Zes december nadert, in de Belgische en
Nederlanse actualiteit is er weer veel te doen rond Roetpieten, Zwarte
Pieten of gewoon Witte Pieten, de mijter van de Sint al dan niet met kruis
en uiteraard speelgoed voor jongens versus meisjes. Hier in Spanje kennen ze
het hele verhaal niet. In Valencia staat in de buurt van de kathedraal het echte
Sinterklaashuis, louter en alleen voor de toeristen uit onze contreien.
Hier is de kerstgekte toegeslagen. Spanjaarden
houden van veel blingbling en dat is nu helemaal te merken. Buiten de
kerstbomen en alle schitterende en blinkende toebehoren worden de winkels
volgstouwd met luxe-eetwaren en drank allerhande. Kerst en eindejaar worden
hier volop gevierd.
Het is en blijft wel een beetje raar dat het
ondertussen al 1 december is en de temperatuur erg zacht blijft, tussen de 15
en de 20 graden, afhankelijk of de zon zich laat zien. Gisteren was het een
grijze regendag. Het was de eerste regen in maanden. We waren al aan het
sakkeren dat we door de regen moesten omdat we een afspraak hadden in de stad
om een extra hospitalisatieverzekering af te sluiten. Terwijl we sakkerden,
beseften we dat het in België al lang slecht weer is. Leuke dingen wennen snel.
Vandaag is de zon weer van de partij, de ramen en deuren staan wagenwijd open
en de vogels fluiten.
Ondertussen wordt er wel gewerkt. Patrick is
bezig aan zijn businessplan en ik ga mijn Spaans uit het CLT opfrissen. Maandag
vlieg ik er stevig in. Van 16u tot 18u privéles van Dolores. Intensief dus. Ze
is erg streng en geeft heel wat extra werk en studiewerk tegen de volgende
week. Hopelijk resulteert het, want ik wil graag meer en beter kunnen dan
behelpen en gelukkig al behoorlijk begrijpen. Tot schrijfs!
Af en toe zijn er familie of vrienden jarig en
wil je graag een kaartje sturen. Daarvoor heb je niet alleen een kaartje nodig,
maar ook postzegels. En waar ga je die kopen? In het postkantoor. Alleen niet
in Spanje helaas. Hier moet je naar de stanco. Dat is een winkeltje waar ze
een bont allegaartje verkopen, gaande van sigaren tot drankjes, als je geluk
hebt een krant, en dus postzegels. Ik daar naartoe in het dorp. Je komt dan
in een klein, donker plaatsje terecht waar je achterin wat hoort rommelen. Ik
voelde me precies vijfendertig jaar geleden, toen ik in Neerlinter bij het
lokale kruideniertje wat eitjes mocht gaan kopen. Enfin, een vriendelijk oud
mevrouwtje komt naar de tafel die dienst doet als toog. Ik leg haar uit dat ik
postzegels wil om iets naar België te versturen. Ik ben duidelijk aan het
juiste adres, want ze neemt een zwart mapje met allerlei tussenverdelingen en
ze vraagt me hoeveel zegels ik nodig heb. Ik bedacht dat ik er maar voldoende
mee zou nemen, dat komt nog wel van pas. Dus vraag ik er tien. Ik zag al
dadelijk dat dat niet was wat de dame verwacht had. Ze begint te rommelen in
haar map en zegt dat ze die niet heeft. Nochtans blijft ze verder zoeken en
haalt ze 9 zegels met het hoofd van koning Felipe boven en één witte met een
beetje abstract rood. Die zijn evenveel waard, legt ze me uit. OK, ik al het
daarnet verkeerd begrepen hebben waarschijnlijk, of zij heeft in het verkeerde
hokje gezocht. Toch blijkt het zoeken niet gedaan. Er komen nog veel meer
zegels op tafel, deze keer met het hoofd van koning Juan Carlos. Er wordt nog
verder gezocht en weer komen er veel zegels aan te pas. Dan stopt het gerommel
en begin de vrouw te tellen, te hertellen en nog eens te hertellen. Het klopt
zegt ze. Ze haalt een witte envelop tevoorschijn, waarvan ik denk dat daar de
zegels nu in moeten. Foutief gedacht. Mevrouw begint uit te leggen dat er op
elke envelop één zegel met koning Felipe moet, twee met koning Juan Carlos en
twee van de laatste soort. Jawel, 5 (vijf!) zegels op elke omslag. Na het hele
omslachtige gedoe komt er een grote rekenmachine aan te pas om te berekenen
hoeveel 1,25 X 10 is. Had ik toch gewoon één zegel gevraagd in plaats van 10!
De vorige eigenaars hadden verscheidene jaren
snoeihout opgespaard. Zelf hadden we ook al een behoorlijk massa. Vanaf eind
oktober mag er gestookt worden. Dat merk je, want tussen de olijfbomen zie je
regelmatig wat rook omhoog kringelen. We wachten tot het volledig windstil is
om zelf aan de slag te gaan met takken, bladeren en vuur. Het zou niet fijn
zijn, moesten gensters tussen onze bomen, of nog erger, tussen die van de buur
terecht komen. Het zou een ramp betekenen met de droogte hier. Tussen de
steentje van de open ruimte aan de stallen begonnen we te stapelen, kleine
takjes, palmbladeren, eucalyptus alles waarvan we weten dat het makkelijk
brandt. Ons diploma kampvuurstoken hebben we zeker behaald! Al het hout,
snoeisel hebben we er op een voormiddag doorgejaagd. En het was veel, heel
veel! Vanaf nu gaan we s avonds de haard aansteken met alleen maar olijfhout.
Ik denk dat het gaat lukken.
Wie denkt dat het water in Leuven veel kalk
bevat, is nog niet hier geweest. In augustus hebben we iemand moeten laten
komen om de leidingen, de doorstroomboilers en de kranen te laten ontkalken. Nu
merken we dat bij momenten het water gewoon ondoorzichtig wit ziet van de
hoeveelheid kalk die het bevat. Daarom hebben we een boiler besteld. Die zijn
ze nu aan het installeren. Hopelijk doet dat ding zijn werk goed, want het is
hier geen overbodige luxe. Tot zover de laatste nieuwtjes vanuit het overdag
nog steeds warme, maar s nachts behoorlijk afkoelende Canillas de Aceituno.
Ons Spanje-avontuur
