Het weer is inderdaad omgeslagen. De zon ruilde haar plaats in voor regen en wind. De toppen van de Maroma en de andere bergen in het natuurpark zijn veranderd in een wit sneeuwtapijt. Spanje krijgt het hard te verduren. De sneeuw krijgt vrij spel. Gelukkig blijft het bij ons beperkt tot wat regen en een behoorlijke wind. Een temperatuurval van 10 graden laat zich voelen. In huis wordt het kil en buiten is het mistroostig. Onze dikke winterkleren komen van pas bij deze kouwelijke 12 graden.

Dinsdag vertrekken we door dat weertje naar het gemeentehuis. Ja, Silvia is op post. Ze schrijft ons in, alles loopt vlot. Tot blijkt dat de vorige eigenaar nog ingeschreven staat op ons adres. Iedereen kent iedereen in dit kleine dorp en Silvia is op de hoogte van de trieste toestand van het gezin. Ze vraagt om de man op te bellen en zich laten uit te schrijven. Gelukkig staat het onze inschrijving niet in de weg. Wanneer we naar het nodige certificaat vragen om resident kunnen te worden, blijkt dat we dat pas de volgende ochtend kunnen ophalen. Geen probleem, want we moeten pas overmorgen naar Torre del Mar voor ons residentschap. Thuis gekomen, telefoneren we de vorige eigenaar. Die blijkt  zich reeds 3 weken voordien ingeschreven te hebben in een naburige stad. De Spaanse authoriteiten hebben Canillas nog niets laten weten. Spanje hé… Woensdagochtend zijn we weer op post in het gemeentehuis. Silvia is er niet, maar een collega is op de hoogte en gaat voor ons “certificado de empadronamiento” zorgen. Het staat klaar in de computer, maar blijkt geen electronische noch gewone handtekening te bevatten. “Heb je dat vandaag nodig?”: vraagt de vriendelijke loketbediende. Mijn Belgisch temperament komt boven en ik zeg heel gedecideerd: “Si!”, waarbij ik gewoon aan het loket blijf staan. Niet met mij hé! De dame begint rond te bellen. Ik hoor haar vragen waar de persoon aan de andere kant van de lijn zich bevindt. Ze legt neer en na wat heen en weer getelefoneer bevestigt ze me dat het in orde komt, maar dat we even moeten wachten. Wachten? Geen probleem. Na een poosje komt er een dame op sportschoenen binnen. Ze tekent onze certificado’s die we dan dadelijk in ontvangst nemen. Spanje blijft verbazen, maar het belangrijkste is dat we hebben waarvoor we gingen.

Donderdag staan we dan in alle vroegte in de rij om ons residentschap aan te vragen. We zijn nummer 2 en tegen alle verwachtingen in loopt het hier vlot. De politieagente die de nummers uitdeelt, daar kan geen lachje, geen “hola” van af. De loketbediende is wel vriendelijk. Alle paperassen blijken in orde, tot ze aan onze ziekteverzekering komt. We hebben een poosje geleden een privéziekteverzekering afgesloten. Op die manier overbruggen we de periode van ongeveer 2 maanden om bij de Spaanse ziekenkas aangesloten te worden. Ook nadien komt het van pas om op consultatie te gaan bij de dokter of specialist naar keuze en soms iets sneller dan via het gewone traject. We hebben onze volledige originele polis bij, maar ze heeft een afgestempeld A4-tje nodig van de verzekeringsmaatschappij met de bevestiging dat we aangesloten en verzekerd zijn. Onze advokaat was van mening dat dat niet nodig was, aangezien we een volledig Spaanstalige polis hebben, die we meenemen en die gehandtekend is. Na wat door de polis te bladeren en te lezen blijkt het wel in orde te zijn. Ze geeft ons beiden een groen kaartje, vergelijkbaar met een identiteitskaart, maar eerder een “vodje” papier. We zijn vanaf nu resident! Thuisgekomen heb ik de tarjetas maar wat verstevigd met plastic.