ideale kasseivoorbereiding voor volgende week de blauwe lus van de Ronde van Vlaanderen.
Zolder, het begint te vervelen , maar de benen en het kopke worden er steeds beter van. Heel Pedalpower was aanwezig, uitgezonderd de familie Strauven die hun vete omtrent het voorzitterschap via mail uitvechten. Extrasportieve beslommeringen werden langs ons neergelegd en "tempo machen". Gisteren lag de nadruk niet op "vetverbranding maar weerstand. Tony voelde de weerstand heftig. Hij had niet de benen van dinsdag, en klokte ook maar af op 28 km. Hij zal de "gazette" vandaag niet halen. Die eer was weggelegd voor Willy. Een herboren jongen van pas 37 die bij aanvang van de plaatselijke rondes al 65 km op de teller had, nam een vlugge hap , en kon er weer tegen aan. De zeelucht, en het gezelschap van de teampsychologe heeft hem deugd gedaan. Het management zag dat het goed was.
Bijna onmiddellijk aanpikken in een interessant groepje en meedrijven was het devies. Jöran vergaloppeerde zichzelf en zocht zijn heil in een ellelange achtervolging. Het duurde dan ook bijna een vol uur vooraleer Christophe, Willy en Raoul hem terugzagen. Tony zijne WD 40 was uitgewerkt, de rollementen piepen als vanouds. Halverwege de rit, na 4 km sleuren aan een groep van om en bij de 20 personen, kreeg Willy een hongerke. Hij liet zich even uitzakken. Raoul werd nerveus midden in de buik van het peloton en zocht na elke rond de staart van de groep op. Op geheel professionele wijze ( de duw op het achterwerk) liet hij iedereen inschuiven. Ondertussen sloeg de Garmin alarm. Gemiddelde lag boven de 33 km/u.
Jöran die naar eigen zeggen veel tijd in de pits verloor, klokte af op 28,9 km/ u. Werkpuntje!! Na enkele ronden "cooling down" klokte iedereen af op 60 km. Het gemiddelde van Christophe, Willy en Raoul lag na de uitrijrondes toch nog op 31,7 km/u. Weeral progressie.
Na de rit werden de nieuwe truitjes van Molteni/ Data Unit gepast. Gelieve iedereen de juiste maten door te geven. Benieuwd welke tegenzet Robin hiervoor in petto heeft. In Sint- Job trakteerde Willy voor zijn 37 ste verjaardag. Gezond als we zijn werd er "gedecompresseerd" met een groentenmix van paprika en aardappel. Alles voor de sport.
Er wordt momenteel ook overwogen om te starten met "Pedalpower Pro Ladies team". Er zijn reeds geïnteresseerden, die zich hebben aangemeld. Misschien de oplossing voor "beide" kandidaat voorzitters.
Speciale vermelding voor de held van de dag: Willy reed om middernacht vol trots in zijn Molteni outfit nog van Zolder naar de Hasseltse binnenstad, waar hij vol overgave zijn gitzwarte jersey showde aan het Egelpubliek.
Op Q- music heerst deze week de 90's. De glorieperiode van elk Pedalpower member. Al gauw dwalen de gedachten af naar TVM, waar menig feestje plaatsvond. Wie kan zeggen dat hij wekelijks op de TV piste? Tussen de sound van Snap!, the Urban Cookie Collective en Haddaway, werd er uiteindelijk beslist om nogmaals naar Zolder af te zakken. Pedalpower lijkt ondertussen wel een echte "pro" ploeg, een gedeelte bereid zich voor aan het zeetje (Tirreno Adriatico), terwijl een ander gedeelte zich in Zolder (Parijs- Nice) tegoed deed aan de plaatselijke rondjes. Na een afwezigheid van enkele maanden trad Robin terug in competitie voor zijn "Joyride" (Roxette). Rond half 7 betraden Christophe en Raoul de Kennedy Boulevard (Axelle). Christophe had zich voorgenomen om aan een hartslag van 110-140 te rijden, de zogenaamde vetverbranding. Raoul zei hem "I"ll stand by you (The Pretenders), Two can play that game (Bobby Brown). Na één ronde stond Tony hun al op te wachten, ondertussen had Robin ook al via Sms laten weten dat hij iets later ging zijn, zijn exacte woorden waren " C U when I get there" (Coolio). Tony nam de kop en loste al gauw Christophe, hij wist natuurlijk niks van het "vetverbranderke" dat de wegkapitein deed. Tony meldde in al zijn euforie " I believe I can fly" ( R. Kelly). Christophe probeerde Tony het belang van zijn aanpak uit te leggen en benadrukte dat een voorbereiding " Step by Step" ( New Kids on the Block) diende te gebeuren. Na een ronde of 4 hebben wou Tony aanpikken aan een snellere groep, hij riep " Let's go loco, poco loco" ( Poco Loco gang). Een mooi tempo van om en bij de 32-33 km/u werd gedurende enkele ronden aangehouden. Toen het tempo weer de hoogte in ging, hebben we gelost, we dachten we zijn "Better off alone" (Alice deejay). Een vetverbrandingsronde ( dus tussen 111 en 140 slagen per minuut) verder stond een strijdlustige Robin ons om te wachten. In zijn geheel eigen stijl riep hij "Here comes the hotstepper" (Ini Kamoze), en het tempo ging " kedeng kedeng per spoor" (Guus Meeuwis) omhoog. Aan een egaal tempo hebben we nog 5 ronden bijgepraat met "noenk". Op het einde bleek het gebrek aan kilometers hem toch parten te spelen hij kreunde "ooh ah just a little bit" (Gina G). Toch 55 km voor Christophe en Raoul, Tony 51 km en Robin zijn eerste 20 km van 2015. Het gemiddelde lag rond de 27,5 km/u.
In St-Job, begon Robin aan zijn charme-offensief, hij wil zijn voorzitterstitel terug. Hij sprak de gevleugelde woorden "I am the one and only (Chesney Hawkes).
Tot donderdag, en vergeet niet "My day will come" (Dinky Toys)
Wat in eerste instantie een klein ritje van Tony en Raoul ging worden, is uitgegroeid tot een tactisch ploegenspel tussen team Vastgoedcentrale ( Tony en Jöran) en Proximus ( Christophe en Raoul). Christophe en Jöran beslisten alsnog om de riempjes aan te trekken en mee op pad te gaan. Afspraak 9u te Kortessem. Via Rapertingen naar het parcours van Dwars door Limburg. Tony had voor deze vlakke rit gekozen. Hilariteit en verwondering alom bij het aanschouwen van Tony voor de start. De koukleum van de groep was getooid in zijn korte "bib" short, vergezeld van dikke muts onder zijn witte pothelm. Op de koop toe had hij de bus WD 40 gevonden, en zijn naven overvloedig besprenkeld, zodoende zijn rollemeten van zijn voorwiel niet meer piepten. Christophe haalde voor het eerst zijn "gesimiliseerde" Ridley Noah uit de stal. Trots liet hij iedereen, mannen en vrouwen, over zijn gladde bovenbuis wrijven. In bepaalde werelddelen steken ze u voor het uitspreken van de zin" wilt ge mijn gladde bovenbuis eens voelen" al in de bak. Allo in de buitenlandse gevangenis zou er een volle aflevering mee kunnen vullen.
De rit van vandaag dan, via de binnenstad naar het kanaal, uit respect voor Tony zijn KOM, zijn we Stokrooie brug nog eens over gereden, deze keer aan een acceptabel tempo. Stitch (Erwin Bollen), zal deze keer geen probleem maken van de geregistreerde tijden op deze brug hors catégorie. Net op tijd cruisten we door Stokrooie centrum, om Christophe S. en Marie, van goede raad te voorzien voor ze aan hun Batibouw avontuur begonnen. Tijdens deze eerste halt, waagde de "nieuwe" voorzitter zich voorzichtig aan een inspectie van de bovenbuis van Christophe. Marie daarentegen weigerde terecht. Zij merkte pienter op dat wij echt wel met ons vak/ materiaal bezig zijn. Tony herviel naar goede gewoonte in zijn oude gewoonte, van bij elke stop een Lucky Strike uit zijn achterzak te toveren. Over Stokrooie ging het via Tiewinkel naar het Schulensmeer ( voor Tony is dit echter Wiemesmeer). Koffiepauze op het terrasje, de thermometer gaf pardoes 20,5°C aan. Het grindpad aan het meer deed Tony prompt denken aan de Strade Bianchi van een dag eerder. Van Avermaet kreeg weeral de volle lading, sommige ex- pedalpower renners, die in het tussenseizoen de overstap maakten naar de WTC30+ ploeg, zullen het niet graag horen. Uit de statistieken bleek vandaag ook dat de overstap nog niet het gewenste succes heeft opgeleverd. Vandaag werd een gemiddelde van 29 km/ u genoteerd, bij de nieuwbakken 30+ rijder. Ondanks alle rollentrainingen van de afgelopen weken een bedroevend resultaat. Terug naar de rit, via Linkhout, Spalbeek, Stevoort, Weijer en Kozen, steeds op goed lopende wegen, waar de pees er duchtig werd opgelegd, reden we Sint-Joris binnen. Op de Heiligenbornstraat 1 km aan 2%, nam Raoul het voortouw, hij wou op een lichte cadans dit rotding afwerken. Een herboren Jöran, die nu eindelijk lijkt door te hebben dat het kleine tandwiel vanachter ervoor zorgt dat je zwaarder trapt, counterde Raoul en nam Chrsitophe in zijn zog mee. Raoul schakelde dan toch maar bij en plantte zich in het wiel. Eens boven werd de schade opgemeten, Tony op 50 m. Zoals eerder gezegd, waren we verdeeld in twee teams, en met dit manoeuvre, richtte Jöran duidelijk schade aan bij zijn Vastgoedcentrale partner. Doch knap staaltje van de zelfverklaarde niet klimmer, die vandaag volgens Strava, het ene PR na het andere verpulverde. Onderweg naar Wellen konden we nog twee machtsontplooiingen van Team Proximus noteren. Raoul gaf op de Knipscheer een snok eraan, ook hij verbeterde hier zijn PR. Op de Smissebroekstraat in Herten was het de beurt aan Christophe, die als een duiveltje uit een doosje , richting boven knalde. Amazing !!! Om af te sluiten, bedacht Raoul om Vrolingen berg( 0,5 km aan 4%) nog even aan te doen. Hier bleek wederom dat parcourskennis onontbeerlijk is. Jöran parkeerde zijn GTR halverwege de klim, en Christophe kreeg in het zicht van de vod nog een "savlette" rond zijn oren. Na ook nog even de Haagsmeer in Gors te hebben aangedaan, werd er richting Kortessem gekoerst. Bij het uitdraaien van Guigoven, kregen Raoul en Tony een vrijgeleide, naar analogie met de Strade Bianchi, porde de ene de andere aan om te blijven ronddraaien. Het betere aansnijden van de laatste bocht naar de Kapittel sprint, leverde Tony de pole op. Opnieuw naar analogie met de Strade Bianchi en Greg Van Avermaet, viel Tony stil, waardoor team Proximus met goud en zilver aan de haal gingen. Een tweede klap deze week voor het team van "nonk" Robin Strauven.
Teleurgesteld vatte Jöran zijn terugtocht naar Genk aan, waar hij zou eindigen met 102 km op de teller. Willy zette ondertussen zijn culturele veroveringstocht verder in Bruhhe , waar hij aan het genieten was van de Brugse Zot, in het stamcafé van Pieter Aspe. Het avondmaal werd genuttigd in Restaurant De Koetse. Een snelle blik op de site www.dekoetse-brugge.be, leert ons dat het een klassiek restaurant is wat al 25 jaar een eerlijke burgerkeuken serveert. De specialiteit zijn echter grillades, die in zaal worden bereid. De voedingsadviseur haalde opgelucht adem!
Samengevat, een rit van 67 tot 102 km in de benen. Gemiddelde rond de 24 km/u. Van Avermaet en Tony hebben iets gemeen, ze zijn eeuwige tweedes.
De laatste rechte lijn richting Stoumont is definitief ingezet. Zes gemotiveerde Pp'ers, draaiden lustig rondjes op Terleamen. Wilfried, Christophe L, Jöran en Raoul, namen de vroege shift voor hun rekening. Even werd er naar het gerettel van de Willier GTR geluisterd, maar al gauw lag de focus op een strak tempo. Er zouden records sneuvelen vandaag. En zo geschiedde ook. Maar niet door hun ! Het mooie weer zorgde ervoor dat er redelijk wat volk was komen opdagen. Na twee ronden hadden we al een hele groep luierikken achter ons kont hangen, en je zag dat die niet met ons naar de streep wilden, ok da zetten we ons op kant dachten Willy, Christophe en Raoul. Jöran had ondertussen zijn tempo gevonden en peddelde aan een 26-27 rustig zijn 55 km af. In toer 3 waren Willy en Raoul in een groepje met 4 beland. Christophe, had El Colnanjo gespot en was even bij hem gebleven. Toen een Kuota renner, er na de chicane een snok aan gaf, moest ook Raoul lossen. Bijgevolg heel Pedalpower verspreid over het parcours. Er zat niks anders op dan op elkaar te wachten en dan de achtervolging in te zetten. Raoul en Christophe L. kwamen samen en pikten aan in een groepje van 32-33 km/u. Willy had ondertussen Tony gedubbeld, die al 5 toeren met krampen rondreed. Bij het overschrijden van de finish werd ook de laatste atleet in de ring geworpen. Christophe S. maakte zijn langverwachte opwachting. Na enkele toeren in de "snellere"groep kwamen Christophe L en Raoul Willy en Tony terug tegen. Willy pikte aan en zo waren we weer weg. Tony zou op Christophe S en Jöran wachten. Mooi verdeeld. In de snellere groep volgde er 3 toeren verder een samensmelting met een nog iets snellere groep, waardoor Raoul de rol loste. Na een toerke op het gemak kwam hij Willy en Christophe L tegen die wel nog hadden kunnen aanklampen. Iets verder kwam ook Jöran aansluiten, hij had zich losgewerkt van de geblesseerden. Tony reed rond met krampen en Christophe S. had moeite met de ademhaling via de neus. Hij kon besluiten dat zijn conditie aan 77% zat. Na een ronde cooling down, werd het circuit verlaten met 56 tot 60 km in de benen, en gemiddelden boven de 30 km/ u.
In Sint- Job werd nagekaart over de prima verlopen training, en vooruit gekeken naar Stoumont. Toine die geld was gaan afhalen, had het natuurlijk gepresteerd om zijn Strava niet af te zetten , waardoor hij nu de trotse eigenaar is van drie KOM's. Straffe coureur toch, die aan 67,7 km/ u Strokrooi brug oprijd. Wij zijn blij dat hij in ons team zit. Het is dan ook duidelijk dat de hiërarchie in de sprinttrein gewijzigd word. Toine wordt onmiddellijk gebombardeerd tot de sprinter van Pedalpower, hij schuift maar liefst 5 plaatsen op. Willy zal nu als laatste man en perfecte lead out voor de bom van ' t Crijt fungeren. Iedereen schikt zich zonder morren in zijn nieuwe rol. Zo'n talent mag je niet negeren. Ook zijn gave om iedereen in de waan te laten, werd bewonderenswaardig onthaald. Het hele peloton dacht dat hij slecht was en krampen had, en toch sloef hij toen onverbiddelijk toe. Knap staaltje poker. Christophe S. kon ons ook nog verblijden met het feit dat er nieuwe truitjes op komst zijn. Hij werd dan ook unaniem verkozen tot nieuwe voorzitter. De oude voorzitter mag stillekes aan zijn auto laten bestickeren en oefenen om bidons aan te geven. Tot slot vergeten we niet dat bomen niet kunnen voetballen omdat ze geschorst zijn. Aangezien zondag niemand kan, is de volgende afspraak volgende donderdag in Zolder.
Wat het uiteindelijke startschot moest worden van het wielerseizoen, is nagenoeg in het water gevallen. De Ronde van Hasselt, 75 km vlak cruisen over de grenzen van grondgebied Hasselt, was initieel de bedoeling. Anticiperen dan maar om het in vaktermen uit te drukken. Elke gereden kilometer telt in deze periode van het jaar. De wegkapitein is dinsdag naar Zolder geweest, Willy maakte de afgelopen week van elk vrij moment gebruik om zijn training voor LBL voort te zetten, soms gecombineerd met uitstapjes aan de teampsychologe. Hetgeen wij steeds meer toejuichen. Raoul heeft vrijdag van het mooie weer gebruik gemaakt, en Jöran wou het elektronisch schakelen onder de knie krijgen. Ja ja, de nieuwe Wilier bolide werd gisteren afgehaald en goedgekeurd. Van iemand die met zulk materiaal de weg op gaat wordt wel verwacht dat hij steeds in de voorste gelederen fietst. De fiets werd dan ook in functie van de kleuren van Vastgoedcentrale gekocht, dit brengt enige verantwoordelijkheid met zich mee. Het uithangbord van Pedalpower- Vastgoedcentrale Pro (zééker Pro) Cycling Team. Zo gaat het amateurisme er stillekes aan toch uit. Tegelijkertijd reed de wegkapitein zaterdag zijn Ronde van Hasselt, 75 km solo tegen de wind bonken, en 32 klimpunten meegraaien in Zolder op de Sterrewacht. Christophe S. en Tony waren vol goede bedoelingen om zondag aan de start te staan voor de openingstrip, zij waren hongerig op zoek naar bevestiging van de goede vorm.
En dan komen we bij het zorgenkind van de ploeg, het enfant terrible, het ongeleide projectiel. We kunnen niet zeggen dat hij niet helemaal met zijn vak bezig is, want afgelopen donderdag kregen bepaalde collega's wel beelden van de Thier Bégot in Boirs doorgestuurd. Met een beetje goede bedoelingen, kunnen we daaruit afleiden dat hij aan parcoursverkenning deed. Ondanks deze licht positieve berichten werd hij dan wel weer 's avonds gesignaleerd in de Versuz, en gisteren werd hij ook weer in één of andere lugubere drankgelegenheid gespot. De eerste verdachte opmerkingen werd al genoteerd in het milieu. Het gebruik van codetaal zoals "ik word aan het buffet verwacht" klinkt ook niet koosjer. We denken onmiddellijk terug aan Johan Musseeuw met zijn "gesneden broden" en "wespen". Getuige hiervan de jongste berichten omtrent onze veldrijders en gisteren nog het BMC adept Van Avermaet, die aan de babyvoeding hingen. Doch willen wij benadrukken dat wij het principe van nultolerantie noteren, en ons ten stelligste distantiëren van bovengenoemde praktijken.
Ondertussen zijn we afgedwaald naar het randgebeuren, maar dienen we toch te onthouden dat er 6 PP'ers met goede bedoelingen zaten deze week, en dat er eentje zij carrière dringend moet relanceren.
Tien graden, een klein winterzonnetje. Ideale omstandigheden voor een ritje door het glooiende Haspengouwse landschap. Tony zou zijn Colnago terug van stal halen, en Jöran , Christophe L. en Raoul vervoegen. Initieel was de bedoeling om de Cristal 70 km te rijden, maar dit zou voor "een piepende" El Colnanjo zijn eerste rit iets te veel zijn. Er werd geopteerd voor een traject via Kortessem- Wellen- Brustem- Aalst (waar we tevergeefs op de Carnaval aan het wachten waren)- Jeuk- Oleye- Heers- Oreye- Vechmaal- Bommershoven- Jesseren- Zammelen- Kortessem. Toin had ervoor gekozen om met de fiets tot Kortessem te komen. Naar goede gewoonte goed ingeduffeld in verschillende laagjes. Na zich ontdaan te hebben van één laagje vatten we onze namiddag trip aan. Toin vol goede moed, nam onmiddellijk de kop en negeerde de richtlijnen van wegkapitein Christophe, hopla één extra km. De extra km's zouden hem later op de dag gaan parten spelen.
Via Oetersloven, waar de debatten voor het eerst sinds mensenheugenis niet geopend werden, reden we richting Brustem. Als we dan toch in de buurt waren, konden we het nuttige beter aan het aangename koppelen. De jongedames met hun zonnebanken voor de ramen hadden ook hun "sneekes" met kkkkaaas en hhhesp op en begonnen aan de namiddag shift. Wij daarentegen reden via Aalst en Jeuk voor het eerste naar rondgebied Wallonië. Hier werd het verval ingezet en je zag op de Bovelingenstraat, 1,1 km aan 2% gemiddeld, dat de Zwitserse saus nog was blijven plekken. Na deze puist hebben we dan maar even gewacht op de onfortuinlijke tempobeul van Pedalpower. We waren immers halverwege, aan "snelle suikers" geen gebrek. Esther van Bollen, had Toin nieuwe (Spaanse) snoepjes aangesmeerd. In de hoop dat deze hun werk zouden doen reden we in groep terug richting Zuid- Limburg. Via Heers werd er over de kasseistrook van Dumont, 2,1 km kinderkopjes aan 2% gebaggerd. Hier werd het verval serieus zichtbaar, er werd met minuten gegoocheld. Het was op, doch stonden er nog 27 km op het programma. Aan een rustig tempo wat het gemiddelde natuurlijk "aanzienlijk" liet dalen werd het traject voortgezet. Ten gepaste tijde ( elke nieuwe straat) werd er gewacht op Toin. Lauw en Vechmaal achter ons gelaten volgde Haren - Bommershoven. Voor de zoveelste keer, begon Christophe over Nommelenberg ook wel de Koppenberg van Haren genoemd. Een kassiestrook van 150 m verscholen in het bos, met een gemiddelde stijging van 15%. Deze 16 klimpunten wou hij wel vlug meepikken. De strook lag er beter bij als verwacht, en Raoul waagde zich eraan. Eens boven was er niemand gevolgd, hij begon te voet aan de afdaling, tot pardoes Jöran als een bezetene kasseifretter, hem tegemoet kwam. Hij verdiende dan ook zijn 16 klimpunten. Het bleef lang stil tot we het getik van schoenplaatsjes hoorden. En inderdaad daar kwamen de 2 gladiolen " à pied" . Geen punten voor Christophe en Toin!!! De slag van 76 kg pure massa tegen de kasseien hebben we niet kunnen vaststellen, maar werd ons door Toin in detail uitgelegd. Na controle van fiets en kledij, werden de laatste 10 km al lachend aangevat. Bij het horen van Zammelen voelde Toin de pijn al opkomen. Inderdaad via Zammelenberg, de steenweg op en zo terug naar Kortessem. Helemaal verzuurd en enkel kreten van" ai" "oei ik kan nimeer" uitkermend, hebben we hem op een vissersstoeltje met ne frisse Cristal gezet. Respect want hij heeft de terugtocht naar Diepenbeek per fiets gemaakt. Altijd geweten dat het ne "karaktercoureur" was. In de rand konden we ook vaststellen dat "Willy" the Big knife" Vanormelingen, aan zijn achterstand heeft geknabbeld, met als resultaat 27 km en een bezoekje aan het warme Wintershoven bij de teampsychologe.
67 km bij op de teller aan een gemiddelde van 21-22 km/ u. Kortom weer goed gelachen op een mooi parcours, en we vergeten niet dat een kasseistrook er elke dag anders kan uitzien, maar steeds onbemind zal blijven voor velen!!!
. Toen gebeurde het onvermijdelijke, en eigenlijk welgekomen voor Jöran en Raoul, een tractor zonder Joskin kar in de tegengestelde richting. Iedereen à Pied. Waarschijnlijk vandaar de naam Pied Monti. Gevloek en getier van alle kanten, probeer met een stijgingspercentage van om en bij de 17% maar eens terug op de fiets te springen. Na enkele honderden meters vielen de percentages terug naar 2%, hier zijn we terug opgesprongen. De karavaan zette zich verder richting het centrum van La Roche en Ardenne. Net na het centrum volgde "het toetje". De moeilijkste klim van België, de COL DE HAUSSIRE, 3,7 km aan een gemiddelde stijging van 7,2% met tussen 2,4 km en 3,2 km constante percentages boven de 11%. Een moordenaar zo zou achteraf blijken. Aan het begin van de klim/ camping gooide Christophe nog enkele Spaanse bewoordingen naar de toeschouwers, die dit maar matig wisten te appreciëren, en weg waren we. Tot aan km 2 reden we in groep aan percentages van 5-6 %, makkie toch. Raoul loste als eerste de rol bij het kritieke punt 2,6 km, Jöran en kraakte iets verder. Op eigen tempo reden ze allen verder. Ondertussen was het wel deugdoend om te zien, hoeveel "vedetten", met S-Works en Dogma's aan de kant geparkeerd stonden. Hijgend over de guidon, en "kuime gelijk Robin op de Eyserbosweg". Even, maar dan ook heel even had Jöran eraan gedacht van een surplaceke te doen, maar hij volharde in de boosheid en zette door. Boven op de top biechtte zelfs Christophe op, dat het niet veel langer moest duren of hij had voet aan grond gezet. Raoul kon dit alleen maar beamen. Bovenop de "Col", werd de selfie voltrokken. Nog 5 km vals plat tot aan de eerste bevoorrading. Een mierenhoop, een zooitje ongeregeld, een wirwar van fietsen , bidons... Niet te doen, hieruit bleek dat dit één van de grootste cyclo's van België is. Een rij van 30 m om de bidon te vullen met Etixx. Geen organisatie. Soit we waren content dat deelneemster 4782, ons een beetje kon opbeuren. We waren exact in de helft, de volgende 25 km was er niks noemenswaardigs te vertellen. De 2 de bevoorrading volgde na 73 km. Christophe die enkele minuten voor Jöran en Raoul uitreed, had als een goede knecht al de nodige wafelkes en peperkoeken gehaald. Het pittige slot was er eentje met nog 5 beklimmingen op goed 27 km. Hier was het ieder voor zich. Rotdingen stuk voor stuk. Niet bijzonder steil, maar slechte banen , en stukken van 2%-3% gedurende km's matten de fietser af. Na een tocht van exact 100 km en 4u en 50 minuten gefoeter en gevloek, doemde het skisation van Baraque de Fraiture opnieuw op. Een handdoek van de echte wielerbond was onze beloning. De superstrijdlust was ook niet voor ons weggelegd, maar voor de renner in zijn blauw pakje die Jöran aanmaande om rechts aan te houden , zodat hij kon voorbijsteken. Vanwege Pedalpower wensen wij hem een welgemeende proficiat. 
