Moment  of truth,  the  day  we 've  been waiting  for. De Rosier en de Stockeu  stonden  op  het  programma. Omstreeks 5u waren  Willy,  Raoul en  Christophe L. al  wakker.  Opkomende  stress nam  controle  over  hun. Sommige begonnen  aan  sexting,  anderen  probeerden  tevergeefs de  slaap  terug te vatten. En  als  het  dan  tijd  is  om  op te staan, dan val  je in slaap.

Aan de ontbijttafel  werden de  pillen  bovengehaald. Alles was  toegelaten,  om  nog één  keer te knallen.  Robin  kon genieten  van  een ontbijtpakketje,  met koeken en energierepen.  Tony  die direct 2  "sneekes" nam,  liet naar goede  gewoonte  eentje  liggen.Christophe  S,  zag  er  fris en monter  uit. Hij  zou  knallen  vandaag,  de Rosier  stond al langer  op  zijn bucketlist. Na  het  eten,  werden de bidons  gevuld,  de  repen  geteld, de  bandenspanning gemeten. Iedereen  klaar  voor een  65 km  afzien.

De rit vertrok richting  La Gleize,  langs het  museum  van  WO II,  werd de  afdaling  richting  Coo  ingezet. Al  opwarmertje  hadden we  al  La Venne  beklommen. Een  halve km  aan  6%,  hier  zag  je  iedereen  duchtig  in het  rond  kijken. Wie  voelt  de  pijn niet? Jöran  kwam  langs  Raoul,  en  vroeg  hem: Is het  vet van de soep? Van ne  demoral  gesproken! De benen  dan  maar even  testen en  losrijden  dacht  Raoul,  die  het  vlakke  stuk  op  de route Trois ponts  voor zijn  rekening  nam. Eens de  afslag  richting  Stavelot,  nam  Willy over.  Christophe L. glipte  ook  mee. Met  drie  op  weg  naar  het  stadscentrum  van  Stavelot. Over de  stadskasseien,  langs het  automuseum, brugje  over en de show  kon beginnen. Raoul  riep  tot  binnen een  half  uur  naar zijn metgezellen. Met  direct een  percentage van  10%,  sneed de  Stockeu  onmiddellijk de  lucht  af.  Meermaals  bekijken van het  filmpje  op  "klimtijd.nl",  leerde  ons  dat we moesten  harken  tot  aan het groene  bordje  van een  B&B. Halverwege de klim,  kwam  Tony met zijn  klimcassette over Raoul. Iets verder stond  een verdwaalde toerist  te voet. Maar  niet  voor Pedalpower, wij zouden  tot  boven  rijden. Daags  voordien  was er beslist  om  niet  na  het standbeeld van  Merckx Eddy  af  te dalen,  maar  door te klimmen  richting  Wanne. Aan het  bordje "Col de Stockeu" zouden  selfies  gemaakt worden,  alvorens  terug  te  stoppen  aan het  standbeeld. Jammer genoeg  werd  er door  iedereen de verkeerde  kant  genomen. waardoor  we  op een  plateau  terecht  kwamen. Dan  maar  terug,  voor  selfies  met de  kannibaal. Opgelucht  dat iedereen  de  top  per fiets  had  gehaald,  viel  er  een pak  van onze  schouders. Robin vond  zelfs de lyrische  woorden,  "de Hallembaye is zwaarder".

Gevaarlijke  afdaling  naar  het  centrum, en direct  bij het uitrijden  lag de  Haute-Levée al  voor ons. De eerste  km aan  12 %, deed  enorm  pijn, daarna  nog  ca. 3 km  aan  6-7%. Naar goede  gewoonte  waren  Christophe L. en  Willy  er weer vandoor.  Robin  nestelde zich  in het  wiel  van  Raoul en  loste  dit  niet. Tony  werd  opgerold en  met  zijn  drieën kwamen  ze boven. Weer een  mooie prestatie  van de voorzitter. Jöran volgde  op  kleine  afstand,  en  Christophe  die  onderweg  schakelproblemen  had  gehad  volgde  aanzienlijk  verder,  maar  zijn  moment de gloire  moest er  nu  aankomen. De afdaling  naar  Ruy,  het begin  van de  mooiste klim  van  België,  zorgde  nog  voor  animo. Tony  die meer en meer  kloeker  werd  in het  afdalen, schatte een  bocht  verkeerd  in, en  zocht de gracht  op. Gelukkig niks ergs. Willy  werd  bij de start van de Rosier geconfronteerd  met een  gekend  probleem, een  blokkerende voorderailleur. De mooie  gelijkmatige klim, die  de Rosier  toch  wel  is,  zorgde voor  mooie vergezichten. Na een  4  km, had  Christophe  S. nog een  cartouche  over en  sprintte  nog  naar, en  over  Tony en  Raoul. Sterke  prestatie. De verassing van  de  dag  lag  echter  10 km  verder. Raoul  had  in laatste  instantie de route  nog aangepast,  om aan  60 km  te komen. Bijgevolg  nog een  beklimming erbij. De Côte de Desnié., 5,8 km  aan  6,2%, en  222 klimpunten te verdienen. Weeral  gelijklopend,  maar  afmattend. De laatste  beklimming  van  het  week-end  bleek  dan  ook  nog eens de  langste te zijn,  maar wat  volgde  was  mooi. Een rechte  afdaling naar het  Liennedal, en  als  afsluiter nogmaals de  Moulin de  Rahier. Ge weet wel " na de bocht  wordt het  een beetje  steiler..."

Tony en  Raoul kwamen  ongeveer een  12 minuutjes  later dan  het  duo  Vanormelingen- Lisens binnen. Meer dan een half uur later  bolde  ook Goossens geflankeerd door de gebroeders Strauven binnen. Zij hadden  nog een terrasje meegepikt. Iedereen  geïnstalleerd,  kon  Willy  de Champagne  laten  knallen. Uiteindelijk  reden we 65 km  en  overbrugden  1500 HM. Symbolisch werd  de organisatie  voor  het  volgende  week-end  overgedragen aan  Jöran.  Hij ging  pieken  op  zijn  40ste!

Na  het  opruimen,  liep de villa  te  Rahier  leeg. Willy vertrok  met  Tessa naar  Griekenland,  Christophe S. naar  Dubai, Robin naar een babyborrel,  Jöran naar  Genk en  Tony,  Christophe L en  Raoul naar  frituur Conny te Kortessem.