Na  de  kasseiperiode,  werd  er  een  nieuw  blik  renners  open getrokken. De klimmers!!! Zij gingen  van start  in  het  Zuiden  van  Nederland  voor  de finaleronde  van de Amstel Gold Race. Pedalpower  au  grand complet,  buiten  Willy die  zich  pardonneerde. Afspraak  9u aan de  Mc Donalds  van  Bilzen. Van  motivatie  gesproken,  het  wijzertje  tikte  kwart  voor  9  nog  niet  aan  en  al  drie  renners aanwezig. Raoul  presteerde  het wel  om  zich  in zijn eigen wagen  buiten te sluiten. Sleutel  op  het  contact, en  centrale  vergrendeling  om  welke  reden dan  ook  in gang  getreden. Een  kwieke  Toine,  reageerde bliksemsnel  door " kom  spring  in  we gaan de  reservesleutel  halen". Dit was  een voorbode  voor zijn  Gold Race. Eens  terug in  Bilzen,  nog geen  spoor  van  de  gebroeders  Strauven. Zoals  het  echte vedetten  beaamt  kwamen  zij voorzien  van toeters en bellen   de parking  opgereden.

Vertrek  omstreeks  10u 15  aan  het  Amstel  Gold  Race café. Geen tijd  om  op  te warmen  of  zo, direct de  Cauberg  op. Raoul  die  zijn deelname  op  het  laatste  moment  pas  bevestigde,  nadat  hij  donderdag, vrijdag en zondag  al  getraind had,  begon  l  te  proesen en  te kuimen. "Ni  goed, zwaar benen"  sneerde  hij zijn teammaats toe. Na de  afdaling  in  Geulhem een  kolfje naar  de hand  van  Robin en  Christophe L,  volgde  onmiddellijk de  Geulhemmerberg. Lichte  afschijding in  groep. Raoul  die  als  derde  opdraaide  plantte zich in het  wiel  van  een  gepensioneerd  vrouwtje  met een  elektrische fiets,  het  deed  hem  van  zijn vele  derny  trainingen denken  van  vroeger. Lang  kon  hij het  verschroeiende  tempo  van "de derny"  niet  volgen. Doch  raapte hij Robin  op ,  en  voelde zich  groeien  in de koers.  Hij  kwam  tot de conclusie  dat stijgingspercentages  van  6-7%  zijn  maximum  zijn  momenteel. Zelfkennis  ook  belangrijk. Jöran aanwezig  met zijn geel  getinte  Ridley Orion  trapte als vanouds  in de boter. Het  kleinste  molentje  draaide  gewillig  mee. Na de  Geulhemmer,  reden we richting  Maastricht. Ondanks  een  paar  kleine  knikjes  werd de  groep mooi samengehouden. In  het  dorpje  Bemelen,  volgde  dan de  mooie  Bemelerberg. Het bordje   11%  bij het  opdraaien  werd  op  gepuf  onthaald. Raoul Die  blijkbaar erdoor  aan het  komen  was,  gooide de eerste  bom  van de dag,  door gezwind te demarreren. Parcourskennis  zoals  gezegd, geleidelijk oplopend  aan  5-6% ,  ideaal  voor  hem. Net  voor  het  uitdraaien  van de  laatste  bocht maakte  ook  Christophe L.  de jump, waardoor  ze beiden  gezamenlijk de streep  kruisten.  De Zuidelijke  afdaling werd  ingezet, en  in de  buurt  van  Noorbeek  werd er  even  gegeten en gewacht op  de  achterblijvers. Volgende  obstakels  de Wolfsberg en de Loorberg,  waren de  langere  doch  minder steile  beklimmingen  van de  dag. Op  de Loorberg, één van de  favorieten van  de  wegkapitein  haalde  hij zijn  nieuwe  Samsung  Go  Pro  boven  om  de passage op  de top  de filmen  van de  achtervolgers. Toine  die  zijn  "klimmerscassette"  optimaal  wist  te gebruiken,  kwam  samen  met Raoul  boven. Robin  volgde een  minuutje  later. Het was  nog  even  wachten  op  Christophe  en  Jöran. Beide  draaiden  de  laatste  bocht  uit,  Jöran  wou  naar  het  wiel  van  Christophe,  maar  het  noodlot  sloeg  opnieuw  toe. In  het  zog  van de vaste  camera, en  op  welgeteld  50 meter  van  de  streep,  kwam  zijn  ketting  weer van  het  zo geliefde  kleine  molentje. Mecanieker  Robin  verhielp  dit  euvel  op geheel  eigen  wijze weer snel. Jöran die  gebrand  was  op  een  snelle  tijd  op  de  Loorberg  moest  zich  tevreden  stellen  met  een  gemiddelde  van  6,4 km/u en  13min 52 sec. Een  teleurstelling  van  jewelste. De Gold  Race en  Jöran  het  is  en  apart  verhaal. Positief  was  wel  dat  hij   al  verder  was geraakt  dan  vorig  jaar. Een  jaar  geleden  kon  hij  het  traject  naar de  dichtstbijzijnde  café  te  voet  afleggen. Eens  terug  op  weg  kwam  het  besef  dat de  speeltijd  nu  gedaan  was. Toine  die  extra  attent  vorig  koerste ,  vroeg  op  regelmatige  basis,  is dit de  Gulperberg, is  dat de  Eyserbosweg.  Bij  het  indraaien van  het dorpje  Partij, reed  hij pardoes  50 m  voor de rest  uit,  maar  bij het  aansnijden  van de  Gulper, draaide  hij  om. Faalangst? Robin en  Raoul  maakte  hem er  attent  op  dat dit  hier  het  langverwachte  spektakel  kon  beginnen en  schoorvoetend  begon hij er  toch  maar aan. Het  moet  gezegd,  heel  gezwind  en "en danseuse " bereikte  hij als  eerste de  top. Die  zeven  tandjes  meer  doen  hem  goed.  Robin en  Raoul  verlegden  hier  ook  hun grenzen  door  als  2 en  3  aan te  komen en  geen voet  aan grond  te zetten. De Kapitein  plante  zich  neer  op  een  bankje  en begon  plaatjes  te schieten  van  het  landschap,  ondertussen  baanden  Christophe en  Jöran  zich  een weg  naar  boven. Christophe  bereikte  zijn breekpunt  op  exact dezelfde  plaats  als  Raoul  en Robin een  jaar  geleden.  De jury  was  gisteren mild gezind voor wat betreft  de klimpunten. Jöran  door pech overvallen  kreeg de  punten  van  de Loorberg, en  Christophe  krijgt eveneens  deze  van de  Gulperberg. Tony  zou later  op  de dag  ook  nog  op een  milde  jury  mogen  rekenen. Dit was het  moment  dat  het  kaf  zich  van het  koren  kon  scheiden. In snel  tempo  volgde   nu  de Kruisberg en  de gevreesde Eyserbosweg. Op  de  Kruisberg  bewees  Toine  nogmaals,  dat  hij in een  goede  flow  zat, door  lange  tijd  zij aan zij met  Christophe L. te klimmen. De Eyserbosweg  deed  zijn  naam  alle  eer  aan. Boogerd Michael  noemde dit steeds  de  meest  gevreesde beklimming  van  Nederland. De  nieuwelingen  onder  ons  weten  nu  ook  waarom. De vedetten van  vandaag, maakten er  blijkbaar een  familie uitstap  van en beklommen de bult  van  Eys te  voet. Hier  is de jury  niet  gul  gezind. Zeker  niet  voor de  jongste  Strauven, die  zich  hier al een  tweede  keer  laat  vangen. Tony  met  zijn  32  tandjes  beleefde  hier ook een kantelmoment,  maar  bleef  toch  overeind  in het  bosje.  Afdaling  en  enkele  kilometers  vlak,  waren welgekomen  voor de  Fromberg.  Niet  te  hoge  percentages,  hier  kon  nog eens  met de  pedalen  gespeeld  worden. Raoul  prikte maar  werd  onmiddellijk  gecounterd  door  een  sterke Christophe L.,  langzamerhand  zag  hij hem  kleiner  worden. In de  prachtige  afdaling  naar de  grote baan,  zagen we  in de  verte  "de Keut"  al  liggen. Christophe S.  sprak  met zelfkennis, dat  het beste  er af  was e,  dat  hij de  extra  lus  via  Schin op  Geul  niet  deed. Hij  vloog  rechtstreeks  naar  Valkenburg.  Bij het  indraaien  van  de straat  zagen  Tony en  Jöran de  reus  voor het eerst, hun gezicht   sprak  boekdelen.  Bij het  opdraaien  van  de  22%  steile  heuvel,  kwam  het  gevloek uit verschillende  monden. De ai  oei, kwam  van Toine, de  shit jong  van  Jöran.  Robin  gaf  de  pijp  aan Maarten  na  20 m,  hij zette  een  tijdrit in  richting broer  Christophe. Na 100 m zette Tony voet aan  grond,  nadat hij  in kramp  schoot. Christophe  die  als eerste  hij steilste  stuk  overwon ,  keerde terug  om  te  filmen.  Jöran  overleefde  de Keut  ook, waarvoor chapeau,  en  zette  samen  met  Tony, Raoul en  Christophe L. de  afdaling  naar  Valkenburg  in. Op  de parking   geen Robin en  Christophe S. meer  te bespeuren. 

80 km  met  1136 HM,  een indicatie  voor wat  Stoumont zal  worden.

De  ge-update  klimlijst  in  bijlage.

Bijlagen:
Klimlijst pedalpower.xlsx (33.1 KB)