Je inschrijven in Spanje houdt heel wat in. Eerst moet je je in je eigen gemeentehuis (ayuntamiento) gaan inschrijven. Daar vraag je dan een “certificado de empadronamiento” waarmee je naar Torre del Mar moet, samen met nog een boel andere paperassen. Wij vertrekken dus maandagochtend naar ons gemeentehuis. In het dorp hoor ik een raar gefluit, steeds opnieuw. Ik lach er nog mee en zeg tegen Patrick dat de rattenvanger van Hamelen naar hier afgezakt is. Wanneer we de hoek omgaan, zien we een man op een oud scootertje. Hij blaast op een soort mondharmonica om iedereen van zijn komst op de hoogte te brengen. Achteraan op de scooter is een slijpinstallatie geplaatst. Het is de lokale “scharensliep”. Bij het gemeentehuis gearriveerd merken we tot onze blijdschap dat dat open is. Dat is al heel wat, want tot Los Reyes Magos, bevindt Spanje zich in een winterslaap. Er zijn 2 bedienden op post. Wanneer we uitleggen dat we komen inschrijven en we ons certificado nodig hebben, beginnen de problemen. Inschrijven, dat doet Sylvia en die is pas volgende week dinsdag weer op post. Hier moet je geen woorden aan vuil maken, want wachten, dat word je hier wel gewoon. We zullen enkele dagen langer “landloper” zijn. Dus volgende week dinsdag ondernemen we een nieuwe poging en woensdagochtend gaan we de rest van de papierenwinkel dan in Torre del Mar afhandelen. Daar moet je vroeg zijn, want je moet een nummertje trekken en wanneer die op zijn, kan je de volgende dag terug komen.

 Het weer was deze week zomers voor België, lente voor hier. 23 à 24 graden, T-shirtweer. Mijn bezoek was beter een weekje later gekomen L . Tot vandaag is het genieten geblazen. Helaas geven ze voor morgen regen en storm en een fikse daling van de temperatuur. Ramp hier in Spanje. Op de radio zwijgen ze er geen moment over. Na Semana Santa (de Goede Week) zijn Los Reyes Magos het belangrijkste feest van het jaar. De drie koningen worden rondgereden in de stad. Ze gooien karamellen en iedereen krijgt pakjes. Een beetje vergelijkbaar met Sinterklaas in België, maar veel grootser. Het is ook een officiële feestdag, alle winkels zijn gesloten en de mensen hebben vrijaf. Maar wat met het voorspelde weer? In sommige steden gaan de koningen vroeger op pad, om de regen en storm voor te zijn, op sommige plaatsen zetelen ze in het gemeentehuis…. Het nieuws staat er bol van. Benieuwd hoe het morgen gaat lopen. Wat ik weet, is dat wij ons proviand gisteren in huis hebben gehaald. Laat de wind maar gieren (en die kan dat hier!), de regen maar plensen (de planten zijn er dankbaar voor), wij blijven gezellig bij het brandend haardvuur binnen tot de zon zich weer vertoont.

05-01-2018 om 12:58 geschreven door Katelijne63  

Na een goede nachtrust zet ik tijdig mijn wekker, zodat ik rustig kan ontbijten, de honden kan voeren en op tijd richting luchthaven kan vertrekken. Ik neem mijn laptop erbij en zie aangegeven dat het vliegtuig een half uur vroeger voorzien wordt. Ik neem mijn handtas, mijn GSM, de hondensnoepjes, open de keukendeur en zet de honden in hun ren. Achter me hoor ik “klik”. Onmiddellijk besef ik wat er gaande is. In onze woning werd in het verleden tot 3 keer toe ingebroken. Alles is dus overbeveiligd. De achterdeur heeft geen klink en is zoals een voordeur, ze valt dicht in het slot. We draaien dus steeds het slot naar buiten zodat ze niet dicht kan slaan. In mijn haast was ik dat vergeten en dus heb ik mezelf buiten gesloten. Daar sta ik dan, autosleutel in mijn zak, handtas en GSM bij me, alle huissleutels binnen. Met de auto kan ik niet vertrekken, want ook de poort is op slot en die sleutel hangt aan de bos met de andere sleutels (en het zijn er hier heel veel!). Het is zondag (dan slaapt Spanje) en lang WE, want maandag is het nieuwjaarsdag. Het is dus verloren moeite om een sleutelmaker te zoeken. Ik kan de “bomberos” bellen op 112, maar alles lijkt me beter dan dat. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik wilde vroeger vertrekken en nu sta ik hier in een donkere tuin, buitengesloten uit mijn eigen huis. Hoe dom kan het zijn! Ik moet zelf inbreken, dat is de beste optie. Helaas zit er voor de ramen ijzerwerk, zoals meestal in deze regio. Heel effectief om dieven te weren en mij in dit geval tegen te werken. Alleen het grote raam dat uitgeeft op ons overdekt terras, daar laten we de “tralies” van open staan omdat ze ons uitzicht bederven. Gelukkig! Dat raam is in kleine ruiten onderverdeeld. Ik neem een bezem uit het bezemhok en begin met het uiteinde van de steel te bonken tegen één venstertje. Dadelijk komt de guardia civil kijken wat er gaande is, gealarmeerd door één of andere buur. Alles galmt hier vreselijk tussen de bergen. Na wat stompen begeeft het buitenste glas het, na nog een poosje breekt ook het binnenste ruitje van het dubbele glas. Zonder dat ik het besefte, hing er overal bloed van mijn handen. Ik neem een dweil, draai die rond mijn rechterhand en probeer zo goed als ik kan de vlijmscherpe glasscherven verder uit het raam te trekken. Alles krijg ik er niet uit, maar zo zou het moeten lukken. Wat ben ik blij dat moeder natuur me bedeeld heeft met een niet te mollig en soepel lichaam. Ik probeer door het raam te kruipen met één been naar achter. Ik kan het niet op de grond zetten, het raampje is te hoog. Dan een oude tuinstoel erbij gehaald. Daarop gaan staan, één been naar achter door het raampje, mezelf dubbel gevouwen op het andere been en zo mijn lijf door de opening gewurmd. Het lukt net. Mijn broek is stuk door een overgebleven scherf glas, bloed overal, maar… IK BEN BINNEN! Ik grabbel 2 handdoeken, draai mijn 2 handen daarin en vertrek naar Málaga. Pas wanneer ik aan de luchthaven met zijn bewaking arriveer, bedenk ik dat het wel een raar zicht moet zijn, een vrouw met bebloede en kapotte kleren, handen in handdoeken… Ik moet er heel braaf uitzien, want niemand houdt me tegen. Uiteindelijk was alle haast voor niets, want Patrick landde 5 minuten later dan voorzien. 

05-01-2018 om 12:57 geschreven door Katelijne63  

Het was even stil langs deze kant en daar is een goede reden voor: bezoek van mijn zoon Sam, zijn vrouw Nele, kleinzoon Artuur en de mama van Nele, Mieke. Net zoals bij het bezoek van mijn ouders en tio Fony was het somber, winderig en regenachtig weer. Murphy bestaat dus echt! Maar ondanks het weer hebben we een hele fijne tijd gehad!

Artuur blijkt de hele vlucht super braaf geweest te zijn. Er was een huilend kindje in het vliegtuig dat zo gehypnotiseerd werd door Artuurs blauwe kijkers dat het onmiddellijk zweeg. Bij aankomst reden we dadelijk naar huis. Artuur paste  en keurde de nieuwe autostoel goed. Thuisgekomen werd de lege maag gevuld en werd ook het nieuwe bed gekeurd, maar voor de goedkeuring moesten we wachten. Artuur vond het allemaal veel te spannend en slapen daar had hij nog geen zin in  Nele en Mieke bleven bij het kleine spookje en Sam vertrok samen met mij naar de winkel. Lang geleden, zo’n mama zoon moment. Bij thuiskomst had Artuur zich een nieuw park toegeëigend: de hondenmand. Dat bleef hij leuk vinden tot de laatste dag.

’s Avonds aten we op aanvraag van Sam langoustines met een zachte currysaus. Nadat Artuur uiteindelijk toch zin had in een warm bedje, speelden wij saboteur. Voor Mieke was het nieuw, maar geen nood, ze leerde snel. Na de nodige sessies slappe lach kropen we allen moe, maar tevreden in ons bed.

De ochtendstond heeft goed in de mond? Hmmm… eerder veel wind en regen. Niet het meest geschikte moment om naar zee te gaan of de hele dag naar Málaga te trekken. Daarom besloot ik het gezelschap rond te rijden in de bergen en Canillas de Aceituno te bezoeken. Tijdens de droge momenten wandelden we door ons pittoreske dorpje.  Ik blijf het nog steeds even prachtig vinden en Mieke snapte dat we verliefd werden op deze streek en op dit nog heel authentieke dorpje. En dat betekent heel wat bij zo’n weer! Bij vertrek wilde ik hen graag het lokale kerkhof laten zien. Ook dat wekte wel wat verbazing. Alle graven versierd met (kunst)bloemen, graven boven elkaar…. Het is de moeite om even langs te gaan. Nadien maakten we een rit door de bergen, langs andere dorpjes. Onderweg verandert het landschap na elke bocht. God heeft bij het scheppen van de aarde zijn werk gehad hier. Uiteindelijk bereiken we Cómpeta. Tot nu toe konden we telkens eten en drinken op het terras. Nu werd de binnenkant van de lokale bar bezocht. Eigenlijk wel heel leuk. Het was er klein, maar erg gezellig en de tapa’s smaakten overheerlijk. Het Belgische gezelschap verbaasde zich over de prijzen. Hier kan je nog eens ongedwongen gaan eten, zonder een fortuin armer weer buiten te stappen. Onze Artuur bleek een stevige hoest te pakken te hebben. De apotheker in Cómpeta wilde ons naar de dokter sturen. Gelukkig was onze apotheker in Canillas wat bijdehandser. Zij gaf ons druppeltjes waarvan Artuur er 5 moest nemen voor het slapen gaan. Hij sliep als een roos! Wat er in die druppeltjes zat? Ze deden alleszins elke avond opnieuw hun werk waardoor iedereen een rustige nacht had. ’s Avonds opnieuw saboteur gespeeld, met uitbreiding. We hebben zo vaak de spelregels bekeken om de afbeeldingen en de betekenis van de kaarten op te zoeken, dat Mieke dacht dat ik dat best zou plastificeren. Het werkte alleszins weer danig op onze lachspieren!

 ’s Anderendaags klaarde het wat op. Het was droog, het zonnetje kwam al eens piepen, alleen de wind bleef van de partij. We vertrokken naar Torre del Mar. Het is en blijft onze favoriete badplaats en het kon blijkbaar ook op het enthousiasme rekenen van mijn bezoek. Wat wil je, wanneer je de spuuglelijke Belgische hoogbouw gewoon bent. Hier kan je wandelen op het strand. Er is een platgereden strook voor voetgangers voorzien. En het was eind december zo aangenaam van temperatuur dat je buiten paëlla kon eten. Zalig toch?! Wanneer je je bij dit alles ons Artuurke zijn smile voorstelt, kan je dag niet meer stuk! De dag verloopt verder zoals gewoonlijk. Lekker eten, spelletjes spelen en slapen tot het ochtendgloren.

 De laatste dag wordt een rustdag. Gewoon niets doen, lekker genieten van elkaars gezelschap op het terras, een flesje cava kraken, hapjes erbij, bijpraten, … Meer moet dat niet zijn! Genieten van de kleine dingen des levens.

 Helaas, mooie liedjes duren niet lang, eerder veel te kort. De volgende dag wordt er ingepakt en begeven we ons na het middageten naar de vlieghaven. Eens ingechekt blijven we nog zo lang mogelijk buiten de beveiligde zone koffie drinken. Uiteindelijk moet het er toch van komen. We nemen afscheid, zij vertrekken naar de controle, ik naar huis. Daar wachten de honden mij zoals steeds welgezind op. Ik nestel me voor de televisie en ga op tijd in mijn bed. Morgenvroeg vertrek ik weer naar de luchthaven om Patrick op te pikken.

05-01-2018 om 12:55 geschreven door Katelijne63