De  kop  is er af. Het  seizoen  voor  officieel  geopend.   De laatste  14 dagen  werd alle  bier, frieten,  pizza  en kebab geweerd,  om  klaar  te  zijn  voor de  Proximus  Challenge in Gent. De  Omloop  het  Nieuwsblad  zou een eerste  test  worden  voor  Christophe, Jöran en  Raoul.  De eerste schafte  zich  in de  winter Elite  rollen aan, en werd  omgedoopt  tot  garagerijder. De  overige twee werden  volstrekte Mud  Devils. De  vraag  was  dan  ook  wie  kwam  het  beste  uit de winter?

Afspraak  werd  gemaakt  in  Kortessem  om 7u. Raoul  die nog  maar  juist  in zijn  bed  lag,  zag er  alsnog  fris en  monter,  en  niet  te vergeten  gemotiveerd  uit. Jöran  die  als  eerste  arriveerde  zag de nurofen  op  tafel  klaarliggen,  en  benuttigde  ook eentje na de Chinees en  Duvels  van  zaterdagavond.  Christophe  was  naar  goede  gewoonte  om  22u  gaan slapen,  de superprof.  Fietsen  achteraan op de  auto,  douchegerief in  de  koffer, en weg waren we. Na een  rustig  ritje  van  ca. 1,5 uur  reden  we  Gent  binnen. Het viel  onmiddellijk op  dat er  doorheen  de  stad overal  auto's  met  fietsen stonden. Parkeerplaats  hadden we relatief  gemakkelijk gevonden in een  zijstraatje op  ongeveer  300 m  van de  start. Inschrijving  was  op  het  middenplein  van  het  Kuipke, de legendarische  wielerbaan.  Om  9u 30 vertrok de begeleide  ladiestour  van 70 km  met  Johan  Musseeuw. Het toeval  wilde  dat  we  ook  op  dat  moment  klaarstonden  om  aan te  vangen. Gewillig  nestelden  we  ons  in het  vrouwenpeloton, wat  ook  een groot  aantal  mannen  bevatte. Na  het  passeren  van de  Ghelamco arena  werd  het  jaagpad  langs de Schelde aangedaan.  Twee motards  en  een volgwagen  van Proximus  vergezelde  ons. De Motards hielden  het  verkeer tegen en  de  wagen  schoot  fraaie  camerabeelden, en  zorgde voor flashinterviews. Tot  aan de  bevoorrading  aan  het  centrum  ronde van Vlaanderen konden we  van dit  privilege genieten. Dit  alles  zorgde voor  een  gemiddelde  van  26,8 km/u. Na  het  bevoorraden  van de  innerlijke  mens,  wachtte  ons  het  serieuzere werk. De wind  draaide  en  met  4-5  BF in de  flank  en/ of op  kop  was  het  wurgen en wroeten om  nog  maar  aan  20 km/u te geraken. Het  drieluik  Taaienberg,  Eikenberg  en  Wolvenberg  lag  te  wachten. Om  optimaal  gebruik  te  kunnen maken  van  het  gootje  op  de  Taaien,  vertraagde Jöran  zodoende  iedereen  hem  zou  passeren. Enkele  die  hards  dachten waarschijnlijk hetzelfde  en  bleven  in zijn wiel zitten. Bij  het  opdraaien  van de  Taaienberg,  werd  het  gootje  al gauw  opgezocht  door  iedereen. Een  ramp  is  dit  als  je  een zwalpend  iemand  voor je hebt  rijden. Raoul  zat achter  zo  iemand,  en  moest steeds vertragen,  hetzelfde  voor  Jöran  die het  wiel van  Raoul  had  gekozen. Een  heuse  kettingreactie. Niet  zo  voor  Christophe,  die  als  volleerd Flandrien  de  rug (het  midden)  van de kasseien  opzocht. Na de  steile  strook  van  18%  liep  het monster uit  aan  3- 4%,  waardoor  er  geen  noemenswaardige  tijdsverschillen  waren. Raoul  klokte hier  af  met de  beste  tijd (6m 00) (volgens  Strava)  voor  Jöran (6m 06) en  Christophe (6m 12). Het bewijs  dat  MTB trainingen  zijn  nut toch hebben.  Het ware  ook  duidelijk  dat de Mud devils  meer "gabarit"  hebben  dan de  salon/ garagerijder voor het  beukwerk  op de  cobbles.  Enkele  kilometers  verder  wachtte  de Eikenberg,  hier  geen  mogelijkheid  om  het  gootje  op  te  zoeken. Vol  dokkeren  over de  kasseien,  met een  klein  stukje beton na  1,2 km  waren we er  vanaf. Hier  klokte  Christophe wel  de snelste tijd voor  raoul  en Jöran. Het  dient  gezegd dat  Willy 2  jaar  geleden  er  nog een  minuut  afpitste  in zijn  raid  naar  eeuwige roem  in the  Tour  of  Flanders. Het volgende  opstakel ,  de Wolvenberg,  werd  onmiddellijk  gevolg door de kasseistrook  van de  Ruiterstraat. Het  daagde  nu  wel  waarom je  in de kasseiklassiekers  altijd  van voor  moet  koersen.  hier is  het  steeds ieder  voor zich. Verspreid  over het  heuvellandschap  in de Zwalmstreek  reden we  alle drie  apart  onze  koers. Het werd  ook  duidelijk dat  niet de  hellingen,  maar de  opeenvolging  van  kasseistroken  het  zwaarste waren. De volgende  **** strook,  de wel bekende Haaghoek,  was  een zware  beproeving. Het leek  of  de kasseien  hier  van  ver  waren  neergegooid. Een  kleine  afdaling  en  dan  bergop en dat  gedurende  1,7 km. Na deze  strook  zat Raoul  met een  leegloper. Hij  gooide de Fenix  op  zijn  kop  en  begon  samen  met Jöran die  gestopt was, aan de vervanging. Het was  te  merken  dat  het  het  seizoensbegin was,  de  feeling  was er  nog  niet. Raoul  begon  zijn  binnenband  op  te  pompen  alvorens de  buitenband  erop  zat. Big  Bang  knal  boem  patat, en  Jöran  in een deuk. Hij had  ondertussen al  naar  het  thuisfront gefacetimed  om  iedereen  te  laten  meegenieten  van  een  suggelende  Raoul. Vijfentwintig  minuten  later vertrokken  ze  terug  op  weg. Christophe  die ondertussen de  tweede  bevoorrading  al  bereikt  had,  wachtte vol  ongeduld  op  zijn teammaats. Alvorens  het  goud van de  wielerenner kon  genuttigd  worden,  nog  even  over de Paddestraat. Hier  lagen de kasseien  stukken  beter  als  de Haaghoek en Ruiterstraat. De tijdsopname  van  Proximus zorgde voor en  beetje  concurrentiestrijd tussen  Jöran en  Raoul. Raoul die  waar mogelijk het  gootje  opzocht. Greppelke  you  know,  plantte  zich  in het  zicht van de  vaste  camera terug  op de rug  van  kasseien. Binnen  enkele  dagen  zullen  we  via  Proximus Tv zien  wat de uitslag  was. Christophe  was  dan  ook  maar  wat blij  zijn  vrienden  terug te zien. Gezamenlijk  werden de  stroken  van de Lippenhovenstraat en  vooral de  Lange Munte  aangevat. Zalig  stukje  kinderkopkes die  Lange Munte,  waar  Christophe  indrukwekkend  over  uit vloog. Ondertussen  toen de  laatste  kassei  achter  ons  lag,  werd  het Jöran  duidelijk  dat zijn  FFWD  hoge  velgen  de boosdoener  waren.  Hij  ving  de  5 Bf vol  op  zijn carbon wielen,  waardoor  hij zijn  volle  vermogen niet  kwijt  kon  op  de  kasseien. Via  Merelbeke   werden de  laatste  15 km  aangevat. Met  wind  in de zij  vile  het  op  bepaalde  plaatsten  nog  wel mee. We  raapten  nog enkele  lijken  op, die  hun  dan  maar  in ons  wiel nestelden. De  laatste  5  km  nam   Jöran  voor zijn rekening,  aan een  fors  tempo  bracht  hij  ons  terug  naar  het  SMAK  en  het  Kuipke. We  klokten  af rond  de 22 km/u en een  kleine 1000 HM.

Mooie  tocht,  mooie  streek.  De conditie  was  goed!  We  komen  met een goed gevoel  uit de winter!

29-02-2016 om 12:00 geschreven door Pappie