Het was even stil langs deze kant en daar is een goede reden voor: bezoek van mijn zoon Sam, zijn vrouw Nele, kleinzoon Artuur en de mama van Nele, Mieke. Net zoals bij het bezoek van mijn ouders en tio Fony was het somber, winderig en regenachtig weer. Murphy bestaat dus echt! Maar ondanks het weer hebben we een hele fijne tijd gehad!

Artuur blijkt de hele vlucht super braaf geweest te zijn. Er was een huilend kindje in het vliegtuig dat zo gehypnotiseerd werd door Artuurs blauwe kijkers dat het onmiddellijk zweeg. Bij aankomst reden we dadelijk naar huis. Artuur paste  en keurde de nieuwe autostoel goed. Thuisgekomen werd de lege maag gevuld en werd ook het nieuwe bed gekeurd, maar voor de goedkeuring moesten we wachten. Artuur vond het allemaal veel te spannend en slapen daar had hij nog geen zin in  Nele en Mieke bleven bij het kleine spookje en Sam vertrok samen met mij naar de winkel. Lang geleden, zo’n mama zoon moment. Bij thuiskomst had Artuur zich een nieuw park toegeëigend: de hondenmand. Dat bleef hij leuk vinden tot de laatste dag.

’s Avonds aten we op aanvraag van Sam langoustines met een zachte currysaus. Nadat Artuur uiteindelijk toch zin had in een warm bedje, speelden wij saboteur. Voor Mieke was het nieuw, maar geen nood, ze leerde snel. Na de nodige sessies slappe lach kropen we allen moe, maar tevreden in ons bed.

De ochtendstond heeft goed in de mond? Hmmm… eerder veel wind en regen. Niet het meest geschikte moment om naar zee te gaan of de hele dag naar Málaga te trekken. Daarom besloot ik het gezelschap rond te rijden in de bergen en Canillas de Aceituno te bezoeken. Tijdens de droge momenten wandelden we door ons pittoreske dorpje.  Ik blijf het nog steeds even prachtig vinden en Mieke snapte dat we verliefd werden op deze streek en op dit nog heel authentieke dorpje. En dat betekent heel wat bij zo’n weer! Bij vertrek wilde ik hen graag het lokale kerkhof laten zien. Ook dat wekte wel wat verbazing. Alle graven versierd met (kunst)bloemen, graven boven elkaar…. Het is de moeite om even langs te gaan. Nadien maakten we een rit door de bergen, langs andere dorpjes. Onderweg verandert het landschap na elke bocht. God heeft bij het scheppen van de aarde zijn werk gehad hier. Uiteindelijk bereiken we Cómpeta. Tot nu toe konden we telkens eten en drinken op het terras. Nu werd de binnenkant van de lokale bar bezocht. Eigenlijk wel heel leuk. Het was er klein, maar erg gezellig en de tapa’s smaakten overheerlijk. Het Belgische gezelschap verbaasde zich over de prijzen. Hier kan je nog eens ongedwongen gaan eten, zonder een fortuin armer weer buiten te stappen. Onze Artuur bleek een stevige hoest te pakken te hebben. De apotheker in Cómpeta wilde ons naar de dokter sturen. Gelukkig was onze apotheker in Canillas wat bijdehandser. Zij gaf ons druppeltjes waarvan Artuur er 5 moest nemen voor het slapen gaan. Hij sliep als een roos! Wat er in die druppeltjes zat? Ze deden alleszins elke avond opnieuw hun werk waardoor iedereen een rustige nacht had. ’s Avonds opnieuw saboteur gespeeld, met uitbreiding. We hebben zo vaak de spelregels bekeken om de afbeeldingen en de betekenis van de kaarten op te zoeken, dat Mieke dacht dat ik dat best zou plastificeren. Het werkte alleszins weer danig op onze lachspieren!

 ’s Anderendaags klaarde het wat op. Het was droog, het zonnetje kwam al eens piepen, alleen de wind bleef van de partij. We vertrokken naar Torre del Mar. Het is en blijft onze favoriete badplaats en het kon blijkbaar ook op het enthousiasme rekenen van mijn bezoek. Wat wil je, wanneer je de spuuglelijke Belgische hoogbouw gewoon bent. Hier kan je wandelen op het strand. Er is een platgereden strook voor voetgangers voorzien. En het was eind december zo aangenaam van temperatuur dat je buiten paëlla kon eten. Zalig toch?! Wanneer je je bij dit alles ons Artuurke zijn smile voorstelt, kan je dag niet meer stuk! De dag verloopt verder zoals gewoonlijk. Lekker eten, spelletjes spelen en slapen tot het ochtendgloren.

 De laatste dag wordt een rustdag. Gewoon niets doen, lekker genieten van elkaars gezelschap op het terras, een flesje cava kraken, hapjes erbij, bijpraten, … Meer moet dat niet zijn! Genieten van de kleine dingen des levens.

 Helaas, mooie liedjes duren niet lang, eerder veel te kort. De volgende dag wordt er ingepakt en begeven we ons na het middageten naar de vlieghaven. Eens ingechekt blijven we nog zo lang mogelijk buiten de beveiligde zone koffie drinken. Uiteindelijk moet het er toch van komen. We nemen afscheid, zij vertrekken naar de controle, ik naar huis. Daar wachten de honden mij zoals steeds welgezind op. Ik nestel me voor de televisie en ga op tijd in mijn bed. Morgenvroeg vertrek ik weer naar de luchthaven om Patrick op te pikken.