Een grote tuin is prachtig, maar vraagt veel onderhoud. Net dat is hier de laatste jaren niet gebeurd. Er stond een eucalyptusboom te dicht bij het zwembad. Zijn blaadjes en stukken schors belandden in het water en we moesten ze er steeds uitvissen. Ja, natuurlijk hebben we een filter, maar wat je er zo uithaalt, is al weg en kan geen vlekken meer maken op de steentjes. Beneden staan er ook 3 grote eucalyptussen. Die mogen blijven staan, maar hun onderste takken moesten verwijderd worden. Mijn Patrick heeft veel gerief mee verhuisd, heel veel! Maar wat blijkt dat nu allemaal van pas te komen. Samen hebben we enkele dagen gezaagd, geknipt, gesleurd. Uiteindelijk belandde alles beneden aan de stallen op een grote hoop. Ook enkele dode struiken werden opgeruimd. Dankzij de milde temperaturen ’s winters, hebben de meeste huizen hier geen centrale verwarming. Ook wij niet. We hebben wel airco en 2 grote kachels om de winteravonden wat op te warmen. Ons hout mocht dus niet verloren gaan. Stammen werden ontdaan van hun takken. Patrick haalde zijn kettingzaag boven (met dank aan onze Stijn!). Hij toverde van wat hout en schroeven een degelijke standaard in elkaar om de dikke stammen op te leggen, zodat we die op een veilige manier konden in rollen zagen. Van de kleinere takken maakten we aanmaakhout. Alles werd gesorteerd in houten bakken op paletten volgens formaat en vochtigheidsgraad. Het oude droge hout hebben we naast het huis gelegd, in de voorziene bergingen. Moesten we niet toekomen, je vindt hier overal verkopers van stookhout. Dat is meestal olijfhout of eik.

Net op tijd waren we klaar met zagen en sorteren toen er een regendag aankwam. Zaterdag was de natuur bijzonder blij. Ons kon het ook niet echt deren, tot Patrick beneden eens poolshoogte ging nemen. Als het hier regent, valt de hemel precies naar beneden en krijg je er ook gratis een klank- en lichtspel bij. De weg door onze olijfgaard was aan het uitspoelen. Zoals er veel de laatste jaren niet goed onderhouden werd, was de goot die het naar beneden lopende water moest opvangen kompleet verstopt. Water zoekt zijn eigen weg met het daarnet vermelde gevolg. Er was geen andere mogelijkheid dan samen de goot leeg te maken. We hebben er acht kruiwagens met aarde, steentjes, planten… uitgehaald. De buis was gelukkig alleen bovenaan dichtgeslibd en na wat koteren met een ijzeren staaf, liet ze het water weer probleemloos door. Dat varkentje hebben we ook weer gewassen.

 Na regen komt zonneschijn en … massa’s duizendpoten. Ik houd van dieren, van allemaal, of toch bijna. Van die duizendpoten moet ik niets weten. Ik weet het, ze zijn onschuldig, maar ik moet ze niet. Ze zien er zo prehistorisch uit. Ze zijn gewoon vies. Als je ze plat mept of trapt, heb je gele moes. Bah. Ik vang ze dus met keukenrol, vouw dat grondig dicht en deponeer ze in de vuilbak. Ik moet ze niet!

05-11-2017 om 13:17 geschreven door Katelijne63  

Koken in Spanje is hetzelfde, maar toch anders.

De grote constante zijn de recepten van Pascale Naessens. Net voor ons vertrek naar hier, lag haar laatste boek in de winkelrekken. Nu staat de volledige collectie op het rek in onze keuken. Niets is hier zo lekker als de vis. Keuze te over, bekende en ook onbekende vissoorten, maar allemaal vers en heerlijk. Om de drie dagen halen we verse groenten en vis. De lijstjes worden netjes samengesteld aan de hand van de ingrediëntenlijst uit één van de kookboeken. Zo zou ik onder andere “zalm met broccoli, avocado en een oosters sausje” bereiden. Hiervoor heb je geconcentreerde tomatenpuree nodig. Geen probleem, kan je denken. Inderdaad, verse tomaten in alle maten, soorten en zelfs kleuren. Zowel in glas, als in brik een volledige gang vol tomatenbereidingen, gezeefde tomaten, tot zelfs tomatenconfituur toe en dat alles voor weinig geld. Helaas in de hele gang geen enkel recipiënt met tomatenconcentraat. Na lang zoeken vond ik in de gang met buitenlandse producten, tussen de Oosterse, Engelse en andere specialiteiten helemaal onderaan in een rek verstopt, blikjes tomatenconcentraat. Ze worden hier per 2 verpakt en kosten in vergelijking met in België veel geld.

Wat je hier ook in geen enkele winkel kan vinden, zijn natuurazijn en cif (schuurcrème). Azijn vind je wel met allerlei smaaktoevoegingen. De avocado’s in het grootwarenhuis zijn meestal groen en nog niet te eten. Op het marktje in ons dorp, liggen wel “ready to eat” avocado’s.

Gewapend met alles wat ik nodig had, vertrokken we weer naar huis. Patrick en ik hadden samen in de keuken wat staan kletsen, terwijl ik de marinade klaar maakte. De zalm zag er goddelijk uit en toen het eten klaar was, dresseerde ik alles mooi op de borden. Het rook heerlijk en het zag er ook bijzonder smakelijk uit. Helaas, ik was blijkbaar Handige Harry niet. Bij het neerzetten van de borden, liet ik er één pardoes vallen. Bord stuk, eten voor de vuilbak. Zoals het een goed koppel betaamt, hebben we de overblijvende portie verdeeld en wees maar zeker dat het smaakte!Koken in Spanje is hetzelfde, maar toch anders.

05-11-2017 om 13:16 geschreven door Katelijne63  

30-10-2017 om 12:32 geschreven door Katelijne63  

30-10-2017 om 12:20 geschreven door Katelijne63  

30-10-2017 om 12:09 geschreven door Katelijne63  

Hier volgt het verslag van het bezoek van mijn ouders en nonkel Fons. Hopelijk tweede keer, goede keer, want vorige keer was na lang tikken alles verdwenen. Weliswaar door mijn eigen schuld, maar evengoed niet leuk.

Dinsdag 17 oktober was het na enkele weken hard zwoegen zover. Het huis stond in orde, alles in huis was uitgepakt en we vertrokken richting luchthaven om mijn ouders en “de” nonkel op te halen. Met de nonkel, bedoel ik nonkel Fons. Hij is sinds zo lang ik me herinner bijna een lid van het gezin. Hij was er op alle belangrijke, maar ook op minder belangrijke momenten steeds bij. Nu mocht hij dus ook niet ontbreken. Helaas was het weer voor het eerst sinds erg lang bewolkt en eerder miezerig. De temperatuur was wel nog behoorlijk, maar wanneer je naar hier komt, verwacht je gewoon stralend weer. Alles ziet er dan ook heel anders uit. Nu ja, het was niet anders. Mijn ouders en nonkel hebben samen al heel wat prachtige reizen gemaakt, dus dit was een peulschil. Toch was er één groot verschil: dinsdag kwamen ze heel benieuwd toe om de nieuwe thuis van hun dochter en schoonzoon, nicht en neef te zien. De weg naar huis begon met een deel autostrade, niets bijzonders. Daarna volgde een grote vier- en nadien driebaansweg om vervolgens over te gaan in een tweebaansweg. Deze kronkelde naar boven, richting natuurpark en richting Canillas de Aceituno, onze nieuwe thuishaven. Nonkel zou er een projectje van maken om tegen het einde van het verblijf deze naam zonder haperen te kunnen reproduceren. “Niet zo simpel als je een dagje ouder wordt!”: dixit nonkel Fons. Misschien wordt het lichaam wat ouder, maar de gevatheid en humor is nog steeds aanwezig als vanouds. Eens aan het dorp gekomen, slaan we een gebetonneerd pad in van precies een wagen breed. Hoe smaller de weg, hoe mooier het landschap. Na wat draaien, dalen, stijgen op een weggetje dat niet steeds voorzien werd van vangrails, kwam ons huis na een bocht in zicht. De drie wijzen waren gerustgesteld!

Na het uitladen van de valiezen en de innerlijke mens te hebben gevoed, gingen we de dichtbije omgeving verkennen. Onze bergachtige omgeving vol olijf-, mango- en avocadobomen werd bewonderd en we beëindigden onze trip op het terras van de lokale bar. ’s Avonds werd er bijgepraat bij een glas wijn. Bleek plots dat we een BV in ons midden hadden. Nonkel Fons bleek in het verleden “Fonny van The Trappers” te heten. Ze hadden zelfs tweemaal opgetreden in de schouwburg. Wij mochten hem tio Fonny noemen.

Woensdag 18 oktober was het weer niet anders dan de voorgaande dag. Het leek ons geen slecht idee om een bezoek te brengen aan Màlaga. Een bezoek aan het Picassomuseum mocht zeker niet ontbreken. Na een lange file, kregen we een inkijk in de evolutie van het werk van Picasso. Zeker de moeite waard. Ook het gebouw zelf bezit een prachtige binnenkoer en heeft plafonds in Moors houtsnijwerk, zoals wel vaker het geval is in deze regio. Nadien werd het tijd om even te gaan rusten op een terrasje. De twee oudste mannen dronken una caña, Patrick een cafe Americano descafeinado, mama un agua sin gas of een cola zero en ik un agua con gas. Daarna wilden de heren nog graag de kathedraal bezoeken. Terwijl ze er poolshoogte gingen nemen, kuierden mama en ik door de gezellige verkeersvrije straten, winkel in, winkel uit. Nadien afgesproken op een ander terras. De file aan de kathedraal was blijkbaar behoorlijk groot en wat teveel van het goede. We reden huiswaarts en stelden het bezoek wat uit.

Donderdag 18 oktober zat er beterschap in het weer. De lucht vertoonde weer wat blauw en van regen was geen sprake meer. Daarom werd er besloten richting zee te trekken, meer bepaald naar Nerja. Hier genoot ons gezelschap van het mooie uitzicht op het Balkon van Europa, een groot terras dat een eindje de zee inloopt. De grote toeristische toeloop was ondertussen wat verminderd waardoor we een plaatsje op een terras ter plaatse konden bemachtigen. Iedereen nam de ondertussen klassieke consumaties. Ons moeder verraste ieder van ons door een grote ijs te bestellen. Er zouden nog vele ijsjes volgen de komende dagen. 

De man van Melanie, een medewerkster van het advokatenkantoor waar we onze zaken lieten afhandelen, is gehuwd met een Belgische schrijven, Stefan Brijs. Ze wonen ondertussen 3 jaar hier en Stefan schreef over zijn ontdekkingsreis “Andalusisch logboek”. Het (naar mijn mening) interessantste in dit boek, zijn de beschrijvingen van vooral kleine pittoreske stadjes, plaatsjes. Zo vertelt hij over Alhama de Granada en een klein authentiek tapasbarretje aldaar “El Tigre” met zijn uiterst sympathieke uitbater Antonio. Wij dus daarheen op vrijdag. In vogelvlucht ligt dit stadje heel dicht bij ons. Omwille van het natuurgebied “Sierra de Tejeda” moeten we rondrijden. We reden langs het mooie, maar helaas leeglopende meer van Viñuela. Het ruwe bergachtige landschap vol olijf-, mango- en avocadobomen veranderde in een glooiend landschap, eens we tussen de bergen het natuurgebied achter ons lieten. Geitenhoeders bleken de enige constante te zijn. Hen kom je werkelijk overal tegen. Het vlees wordt hier dan ook in elk restaurantje geconsumeerd. Alhama de Granada bleek een bezoekje meer dan waard. We kuierden doorheen de kleine steegjes, achter elk hoekje verscheen wel een oud gebouw, verstopt achter de kleine huisjes. Na de inspanning van het stijgen en dalen, werd het tijd voor een… terrasje. El Tigre werd snel gevonden en we bestelden er “jamon y queso”. Stefan had niet overdreven, zowel de tapas als de baas Antonio zorgden ervoor dat het een onvergetelijk gebeuren werd. Ons zien ze er zeker terug!

Voor mama is een land niet bezocht als ze er geen lokaal marktje kan bezoeken. Zaterdag is het in Competa, een naburig wit dorp zoals het onze, marktdag. In het zuiden van Spanje worden er omwille van de hoge temperaturen geen vlees en vis verkocht. Geen reden om niet te gaan natuurlijk. Speelgoed, handtassen, kledij, schoenen, artisanale producten, aardewerk…. je vindt het er allemaal. Zelf vond ik er een zomers wit kleedje. Mijn vader zijn espressotasjes sneuvelen aan de lopende band, hij vond er een nieuw stel in typisch Andalusische stijl. Daarna werd het tijd voor een … terrasje.

Naast Competa ligt Canillas de Albeida. Juist, ook een wit dorpje. Hier zou een oude Romeinse aquaduct te zien zijn. Bij vorige gelegenheden zijn Patrick en ik er al naar op zoek gegaan. Bij het inrijden van het dorp staat er een wegwijzer, maar dan … niets meer. Spanjaarden blijk niet goed te zijn in het aanduiden van bezienswaardigheden. Met twee geïnteresseerden in cultuur en geschiedenis in ons gezelschap, besloten we het aquaduct te bezoeken. Helaas, weer niet te vinden. Maar dat was buiten de waard gerekend. Mijn vader zocht en zocht en vond! Het was niet de groteske aquaduct, zoals voorgesteld in de toeristische gidsen. We vonden een door planten overwoekerd, onbeduidend restant van wat eens een aquaduct(je) was. Het was de eerste en ook de laatste keer dat we hier nog naartoe zouden komen.

Zondag 21 oktober reden we naar Antequera. We parkeerden onze auto op de meest centraal gelegen betaalparking. Nadien ontdekten we vlakbij een gratis parking met plaats zat. Vanuit de parking volgden we wat toeristen en we belandden aan de voet van een immense brede trap  naar boven. Ocharme nonkel! Hoewel deze laatste toch regelmatig opmerkte dat hij een dagje ouder wordt, begon hij zonder morren aan de klim. Traag, maar gestaag en zeker overwon hij de grote klim. Boven gekomen, stonden we op een groot kerkplein met machtig uitzicht op de stad en de heuvels rondom. Voor ons torende de kerk met ernaast de overblijfselen van een burcht. Dit alles werd tot Unesco werelderfgoed uitgeroepen en terecht! Het was de lange klim meer dan waard. Alvorens de kerk te bezichtigen gingen we op het plein op een…terrasje zitten. Ik dronk voor de verandering een frisse sangria. Deze wekte de nieuwsgierigheid van nonkel Fons. “Wat is dat? Hoe smaakt dat? Hebben ze dat hier overal?” Wordt vervolgd. Na het bezoek aan de kerk begonnen we aan de afdaling. Helaas was het zondag en na 15 u sloten de bezienswaardigheden. We hadden toch al wat gewandeld eer we daar achter kwamen. Toen was het genoeg en bewogen we ons naar een…terras. Helaas voor ons, maar ’s zondags gaan de Spanjaarden ’s middags uit eten met de familie en er was geen vrij plaatsje te bemachtigen. We namen de wagen en zouden stoppen bij de eerste gelegenheid. We waren de stad nog niet uit of we vonden terrasje. Patrick bemerkte een vrije parkeerplaats en in ware cowboystijl parkeerde hij de wagen. Plots bemerkten we dat we naast de arena van het stierenvechten stonden. Hadden we dat ook ineens bezocht. Het stierenvechten zelf kan me niet bekoren en wil ik dan ook niet gaan kijken. Plots hoorden we paardenvoeten. Patrick en ikzelf herkennen die onmiddellijk. Niet veel later verschenen er temidden van de verkeersdrukte 5 ruiters op prachtige Andalusiërs. Die werden uiteraard vereeuwigd op de gevoelige plaat.

Na een pint bier die mijn vader niet goed bekwam, reden we naar huis. Ik blijf het gek vinden hoe Spanjaarden bij het tapa’s eten hun servietjes en restjes zomaar op de grond werpen. Geen mens die er hier van opkijkt.

Maandag 22 oktober werd voor het mansvolk een rustdag. Mijn moeder en ikzelf reden naar de Ikea in Malaga. We hebben gordijnen nodig en wie is er beter geplaatst dan je eigen moeder om die mee te gaan kopen. Het werd een fijn moeder-dochterdagje waarbij er veel getetterd werd en alles wat nodig was werd aangekocht. Bij het terugrijden bezochten we de winkels in het shoppingcenter “El Ingenio” in Velez. Ons moeder kocht er een broek en een truitje. Ons vader zou een van de volgende dagen ook meegetroond worden, want “de schoenen zijn hier niet duur”.

Belofte maakt schuld, dus vertrokken we opnieuw naar Malaga voor een bezoek aan de kathedraal. Dat zouden we combineren met de prachtige tuinen aan de rand van de stad.  Patrick gaf het adres van de tuinen in op de GPS. Twee straten met dezelfde naam… Gokken maar. We vertrokken en alles ging goed. Tot we op een bepaald moment in het midden van de tunnel moesten afslaan. Uiteraard eerst de tunnel uitgereden. Toen werden we door de kleinste straatjes gestuurd, die mijn vader “de nieren” van de stad noemt. Eens de stad uit begonnen we te klimmen. Onze GPS gaf toch nog verscheidene kilometers te rijden aan. Het duurde even, toen ik bemerkte dat de beplanting groener en anders werd. We waren de “Montes de Malaga” ingestuurd, een prachtig natuurgebied even buiten Malaga. Boven genoten we van een prachtig uitzicht over de stad. Nadien de GPS weer ingesteld. Deze keer belandden we wel degelijk aan de tuinen, na opnieuw vastgesteld te hebben dat Spanjaarden niet goed zijn in het aanduiden van hun bezienswaardigheden. Iedereen had uiteraard weer dorst en het eerste wat we in de tuinen bezochten was een…terrasje. Hier bestelde nonkel een sangria. Het zou niet de laatste worden, hij had de smaak te pakken.

Na de tuinen de stad ingereden. Wonder boven wonder, geen file aan de kathedraal. Die was de moeite van het bezoeken meer dan waard: groots, machtig…. Een aanrader!

Op woensdag 25 oktober gingen we naar “onze” kuststad Torre del Mar. Wat een weer! 26 graden, windstil, stralende zon in een azuurblauwe lucht. De laatste dagen was het weer opnieuw standvastig geworden: zonnig en zomers! Op het strand van Torre is een aangestampt pad gemaakt waar het voor wandelaars heerlijk vertoeven is, naast de zee en langs fantastische…terrasjes. Hier moesten we toch wat genieten van al het moois wat de kust ons te bieden heeft (laat je fantasie maar werken ;-) ). Nonkel had zin in sangria en moest niet veel moeite doen om me te overtuigen er ook eentje te drinken. Ze brachten ons een hele liter. Nonkel genoot ervan! Nadien wandelden we wat verder en dachten wij te trakteren op paella. Helaas, die serveren ze alleen maar in het WE. Dan maar ander lekkers uit de zee besteld. Hier werd door mijn vader en nonkel een pintje besteld. Na de mindere ervaring van bier in Antequera beviel ook dit biertje niet aan mijn vader. Geen nood, de nonkel zou het wel opdrinken. Nonkel begon te lachen. Terwijl hij naar het toilet was, merkte mama droogjes op dat wanneer nonkel begon te lachen met zichzelf, zomaar, hij genoeg ophad. Ze blijkt hem goed te kennen. We hebben nog goed gelachen!

Op terugweg werd er nog een paar schoenen gekocht voor mijn vader (want schoenen zijn hier….).

 ’s Avonds werd er thuis nog een fleske afgetrokken, want het was de laatste avond.

Donderdagochtend om half 6 maakten we ons trio wakker. De terugtocht werd aangevat. Het waren 9 intense dagen die we mochten doorbrengen in het gezelschap van een echte BV: “Tio Fonny van The Trappers”!

30-10-2017 om 11:49 geschreven door Katelijne63