Wij waren gisteren tijdens de middagpauze wel aan het werk. 's Voormiddags hadden we druivelaars gekocht om aan het terras te planten. Omdat het zo warm was deed ik mijn T-shirt en korte broek uit. Ik liep er dus in "ondergoed"bikini bij. We waren zo al een poosje verder aan het werken, in aangepaste tenue, toen we onder de olijfboom muziek hoorden. Eén van de werkmannen lag daar te siësten. Mijn normale kledij was wel erg snel terug waar die hoorde te zijn. Er zijn zo van die momenten dat je even niet wil zijn waar je bent.

23-05-2018 om 10:36 geschreven door Katelijne63  

Het is hier lang heel stil geweest en het raakte niet meer op gang. Op aanvraag van mijn moeder en volgens haar van nog anderen, ga ik maar weer van start.

Eerst was er de trip naar België. Het was hier een slechtere winter dan anders, maar toekomen in sneeuw en koude, was wel een opdoffer. Je went snel aan het warmere weer. Het verblijf was leuk, maar erg druk. Overal word je verwacht, wil je naartoe. Mijn agenda stond barstensvol. Het was leuk, heel leuk, op een moment van grote heimwee na. Een belletje naar manlief deed wel deugd, samen met mijn bed in het ouderlijke huis. Het blijft daar toch “thuis” uiteindelijk. Verrassend hoe snel je weer meegezogen wordt in het Belgische ritme. Ik betrapte mezelf erop door Leuven te stappen in plaats van te wandelen. Na veel impressies weer het vliegtuig in richting Màlaga. Ik landde over “onze” Ikea, zag het vertrouwde landschap weer en overal hoorde ik weer Spaans. Bovenal was ik weer bij Patrick, onderweg naar huis. Daar wachtten mijn twee grote harige vrienden me op. Ze waren blij, dat zeker, maar ze hadden het duidelijk naar hun zin gehad alleen bij de baas. De baas zelf die had gewerkt, veel te hard gewerkt. Nu ben ik er weer om voor wat evenwicht te zorgen.

 Op korte tijd is er veel veranderd. We zijn al zo lang alles aan het opfrissen, maar nu zien we eindelijk veel veranderen. Het huis is een thuis en de restanten van de vorige eigenaars zijn weg. Het wordt echt van ons, zo voelt het toch. Hier is een hele poos geleefd, maar zonder onderhoud te doen. Overal ontdekken we steeds iets anders dat aan reparatie of verandering toe is.

De lange winter is eindelijk voorbij en anders dan in België is het terras hier eigenlijk de living, salon en keuken samen. Het terras is het dus waard om er fris uit te zien en om comfortabel te zijn. Het heeft ons wel bloed, zweet en tranen gekost, zeker van Patrick. We wilden ook hier de bruine balken witten, maar die waren aan een stevig onderhoud toe. Na enkele weken zwoegen is het plafond spic en span, de BBQ hebben we getegeld aan de achterzijde, de muren zijn hersteld en wit geverfd. De deuren van de kasten werden opnieuw behandeld en de knoppen vernieuwd of gelakt. De vloer wordt pas grondig onder handen genomen wanneer het andere terras en de keuken gerenoveerd zijn. Nu het terras in orde was, werden er nieuwe meubelen gekocht. Het werd een grote tafel met 8 stoelen. Niet in hout, want dat gaat kapot van de zon. Toch heel mooi. De BBQ werd op maat gemaakt voor een Weber BBQ. De eigenaars hadden daarom beloofd die te laten staan. Vermoedelijk konden ze er nog een vriend mee plezieren, want hij stond er niet meer. Gelukkig past het nieuwe model van Weber er perfect in. Aan het plafond hing een zware lamp met van die vreselijke wieken om wind te maken. Nu hangt er een elegant Marrokaans lampje. Ook de lampen van de buitenkeuken werden veiliger gemaakt en vernieuwd. Enfin, ’s avonds zitten we weer op ons terras met uitzicht. De zwaluwen zijn tijdelijk gerust nu wij verhuisd zijn, maar nu gaan we wel aan hun terras beginnen.

Het is hier wel veel, maar niet alleen werken. We zijn met vriende koppels de tapa’s tour in Velez-Malaga gaan doen. In een aantal deelnemende horecazaken kon je voor 2,50 euro een tapa en een drankje naar keuze krijgen. Ik was BOB (ja hier is ook controle en strenger dan in België), maar de niet BOB’s lieten de cerveza en de vino rijkelijk vloeien. Het ene hapje smaakte al wat beter dan het andere, maar het was een hele gezellige, fijne avond met veel plezier.

Ik heb een Marokkaans winkeltje ontdekt in een dorp in de buurt. Daar hebben we ook tafeltjes en verlichting gekocht. In Frigiliana wilde ik bij een kunstenares op bezoek gaan, die leuke schilderijtjes en mandala’s maakt. Gelukkig belde ik haar even op om me te bevragen naar de openingsuren. Ze is verhuisd en woont nu 300 km verder. Jammer, maar zover gaan we op dit moment niet rijden voor decoratie.

Zoals je hoort, we zitten niet stil, nooit. Maar daar moeten we nu even door. En tussen het werken door wordt er genoten. We kijken trouwens uit naar het bezoek van mijn jongste broer en zijn gezin in juli. Dat is een hele goeie reden om eens een weekje echt niets te doen!

23-05-2018 om 10:23 geschreven door Katelijne63  

Het water zit weer in het zwembad. Gedurende twee dagen heeft een vrachtwagen uit Velez-Málaga op en af gereden om ons water te leveren. Je kan uiteraard ook gewoon je tuinslang het bad laten vullen. Dat duurt veel langer, wat niet erg is, want het water is nu toch te koud om te zwemmen. Het zou alleen veel meer geld kosten. Nu hebben we gevuld met niet drinkbaar, maar zeer helder bronwater.

Terwijl dat allemaal bezig was, werd besloten om onze waterdeposits te legen in het zwembad en die aan een grondige poetsbeurt te onderwerpen. Iedereen hier heeft één of meerdere waterdeposits om de warme maanden te overbruggen. Tijdens die periode besluit elk dorp voor zich om de watervoorziening van de woningen stop te zetten. Niet voor een uurtje, voor enkele dagen, een goeie week… en dat random. Best waar het water binnenkomt regelmatig gaan controleren of je van je voorraad aan het verbruiken bent, of dat je voorraad weer aangevuld wordt door het waternet. Wij hebben het geluk voorzien te zijn van 2 grote deposits en we vallen nooit zonder water. Patrick leegde de deposits met onze dompelpomp in het zwembad en we sloten het waternet even, zodat de deposits niet onmiddellijk terug gevuld zouden worden. Inderdaad, het water in de deposits was glashelder, maar onderaan lag na 13 jaar wat zand en ander bezinksel. Toen het meeste water eruit was, moest de rest eruit gehaald worden, geen vuil water in het zwembad! Het toegangsgat was 60 cm diameter, dus bleef er niet zoveel keuze. Katelijne zou zich erin begeven en alles netjes reinigen. Erin geraken is niet zo moeilijk, eruit geraken is een ander verhaal. Uiteindelijk bedacht mijn handige Harry een goed systeem. Hij maakte voor mij een zitje door een beitel aan een singel te bevestigen, die singel werd aan een katrol gehangen en de katrol werd bovenop de ladder bevestigd. Naar beneden ging ik. Daar schuurde ik elke deposit met een schuursponsje volledig proper, schepte ik de bodem leeg, kuiste die, waarna manlief me weer netjes naar boven draaide. Dit gebeurde twee maal en klaar was kees. De deposits werden weer met drinkwater gevuld. We kunnen er weer tegen. Laat de zon maar schijnen!

De dag nadien kwam een vriendelijke Spanjaard de afmetingen nemen voor een zomer- en winterdek voor het zwembad. Op die manier moet de filterinstallatie geen hele winter draaien en moeten wij die periode ook geen zwembad onderhouden. Een zwembad is hier absoluut zalig, maar alle voordelen hebben ook nadelen en het onderhoud is een behoorlijk werkje.

 We hebben besloten om onze terrassen te renoveren. Het oude riet verwijderden we en al het donkere hout zijn we wit aan het verven. Het achterste terras is ondertussen in orde. Nu zijn we het terras aan het witten, waaronder de auto staat. Daarna wordt er bamboe gelegd. Dat is veel steviger dan riet. Tegen water moet je niets beschermen, wel tegen de zon. Hier zie je met de regelmaat van de klok auto’s rijden waarvan de lak volkomen afgebladderd is door de zon. Ook alle bekabeling, elektriciteitsdraden die niet wit zijn, moet je zelf wit verven om ze te beschermen tegen de zonnestralen.

Kinderen in Spanje zijn ware goden. Kleine meisjes worden geboren, gewogen en volgens mij al dadelijk gaatjes in hun oortjes geschoten alvorens de mama’s ze in hun armen krijgen. Wanneer je gelijk waar komt en er is een kinderkoets in de buurt, hoor je veel lawaai, bewonderende kreten. Volgens mij duurt het uren voor ze met hun kind weer thuis geraken.

Vandaag is het 28 februari, día de Andalucía. Het is hier een officiële feestdag. Er is veel te doen. In parken worden hapjes aangeboden, onder andere de typische toast met olijfolie en suiker. Je leest het goed: met suiker. Het zou erg lekker zijn. Op veel plaatsen zijn flamenco-optredens. In Málaga is de ingang van het Picassomuseum vrij, je hoeft er dus niet te betalen. Fantastisch allemaal, ware het niet dat het vanmiddag begon te regenen dat het giet. Niet alleen bij ons, in heel Andalucía. De festiviteiten vallen letterlijk in het water. Normaal gezien zou iedereen blij zijn met het extra water, maar net vandaag was dat niet nodig. De man die de maten kwam nemen voor de zwembadbedekking vertelde nog: “Alles hier in de Axarquia is geweldig: de mensen, het eten, het weer, de natuur…, alleen het gebrek aan water wordt een probleem.” Hij heeft het precies wat te luid gezegd. Het is hier rotweer!

28-02-2018 om 16:01 geschreven door Katelijne63  

In België had ik een hele goeie kapper. Hier zou die helaas heel onpopulair zijn. Een kleuring die natuurlijk oogt, is hier totaal uit den boze. Wat is er mis met hevig fuchsia, turkoois, paars, geel, groen… en zelfs dit alles door elkaar, al dan niet met een gigantische uitgroei. Je denkt waarschijnlijk, ons Katelijne is weer in overdrive? Niets is minder waar, zelfs oudere dames van zestig, zeventig of ouder wagen zich aan deze gekte. Wat ben ik blij dat er in de winkels nog “normale” kleuringen te vinden zijn om mijn grijze lokken te bedekken. En over een maand kan ik in België bij mijn vroegere kapper terecht. Tussendoor kan een Engelse kapster uit een naburig dorp het knipwerk voor haar rekening nemen.

 Vrijdag zijn we naar de versmarkt in Málaga geweest. Fantastisch! Een prachtig decor, 3 overdekte hallen met een prachtig glasraam waarin alles te verkrijgen is wat betreft fruit, groenten, vis en vlees. Als ik zeg alles, bedoel ik alles. Je vindt er de meest gewone dingen prachtig uitgestald, maar ook dingen die in België nog nauwelijks te verkrijgen zijn: gekuiste koeienmaag, varkens- en runderpoten, gevilde geitenkop, merluzaeieren (merluza is een vis en de eieren zien eruit als een gele zak roodgeaderd), halve biggen, … Om onze trip te beëindigen hebben we ter plaatse de lekkerste paella ooit gegeten, bomvol schelpdieren en vis, iets gedronken en dat alles voor 11 euro. Zalig! Wordt herhaald!

 In ons huis is elk plafond voorzien van donkere balken. In onze ogen is dat oudbollig en donker, dus smeedden we het plan om deze wit te verven. Maandag ben ik begonnen in de enkele gastenkamer. Eerst het bed naar het containerpark gebracht. Dat heeft ongetwijfeld al een andere gelukkige slaper gevonden. Dan met de verfwerken gestart. Elke balk heeft een grondlaag en twee afwerkingslagen nodig. We zijn aan iets begonnen! Gelukkig mag het resultaat er wel zijn, de ruimte oogt frisser en lichter. Toen konden we eindelijk alle schermen, printer en andere bureaubenodigdheden van de tafel in de eetkamer verhuizen naar de eerste echte bureau voor Patrick. Hij is blij met zijn bureau en ik ben blij met een gezellige eetplaats. Dat noemen ze een win-winsituatie, toch? Nu nog de andere binnenruimtes aanpakken.Ook buiten hebben we de terrassen ontdaan van het riet en gaan we de balken wit verven. Daarna komt er een nieuwe bedekking op, waarschijnlijk bamboe.We zijn nog niet klaar!

 Gisteren (dinsdag) zijn ook de mannen die de werken aan het zwembad kwamen doen, gearriveerd. Twee mannen nemen de mozaiektegeltjes onder handen. Die worden met een speciaal product gereinigd, daarna worden alle losse tegeltjes verwijderd en voegjes uitgeborsteld. Vandaag zijn ze bezig met het leggen van nieuwe tegeltjes waar nodig en met opnieuw inwassen van de voegjes. Ondertussen is er een loodgieter bezig om het filtersysteem te wijzigen. Het wordt een zoutwaterzwembad zonder chloor en de zandfilter wordt vervangen door een filter met glazen korreltjes. De man die hiervoor bedoeld was heeft toch ¾ van de dag met zijn zakken rondgelopen in slow motion. Hij grommelde dat hij iets nodig had dat er niet was. ’s Namiddags kwam de werfbaas aangereden met een flexibele buis. Toen schoot de man in gang. Enfin, schoot….begon de man iets meer te bewegen dan voordien. Vandaag heeft hij alle benodigdheden, maar de snelheid is niet erg opgedreven. Ons maakt het gelukkig niets uit. Wij betalen voor het afgewerkte resultaat. Zijn werkuren zullen zeker niet duur zijn?! Och ja, dit is Spanje!

 Vorige week was het weer niet bepaald opbeurend. Bewolking, wind en af en toe een buitje. Alleszins geen weer om buiten te zitten. Dat heeft geen goeie invloed op mijn welbevinden. Met het Spaans ben ik even in een dipje beland. Het gaat me wat te traag. Lezen, begrijpen… gaat heel goed. Vlot praten gaat te traag naar mijn zin. Ik sta op dit moment precies ter plaatse te trappelen. Volgens Dolores is dit wel normaal, is praten het moeilijkste en gaan we daar de komende weken extra op inzetten. Enfin, even motivatie onder nul. Het zal wel normaal zijn zeker en bij het proces horen?Gelukkig is deze week de zon weer van de partij en dat laat zich al gauw voelen. De wind moet je er in dit seizoen gratis bijnemen, die komt en gaat. Zo plots als die opsteekt, kan die ook even plots gewoon weer stil vallen.

 In verband met het opstarten van ons bedrijfje gaan we raad vragen bij mensen die er hier wel al wat ervaring mee hebben. Zo zijn we op visite geweest bij Hans en Anne-Loes, twee hele lieve Nederlandse eigenaars van een B&B vlakbij. In deze B&B hadden we in het verleden heel fijn gelogeerd. Daar werden we heel fijn ontvangen en we kregen veel goeie raad. Ze waren duidelijk positief over ons plan en vonden ook dat we al heel wat goed werk verricht hadden. Nadien zijn we gewoon nog wat blijven buurten. Gezellig!

 Twee hectaren grond met olijfbomen vragen om onderhoud. Zoals in het huis, is ook hier de laatste jaren niets gebeurd. In het prachtige weekend zijn we er ingevlogen. Met al het gereedschap dat we voorhanden hebben (en dat is wel wat!) begon Patrick zich een weg te banen door het struik geworden onkruid. Een beetje lager was onze buurman (niet dezelfde van de foto op FB) zijn olijfbomen aan het snoeien. De olijven zijn ondertussen geklopt, nu worden de bomen gesnoeid en het snoeihout wordt opgestookt voor april. Ook onze 45 olijfbomen zijn aan een snoeibeurt toe. De boeren rond ons snoeien wel erg veel weg. Patrick heeft opzoekingswerk gedaan van hoe je je bomen goed snoeit. Je moet duidelijk niet bang zijn om teveel te snoeien. Olijfbomen worden de knotwilgen van het Zuiden genoemd. Dat hadden we al gemerkt! Ook hier is nog wat werk aan de winkel. Zoals je kan lezen is de kans op verveling hier nihil!

 Het zwembad waar ik al zo van genoten heb tijdens de zomer, is aan een groot onderhoud toe. In oktober hebben we al het water tussen de olijfbomen laten lopen en we keken de laatste maanden op een leeg zwembad dat vol waaide met blaadjes.Zoals afgesproken zijn er een aantal werklui dinsdagochtend hun aanval begonnen op onze zwembadtegeltjes. Eerst werd alles bespoten met een agressief product. Dat kuiste de tegeltjes grondig. Daarna werden de voegjes te lijf gegaan met borstels. Alles wat maar enigszins los zat, moest eraan geloven. Daarna werden open plaatsjes waar de mozaïek gelost was, weer opgevuld met tegeltjes in de passende kleur. Toen dat allemaal in orde was, werden de voegjes van het volledige zwembad weer ingewassen met “cementcola”, een soort witte cement met lijm. Die wordt over de tegels gesmeerd zodat alle voegjes netjes wit opgevuld zijn en de mozaïekjes goed vast houden. Eens de pasta erop gesmeerd, wordt die met een spons goed ingeveegd en nadien met een soort harige bol en veel “potenkruid” van de tegeltjes afgeveegd en wordt alles opgepoetst. Vergis je niet, dit gebeurt over de volledige zijkant, de bodem en de trappen. De bovenste trap werd zelfs volledig ontdaan van de tegeltjes en opnieuw gelegd. Alles wat je hier leest gebeurt volledig manueel, met pure mankracht. Hier staat geen werfradio te bulderen, wel hoor je het gefluit van de vele vogeltjes af en toe onderbroken door het gepraat van de mannen. Aangezien het schitterend zonnig weer is, werden ze door ons voorzien van het nodige vocht. Vandaag, vrijdag, is er één eenzame werkman het laatste aan het afwerken. Hij is de trappen aan het invoegen en moet nadien het hele zwembad nog eens kuisen.  Vier volle dagen werd er hier van ’s morgens tot ’s avonds gewerkt. Wie denkt dat Spanjaarden lui zijn, die zitten er toch ver naast. Nu laat ik de bewuste loodgieter even terzijde ;-)We hebben een groot zwembad en dat moet ook weer gevuld worden. Er kan ongeveer 84 kubieke meter water in. Uiteraard kan je de tuinslang een week laten lopen, maar dat kost je een fortuin. Hier kan je water bestellen bij bedrijven die niets anders doen dan water leveren. Die komen volgende week kijken op welke manier ze het water tot in het zwembad krijgen. Het kan niet uitgesteld worden, want eens ingevoegd wordt het bad best zo snel mogelijk gevuld. Dan maar hopen dat de zon veel kans krijgt om het water weer op te warmen, zodat we ergens in mei weer kunnen zwemmen. Wordt vervolgd!

16-02-2018 om 15:33 geschreven door Katelijne63  

Hier zit ik dan, op een koude zondagvoormiddag, met een warme tas chocomelk aan de tafel voor het haardvuur. Wat kan ik dan beter doen dan even schrijven over het warme leven hier. Meestal letterlijk, behalve vandaag dan, en niet in het minst figuurlijk.

 Hier is heel wat werk aan de winkel. Veel dingen zijn aan een groot onderhoud toe. Bij de verhuis van de vorige eigenaar zijn er heel veel spullen achtergebleven. Sommige dingen al mooier en bruikbaarder dan de andere.

Het containerpark heet hier “punto limpio” en is gratis. Je betaalt jaarlijks een kleine bijdrage die geïnd wordt met de gemeentebelastingen, maar het is een peulschil in vergelijking met in België. Het park is 24u op 24u open en er is geen enkele controle. Deze week hebben we hier eens grote opruimactie gehouden. We zijn in totaal bijna 10 keer op en af naar het containerpark gereden. Dat is gelukkig niet veraf. De meest uiteenlopende en al dan niet meer bruikbare dingen werden vervoerd. Toen we de tweede keer reden, kwamen er samen met ons 3 vrouwen aangewandeld, druk taterend. Ze gingen de poort binnen met lege handen. Wij kennen dat al. Hier krijgen veel dingen een tweede leven. Eén van de dames zag me met oud verpakkingsmateriaal (bellenplastiek) binnenkomen. Ze was helemaal verrukt. Ik vroeg of ze dat graag wilde. Het mens was dolgelukkig. Zo verging het ook een oude afgeschenen plastieken stoel. Toen Patrick 2 kapotte ladders uit de auto haalde, gingen ze helemaal uit de bol. De ladders waren van de vorige eigenaar van onze woning en ze waren stuk. Toch werden ze meegenomen. De GSM werd bovengehaald en “Alejandro” de man van één van hen moest komen om te helpen. Een lege uitgespoelde verfemmer mocht ook aan zijn nieuwe leven beginnen. Een oude gedemonteerde luifel stak ook in onze koffer. De vuile verschenen repen stof werden dankbaar in ontvangst genomen. Wat zijn de mensen hier blij en dankbaar met weinig.

Gisteren hebben we het riet van 2 overkappingen verwijderd. We gaan alle balken weer opschuren en wit verven in plaats van het huidige donkerbruin. Er moet ook een nieuwe rieten bedekking op komen. Samen met het oude riet moesten ook enkele bloempotten weg. Er stonden hier massa’s gekleurde bloempotten. Het was een micmac van kleuren. De mooiste potten hebben we in augustus met de auto mee naar België gebracht. Ze staan nu bij mijn moeder op het terras. Het waren er wel erg veel, dus de andere stonden hier nog steeds. Ik wil graag alleen de gewone terracottapotten houden. We waren toch aan het laden en rijden, dus op die rit zou het niet aankomen. Wij deden onze ronde in de tuin en de gekleurde exemplaren en een drietal metalen staanders belandden in de kofferruimte van de auto. Zoals steeds gooi ik de nog herbruikbare spullen niet in de container, maar ik plaats ze goed zichtbaar vanop straat naast de container op de grond. De eerste pot werd geplaatst. Het was er eentje met nog een plant erin. De buurvrouw van het containerpark, komt zwaaiend haar huis uit. Ze vroeg of ik dat weg deed. Ja dus, ik vroeg of zij ze graag had. Wat was ze blij. “No te gusta? Mi me gusta!” Vind jij ze niet mooi? Ik wel! De pot van de plant was niet mooi, de plant wel. Ze zou de plant eruit halen en in een andere pot verplanten. Mijn potten hebben onmiddellijk een nieuwe thuis gevonden en we reden weer met een blij gevoel naar huis. Zo verging het ook een beschadigde koelkast, een lelijke bombastische spiegel, een andere lading bloempotten... Als ik dan denk aan het containerpark in Tienen waar een groot bord hangt dat je niets uit de containers mag meenemen. Triest, want ook daar wonen mensen die heel wat van de spullen die door anderen afgedankt werden, een nieuw leven willen geven. Het is een wegwerpmaatschappij geworden.

Hier krijg je ook nog spontaan komplimentjes. We gaan ons brandhout steeds kopen bij Lola. Een luid roepende, steeds lachende Spaanse vrouw. Eergisteren hielp een jongere man met de houtblokken te laden. Ik meende dat hij wel eens de zoon van Lola kon zijn. Dus vroeg ik hem dat. Ja, inderdaad, dat was hij. Zo geraakten we wat aan de praat. Toen alles geladen was vertelde hij me dat ik goed Spaans sprak. Daarop antwoordde ik mijn standaardantwoord: ”Een beetje, ik studeer het.” Waarop hij me opnieuw complimenteerde en vroeg hoe lang ik hier was. Ik vertelde dat we hier nu 4 maanden zijn. Tja, vermeldde hij, hier zijn veel “extranjeros” (vreemdelingen) die na jaren nog geen woord Spaans spreken. Ik mocht dus wel fier zijn.

Zie je, Spanje is een “warm” land, waar mensen nog authentiek zijn. Alleszins toch in onze regio.

05-02-2018 om 10:02 geschreven door Katelijne63  

Terwijl alles hier op kruissnelheid draait om een bedrijfje op te starten, werkt de natuur ook op volle toeren. Wanneer de zon schijnt, geeft ze een zalige warmte en loopt de temperatuur op tot in de 20 graden. Alles groeit en bloeit, helaas ook het onkruid. Dat is dus werken geblazen. In de tuincentra is het nooit zo druk als nu. Iedereen plant nieuwe planten en bloemen. Ook wij ontsnappen niet aan de lentekriebels en hebben wat nieuwe planten gekocht. Verouderde geraniums verdwijnen naar de composthoop en maken plaats voor frissere en mooiere exemplaren. Een oude klimplant wordt vervangen door eentje die nu volop bloeit. Na het werk installeer ik me met tafel en stoel in het zonnetje. Dit wordt mijn nieuwe studieplekje. Het rendeert, want vandaag gaf mijn lerares me toch een dikke pluim. Ze vindt dat ik veel taalgevoel heb en dat we snel vooruitgaan. Zelf vind ik dat het allemaal te traag gaat, maar zij is dus een hele andere mening toegedaan. Wel fijn om te horen en zeker ook motiverend om deze week de werkwoorden en hun verschillende tijden en nog meer onregelmatigheden te memoriseren. Hopelijk blijft de zon van de partij, dat is fijner dan binnen studeren.

Omdat we hier hele dagen met ons tweetjes zitten en ik mijn vele contacten uit België soms wat mis, ga ik samen met Melanie naar de yogales in een dorpje wat verder. Het bevalt me eigenlijk uitstekend en we worden er alleen maar leniger van. Yogamatjes zijn overal te koop, van heel duur tot betaalbaar. Tot de lerares ons vertelde dat we in één van de vele Chinese winkels moesten gaan kijken. Daar verkopen ze matjes op de rol. Absoluut niet bedoeld om yoga te doen, maar anti-slip en van de juiste dikte. Toen we in Vélez naar de bank gingen kwamen we langs zo een winkel. Dus nu heb ik een matje van 2m voor 7 euro. Het zal dienst doen maandagavond.

Onderweg in de stad hoor ik een haan kraaien. Veel Spanjaarden hebben vogelkooitjes staan op hun terras , maar een haan? Het bleek een dierenwinkel te zijn. GAIA is in Spanje duidelijk nog niet gepasseerd. In hele kleine kooitjes proppen ze zoveel mogelijk dieren van allerlei pluimage. De geur was verre van aangenaam en we troffen er hanen, kippen en kippetjes, een papegaai, agaporni’s, grasparkieten, kanaries, exotische vogels, duiven, kwartels, hamsters, konijnen, cavia’s, waterschildpadden met 3 grote exemplaren op elkaar, vissen (sommige meer dood dan levend)…. Enfin moest je gezien hebben in welk een klein plaatsje dit alles bijeen gestouwd stond, je zou het niet geloven. 

Diervriendelijk kan je niet alle Spanjaarden noemen. Vandaag verscheen er een artikel dat de Guardia Civil op zoek is naar dierenbeulen die een filmpje geplaatst hebben op sociale media waarin te zien is hoe ze een wild zwijn in een irrigatiekanaaltje drijven, het dier daar mishandelen om het tenslotte te verdrinken. Gelukkig is niet iedereen van dat allooi!

Wie deze blog volgt weet dat ik zelf ingebroken heb in ons huis. Patrick had de gesneuvelde venster voorlopig gedicht met hout. Ik pluis allerlei magazines uit en las de reclame van een firma die PVC ramen en deuren van Duitse makelij vervaardigt in Vélez. Wij daar eergisteren naartoe. Ja, ze kunnen ons raam herstellen, maar is het mogelijk om dat raam naar hen te brengen? Dus gisterenochtend besloot Patrick de ramen uit de  hengsels te halen en ermee naar beneden te rijden. Het was ons al lang een doorn in het oog dat de onderkant van de deurvensters volle panelen waren in plaats van glas. Dus vroegen we om dat ook te veranderen. ’s Avonds om half 7 stonden onze deurvensters voorzien van glas al op ons te wachten. Zo snel kan het in Spanje ook gaan! Nu hebben we heel wat meer licht binnen en is het uitzicht er ook danig op verbeterd. Volgende week gaan we de andere deurvenster ook brengen. Dan is ook de lichtinval in de salon optimaal.

Hier verblijven is meestal prettig en ook warm. Soms wil je nochtans graag in België zijn. Dinsdag belde mijn moeder dat een goede vriend die ziek was, ’s ochtends plots overleden was. Graag had ik mee afscheid genomen, nu moet condoleren via de website van de begrafenisondernemer volstaan. We zijn in gedachten bij de familie.

26-01-2018 om 17:00 geschreven door Katelijne63  

Het weer is blijkbaar weer aan het kantelen. De zon komt erdoor en de warmte laat de eerste amandelbomen in bloesem komen. De bomen op zich stellen niet veel voor, de poederroze bloesem daarentegen, is allercharmantst.

Helaas brengt januari niet alleen mooie bloemen met zich mee. De processierupsen nestelen zich in dikke witte pluizige bollen in de naaldbomen. Vorig jaar hebben ze in onze tuin een aantal bollen moeten verbranden. De dieren hun haren zijn erg irriterend en giftig. Wanneer je dus zulke bollen ziet, haal je ze uit de boom en verbrand je ze onmiddellijk. Wanneer je de rupsen vindt, zowel dood als levend, is de boodschap ze niet aan te raken. Ook van dode exemplaren laten de haren snel los en ze blijven giftig. Wanneer honden eraan snuffelen kunnen ze ervan sterven. De naaldbomen waarin ze zich nestelen, gaan dood en ze verhuizen dan naar een volgend exemplaar in een lange rij, neus tegen staart. Vandaar hun naam. Gisteren heb ik de eerste witte bollen zien hangen in bomen langs de weg naar het dorp. Het terrein is geen privé-eigendom en ik heb geen idee of er iets gaat gebeuren. Eind april is deze plaag achter de rug, tot dan doe ik mijn dagelijkse inspectieronde op ons terrein.

15-01-2018 om 14:55 geschreven door Katelijne63  

Het weer is inderdaad omgeslagen. De zon ruilde haar plaats in voor regen en wind. De toppen van de Maroma en de andere bergen in het natuurpark zijn veranderd in een wit sneeuwtapijt. Spanje krijgt het hard te verduren. De sneeuw krijgt vrij spel. Gelukkig blijft het bij ons beperkt tot wat regen en een behoorlijke wind. Een temperatuurval van 10 graden laat zich voelen. In huis wordt het kil en buiten is het mistroostig. Onze dikke winterkleren komen van pas bij deze kouwelijke 12 graden.

Dinsdag vertrekken we door dat weertje naar het gemeentehuis. Ja, Silvia is op post. Ze schrijft ons in, alles loopt vlot. Tot blijkt dat de vorige eigenaar nog ingeschreven staat op ons adres. Iedereen kent iedereen in dit kleine dorp en Silvia is op de hoogte van de trieste toestand van het gezin. Ze vraagt om de man op te bellen en zich laten uit te schrijven. Gelukkig staat het onze inschrijving niet in de weg. Wanneer we naar het nodige certificaat vragen om resident kunnen te worden, blijkt dat we dat pas de volgende ochtend kunnen ophalen. Geen probleem, want we moeten pas overmorgen naar Torre del Mar voor ons residentschap. Thuis gekomen, telefoneren we de vorige eigenaar. Die blijkt  zich reeds 3 weken voordien ingeschreven te hebben in een naburige stad. De Spaanse authoriteiten hebben Canillas nog niets laten weten. Spanje hé… Woensdagochtend zijn we weer op post in het gemeentehuis. Silvia is er niet, maar een collega is op de hoogte en gaat voor ons “certificado de empadronamiento” zorgen. Het staat klaar in de computer, maar blijkt geen electronische noch gewone handtekening te bevatten. “Heb je dat vandaag nodig?”: vraagt de vriendelijke loketbediende. Mijn Belgisch temperament komt boven en ik zeg heel gedecideerd: “Si!”, waarbij ik gewoon aan het loket blijf staan. Niet met mij hé! De dame begint rond te bellen. Ik hoor haar vragen waar de persoon aan de andere kant van de lijn zich bevindt. Ze legt neer en na wat heen en weer getelefoneer bevestigt ze me dat het in orde komt, maar dat we even moeten wachten. Wachten? Geen probleem. Na een poosje komt er een dame op sportschoenen binnen. Ze tekent onze certificado’s die we dan dadelijk in ontvangst nemen. Spanje blijft verbazen, maar het belangrijkste is dat we hebben waarvoor we gingen.

Donderdag staan we dan in alle vroegte in de rij om ons residentschap aan te vragen. We zijn nummer 2 en tegen alle verwachtingen in loopt het hier vlot. De politieagente die de nummers uitdeelt, daar kan geen lachje, geen “hola” van af. De loketbediende is wel vriendelijk. Alle paperassen blijken in orde, tot ze aan onze ziekteverzekering komt. We hebben een poosje geleden een privéziekteverzekering afgesloten. Op die manier overbruggen we de periode van ongeveer 2 maanden om bij de Spaanse ziekenkas aangesloten te worden. Ook nadien komt het van pas om op consultatie te gaan bij de dokter of specialist naar keuze en soms iets sneller dan via het gewone traject. We hebben onze volledige originele polis bij, maar ze heeft een afgestempeld A4-tje nodig van de verzekeringsmaatschappij met de bevestiging dat we aangesloten en verzekerd zijn. Onze advokaat was van mening dat dat niet nodig was, aangezien we een volledig Spaanstalige polis hebben, die we meenemen en die gehandtekend is. Na wat door de polis te bladeren en te lezen blijkt het wel in orde te zijn. Ze geeft ons beiden een groen kaartje, vergelijkbaar met een identiteitskaart, maar eerder een “vodje” papier. We zijn vanaf nu resident! Thuisgekomen heb ik de tarjetas maar wat verstevigd met plastic.

15-01-2018 om 14:54 geschreven door Katelijne63  

Je inschrijven in Spanje houdt heel wat in. Eerst moet je je in je eigen gemeentehuis (ayuntamiento) gaan inschrijven. Daar vraag je dan een “certificado de empadronamiento” waarmee je naar Torre del Mar moet, samen met nog een boel andere paperassen. Wij vertrekken dus maandagochtend naar ons gemeentehuis. In het dorp hoor ik een raar gefluit, steeds opnieuw. Ik lach er nog mee en zeg tegen Patrick dat de rattenvanger van Hamelen naar hier afgezakt is. Wanneer we de hoek omgaan, zien we een man op een oud scootertje. Hij blaast op een soort mondharmonica om iedereen van zijn komst op de hoogte te brengen. Achteraan op de scooter is een slijpinstallatie geplaatst. Het is de lokale “scharensliep”. Bij het gemeentehuis gearriveerd merken we tot onze blijdschap dat dat open is. Dat is al heel wat, want tot Los Reyes Magos, bevindt Spanje zich in een winterslaap. Er zijn 2 bedienden op post. Wanneer we uitleggen dat we komen inschrijven en we ons certificado nodig hebben, beginnen de problemen. Inschrijven, dat doet Sylvia en die is pas volgende week dinsdag weer op post. Hier moet je geen woorden aan vuil maken, want wachten, dat word je hier wel gewoon. We zullen enkele dagen langer “landloper” zijn. Dus volgende week dinsdag ondernemen we een nieuwe poging en woensdagochtend gaan we de rest van de papierenwinkel dan in Torre del Mar afhandelen. Daar moet je vroeg zijn, want je moet een nummertje trekken en wanneer die op zijn, kan je de volgende dag terug komen.

 Het weer was deze week zomers voor België, lente voor hier. 23 à 24 graden, T-shirtweer. Mijn bezoek was beter een weekje later gekomen L . Tot vandaag is het genieten geblazen. Helaas geven ze voor morgen regen en storm en een fikse daling van de temperatuur. Ramp hier in Spanje. Op de radio zwijgen ze er geen moment over. Na Semana Santa (de Goede Week) zijn Los Reyes Magos het belangrijkste feest van het jaar. De drie koningen worden rondgereden in de stad. Ze gooien karamellen en iedereen krijgt pakjes. Een beetje vergelijkbaar met Sinterklaas in België, maar veel grootser. Het is ook een officiële feestdag, alle winkels zijn gesloten en de mensen hebben vrijaf. Maar wat met het voorspelde weer? In sommige steden gaan de koningen vroeger op pad, om de regen en storm voor te zijn, op sommige plaatsen zetelen ze in het gemeentehuis…. Het nieuws staat er bol van. Benieuwd hoe het morgen gaat lopen. Wat ik weet, is dat wij ons proviand gisteren in huis hebben gehaald. Laat de wind maar gieren (en die kan dat hier!), de regen maar plensen (de planten zijn er dankbaar voor), wij blijven gezellig bij het brandend haardvuur binnen tot de zon zich weer vertoont.

05-01-2018 om 12:58 geschreven door Katelijne63  

Na een goede nachtrust zet ik tijdig mijn wekker, zodat ik rustig kan ontbijten, de honden kan voeren en op tijd richting luchthaven kan vertrekken. Ik neem mijn laptop erbij en zie aangegeven dat het vliegtuig een half uur vroeger voorzien wordt. Ik neem mijn handtas, mijn GSM, de hondensnoepjes, open de keukendeur en zet de honden in hun ren. Achter me hoor ik “klik”. Onmiddellijk besef ik wat er gaande is. In onze woning werd in het verleden tot 3 keer toe ingebroken. Alles is dus overbeveiligd. De achterdeur heeft geen klink en is zoals een voordeur, ze valt dicht in het slot. We draaien dus steeds het slot naar buiten zodat ze niet dicht kan slaan. In mijn haast was ik dat vergeten en dus heb ik mezelf buiten gesloten. Daar sta ik dan, autosleutel in mijn zak, handtas en GSM bij me, alle huissleutels binnen. Met de auto kan ik niet vertrekken, want ook de poort is op slot en die sleutel hangt aan de bos met de andere sleutels (en het zijn er hier heel veel!). Het is zondag (dan slaapt Spanje) en lang WE, want maandag is het nieuwjaarsdag. Het is dus verloren moeite om een sleutelmaker te zoeken. Ik kan de “bomberos” bellen op 112, maar alles lijkt me beter dan dat. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik wilde vroeger vertrekken en nu sta ik hier in een donkere tuin, buitengesloten uit mijn eigen huis. Hoe dom kan het zijn! Ik moet zelf inbreken, dat is de beste optie. Helaas zit er voor de ramen ijzerwerk, zoals meestal in deze regio. Heel effectief om dieven te weren en mij in dit geval tegen te werken. Alleen het grote raam dat uitgeeft op ons overdekt terras, daar laten we de “tralies” van open staan omdat ze ons uitzicht bederven. Gelukkig! Dat raam is in kleine ruiten onderverdeeld. Ik neem een bezem uit het bezemhok en begin met het uiteinde van de steel te bonken tegen één venstertje. Dadelijk komt de guardia civil kijken wat er gaande is, gealarmeerd door één of andere buur. Alles galmt hier vreselijk tussen de bergen. Na wat stompen begeeft het buitenste glas het, na nog een poosje breekt ook het binnenste ruitje van het dubbele glas. Zonder dat ik het besefte, hing er overal bloed van mijn handen. Ik neem een dweil, draai die rond mijn rechterhand en probeer zo goed als ik kan de vlijmscherpe glasscherven verder uit het raam te trekken. Alles krijg ik er niet uit, maar zo zou het moeten lukken. Wat ben ik blij dat moeder natuur me bedeeld heeft met een niet te mollig en soepel lichaam. Ik probeer door het raam te kruipen met één been naar achter. Ik kan het niet op de grond zetten, het raampje is te hoog. Dan een oude tuinstoel erbij gehaald. Daarop gaan staan, één been naar achter door het raampje, mezelf dubbel gevouwen op het andere been en zo mijn lijf door de opening gewurmd. Het lukt net. Mijn broek is stuk door een overgebleven scherf glas, bloed overal, maar… IK BEN BINNEN! Ik grabbel 2 handdoeken, draai mijn 2 handen daarin en vertrek naar Málaga. Pas wanneer ik aan de luchthaven met zijn bewaking arriveer, bedenk ik dat het wel een raar zicht moet zijn, een vrouw met bebloede en kapotte kleren, handen in handdoeken… Ik moet er heel braaf uitzien, want niemand houdt me tegen. Uiteindelijk was alle haast voor niets, want Patrick landde 5 minuten later dan voorzien. 

05-01-2018 om 12:57 geschreven door Katelijne63  

Het was even stil langs deze kant en daar is een goede reden voor: bezoek van mijn zoon Sam, zijn vrouw Nele, kleinzoon Artuur en de mama van Nele, Mieke. Net zoals bij het bezoek van mijn ouders en tio Fony was het somber, winderig en regenachtig weer. Murphy bestaat dus echt! Maar ondanks het weer hebben we een hele fijne tijd gehad!

Artuur blijkt de hele vlucht super braaf geweest te zijn. Er was een huilend kindje in het vliegtuig dat zo gehypnotiseerd werd door Artuurs blauwe kijkers dat het onmiddellijk zweeg. Bij aankomst reden we dadelijk naar huis. Artuur paste  en keurde de nieuwe autostoel goed. Thuisgekomen werd de lege maag gevuld en werd ook het nieuwe bed gekeurd, maar voor de goedkeuring moesten we wachten. Artuur vond het allemaal veel te spannend en slapen daar had hij nog geen zin in  Nele en Mieke bleven bij het kleine spookje en Sam vertrok samen met mij naar de winkel. Lang geleden, zo’n mama zoon moment. Bij thuiskomst had Artuur zich een nieuw park toegeëigend: de hondenmand. Dat bleef hij leuk vinden tot de laatste dag.

’s Avonds aten we op aanvraag van Sam langoustines met een zachte currysaus. Nadat Artuur uiteindelijk toch zin had in een warm bedje, speelden wij saboteur. Voor Mieke was het nieuw, maar geen nood, ze leerde snel. Na de nodige sessies slappe lach kropen we allen moe, maar tevreden in ons bed.

De ochtendstond heeft goed in de mond? Hmmm… eerder veel wind en regen. Niet het meest geschikte moment om naar zee te gaan of de hele dag naar Málaga te trekken. Daarom besloot ik het gezelschap rond te rijden in de bergen en Canillas de Aceituno te bezoeken. Tijdens de droge momenten wandelden we door ons pittoreske dorpje.  Ik blijf het nog steeds even prachtig vinden en Mieke snapte dat we verliefd werden op deze streek en op dit nog heel authentieke dorpje. En dat betekent heel wat bij zo’n weer! Bij vertrek wilde ik hen graag het lokale kerkhof laten zien. Ook dat wekte wel wat verbazing. Alle graven versierd met (kunst)bloemen, graven boven elkaar…. Het is de moeite om even langs te gaan. Nadien maakten we een rit door de bergen, langs andere dorpjes. Onderweg verandert het landschap na elke bocht. God heeft bij het scheppen van de aarde zijn werk gehad hier. Uiteindelijk bereiken we Cómpeta. Tot nu toe konden we telkens eten en drinken op het terras. Nu werd de binnenkant van de lokale bar bezocht. Eigenlijk wel heel leuk. Het was er klein, maar erg gezellig en de tapa’s smaakten overheerlijk. Het Belgische gezelschap verbaasde zich over de prijzen. Hier kan je nog eens ongedwongen gaan eten, zonder een fortuin armer weer buiten te stappen. Onze Artuur bleek een stevige hoest te pakken te hebben. De apotheker in Cómpeta wilde ons naar de dokter sturen. Gelukkig was onze apotheker in Canillas wat bijdehandser. Zij gaf ons druppeltjes waarvan Artuur er 5 moest nemen voor het slapen gaan. Hij sliep als een roos! Wat er in die druppeltjes zat? Ze deden alleszins elke avond opnieuw hun werk waardoor iedereen een rustige nacht had. ’s Avonds opnieuw saboteur gespeeld, met uitbreiding. We hebben zo vaak de spelregels bekeken om de afbeeldingen en de betekenis van de kaarten op te zoeken, dat Mieke dacht dat ik dat best zou plastificeren. Het werkte alleszins weer danig op onze lachspieren!

 ’s Anderendaags klaarde het wat op. Het was droog, het zonnetje kwam al eens piepen, alleen de wind bleef van de partij. We vertrokken naar Torre del Mar. Het is en blijft onze favoriete badplaats en het kon blijkbaar ook op het enthousiasme rekenen van mijn bezoek. Wat wil je, wanneer je de spuuglelijke Belgische hoogbouw gewoon bent. Hier kan je wandelen op het strand. Er is een platgereden strook voor voetgangers voorzien. En het was eind december zo aangenaam van temperatuur dat je buiten paëlla kon eten. Zalig toch?! Wanneer je je bij dit alles ons Artuurke zijn smile voorstelt, kan je dag niet meer stuk! De dag verloopt verder zoals gewoonlijk. Lekker eten, spelletjes spelen en slapen tot het ochtendgloren.

 De laatste dag wordt een rustdag. Gewoon niets doen, lekker genieten van elkaars gezelschap op het terras, een flesje cava kraken, hapjes erbij, bijpraten, … Meer moet dat niet zijn! Genieten van de kleine dingen des levens.

 Helaas, mooie liedjes duren niet lang, eerder veel te kort. De volgende dag wordt er ingepakt en begeven we ons na het middageten naar de vlieghaven. Eens ingechekt blijven we nog zo lang mogelijk buiten de beveiligde zone koffie drinken. Uiteindelijk moet het er toch van komen. We nemen afscheid, zij vertrekken naar de controle, ik naar huis. Daar wachten de honden mij zoals steeds welgezind op. Ik nestel me voor de televisie en ga op tijd in mijn bed. Morgenvroeg vertrek ik weer naar de luchthaven om Patrick op te pikken.

05-01-2018 om 12:55 geschreven door Katelijne63  

Gelukkig heeft Patrick 2 rechterhanden! Onze nieuw geïnstalleerde douche heeft nog geen enkele dag zonder problemen gefunctioneerd. Ik weet het, nogmaals “We zitten in Spanje”, maar de mensen zijn hier heel proper, dus die kunnen zich precies toch wassen. Het begon al in augustus. We hebben een regendouche, maar het was precies motregen. Om je te wassen zou het nog lukken, maar probeer je haar maar eens te wassen en af te spoelen. Dus een stielman geroepen. Na wat gepruts aan de boiler, was het iets beter. Helaas was ons geluk van zeer korte duur. Weer weinig druk en koud water. ’s Anderendaags was ons werkvolk dus weer hier. Er zit hier vreselijk veel kalk in het water, waardoor alle leidingen werkelijk vol kalk zaten. Toegeslibd. Zoals de meeste huizen, hebben wij ook warmtepanelen en een zonneboiler. Wanneer die voldoende warmte gegenereerd heeft, moet onze boiler op gas niet aanslaan. Omdat alle leidingen vol kalk zitten deed niets zijn werk nog naar behoren. Grote actie, mannen op het dak, mannen aan de gewone boiler en alle leidingen werden gespoeld met een ontkalkend product. Hoera, we konden weer douchen! De dag nadien vertrokken we voor de laatste maand naar België. Terwijl we daar waren, besloten we een ontkalker te bestellen. Die zouden ze in november komen installeren. Op die manier zouden we komaf maken met het probleem. Toen we in oktober arriveerden, waren we blij met een goed functionerende regendouche. Helaas, het was weer van korte duur. We merkten al snel op dat het water niet wegliep. Het probleem werd zo erg dat je je niet met 2 na elkaar kon wassen, want dan liep het water door de hele badkamer. En of dat niet voldoende was, werd de temperatuur van het water weer koud. In België zou je gewoon het putje even reinigen, hier dus ook. Neen, toch niet. Ik weet het: Spanje hé…. Toen we het roostertje van de afvoer wilden openen bleek dat vastgevoegd was in de tegels van de vloer. De installateur erbij gehaald. Dat is toch geen probleem. Gewoon de voeg uitkrabben en open vijzen. Inderdaad, een heleboel haar in het opvangbakje. Hoe lossen ze dat hier op? Het vuil verwijderen en het bakje niet meer terug plaatsen. Ze denken hier op korte termijn. Alles loopt heel goed weg nu, maar binnenkort zitten we met een verstopping verder op in de afvoer en daar kunnen we niet aan. Dat zullen ze dan wel oplossen. Patrick gaat het bakje wat doorboren zodat het water er makkelijker door kan, maar zodat het vuil toch opgevangen wordt. Gelukkig is hij iets vooruitziender. Daarmee hadden we nog steeds koel en weinig water. Allez hup, weer de stielman doen komen. Die prutst wat, foefelt wat en ja, we hebben weer warm water dat iets beter loopt. Gisteren, weer van hetzelfde. Meneer de stielman arriveert weer, maar kan het euvel niet verhelpen. Hij heeft niet de nodige spullen bij en zijn vrouw is al vertrokken naar het winkelcentrum en wacht op hem. Na wat zoeken en uitproberen, kleedt hij zich om en vertrekt richting vrouwlief. Hij belooft volgende week een aantal dingen te veranderen zodat het weer werkt. En dan schiet mijn veel verder denkende wederhelft in actie. De helft van onze verhuis (of meer) bestond uit zijn gerief. Hij vindt de nodige koppelstukken en gisterennamiddag heeft hij ervoor gezorgd dat er en warm en veel water uit de douchekop stroomt, nu is het een heerlijke lentebui in plaats van wat motregen. Volgende week vertrekt hij richting België en kan ik me wassen! Nadien wil hij alle leidingen laten vervangen. Dan pas kan de ontkalker zijn werk goed doen. Met dank aan de twee rechter handen en de vooruitziendheid van Patrick!

Wat kreeg ik gisteren een heel fijn bericht. Mijn jongste telg, Kasper, stuurde een berichtje of ik Whatsapp kon installeren op mijn GSM. Dat staat er bij mij al heel lang op en hij heeft het er eindelijk zelf sinds 2 dagen opgezet, na een voorstel van mijn kant lang geleden. En ja, daar belde hij me op. Ik hoorde hem voor het eerst sinds 3 maanden en dat was echt heel leuk! Wat mis ik dat gastje.

Ondertussen is het straks kerstavond en morgen Kerstmis. Zo gek. Was het niet dat ik daarnet gefacetimed heb met mijn schoonzus en dat ik het kookwerk van mijn broer in ogenschouw nam, ik zou het bijna niet geloven. Kerst in warm weer, het blijft raar. Hier is ook geen wild te kopen, nergens. Vis, vis en nog eens vis, jamon, pollo… maar het malse hertenkalf dat onze Stijn zo heerlijk kan klaarmaken zal ik toch missen. En het meest van al zal ik morgen de drukke Donné-ambiance missen. Want toegegeven, Kerstdag was steeds druk en luid, maar zo gezellig. Ook de nonkel is er elk jaar traditiegetrouw bij. Gelukkig hebben Toon en Patti de organisatie nu op zich genomen en gaat alles gewoon door als vanouds. Dank jullie wel! In gedachten ben ik erbij, maar missen doe ik het zeker! Dat de middag nadien zeer welkome gasten arriveren, maakt veel goed.

24-12-2017 om 17:21 geschreven door Katelijne63  

Voor Dolores, mi profesora de Castellano, moest ik cursusboeken kopen. Net als in België wordt zoiets hier ook via internet verkocht en gekocht. Even nagevraagd bij Melanie, die me ook bevestigde haar boeken bij Amazon.es besteld te hebben. Ik dus naar de website en mijn boeken besteld. Ze worden gratis thuis bezorgd, maar helaas is ons officieel adres onvindbaar op elke GPS. Dus laat ik ze maar leveren in het postkantoor van Canillas waar we ook onze búzon huren. Hoe dat zou lopen, daar had ik geen idee van, want dat is maar 1,5 u per dag open. Maandag besloot ik toch even een kijkje te gaan nemen of mijn boeken al aangekomen waren. Het was rond 14u en de deur van het kantoor was open en de vrouwelijke postbode aanwezig. Geen boeken aangekomen tot nu toe. Ik licht mijn búzon en vertrek te voet door de verkeersvrije straatjes naar de auto. Belgerinkel. Een Spaans telefoonnummer dat me niet bekend was. Blijkbaar de chauffeur van de koerierdienst. Hij heeft mijn pakket bij (Yes!) en ziet dat hij dat bij de post moet achterlaten. Inderdaad, klopt. Onmiddellijk volgt de vraag: “Ken je restaurant Maroma?” Wie kent dat niet in een dorpje zo klein als het onze. Hij zegt daar over 10 minuten te zijn en me daar het pak te overhandigen. Inderdaad, stipt op tijd (waaaauw!) rijdt de bestelwagen tegen de richting in tot pal voor mijn neus. Ik heb mijn boeken net op tijd voor de les om 16 u. Spanje blijft verbazen!

Ook het kerkhof is hier bijzonder. Tussen overlijden en begrafenis zit er hier maar één dag. Het weer zal er zeker mee te maken hebben. Hier wordt er ook niet begraven onder de grond, het is erg rotsachtig. Hier worden op het kerkhof witte rechthoekige gebouwen geplaatst, met daarin rechthoekige nissen, net de grootte van een kist. In rijen van 5 of 6 hoog en vele plaatsen breed worden de nissen gevuld. Ladders zijn er overal te vinden. Wanneer de nis gevuld is, wordt er een steen met foto en gegevens van de overledene voor geplaatst. Op het dak van het gebouw en in de buitenmuren zijn ventilatiegaatjes voorzien. Er hangt soms een geurtje, afhankelijk waar je je bevindt. Het rare is, in sommige nissen liggen 2 of 3 personen. We hebben ons laten vertellen, dat bij een nieuwe begraving, de vorige resten verwijderd worden. Dat lijkt me kras, maar hier is veel mogelijk.

Daarnet speelden we in het zonnetje met de honden. Het zwembad is leeg om tijdens de winterperiode een groot onderhoud te krijgen. Ouzo vindt het leuk om er in en uit te lopen, Jack heeft eindelijk, na veel aanmoediging, geleerd de trappen naar beneden te nemen en een speelgoed gaan te halen dat we geworpen hebben. Ook daarnet kwam onze enthousiaste krullenbol met een speelgoed aangedragen.  Patrick gooit het met opzet in het lege zwembad. Jack gaan naar de zijkant en… voor we het goed en wel beseften sprong hij naar beneden, 1,90 m diep. Ik krijste de boel bijeen en dacht hem te moeten bijeenrapen om naar de veearts te rijden. Niets aan de hand, meneer komt met bal vrolijk kwispelend de trappen opgelopen. Hij durft de trappen nauwelijks af, maar springt even de dieperik in. Veel geluk gehad.

20-12-2017 om 13:42 geschreven door Katelijne63  

Het kerstgevoel bij warm weer is toch iets raar. We kunnen ons precies nog niet goed voorstellen dat het ondertussen midden december is. De kerstversiering zowel thuis als in de straten en de winkels drukken ons er met onze neus nochtans op. 

Verder is het dagelijkse leven hier echt wel veel goedkoper.  Voor 20 mesheften (couteaux) betaalden we 3,5 euro en voor 300 gr langoustines en 200 gr sardines betaalden we 4 euro. Gisteren stuurde ik Patrick inkopen doen met een hele waslijst aan groenten, fruit, kip, vlees… enfin alles wat nodig is voor een hele week aan proviand. Hij betaalde 74 euro. Ten tijde van de Colruyt kwamen we de winkel niet buiten onder de 200 euro. We merken wel dat ze hier meer of minder aanbod hebben in de winkels volgens  het versaanbod op de markt. Men leeft hier nog volgens de seizoenen. Nu zijn er erg veel en sappige citrusvruchten en mango’s. De chyrimoya’s die er in de herfst lagen, zijn nu zelden te vinden.  Maar daar kunnen we gerust mee leven, het is een gewoonte. Het aanbod verse vis, zeevruchten en inktvis is blijkbaar constant en onuitputtelijk. Ik was vroeger eerder een vleeseter. Ondertussen kan ik zelfs kleine sardientjes kuisen en fileren en komen er hier meermaals per week vis en aanverwanten uit de zee op ons bord.

De honden zijn het hier gewend en hebben het hier erg naar hun zin. Dankzij het milde klimaat zitten ze overdag buiten en ’s avonds binnen. De deur staat hier overdag wijd open en in het deurgat hangen sliertjes om de insecten buiten te houden. Ze weten allebei opperbest dat ze niet binnen mogen en doen dat meestal ook niet. Alleen onze overlieve Ouzo hoor je soms op kousenvoeten de keuken binnengeslopen komen. Wanneer je hem dan aankijkt, druipt hij onverrichterzake weer af. Als je dan in de keuken bezig bent, gaat hij aan de buitenkant op het terras liggen met zijn kop door de sliertjes op de keukenvloer. Struisvogelpolitiek?

Zoals al zeker eerder vermeld zijn Spanjaarden erg warme, hartelijke en behulpzame mensen, zeker als je hen benadert in hun eigen taal. Na enkele maanden hier te wonen sta je dan plots erg versteld van een Belgische reactie. Wie Patrick een beetje kent, weet dat hij steeds zeer beminnelijk en voorzichtig is aan de telefoon. Wanneer hij deze week naar het stadhuis in Tienen belde, gooide de dame aan de andere kant van de lijn de hoorn op de haak. Ik luisterde mee en begreep niets van deze reactie, helemaal niets. We zullen maar geloven dat het druilerige weer er voor iets tussen zit. Een mens zou van minder chagrijnig worden.

Voor mijn Spaanse les moest ik studieboeken aanschaffen via Amazon.es. Op zich stelt dat geen probleem, alleen hebben we thuis geen postadres. De firma die de boeken levert, heb ik nu naar het postkantoor van ons dorp gestuurd. Ze hebben laten weten dat maandag of dinsdag de bestelling geleverd wordt tussen 8u en 22u. Helaas is het kantoor hier maar 1,5 uur per dag geopend, tussen 8.30u en 10u. Het lokaaltje waar al de búzons staan van de mensen die op de campo wonen is wel de hele dag geopend. Ik ben benieuwd of en hoe we onze boeken gaan ontvangen.  Ook dit is Spanje, niet steeds ideaal hoor.

Voor woningen in deze regio moet normaal gezien een DAFO aangevraagd worden, noem het een extra soort vergunning. Wanneer je deze zelf niet aanvraagt, kan het soms wel 10 jaar duren eer je dorp je verplicht om die aan te vragen. Aangezien deze DAFO in ons dorp veel geld kost, dachten we gewoon stilzwijgend af te wachten. Helaas zijn ze wakker geschud geweest door de vergunning van de paardenstallen in orde te brengen. Gevolg: we kregen bericht dat ze komen controleren om de DAFO toe te kennen. Ook hiervoor zit je in “Spanje”. De prijs varieert van het ene dorp tegen het andere tussen 500 euro en 15 000 euro. Je leest het goed, ik heb me niet vergist met de nullen. Waarom? Onduidelijke regelgeving, men doet maar wat.

En dan heb je de burgemeester in het naburige dorp. In deze regio mag niets meer gebouwd of bijgebouwd worden in steen, wel eventueel in hout, zodat het snel weer kan afgebroken worden. Deze man besloot een kippenhok in steen te bouwen van 4m op 4m. Toch niet zo erg zal je zeggen? De oppositie kreeg hier lucht van en de kippen lopen ondertussen in open lucht en ze slapen in een houten kippenhok. Van een burgemeester verwacht je dat hij daar toch niet mee uitgepakt zou hebben.

Aan iedereen die meeleest de allerbeste wensen voor de feestdagen en voor het nieuwe jaar! Ik kijk uit naar het bezoek van mijn kleinkind en aanverwanten!

16-12-2017 om 17:12 geschreven door Katelijne63  

We hadden er veel over gehoord en gelezen: Kerst in Málaga is spectaculair. Málaga is een zalige stad met veel winkels, dus besloten we op woensdag 6 december naar daar te gaan. We zouden er een gezellige dag van maken. Eerst zouden we naar rand van de stad, naar de Avenida de Washington gaan, om eens langs de meubelwinkels te wandelen, op zoek naar passende verlichting. Daar aangekomen, bleek de enige winkel die open was, een winkel van Chinezen te zijn. Even op Google gezocht: 6 december is hier de dag van de grondwet die in 1978 na de val van Franco werd goedgekeurd. Onverrichterzake terug naar huis dus. Málaga is gelukkig vlakbij, maar dit wilden we toch niet meer aan de hand hebben. Nog maar eens dankzij Google alle Andalusische en Spaanse verlofdagen opgezocht. Gelukkig, want ook 8 december is een feestdag. Blijkbaar werd Maria op die dag onbevlekt ontvangen. Spanje is nog erg gelovig. Zo staat hier op elke kalender welke heilige die dag gevierd wordt. In België heb je daar “De Druivelaar” scheurkalender voor nodig.

Wij dus gisteren, donderdag 7 december naar Málaga. Het was (weer) een stralende dag: blauwe hemel, zon en een heerlijke temperatuur rond de 20 graden. ’s Voormiddags kuierden we langs de haven naar het Centre de Pompidou (ik zou de Spanjaarden dat eens willen horen zeggen, ze kennen geen tweeklanken!). Op een zonnig terrasje langs de jachthaven genoten we van onze cafe solo. Mensjes kijken kan leuk zijn! De lokale bevolking loopt in winterkleren, het is december en “maar” 20 graden. De giris (frigoboxtoeristen, vrij vertaald) lopen in hun topje, met sandalen. Zij zijn overgewaaid uit koudere streken en genieten van de zomerse temperaturen.

Na de haven stapten we naar het nabijgelegen oude stadsdeel. Dat is bijna volledig verkeersvrij. Blijkbaar hadden heel wat mensen een extra dagje vrij genomen om zo te genieten van een lang weekend. Het was een gezellige drukte en er waren veel kinderen van de partij. Na wat gewinkeld te hebben en wat terrasjes bezocht te hebben, zochten we tijdig een leuke plaats om te genieten van het schouwspel dat ons te wachten stond en dat om stipt 18.30u van start zou gaan. Dat is het uur waarop de zon verdwenen is en de blauwe hemel plaats heeft gemaakt voor de inktzwarte nacht. De grootste winkelstraat van de stad is overspannen met duizenden lichtjes. De kathedraal werd nagebootst, inclusief glasramen langs de zijkant en koepels die boven de rest uit torenen. Net voor half zeven beginnen enkele enthousiaste Spanjaarden af te tellen en bij “zero” wordt het duister opgelicht door al deze elektrische bewegende sterretjes onder begeleiding van prachtig klinkende kerstmuziek. Feeëriek, magisch, imposant… woorden schieten tekort. Duizenden mensen, kinderen staan naast en bij elkaar zonder gedrum en gegrol omdat ze niet goed zouden staan, er wordt meegezongen en bewogen. Zoiets hebben we beiden nog nooit gezien. Het is een uniek schouwspel en we zijn blij dat we erbij waren! Heb je graag een idee van hoe het was, dan kan je op Youtube “kerstverlichting Malaga 2017” intikken. Er zijn al verscheidene filmpjes gepost, het ene al mooier dan het andere. Geniet maar mee!

08-12-2017 om 18:51 geschreven door Katelijne63  

Zes december nadert, in de Belgische en Nederlanse actualiteit is er weer veel te doen rond “Roetpieten”, “Zwarte Pieten” of gewoon “Witte Pieten”, de mijter van de Sint al dan niet met kruis en uiteraard speelgoed voor jongens versus meisjes. Hier in Spanje kennen ze het hele verhaal niet. In Valencia staat in de buurt van de kathedraal het echte Sinterklaashuis, louter en alleen voor de toeristen uit onze contreien.

Hier is de kerstgekte toegeslagen. Spanjaarden houden van veel blingbling en dat is nu helemaal te merken. Buiten de kerstbomen en alle schitterende en blinkende toebehoren worden de winkels volgstouwd met luxe-eetwaren en drank allerhande. Kerst en eindejaar worden hier volop gevierd.

Het is en blijft wel een beetje raar dat het ondertussen al 1 december is en de temperatuur erg zacht blijft, tussen de 15 en de 20 graden, afhankelijk of de zon zich laat zien. Gisteren was het een grijze regendag. Het was de eerste regen in maanden. We waren al aan het sakkeren dat we door de regen moesten omdat we een afspraak hadden in de stad om een extra hospitalisatieverzekering af te sluiten. Terwijl we sakkerden, beseften we dat het in België al lang slecht weer is. Leuke dingen wennen snel. Vandaag is de zon weer van de partij, de ramen en deuren staan wagenwijd open en de vogels fluiten. 

Ondertussen wordt er wel gewerkt. Patrick is bezig aan zijn businessplan en ik ga mijn Spaans uit het CLT opfrissen. Maandag vlieg ik er stevig in. Van 16u tot 18u privéles van Dolores. Intensief dus. Ze is erg streng en geeft heel wat extra werk en studiewerk tegen de volgende week. Hopelijk resulteert het, want ik wil graag meer en beter kunnen dan behelpen en gelukkig al behoorlijk begrijpen. Tot schrijfs!

30-11-2017 om 10:59 geschreven door Katelijne63  

Af en toe zijn er familie of vrienden jarig en wil je graag een kaartje sturen. Daarvoor heb je niet alleen een kaartje nodig, maar ook postzegels. En waar ga je die kopen? In het postkantoor. Alleen niet in Spanje helaas. Hier moet je naar de “stanco”. Dat is een winkeltje waar ze een bont allegaartje verkopen, gaande van sigaren tot drankjes, als je geluk hebt een krant, … en dus postzegels. Ik daar naartoe in het dorp. Je komt dan in een klein, donker plaatsje terecht waar je achterin wat hoort rommelen. Ik voelde me precies vijfendertig jaar geleden, toen ik in Neerlinter bij het lokale kruideniertje wat eitjes mocht gaan kopen. Enfin, een vriendelijk oud mevrouwtje komt naar de tafel die dienst doet als toog. Ik leg haar uit dat ik postzegels wil om iets naar België te versturen. Ik ben duidelijk aan het juiste adres, want ze neemt een zwart mapje met allerlei tussenverdelingen en ze vraagt me hoeveel zegels ik nodig heb. Ik bedacht dat ik er maar voldoende mee zou nemen, dat komt nog wel van pas. Dus vraag ik er tien. Ik zag al dadelijk dat dat niet was wat de dame verwacht had. Ze begint te rommelen in haar map en zegt dat ze die niet heeft. Nochtans blijft ze verder zoeken en haalt ze 9 zegels met het hoofd van koning Felipe boven en één witte met een beetje abstract rood. Die zijn evenveel waard, legt ze me uit. OK, ik al het daarnet verkeerd begrepen hebben waarschijnlijk, of zij heeft in het verkeerde hokje gezocht. Toch blijkt het zoeken niet gedaan. Er komen nog veel meer zegels op tafel, deze keer met het hoofd van koning Juan Carlos. Er wordt nog verder gezocht en weer komen er veel zegels aan te pas. Dan stopt het gerommel en begin de vrouw te tellen, te hertellen en nog eens te hertellen. Het klopt zegt ze. Ze haalt een witte envelop tevoorschijn, waarvan ik denk dat daar de zegels nu in moeten. Foutief gedacht. Mevrouw begint uit te leggen dat er op elke envelop één zegel met koning Felipe moet, twee met koning Juan Carlos en twee van de laatste soort. Jawel, 5 (vijf!) zegels op elke omslag. Na het hele omslachtige gedoe komt er een grote rekenmachine aan te pas om te berekenen hoeveel 1,25 X 10 is. Had ik toch gewoon één zegel gevraagd in plaats van 10!

De vorige eigenaars hadden verscheidene jaren snoeihout opgespaard. Zelf hadden we ook al een behoorlijk massa. Vanaf eind oktober mag er gestookt worden. Dat merk je, want tussen de olijfbomen zie je regelmatig wat rook omhoog kringelen. We wachten tot het volledig windstil is om zelf aan de slag te gaan met takken, bladeren en vuur. Het zou niet fijn zijn, moesten gensters tussen onze bomen, of nog erger, tussen die van de buur terecht komen. Het zou een ramp betekenen met de droogte hier. Tussen de steentje van de open ruimte aan de stallen begonnen we te stapelen, kleine takjes, palmbladeren, eucalyptus… alles waarvan we weten dat het makkelijk brandt. Ons diploma kampvuurstoken hebben we zeker behaald! Al het hout, snoeisel hebben we er op een voormiddag doorgejaagd. En het was veel, heel veel! Vanaf nu gaan we ’s avonds de haard aansteken met alleen maar olijfhout. Ik denk dat het gaat lukken.

Wie denkt dat het water in Leuven veel kalk bevat, is nog niet hier geweest. In augustus hebben we iemand moeten laten komen om de leidingen, de doorstroomboilers en de kranen te laten ontkalken. Nu merken we dat bij momenten het water gewoon ondoorzichtig wit ziet van de hoeveelheid kalk die het bevat. Daarom hebben we een boiler besteld. Die zijn ze nu aan het installeren. Hopelijk doet dat ding zijn werk goed, want het is hier geen overbodige luxe. Tot zover de laatste nieuwtjes vanuit het overdag nog steeds warme, maar ’s nachts behoorlijk afkoelende Canillas de Aceituno.

30-11-2017 om 10:58 geschreven door Katelijne63  

Het leven gaat hier precies in omgekeerde volgorde. In België begint de natuur aan zijn winterslaap, hier begint alles in recordtempo te groeien. De schroeiende hitte van de zomer is voorbij en eens om de 14 dagen hebben we een ferme regenbui. De planten genieten ervan! Helaas het onkruid ook, want terwijl we in de zomer pogen om de planten in de tuin in leven te houden door regelmatig te sproeien, moeten we nu, midden november, harken om het onkruid niet te laten groeien. De bomen verliezen hun bladeren nauwelijks. Platanen geraken in herfsttooi, de amandelboompjes zien er dood uit sinds in augustus de noten geklopt werden, maar verder is de natuur hier nu groener dan ooit. Er groeit waarempel gras onder onze olijfbomen.

Patrick is goed in form met zijn mountainbike. Hij rijdt de berg af en weer op en doet het telkens sneller tot … hij zijn banden niet meer kon oppompen. In Malaga is een grote Decathlon. Wij daar naartoe. We hadden maar één klein stukje nodig en de behulpzame verkoper verzekerde ons dat hij het juiste meegaf. Wij blij weer naar huis. Helaas, de band werd alleen platter, niet harder. Terug naar de Decathlon ’s zaterdags. Dat bleek  niet het meest spetterende idee geweest  te zijn. De hele parking en die van de Leroy Merlin ernaast, stonden propvol. Nadat we met een ander, volgens de andere verkoper, beter onderdeel van de fietspomp buitenkwamen, stond het verkeer in en om de parkings potdicht. Spanjaarden zijn geduldige, heel geduldige mensen, maar hier werd zelfs de meest doorwinterde abuela gek van. De oude dame sprong tussen de toeterende auto’s haar auto uit en begon met veel lawaai het verkeer te regelen.  Het baatte niets. Achteraan de parking zag ik beweging in de auto’s. Ik stuurde Patrick daarheen. “Ja, volg maar, je bent hier vlak bij de grote baan die we nodig hebben.” Klopte helemaal, alleen waren we, samen met anderen, tegen de richting in, naar buiten aan het rijden. Ik denk dat we er anders nog stonden.

Gisterenavond reed ik in het donker naar huis. Vlakbij ons begint er een wandeling naar een grot. Ik merkte in het licht van de auto dat er een wit A4-blad op de paal geplakt was. Toen we daarstraks onze vuilnis wegbrachten (in Spanje rijden er geen vuilniswagens, iedereen brengt zijn vuilnis zelf weg), stopten we aan dat blad. Blijkbaar wordt er zaterdag 18 november aan het electriciteitsnetwerk gewerkt en kunnen er storingen zijn tussen 8 u en 17 u.  Dat wordt gecommuniceerd op een gewoon wit papierenblad met tape op een paal gekleefd. Een beetje verder zag ik er nog zo één. Gelukkig dat we gestopt zijn om het te gaan lezen. Welkom in Spanje!

15-11-2017 om 17:33 geschreven door Katelijne63  

Een grote tuin is prachtig, maar vraagt veel onderhoud. Net dat is hier de laatste jaren niet gebeurd. Er stond een eucalyptusboom te dicht bij het zwembad. Zijn blaadjes en stukken schors belandden in het water en we moesten ze er steeds uitvissen. Ja, natuurlijk hebben we een filter, maar wat je er zo uithaalt, is al weg en kan geen vlekken meer maken op de steentjes. Beneden staan er ook 3 grote eucalyptussen. Die mogen blijven staan, maar hun onderste takken moesten verwijderd worden. Mijn Patrick heeft veel gerief mee verhuisd, heel veel! Maar wat blijkt dat nu allemaal van pas te komen. Samen hebben we enkele dagen gezaagd, geknipt, gesleurd. Uiteindelijk belandde alles beneden aan de stallen op een grote hoop. Ook enkele dode struiken werden opgeruimd. Dankzij de milde temperaturen ’s winters, hebben de meeste huizen hier geen centrale verwarming. Ook wij niet. We hebben wel airco en 2 grote kachels om de winteravonden wat op te warmen. Ons hout mocht dus niet verloren gaan. Stammen werden ontdaan van hun takken. Patrick haalde zijn kettingzaag boven (met dank aan onze Stijn!). Hij toverde van wat hout en schroeven een degelijke standaard in elkaar om de dikke stammen op te leggen, zodat we die op een veilige manier konden in rollen zagen. Van de kleinere takken maakten we aanmaakhout. Alles werd gesorteerd in houten bakken op paletten volgens formaat en vochtigheidsgraad. Het oude droge hout hebben we naast het huis gelegd, in de voorziene bergingen. Moesten we niet toekomen, je vindt hier overal verkopers van stookhout. Dat is meestal olijfhout of eik.

Net op tijd waren we klaar met zagen en sorteren toen er een regendag aankwam. Zaterdag was de natuur bijzonder blij. Ons kon het ook niet echt deren, tot Patrick beneden eens poolshoogte ging nemen. Als het hier regent, valt de hemel precies naar beneden en krijg je er ook gratis een klank- en lichtspel bij. De weg door onze olijfgaard was aan het uitspoelen. Zoals er veel de laatste jaren niet goed onderhouden werd, was de goot die het naar beneden lopende water moest opvangen kompleet verstopt. Water zoekt zijn eigen weg met het daarnet vermelde gevolg. Er was geen andere mogelijkheid dan samen de goot leeg te maken. We hebben er acht kruiwagens met aarde, steentjes, planten… uitgehaald. De buis was gelukkig alleen bovenaan dichtgeslibd en na wat koteren met een ijzeren staaf, liet ze het water weer probleemloos door. Dat varkentje hebben we ook weer gewassen.

 Na regen komt zonneschijn en … massa’s duizendpoten. Ik houd van dieren, van allemaal, of toch bijna. Van die duizendpoten moet ik niets weten. Ik weet het, ze zijn onschuldig, maar ik moet ze niet. Ze zien er zo prehistorisch uit. Ze zijn gewoon vies. Als je ze plat mept of trapt, heb je gele moes. Bah. Ik vang ze dus met keukenrol, vouw dat grondig dicht en deponeer ze in de vuilbak. Ik moet ze niet!

05-11-2017 om 13:17 geschreven door Katelijne63  

Koken in Spanje is hetzelfde, maar toch anders.

De grote constante zijn de recepten van Pascale Naessens. Net voor ons vertrek naar hier, lag haar laatste boek in de winkelrekken. Nu staat de volledige collectie op het rek in onze keuken. Niets is hier zo lekker als de vis. Keuze te over, bekende en ook onbekende vissoorten, maar allemaal vers en heerlijk. Om de drie dagen halen we verse groenten en vis. De lijstjes worden netjes samengesteld aan de hand van de ingrediëntenlijst uit één van de kookboeken. Zo zou ik onder andere “zalm met broccoli, avocado en een oosters sausje” bereiden. Hiervoor heb je geconcentreerde tomatenpuree nodig. Geen probleem, kan je denken. Inderdaad, verse tomaten in alle maten, soorten en zelfs kleuren. Zowel in glas, als in brik een volledige gang vol tomatenbereidingen, gezeefde tomaten, tot zelfs tomatenconfituur toe en dat alles voor weinig geld. Helaas in de hele gang geen enkel recipiënt met tomatenconcentraat. Na lang zoeken vond ik in de gang met buitenlandse producten, tussen de Oosterse, Engelse en andere specialiteiten helemaal onderaan in een rek verstopt, blikjes tomatenconcentraat. Ze worden hier per 2 verpakt en kosten in vergelijking met in België veel geld.

Wat je hier ook in geen enkele winkel kan vinden, zijn natuurazijn en cif (schuurcrème). Azijn vind je wel met allerlei smaaktoevoegingen. De avocado’s in het grootwarenhuis zijn meestal groen en nog niet te eten. Op het marktje in ons dorp, liggen wel “ready to eat” avocado’s.

Gewapend met alles wat ik nodig had, vertrokken we weer naar huis. Patrick en ik hadden samen in de keuken wat staan kletsen, terwijl ik de marinade klaar maakte. De zalm zag er goddelijk uit en toen het eten klaar was, dresseerde ik alles mooi op de borden. Het rook heerlijk en het zag er ook bijzonder smakelijk uit. Helaas, ik was blijkbaar Handige Harry niet. Bij het neerzetten van de borden, liet ik er één pardoes vallen. Bord stuk, eten voor de vuilbak. Zoals het een goed koppel betaamt, hebben we de overblijvende portie verdeeld en wees maar zeker dat het smaakte!Koken in Spanje is hetzelfde, maar toch anders.

05-11-2017 om 13:16 geschreven door Katelijne63