Voor Dolores, mi profesora de Castellano,
moest ik cursusboeken kopen. Net als in België wordt zoiets hier ook via
internet verkocht en gekocht. Even nagevraagd bij Melanie, die me ook
bevestigde haar boeken bij Amazon.es besteld te hebben. Ik dus naar de website
en mijn boeken besteld. Ze worden gratis thuis bezorgd, maar helaas is ons
officieel adres onvindbaar op elke GPS. Dus laat ik ze maar leveren in het
postkantoor van Canillas waar we ook onze búzon huren. Hoe dat zou lopen, daar
had ik geen idee van, want dat is maar 1,5 u per dag open. Maandag besloot ik
toch even een kijkje te gaan nemen of mijn boeken al aangekomen waren. Het was
rond 14u en de deur van het kantoor was open en de vrouwelijke postbode
aanwezig. Geen boeken aangekomen tot nu toe. Ik licht mijn búzon en vertrek te
voet door de verkeersvrije straatjes naar de auto. Belgerinkel. Een Spaans
telefoonnummer dat me niet bekend was. Blijkbaar de chauffeur van de
koerierdienst. Hij heeft mijn pakket bij (Yes!) en ziet dat hij dat bij de post
moet achterlaten. Inderdaad, klopt. Onmiddellijk volgt de vraag: Ken je
restaurant Maroma? Wie kent dat niet in een dorpje zo klein als het onze. Hij
zegt daar over 10 minuten te zijn en me daar het pak te overhandigen.
Inderdaad, stipt op tijd (waaaauw!) rijdt de bestelwagen tegen de richting in
tot pal voor mijn neus. Ik heb mijn boeken net op tijd voor de les om 16 u.
Spanje blijft verbazen!
Ook het kerkhof is hier bijzonder. Tussen
overlijden en begrafenis zit er hier maar één dag. Het weer zal er zeker mee te
maken hebben. Hier wordt er ook niet begraven onder de grond, het is erg
rotsachtig. Hier worden op het kerkhof witte rechthoekige gebouwen geplaatst,
met daarin rechthoekige nissen, net de grootte van een kist. In rijen van 5 of
6 hoog en vele plaatsen breed worden de nissen gevuld. Ladders zijn er overal
te vinden. Wanneer de nis gevuld is, wordt er een steen met foto en gegevens
van de overledene voor geplaatst. Op het dak van het gebouw en in de
buitenmuren zijn ventilatiegaatjes voorzien. Er hangt soms een geurtje,
afhankelijk waar je je bevindt. Het rare is, in sommige nissen liggen 2 of 3
personen. We hebben ons laten vertellen, dat bij een nieuwe begraving, de
vorige resten verwijderd worden. Dat lijkt me kras, maar hier is veel mogelijk.
Daarnet speelden we in het zonnetje met de
honden. Het zwembad is leeg om tijdens de winterperiode een groot onderhoud te
krijgen. Ouzo vindt het leuk om er in en uit te lopen, Jack heeft eindelijk, na
veel aanmoediging, geleerd de trappen naar beneden te nemen en een speelgoed
gaan te halen dat we geworpen hebben. Ook daarnet kwam onze enthousiaste
krullenbol met een speelgoed aangedragen.
Patrick gooit het met opzet in het lege zwembad. Jack gaan naar de
zijkant en voor we het goed en wel beseften sprong hij naar beneden, 1,90 m
diep. Ik krijste de boel bijeen en dacht hem te moeten bijeenrapen om naar de
veearts te rijden. Niets aan de hand, meneer komt met bal vrolijk kwispelend de
trappen opgelopen. Hij durft de trappen nauwelijks af, maar springt even de
dieperik in. Veel geluk gehad.
Het kerstgevoel bij warm weer is toch iets
raar. We kunnen ons precies nog niet goed voorstellen dat het ondertussen
midden december is. De kerstversiering zowel thuis als in de straten en de
winkels drukken ons er met onze neus nochtans op.
Verder is het dagelijkse leven hier echt wel
veel goedkoper. Voor 20 mesheften
(couteaux) betaalden we 3,5 euro en voor 300 gr langoustines en 200 gr sardines
betaalden we 4 euro. Gisteren stuurde ik Patrick inkopen doen met een hele
waslijst aan groenten, fruit, kip, vlees enfin alles wat nodig is voor een
hele week aan proviand. Hij betaalde 74 euro. Ten tijde van de Colruyt kwamen
we de winkel niet buiten onder de 200 euro. We merken wel dat ze hier meer of
minder aanbod hebben in de winkels volgens
het versaanbod op de markt. Men leeft hier nog volgens de seizoenen. Nu
zijn er erg veel en sappige citrusvruchten en mangos. De chyrimoyas die er in
de herfst lagen, zijn nu zelden te vinden.
Maar daar kunnen we gerust mee leven, het is een gewoonte. Het aanbod
verse vis, zeevruchten en inktvis is blijkbaar constant en onuitputtelijk. Ik
was vroeger eerder een vleeseter. Ondertussen kan ik zelfs kleine sardientjes
kuisen en fileren en komen er hier meermaals per week vis en aanverwanten uit
de zee op ons bord.
De honden zijn het hier gewend en hebben het
hier erg naar hun zin. Dankzij het milde klimaat zitten ze overdag buiten en s
avonds binnen. De deur staat hier overdag wijd open en in het deurgat hangen
sliertjes om de insecten buiten te houden. Ze weten allebei opperbest dat ze
niet binnen mogen en doen dat meestal ook niet. Alleen onze overlieve Ouzo hoor
je soms op kousenvoeten de keuken binnengeslopen komen. Wanneer je hem dan
aankijkt, druipt hij onverrichterzake weer af. Als je dan in de keuken bezig
bent, gaat hij aan de buitenkant op het terras liggen met zijn kop door de
sliertjes op de keukenvloer. Struisvogelpolitiek?
Zoals al zeker eerder vermeld zijn Spanjaarden
erg warme, hartelijke en behulpzame mensen, zeker als je hen benadert in hun
eigen taal. Na enkele maanden hier te wonen sta je dan plots erg versteld van
een Belgische reactie. Wie Patrick een beetje kent, weet dat hij steeds zeer
beminnelijk en voorzichtig is aan de telefoon. Wanneer hij deze week naar het
stadhuis in Tienen belde, gooide de dame aan de andere kant van de lijn de
hoorn op de haak. Ik luisterde mee en begreep niets van deze reactie, helemaal
niets. We zullen maar geloven dat het druilerige weer er voor iets tussen zit.
Een mens zou van minder chagrijnig worden.
Voor mijn Spaanse les moest ik studieboeken
aanschaffen via Amazon.es. Op zich stelt dat geen probleem, alleen hebben we
thuis geen postadres. De firma die de boeken levert, heb ik nu naar het
postkantoor van ons dorp gestuurd. Ze hebben laten weten dat maandag of dinsdag
de bestelling geleverd wordt tussen 8u en 22u. Helaas is het kantoor hier maar
1,5 uur per dag geopend, tussen 8.30u en 10u. Het lokaaltje waar al de búzons
staan van de mensen die op de campo wonen is wel de hele dag geopend. Ik ben
benieuwd of en hoe we onze boeken gaan ontvangen. Ook dit is Spanje, niet steeds ideaal hoor.
Voor woningen in deze regio moet normaal
gezien een DAFO aangevraagd worden, noem het een extra soort vergunning.
Wanneer je deze zelf niet aanvraagt, kan het soms wel 10 jaar duren eer je dorp
je verplicht om die aan te vragen. Aangezien deze DAFO in ons dorp veel geld
kost, dachten we gewoon stilzwijgend af te wachten. Helaas zijn ze wakker
geschud geweest door de vergunning van de paardenstallen in orde te brengen.
Gevolg: we kregen bericht dat ze komen controleren om de DAFO toe te kennen.
Ook hiervoor zit je in Spanje. De prijs varieert van het ene dorp tegen het
andere tussen 500 euro en 15 000 euro. Je leest het goed, ik heb me niet
vergist met de nullen. Waarom? Onduidelijke regelgeving, men doet maar wat.
En dan heb je de burgemeester in het
naburige dorp. In deze regio mag niets meer gebouwd of bijgebouwd
worden in steen, wel eventueel in hout, zodat het snel weer kan afgebroken
worden. Deze man besloot een kippenhok in steen te bouwen van 4m op 4m. Toch
niet zo erg zal je zeggen? De oppositie kreeg hier lucht van en de kippen lopen
ondertussen in open lucht en ze slapen in een houten kippenhok. Van een
burgemeester verwacht je dat hij daar toch niet mee uitgepakt zou hebben.
Aan iedereen die meeleest de allerbeste wensen
voor de feestdagen en voor het nieuwe jaar! Ik kijk uit naar het bezoek van
mijn kleinkind en aanverwanten!
We hadden er veel over gehoord en gelezen:
Kerst in Málaga is spectaculair. Málaga is een zalige stad met veel winkels,
dus besloten we op woensdag 6 december naar daar te gaan. We zouden er een
gezellige dag van maken. Eerst zouden we naar rand van de stad, naar de Avenida
de Washington gaan, om eens langs de meubelwinkels te wandelen, op zoek naar
passende verlichting. Daar aangekomen, bleek de enige winkel die open was, een
winkel van Chinezen te zijn. Even op Google gezocht: 6 december is hier de dag
van de grondwet die in 1978 na de val van Franco werd goedgekeurd.
Onverrichterzake terug naar huis dus. Málaga is gelukkig vlakbij, maar dit wilden
we toch niet meer aan de hand hebben. Nog maar eens dankzij Google alle
Andalusische en Spaanse verlofdagen opgezocht. Gelukkig, want ook 8 december is
een feestdag. Blijkbaar werd Maria op die dag onbevlekt ontvangen. Spanje is
nog erg gelovig. Zo staat hier op elke kalender welke heilige die dag gevierd
wordt. In België heb je daar De Druivelaar scheurkalender voor nodig.
Wij dus gisteren, donderdag 7 december naar
Málaga. Het was (weer) een stralende dag: blauwe hemel, zon en een heerlijke
temperatuur rond de 20 graden. s Voormiddags kuierden we langs de haven naar
het Centre de Pompidou (ik zou de Spanjaarden dat eens willen horen zeggen, ze
kennen geen tweeklanken!). Op een zonnig terrasje langs de jachthaven genoten
we van onze cafe solo. Mensjes kijken kan leuk zijn! De lokale bevolking loopt
in winterkleren, het is december en maar 20 graden. De giris (frigoboxtoeristen,
vrij vertaald) lopen in hun topje, met sandalen. Zij zijn overgewaaid uit
koudere streken en genieten van de zomerse temperaturen.
Na de haven stapten we naar het nabijgelegen
oude stadsdeel. Dat is bijna volledig verkeersvrij. Blijkbaar hadden heel wat
mensen een extra dagje vrij genomen om zo te genieten van een lang weekend. Het
was een gezellige drukte en er waren veel kinderen van de partij. Na wat
gewinkeld te hebben en wat terrasjes bezocht te hebben, zochten we tijdig een
leuke plaats om te genieten van het schouwspel dat ons te wachten stond en dat
om stipt 18.30u van start zou gaan. Dat is het uur waarop de zon verdwenen is
en de blauwe hemel plaats heeft gemaakt voor de inktzwarte nacht. De grootste
winkelstraat van de stad is overspannen met duizenden lichtjes. De kathedraal
werd nagebootst, inclusief glasramen langs de zijkant en koepels die boven de
rest uit torenen. Net voor half zeven beginnen enkele enthousiaste Spanjaarden
af te tellen en bij zero wordt het duister opgelicht door al deze elektrische
bewegende sterretjes onder begeleiding van prachtig klinkende kerstmuziek.
Feeëriek, magisch, imposant woorden schieten tekort. Duizenden mensen,
kinderen staan naast en bij elkaar zonder gedrum en gegrol omdat ze niet goed
zouden staan, er wordt meegezongen en bewogen. Zoiets hebben we beiden nog
nooit gezien. Het is een uniek schouwspel en we zijn blij dat we erbij waren!
Heb je graag een idee van hoe het was, dan kan je op Youtube kerstverlichting
Malaga 2017 intikken. Er zijn al verscheidene filmpjes gepost, het ene al
mooier dan het andere. Geniet maar mee!
Zes december nadert, in de Belgische en
Nederlanse actualiteit is er weer veel te doen rond Roetpieten, Zwarte
Pieten of gewoon Witte Pieten, de mijter van de Sint al dan niet met kruis
en uiteraard speelgoed voor jongens versus meisjes. Hier in Spanje kennen ze
het hele verhaal niet. In Valencia staat in de buurt van de kathedraal het echte
Sinterklaashuis, louter en alleen voor de toeristen uit onze contreien.
Hier is de kerstgekte toegeslagen. Spanjaarden
houden van veel blingbling en dat is nu helemaal te merken. Buiten de
kerstbomen en alle schitterende en blinkende toebehoren worden de winkels
volgstouwd met luxe-eetwaren en drank allerhande. Kerst en eindejaar worden
hier volop gevierd.
Het is en blijft wel een beetje raar dat het
ondertussen al 1 december is en de temperatuur erg zacht blijft, tussen de 15
en de 20 graden, afhankelijk of de zon zich laat zien. Gisteren was het een
grijze regendag. Het was de eerste regen in maanden. We waren al aan het
sakkeren dat we door de regen moesten omdat we een afspraak hadden in de stad
om een extra hospitalisatieverzekering af te sluiten. Terwijl we sakkerden,
beseften we dat het in België al lang slecht weer is. Leuke dingen wennen snel.
Vandaag is de zon weer van de partij, de ramen en deuren staan wagenwijd open
en de vogels fluiten.
Ondertussen wordt er wel gewerkt. Patrick is
bezig aan zijn businessplan en ik ga mijn Spaans uit het CLT opfrissen. Maandag
vlieg ik er stevig in. Van 16u tot 18u privéles van Dolores. Intensief dus. Ze
is erg streng en geeft heel wat extra werk en studiewerk tegen de volgende
week. Hopelijk resulteert het, want ik wil graag meer en beter kunnen dan
behelpen en gelukkig al behoorlijk begrijpen. Tot schrijfs!
Af en toe zijn er familie of vrienden jarig en
wil je graag een kaartje sturen. Daarvoor heb je niet alleen een kaartje nodig,
maar ook postzegels. En waar ga je die kopen? In het postkantoor. Alleen niet
in Spanje helaas. Hier moet je naar de stanco. Dat is een winkeltje waar ze
een bont allegaartje verkopen, gaande van sigaren tot drankjes, als je geluk
hebt een krant, en dus postzegels. Ik daar naartoe in het dorp. Je komt dan
in een klein, donker plaatsje terecht waar je achterin wat hoort rommelen. Ik
voelde me precies vijfendertig jaar geleden, toen ik in Neerlinter bij het
lokale kruideniertje wat eitjes mocht gaan kopen. Enfin, een vriendelijk oud
mevrouwtje komt naar de tafel die dienst doet als toog. Ik leg haar uit dat ik
postzegels wil om iets naar België te versturen. Ik ben duidelijk aan het
juiste adres, want ze neemt een zwart mapje met allerlei tussenverdelingen en
ze vraagt me hoeveel zegels ik nodig heb. Ik bedacht dat ik er maar voldoende
mee zou nemen, dat komt nog wel van pas. Dus vraag ik er tien. Ik zag al
dadelijk dat dat niet was wat de dame verwacht had. Ze begint te rommelen in
haar map en zegt dat ze die niet heeft. Nochtans blijft ze verder zoeken en
haalt ze 9 zegels met het hoofd van koning Felipe boven en één witte met een
beetje abstract rood. Die zijn evenveel waard, legt ze me uit. OK, ik al het
daarnet verkeerd begrepen hebben waarschijnlijk, of zij heeft in het verkeerde
hokje gezocht. Toch blijkt het zoeken niet gedaan. Er komen nog veel meer
zegels op tafel, deze keer met het hoofd van koning Juan Carlos. Er wordt nog
verder gezocht en weer komen er veel zegels aan te pas. Dan stopt het gerommel
en begin de vrouw te tellen, te hertellen en nog eens te hertellen. Het klopt
zegt ze. Ze haalt een witte envelop tevoorschijn, waarvan ik denk dat daar de
zegels nu in moeten. Foutief gedacht. Mevrouw begint uit te leggen dat er op
elke envelop één zegel met koning Felipe moet, twee met koning Juan Carlos en
twee van de laatste soort. Jawel, 5 (vijf!) zegels op elke omslag. Na het hele
omslachtige gedoe komt er een grote rekenmachine aan te pas om te berekenen
hoeveel 1,25 X 10 is. Had ik toch gewoon één zegel gevraagd in plaats van 10!
De vorige eigenaars hadden verscheidene jaren
snoeihout opgespaard. Zelf hadden we ook al een behoorlijk massa. Vanaf eind
oktober mag er gestookt worden. Dat merk je, want tussen de olijfbomen zie je
regelmatig wat rook omhoog kringelen. We wachten tot het volledig windstil is
om zelf aan de slag te gaan met takken, bladeren en vuur. Het zou niet fijn
zijn, moesten gensters tussen onze bomen, of nog erger, tussen die van de buur
terecht komen. Het zou een ramp betekenen met de droogte hier. Tussen de
steentje van de open ruimte aan de stallen begonnen we te stapelen, kleine
takjes, palmbladeren, eucalyptus alles waarvan we weten dat het makkelijk
brandt. Ons diploma kampvuurstoken hebben we zeker behaald! Al het hout,
snoeisel hebben we er op een voormiddag doorgejaagd. En het was veel, heel
veel! Vanaf nu gaan we s avonds de haard aansteken met alleen maar olijfhout.
Ik denk dat het gaat lukken.
Wie denkt dat het water in Leuven veel kalk
bevat, is nog niet hier geweest. In augustus hebben we iemand moeten laten
komen om de leidingen, de doorstroomboilers en de kranen te laten ontkalken. Nu
merken we dat bij momenten het water gewoon ondoorzichtig wit ziet van de
hoeveelheid kalk die het bevat. Daarom hebben we een boiler besteld. Die zijn
ze nu aan het installeren. Hopelijk doet dat ding zijn werk goed, want het is
hier geen overbodige luxe. Tot zover de laatste nieuwtjes vanuit het overdag
nog steeds warme, maar s nachts behoorlijk afkoelende Canillas de Aceituno.
Het leven gaat hier precies in omgekeerde volgorde.
In België begint de natuur aan zijn winterslaap, hier begint alles in
recordtempo te groeien. De schroeiende hitte van de zomer is voorbij en eens om
de 14 dagen hebben we een ferme regenbui. De planten genieten ervan! Helaas het
onkruid ook, want terwijl we in de zomer pogen om de planten in de tuin in
leven te houden door regelmatig te sproeien, moeten we nu, midden november,
harken om het onkruid niet te laten groeien. De bomen verliezen hun bladeren
nauwelijks. Platanen geraken in herfsttooi, de amandelboompjes zien er dood uit
sinds in augustus de noten geklopt werden, maar verder is de natuur hier nu
groener dan ooit. Er groeit waarempel gras onder onze olijfbomen.
Patrick is goed in form met zijn mountainbike.
Hij rijdt de berg af en weer op en doet het telkens sneller tot hij zijn
banden niet meer kon oppompen. In Malaga is een grote Decathlon. Wij daar
naartoe. We hadden maar één klein stukje nodig en de behulpzame verkoper
verzekerde ons dat hij het juiste meegaf. Wij blij weer naar huis. Helaas, de
band werd alleen platter, niet harder. Terug naar de Decathlon s zaterdags.
Dat bleek niet het meest spetterende
idee geweest te zijn. De hele parking en
die van de Leroy Merlin ernaast, stonden propvol. Nadat we met een ander,
volgens de andere verkoper, beter onderdeel van de fietspomp buitenkwamen,
stond het verkeer in en om de parkings potdicht. Spanjaarden zijn geduldige,
heel geduldige mensen, maar hier werd zelfs de meest doorwinterde abuela gek
van. De oude dame sprong tussen de toeterende autos haar auto uit en begon met
veel lawaai het verkeer te regelen. Het
baatte niets. Achteraan de parking zag ik beweging in de autos. Ik stuurde
Patrick daarheen. Ja, volg maar, je bent hier vlak bij de grote baan die we
nodig hebben. Klopte helemaal, alleen waren we, samen met anderen, tegen de
richting in, naar buiten aan het rijden. Ik denk dat we er anders nog stonden.
Gisterenavond reed ik in het donker naar huis.
Vlakbij ons begint er een wandeling naar een grot. Ik merkte in het licht van
de auto dat er een wit A4-blad op de paal geplakt was. Toen we daarstraks onze
vuilnis wegbrachten (in Spanje rijden er geen vuilniswagens, iedereen brengt
zijn vuilnis zelf weg), stopten we aan dat blad. Blijkbaar wordt er zaterdag 18
november aan het electriciteitsnetwerk gewerkt en kunnen er storingen zijn
tussen 8 u en 17 u. Dat wordt
gecommuniceerd op een gewoon wit papierenblad met tape op een paal gekleefd.
Een beetje verder zag ik er nog zo één. Gelukkig dat we gestopt zijn om het te
gaan lezen. Welkom in Spanje!
Een grote tuin is prachtig, maar vraagt veel
onderhoud. Net dat is hier de laatste jaren niet gebeurd. Er stond een
eucalyptusboom te dicht bij het zwembad. Zijn blaadjes en stukken schors
belandden in het water en we moesten ze er steeds uitvissen. Ja, natuurlijk
hebben we een filter, maar wat je er zo uithaalt, is al weg en kan geen vlekken
meer maken op de steentjes. Beneden staan er ook 3 grote eucalyptussen. Die
mogen blijven staan, maar hun onderste takken moesten verwijderd worden. Mijn
Patrick heeft veel gerief mee verhuisd, heel veel! Maar wat blijkt dat nu
allemaal van pas te komen. Samen hebben we enkele dagen gezaagd, geknipt,
gesleurd. Uiteindelijk belandde alles beneden aan de stallen op een grote hoop.
Ook enkele dode struiken werden opgeruimd. Dankzij de milde temperaturen s
winters, hebben de meeste huizen hier geen centrale verwarming. Ook wij niet.
We hebben wel airco en 2 grote kachels om de winteravonden wat op te warmen.
Ons hout mocht dus niet verloren gaan. Stammen werden ontdaan van hun takken.
Patrick haalde zijn kettingzaag boven (met dank aan onze Stijn!). Hij toverde
van wat hout en schroeven een degelijke standaard in elkaar om de dikke stammen
op te leggen, zodat we die op een veilige manier konden in rollen zagen. Van de
kleinere takken maakten we aanmaakhout. Alles werd gesorteerd in houten bakken
op paletten volgens formaat en vochtigheidsgraad. Het oude droge hout hebben we
naast het huis gelegd, in de voorziene bergingen. Moesten we niet toekomen, je
vindt hier overal verkopers van stookhout. Dat is meestal olijfhout of eik.
Net op tijd waren we klaar met zagen en
sorteren toen er een regendag aankwam. Zaterdag was de natuur bijzonder blij.
Ons kon het ook niet echt deren, tot Patrick beneden eens poolshoogte ging
nemen. Als het hier regent, valt de hemel precies naar beneden en krijg je er
ook gratis een klank- en lichtspel bij. De weg door onze olijfgaard was aan het
uitspoelen. Zoals er veel de laatste jaren niet goed onderhouden werd, was de
goot die het naar beneden lopende water moest opvangen kompleet verstopt. Water
zoekt zijn eigen weg met het daarnet vermelde gevolg. Er was geen andere
mogelijkheid dan samen de goot leeg te maken. We hebben er acht kruiwagens met
aarde, steentjes, planten uitgehaald. De buis was gelukkig alleen bovenaan
dichtgeslibd en na wat koteren met een ijzeren staaf, liet ze het water weer
probleemloos door. Dat varkentje hebben we ook weer gewassen.
Na regen komt zonneschijn en massas
duizendpoten. Ik houd van dieren, van allemaal, of toch bijna. Van die
duizendpoten moet ik niets weten. Ik weet het, ze zijn onschuldig, maar ik moet
ze niet. Ze zien er zo prehistorisch uit. Ze zijn gewoon vies. Als je ze plat
mept of trapt, heb je gele moes. Bah. Ik vang ze dus met keukenrol, vouw dat
grondig dicht en deponeer ze in de vuilbak. Ik moet ze niet!
De grote constante zijn de recepten van
Pascale Naessens. Net voor ons vertrek naar hier, lag haar laatste boek in de
winkelrekken. Nu staat de volledige collectie op het rek in onze keuken. Niets
is hier zo lekker als de vis. Keuze te over, bekende en ook onbekende
vissoorten, maar allemaal vers en heerlijk. Om de drie dagen halen we verse
groenten en vis. De lijstjes worden netjes samengesteld aan de hand van de
ingrediëntenlijst uit één van de kookboeken. Zo zou ik onder andere zalm met
broccoli, avocado en een oosters sausje bereiden. Hiervoor heb je geconcentreerde
tomatenpuree nodig. Geen probleem, kan je denken. Inderdaad, verse tomaten in
alle maten, soorten en zelfs kleuren. Zowel in glas, als in brik een volledige
gang vol tomatenbereidingen, gezeefde tomaten, tot zelfs tomatenconfituur toe
en dat alles voor weinig geld. Helaas in de hele gang geen enkel recipiënt met
tomatenconcentraat. Na lang zoeken vond ik in de gang met buitenlandse
producten, tussen de Oosterse, Engelse en andere specialiteiten helemaal
onderaan in een rek verstopt, blikjes tomatenconcentraat. Ze worden hier per 2
verpakt en kosten in vergelijking met in België veel geld.
Wat je hier ook in geen enkele winkel kan
vinden, zijn natuurazijn en cif (schuurcrème). Azijn vind je wel met allerlei
smaaktoevoegingen. De avocados in het grootwarenhuis zijn meestal groen en nog
niet te eten. Op het marktje in ons dorp, liggen wel ready to eat avocados.
Gewapend met alles wat ik nodig had,
vertrokken we weer naar huis. Patrick en ik hadden samen in de keuken wat staan
kletsen, terwijl ik de marinade klaar maakte. De zalm zag er goddelijk uit en
toen het eten klaar was, dresseerde ik alles mooi op de borden. Het rook
heerlijk en het zag er ook bijzonder smakelijk uit. Helaas, ik was blijkbaar
Handige Harry niet. Bij het neerzetten van de borden, liet ik er één pardoes
vallen. Bord stuk, eten voor de vuilbak. Zoals het een goed koppel betaamt,
hebben we de overblijvende portie verdeeld en wees maar zeker dat het smaakte!Koken in Spanje is hetzelfde, maar toch
anders.
Het weer blijft zomers, op de kortere dagen en frissere nachten na. Patrick komt 's middags met het fijne voorstel om naar het strand van Torre te gaan en 's avonds in het restaurant van Canillas te gaan eten. Prima idee! We wandelen het hele strand langs tot waar het pad stopt en terug. Fervente zonnekloppers liggen aan te branden op het strand zoals kippen aan het spit. Dames op leeftijd liggen blijkbaar graag monokini om elk stukje van hun lichaam toch bruin te laten worden. Het zijn dezelfde dames die je in het vliegtuig zitten, donker gebronzeerd en behangen met goud (nep of echt?). "Girri's" noemt onze leerkracht Spaans hen. Jonge meisjes en Spanjaarden vinden het niet nodig alles tentoon te stellen.
We zetten ons aan het terrasje waar woensdag nonkel Fons genoten heeft van veel sangria. Het is zondag en volgens onze lerares Spaans (zij is een rasechte Spaanse) traditioneel paelladag. Wanneer we rond ons kijken, blijkt dat ook. Naast ons komt een groepje Spaanse jongeren zitten. Ze bestellen paella. Ik stel aan Patrick voor om gewoon hier te blijven zitten en ook paella te bestellen. Hij vindt het een prima idee. Het is dus geen etentje geworden in de Maroma van ons dorp, maar een idillisch etentje op het strand van Torre. Ik ken slechtere manieren om je zondag door te brengen!
Het weer is hier echt subliem. In de tuin is er veel te doen. Dat is bij dit weer geen enkel probleem. Zaterdag 28 oktober begonnen we eraan. Een uitgebloeide agave werd uit de steenharde grond gehaald en naar beneden gevoerd. Twee grote oleanders in het bloemperk achter het zwembad belemmeren het zicht op de vallei en de achterliggende bergen. Weg ermee. Die dingen schieten hier overal te pas en te onpas uit. Ze zijn mooi, maar worden snel te groot, zoals deze exemplaren. Oude palmbladeren worden afgezaagd. Een eucalyptusboom, vlakbij het zwembad, houdt er ook van bladeren en schors in het zwembad te laten waaien. Hij heeft er ook aan mogen geloven. Achter Patrick zijn werkhuis, bij de stallen, staan nog 3 kanjers van eucalyptusbomen. Zij mogen blijven, maar de onderste takken werden afgezaagd.
We hebben hard gewerkt, het resultaat mag er zijn. Moe, maar voldaan, genieten we 's avonds van een parelend glaasje cava met mooi uitzicht op de bergen.
Gedaan met vakantie, terug aan de slag. Tot onze grote ergernis blijkt de provider van onze mobieltjes er niet in te slagen om ons SMS-berichtjes te versturen of te ontvangen. We zijn nu al aan het sukkelen vanaf 10 augustus en we hebben het stilaan gehad. We brengen voor de zoveelste (keer ik ben stilaan de tel kwijt) een bezoek aan het kantoor. Patrick heeft even duidelijk gemaakt aan een Engels sprekende bediende dat we ons contract willen stopzetten wat telefonie betreft vanaf 1 november. De internetaansluiting willen we wel behouden, aangezien we daar heel tevreden van zijn. Het is het kantoor van de internetprovider, die met een andere firma in onderaanneming werkt, wat betreft de telefonie. Ze kunnen het heel goed begrijpen en na een telefoontje krijgen we de geruststelling dat op 1 november onze SIM-kaarten niet meer zullen werken. Helaas kunnen we onze nummers niet behouden. Patrick vindt dit geen probleem. Hij wil liever helemaal komaf maken met dat gedoe.
We hebben ons laten vertellen dat Vodafone heel goed is wat telefonie betreft. Wij daar naartoe. Vriendelijke bediening, contract opgesteld en wij naar huis met twee doosjes met in elk een SIM-kaart. Uiteraard zijn we na het avondmaal dadelijk begonnen met de kaarten te installeren. We openen de doosjes: in geen van beide bevindt zich een PIN en PUK code. We beginnen te geloven dat we behekst zijn! De volgende ochtend begeven we ons opnieuw naar Vodafone, heel vastberaden om er niet te vertrekken alvorens we alles hebben zien werken. Men heeft ons goed verder geholpen. Gewapend met alle codes, hebben we ons in de ernaast gelegen koffiebar gezet. Na wat gepruts, lukte alles vlekkeloos! Eindelijk, na zoveel maanden zijn we weer gewoon op alle manier bereikbaar. Thuis gekomen blijkt ook de ontvangst veel beter te zijn, dan bij de vorige provider. We zijn gelukkig! Nu nog iedereen op de hoogte brengen van onze nieuwe nummers. Verbazend hoeveel mensen er zowel hier als in België al moeten gecontacteerd worden. Nu niet vergeten te controleren na 1 november of de andere SIM kaarten werkelijk niet meer werken en of internet nog werkt!
Hier volgt het verslag van het bezoek van mijn
ouders en nonkel Fons. Hopelijk tweede keer, goede keer, want vorige keer was
na lang tikken alles verdwenen. Weliswaar door mijn eigen schuld, maar evengoed
niet leuk.
Dinsdag 17 oktober was het na enkele weken
hard zwoegen zover. Het huis stond in orde, alles in huis was uitgepakt en we
vertrokken richting luchthaven om mijn ouders en de nonkel op te halen. Met
de nonkel, bedoel ik nonkel Fons. Hij is sinds zo lang ik me herinner bijna een
lid van het gezin. Hij was er op alle belangrijke, maar ook op minder
belangrijke momenten steeds bij. Nu mocht hij dus ook niet ontbreken. Helaas
was het weer voor het eerst sinds erg lang bewolkt en eerder miezerig. De
temperatuur was wel nog behoorlijk, maar wanneer je naar hier komt, verwacht je
gewoon stralend weer. Alles ziet er dan ook heel anders uit. Nu ja, het was
niet anders. Mijn ouders en nonkel hebben samen al heel wat prachtige reizen
gemaakt, dus dit was een peulschil. Toch was er één groot verschil: dinsdag
kwamen ze heel benieuwd toe om de nieuwe thuis van hun dochter en schoonzoon,
nicht en neef te zien. De weg naar huis begon met een deel autostrade, niets
bijzonders. Daarna volgde een grote vier- en nadien driebaansweg om vervolgens
over te gaan in een tweebaansweg. Deze kronkelde naar boven, richting
natuurpark en richting Canillas de Aceituno, onze nieuwe thuishaven. Nonkel zou
er een projectje van maken om tegen het einde van het verblijf deze naam zonder
haperen te kunnen reproduceren. Niet zo simpel als je een dagje ouder wordt!:
dixit nonkel Fons. Misschien wordt het lichaam wat ouder, maar de gevatheid en
humor is nog steeds aanwezig als vanouds. Eens aan het dorp gekomen, slaan we
een gebetonneerd pad in van precies een wagen breed. Hoe smaller de weg, hoe
mooier het landschap. Na wat draaien, dalen, stijgen op een weggetje dat niet
steeds voorzien werd van vangrails, kwam ons huis na een bocht in zicht. De
drie wijzen waren gerustgesteld!
Na het uitladen van de valiezen en de
innerlijke mens te hebben gevoed, gingen we de dichtbije omgeving verkennen.
Onze bergachtige omgeving vol olijf-, mango- en avocadobomen werd bewonderd en
we beëindigden onze trip op het terras van de lokale bar. s Avonds werd er
bijgepraat bij een glas wijn. Bleek plots dat we een BV in ons midden hadden.
Nonkel Fons bleek in het verleden Fonny van The Trappers te heten. Ze hadden
zelfs tweemaal opgetreden in de schouwburg. Wij mochten hem tio Fonny noemen.
Woensdag 18 oktober was het weer niet anders
dan de voorgaande dag. Het leek ons geen slecht idee om een bezoek te brengen
aan Màlaga. Een bezoek aan het Picassomuseum mocht zeker niet ontbreken. Na een
lange file, kregen we een inkijk in de evolutie van het werk van Picasso. Zeker
de moeite waard. Ook het gebouw zelf bezit een prachtige binnenkoer en heeft
plafonds in Moors houtsnijwerk, zoals wel vaker het geval is in deze regio. Nadien
werd het tijd om even te gaan rusten op een terrasje. De twee oudste mannen
dronken una caña, Patrick een cafe Americano descafeinado, mama un agua sin gas
of een cola zero en ik un agua con gas. Daarna wilden de heren nog graag de
kathedraal bezoeken. Terwijl ze er poolshoogte gingen nemen, kuierden mama en
ik door de gezellige verkeersvrije straten, winkel in, winkel uit. Nadien afgesproken
op een ander terras. De file aan de kathedraal was blijkbaar behoorlijk groot
en wat teveel van het goede. We reden huiswaarts en stelden het bezoek wat uit.
Donderdag 18 oktober zat er beterschap in het
weer. De lucht vertoonde weer wat blauw en van regen was geen sprake meer.
Daarom werd er besloten richting zee te trekken, meer bepaald naar Nerja. Hier
genoot ons gezelschap van het mooie uitzicht op het Balkon van Europa, een
groot terras dat een eindje de zee inloopt. De grote toeristische toeloop was
ondertussen wat verminderd waardoor we een plaatsje op een terras ter plaatse
konden bemachtigen. Iedereen nam de ondertussen klassieke consumaties. Ons
moeder verraste ieder van ons door een grote ijs te bestellen. Er zouden nog
vele ijsjes volgen de komende dagen.
De man van Melanie, een medewerkster van het
advokatenkantoor waar we onze zaken lieten afhandelen, is gehuwd met een
Belgische schrijven, Stefan Brijs. Ze wonen ondertussen 3 jaar hier en Stefan
schreef over zijn ontdekkingsreis Andalusisch logboek. Het (naar mijn mening)
interessantste in dit boek, zijn de beschrijvingen van vooral kleine pittoreske
stadjes, plaatsjes. Zo vertelt hij over Alhama de Granada en een klein
authentiek tapasbarretje aldaar El Tigre met zijn uiterst sympathieke
uitbater Antonio. Wij dus daarheen op vrijdag. In vogelvlucht ligt dit stadje
heel dicht bij ons. Omwille van het natuurgebied Sierra de Tejeda moeten we
rondrijden. We reden langs het mooie, maar helaas leeglopende meer van Viñuela.
Het ruwe bergachtige landschap vol olijf-, mango- en avocadobomen veranderde in
een glooiend landschap, eens we tussen de bergen het natuurgebied achter ons
lieten. Geitenhoeders bleken de enige constante te zijn. Hen kom je werkelijk
overal tegen. Het vlees wordt hier dan ook in elk restaurantje geconsumeerd.
Alhama de Granada bleek een bezoekje meer dan waard. We kuierden doorheen de
kleine steegjes, achter elk hoekje verscheen wel een oud gebouw, verstopt
achter de kleine huisjes. Na de inspanning van het stijgen en dalen, werd het
tijd voor een terrasje. El Tigre werd snel gevonden en we bestelden er jamon
y queso. Stefan had niet overdreven, zowel de tapas als de baas Antonio
zorgden ervoor dat het een onvergetelijk gebeuren werd. Ons zien ze er zeker
terug!
Voor mama is een land niet bezocht als ze er
geen lokaal marktje kan bezoeken. Zaterdag is het in Competa, een naburig wit
dorp zoals het onze, marktdag. In het zuiden van Spanje worden er omwille van
de hoge temperaturen geen vlees en vis verkocht. Geen reden om niet te gaan
natuurlijk. Speelgoed, handtassen, kledij, schoenen, artisanale producten,
aardewerk . je vindt het er allemaal. Zelf vond ik er een zomers wit kleedje.
Mijn vader zijn espressotasjes sneuvelen aan de lopende band, hij vond er een nieuw
stel in typisch Andalusische stijl. Daarna werd het tijd voor een terrasje.
Naast Competa ligt Canillas de Albeida. Juist,
ook een wit dorpje. Hier zou een oude Romeinse aquaduct te zien zijn. Bij
vorige gelegenheden zijn Patrick en ik er al naar op zoek gegaan. Bij het
inrijden van het dorp staat er een wegwijzer, maar dan niets meer.
Spanjaarden blijk niet goed te zijn in het aanduiden van bezienswaardigheden.
Met twee geïnteresseerden in cultuur en geschiedenis in ons gezelschap,
besloten we het aquaduct te bezoeken. Helaas, weer niet te vinden. Maar dat was
buiten de waard gerekend. Mijn vader zocht en zocht en vond! Het was niet de
groteske aquaduct, zoals voorgesteld in de toeristische gidsen. We vonden een
door planten overwoekerd, onbeduidend restant van wat eens een aquaduct(je)
was. Het was de eerste en ook de laatste keer dat we hier nog naartoe zouden
komen.
Zondag 21 oktober reden we naar Antequera. We
parkeerden onze auto op de meest centraal gelegen betaalparking. Nadien
ontdekten we vlakbij een gratis parking met plaats zat. Vanuit de parking
volgden we wat toeristen en we belandden aan de voet van een immense brede
trap naar boven. Ocharme nonkel! Hoewel
deze laatste toch regelmatig opmerkte dat hij een dagje ouder wordt, begon hij
zonder morren aan de klim. Traag, maar gestaag en zeker overwon hij de grote
klim. Boven gekomen, stonden we op een groot kerkplein met machtig uitzicht op
de stad en de heuvels rondom. Voor ons torende de kerk met ernaast de
overblijfselen van een burcht. Dit alles werd tot Unesco werelderfgoed
uitgeroepen en terecht! Het was de lange klim meer dan waard. Alvorens de kerk
te bezichtigen gingen we op het plein op een terrasje zitten. Ik dronk voor de
verandering een frisse sangria. Deze wekte de nieuwsgierigheid van nonkel Fons.
Wat is dat? Hoe smaakt dat? Hebben ze dat hier overal? Wordt vervolgd. Na het
bezoek aan de kerk begonnen we aan de afdaling. Helaas was het zondag en na 15
u sloten de bezienswaardigheden. We hadden toch al wat gewandeld eer we daar
achter kwamen. Toen was het genoeg en bewogen we ons naar een terras. Helaas
voor ons, maar s zondags gaan de Spanjaarden s middags uit eten met de
familie en er was geen vrij plaatsje te bemachtigen. We namen de wagen en
zouden stoppen bij de eerste gelegenheid. We waren de stad nog niet uit of we
vonden terrasje. Patrick bemerkte een vrije parkeerplaats en in ware
cowboystijl parkeerde hij de wagen. Plots bemerkten we dat we naast de arena
van het stierenvechten stonden. Hadden we dat ook ineens bezocht. Het
stierenvechten zelf kan me niet bekoren en wil ik dan ook niet gaan kijken. Plots
hoorden we paardenvoeten. Patrick en ikzelf herkennen die onmiddellijk. Niet
veel later verschenen er temidden van de verkeersdrukte 5 ruiters op prachtige
Andalusiërs. Die werden uiteraard vereeuwigd op de gevoelige plaat.
Na een pint bier die mijn vader niet goed
bekwam, reden we naar huis. Ik blijf het gek vinden hoe Spanjaarden bij het
tapas eten hun servietjes en restjes zomaar op de grond werpen. Geen mens die
er hier van opkijkt.
Maandag 22 oktober werd voor het mansvolk een
rustdag. Mijn moeder en ikzelf reden naar de Ikea in Malaga. We hebben
gordijnen nodig en wie is er beter geplaatst dan je eigen moeder om die mee te
gaan kopen. Het werd een fijn moeder-dochterdagje waarbij er veel getetterd
werd en alles wat nodig was werd aangekocht. Bij het terugrijden bezochten we
de winkels in het shoppingcenter El Ingenio in Velez. Ons moeder kocht er een
broek en een truitje. Ons vader zou een van de volgende dagen ook meegetroond
worden, want de schoenen zijn hier niet duur.
Belofte maakt schuld, dus vertrokken we
opnieuw naar Malaga voor een bezoek aan de kathedraal. Dat zouden we combineren
met de prachtige tuinen aan de rand van de stad. Patrick gaf het adres van de tuinen in op de
GPS. Twee straten met dezelfde naam Gokken maar. We vertrokken en alles ging
goed. Tot we op een bepaald moment in het midden van de tunnel moesten afslaan.
Uiteraard eerst de tunnel uitgereden. Toen werden we door de kleinste straatjes
gestuurd, die mijn vader de nieren van de stad noemt. Eens de stad uit
begonnen we te klimmen. Onze GPS gaf toch nog verscheidene kilometers te rijden
aan. Het duurde even, toen ik bemerkte dat de beplanting groener en anders
werd. We waren de Montes de Malaga ingestuurd, een prachtig natuurgebied even
buiten Malaga. Boven genoten we van een prachtig uitzicht over de stad. Nadien
de GPS weer ingesteld. Deze keer belandden we wel degelijk aan de tuinen, na
opnieuw vastgesteld te hebben dat Spanjaarden niet goed zijn in het aanduiden
van hun bezienswaardigheden. Iedereen had uiteraard weer dorst en het eerste
wat we in de tuinen bezochten was een terrasje. Hier bestelde nonkel een
sangria. Het zou niet de laatste worden, hij had de smaak te pakken.
Na de tuinen de stad ingereden. Wonder boven
wonder, geen file aan de kathedraal. Die was de moeite van het bezoeken meer
dan waard: groots, machtig . Een aanrader!
Op woensdag 25 oktober gingen we naar onze
kuststad Torre del Mar. Wat een weer! 26 graden, windstil, stralende zon in een
azuurblauwe lucht. De laatste dagen was het weer opnieuw standvastig geworden:
zonnig en zomers! Op het strand van Torre is een aangestampt pad gemaakt waar
het voor wandelaars heerlijk vertoeven is, naast de zee en langs
fantastische terrasjes. Hier moesten we toch wat genieten van al het moois wat
de kust ons te bieden heeft (laat je fantasie maar werken ;-) ). Nonkel had zin
in sangria en moest niet veel moeite doen om me te overtuigen er ook eentje te
drinken. Ze brachten ons een hele liter. Nonkel genoot ervan! Nadien wandelden
we wat verder en dachten wij te trakteren op paella. Helaas, die serveren ze
alleen maar in het WE. Dan maar ander lekkers uit de zee besteld. Hier werd
door mijn vader en nonkel een pintje besteld. Na de mindere ervaring van bier
in Antequera beviel ook dit biertje niet aan mijn vader. Geen nood, de nonkel
zou het wel opdrinken. Nonkel begon te lachen. Terwijl hij naar het toilet was,
merkte mama droogjes op dat wanneer nonkel begon te lachen met zichzelf,
zomaar, hij genoeg ophad. Ze blijkt hem goed te kennen. We hebben nog goed
gelachen!
Op terugweg werd er nog een paar schoenen
gekocht voor mijn vader (want schoenen zijn hier .).
s
Avonds werd er thuis nog een fleske afgetrokken, want het was de laatste avond.
Donderdagochtend om half 6 maakten we ons trio
wakker. De terugtocht werd aangevat. Het waren 9 intense dagen die we mochten
doorbrengen in het gezelschap van een echte BV: Tio Fonny van The Trappers!
De luster in de woonkamer was misschien een uniek stuk voor sommigen, voor ons was het niet wat we graag zagen hangen boven onze eettafel. Daarom werden de lampen, 3 stuks, van thuis mee verhuisd. Gisteren was dan het moment suprème. De gigantische luster werd vakkundig naar beneden gehaald. Op zich al geen sinecure, daar dat ding zwaar woog en het plafond hier veel hoger is, dan we gewend waren in België. Toen begon het eigenlijke gesukkel. De draden aan elke lamp waren veel te kort. We hadden 9 m van dezelfde draad in de winkel van aankoop in België besteld en meegebracht. Eerst moest elke lamp "gepresenteerd" worden, doen alsof die ophangt om te kijken of plaats, hoogte OK zijn. Dan moest de lamp in orde gebracht worden. Voorgeboorde gaatjes en plastieken dopjes waar de gestoffeerde draad door moest zijn precies op maat, geen mm te groot (lees: te klein). Na opnieuw vertinnen van de contactdraadjes (eerst moest ik uiteraard de soldeerbout vinden in de massa dozen in de stal), moest de gestoffeerde draad, zonder stofverlies door elk gaatje gehaald worden. Enfin, ik ga verdere details onthouden, het zou ons te ver leiden. Manlief is behoorlijk handig en precies en ik geduldig als we samen werken. Dat betekent dat we na een hele dag prutsen, 's avonds onze eigen lampen konden aansteken boven de tafel. We zijn weer een beetje meer "thuis".
Gsteren, vrijdag de 13de ;-) , hadden we besloten om naar de Leroy Merlin te gaan. Eigenlijk is het een Franse keten en spreek je de naam best op zijn Frans uit, alleen verstaat geen enkele Spanjaard dan waar je het over hebt. Ze verkopen er quasi alles, van bricotoestanden tot stoffen, lampen, tuinmeubelen.... Een soort variant op Ikea, maar eerder doe-het-zelfgericht. We waren vorige keren toen we hier waren al vaak de Leroy Merlin gepasseerd. Hij ligt dicht tegen de luchthaven van Malaga. Een makkie dus. Onze GPS staat in het Spaans en dat blijft ook zo. Ik had op internet het volledige adres gezocht en ingegeven. Tot daar alles OK. Ik zag wel dat er 2 "San Julian" toestanden verschenen, koos er dus één van, hopende dat dat toch wel hetzelfde zou zijn. Tja, ik had beter de route eerst laten visualiseren, want blijkbaar zijn er in Malaga 2 "San Julian" calle, camino's... Ik heb dus op het verkeerde paard gewed. Mijn ouders doopten hun eerste GPS "Nancy" omdat ze op reis door deze vriendelijke dame dwars door de stad "Nancy" gestuurd werden, in plaats van via de ring de stad te passeren. Onze GPS kan de naam "Malalga" dragen, maar dat klinkt minder leuk. We werden dwars door Malaga gestuurd om in een klein steegje te eindigen. Als sight-seeing kon dit tellen, maar het was niet bepaald de bedoeling. Patrick is dan op eigen gevoel richting luchthaven gebold en we hebben onze fameuze winkel snel gevonden. Het was ondertussen 16 u, maar dat is hier geen enkel probleem. Zowel de Leroy Merlin als het grootwarenhuis waar we onze inkopen nog moesten doen (de muizen vielen dood in de kast), zijn dagelijks tot 22 u geopend. In de kamers hangen hier een soort helikopterlampen. Het zijn lampen met een soort wieken die je tijdens warme dagen of nachten kan doen draaien. Volgens één van de verhuizers geeft het het effect alsof er iemand met een pluimpje over je rug wrijft. Wij vinden het vooral zware bombastische dingen die steeds vol stof komen. Zelfs tijdens de zwoelste maand augustus hebben we die dingen niet nodig gehad. Weg ermee dus.We hadden in België een lamp gekocht voor onze badkamer. Dat ding kostte voldoende geld naar ons aanvoelen. Hoe dom kan een mens zijn. We kochten een hele kar vol lampen, decoratieve LED-lampen voor in de armaturen, voor alles te samen het geld van één armatuur bij ons. En ja, diezelfde lampen hebben ze hier even goed, voor een tiende van de prijs. Echt!!! Gevolg is dat Patrick nu weer aan het klussen is. Ik ben er even tussenuit gemuisd om even onze blog aan te vullen. Hier op het terras is het bewolkt, zoals voorspeld, maar net zoals gisteren haalt de thermometer vlot 31 graden. De droogkast besloot daarnet te stoppen met werken. Heb je die dan nodig hier? Niet echt, alles droogt hier bij wijze van spreken wanneer je het aan het uithangen bent. Alleen de handdoeken blijven veel malser zo. Ze hangen nu dus op de draad. Ik denk maar aan wat mijn oma vroeger zei en ze was een wijze vrouw: "Dat schuurt je vel goed.",
Geniet nog van het heerlijke nazomerweekend in België!
Even paniek zaterdag. "Schat, er zitten ratten in uw werkhuis!" Vossen zitten hier, kakkerlakken kan je ook best mijden als de pest, maar ratten daar heb ik nog maar weinig van gehoord. Trouwens, Jack, de airedaile terriër, heeft er een neus voor en ze zouden snel naar de andere wereld geholpen zijn. Waar ik de keutels gevonden had, zou een rat ook niet echt iets te zoeken hebben. Patrick bedacht zich dat gekko's de enige levende wezens zijn die je hier overal aantreft. Ze zijn totaal onschuldig, zien er geestig uit met hun plakvoetjes en je hebt ze van piepklein tot behoorlijk groot. Ik vind ze heel schattig, maar ik ben niet objectief, want ik vind de meeste dieren schattig. Ze kunnen zich door de smalste smalste spleetjes wringen en zijn bliksemsnel als ze dat willen. Ze helpen het grote insektenaantal (welkom op de campo!) wat binnen de perken te houden. Daarom houd ik nog meer van hen! Gauw even internet geconsulteerd en inderdaad, de keutels van een gekko zijn erg gelijkend aan die van een rat. Oef!
Zondag, jachtdag. Vanaf oktober tot maart mag er elke zondag gejaagd worden. De jagers mogen over ieders terrein lopen, dus ook over het onze. We werden al van bij de eerste lichtstralen gewekt door geweerschoten. Vooral Ouzo, onze flatcoat, vond dat maar niets en liet dat dan ook blijken door elk schot te beantwoorden met geblaf. Jagers zijn niet mijn geliefkoosde volkje hier in Spanje. Ze hebben hier genigszins een opleiding of vergunning nodig, kennen er dus niets van. Ze waren zondag met zijn drieën. Ze lopen netjes achter elkaar (zoiets heb ik nog nooit gezien, in België lopen die naast elkaar met wat ruimte ertussen). Voor en achter hen lopen twee honden, die duidelijk ook niet weten wat te doen en dus gewoon lopen naar waar hen iets interesseert. Plots wordt er geschoten. Naar waar? Naar wat? Geen idee. Ook geen hond of jager die op zoek gaat naar het geschoten dier. Vaak blijken het vogels te zijn, van de meest beschermde tot de ordinairste. Ik ging naast Ouzo boven op het terras staan. Van tussen onze olijfbomen zagen ze me staan. Ze zijn dan verder de andere kant opgelopen met hun honden. Of neen, met één van de honden. De tweede bleef achter, die vond de honden achter de poort van de buren onder ons wel boeiend. Geen jager die roept of omkijkt. Ze verdwijnen bijna uit het zicht wanneer de hond opmerkt dat zijn maat en de 3 wezens erbij verdwenen zijn. Misschien ruikt hij toch niet slecht, want ik zie de hond het gezelschap vervoegen wanneer ze net uit het zicht verdwijnen. Of het goed of slecht nieuws is dat de hond de jagers weer vond, is maar de vraag. 's Namiddags zien we jagers in het dorp aan het café. Ze zijn aan het drinken terwijl de honden in een aanhangwagen in de zon opgesloten zitten. Wanneer hun dienst er opzit worden ze opgehangen. Niet zomaar in één keer (dat lot is voor de windhonden op pensioen voorbehouden), neen ze moeten met de achterpoten op de grond blijven staan zodat de doodsstrijd lang genoeg zou duren. Neen, de jagers kunnen niet rekenen op mijn sympathie!
Na een WE relatieve rust (keuken uitgekuist en geschuurd) en een wandeling door ons pittoresk dorp, gevolgd door een heerlijk etentje, is het weer "werkendag". In ons geval betekent dat uitpakken, uitpakken en uitpakken. Gelukkig werden de dozen op deskundige wijze gemarkeerd door deze ervaren verhuizer. Stilaan wordt ons huis een thuis. Er zijn zo van die dingetjes die je zo snel mogelijk graag terug wil zien, vooral omdat ze onlosmakelijk verbonden zijn met mensen die je belangrijk vindt. Gisteren, dinsdag was wat dat betreft een topdag! "Toeterniettoe" hangt weer omhoog, net zoals "Une maison sans chien est juste une maison", mijn glazen theepot kan weer dienst doen en aan de voordeur hangen twee autoplaten van onze trouwauto met onze beider namen, de prachtige marmeren kom met bijhorende kandelaars zijn gelukkig heelhuids hier geraakt, net zoals ons terracotta paard, en de schotel van Pascale Naessens heeft de trip ook overleefd! Haar kookboeken kunnen tegen een stootje en hier kunnen ze me absoluut inspireren! De tekeningen van Patrick zijn vader zijn er ook en ons trouwalbum ligt al in de grote kast. Last but zeker not least: het dienblad van mijn "Zonnebloempjes" staat in de keuken. Alle lieve collega's kijken me stralend aan.
Het is hier zalig, het weer speelt zeker een rol. Het is een hemel op aarde. Toch mis ik natuurlijk wel wat mensen en het meest van al mijn jongste zoon. Ik pakte gisteren zijn glazen uit van "Hoegaarden", waar hij met zijn grote dorst, steeds spuitwater uit dronk. Het werd me even te machtig. Maar kijk, de afstand is niet onoverkomelijk en we zorgen er wel voor dat we contact houden en elkaar snel weerzien. Tot mijn grote ergernis werken de SMS-jes nog steeds niet op onze Spaanse nummer. Dat is nu net de manier waarop ik met Kasper het makkelijkst praat. Niet alles is hier dus rozengeur en maneschijn, maar het komt dicht in de buurt. Morgen is het hier nationale feestdag. Benieuwd wat het gaat geven, want er is hier behoorlijk wat commotie, ook bij de gewone man-in-de-straat, rond het verhaal van de onafhankelijkheid van Catalunia. In ons klein dorp was er zelfs een betoging georganiseerd zaterdagavond en er hangen nu 3, ja 3, Spaanse vlaggen te prijken op de huizen.
Gisteren waren we beiden knock-out na de verhuis van donderdag. Dus zouden we het wat rustiger aan doen. Er zat een schroef in onze band, dus rustig naar de dichtstbijzijnde garage gereden. Blijkbaar zat de schroef niet door en door de band en konden we zonder meer verder rijden nadat die verwijderd was. Omdat onze honden hun speelgoed in de tuin van Oorbeek achtergebleven is, gingen we er nieuwe kopen. Helaas hebben ze in Spanje geen kippen (hun favoriete speelgoed), ze zullen het dus met andere speeltjes moeten stellen. Ondertussen ook kofferbescherming en baren voor achter de achterzetels gekocht. De auto is nu "hondproof". Ik vroeg in de winkel een klantenkaart, helaas had ik mijn NIE-nr niet bij. Dat nummer heb je hier werkelijk voor alles nodig. Vanaf nu steekt het in mijn portefeuille. Woensdag ga ik terug en krijg ik onmiddellijk de korting die bij de kaart hoort op de voorbije aankoop.
's Namiddags geskypt met mijn mama. Dat ging heel goed! Ik heb bij haar maar dadelijk een bestelling geplaatst voor 2 kippen voor onze honden, rubberen wel te verstaan ;-)
Dan begonnen met kledij uit te pakken en enkele dozen. Ik zat al snel strop, want in de keuken kon nog niets geplaatst worden. De vorige eigenaars waren geen poetswonders en de Poolse poetsvrouw heeft duidelijk geprofiteerd van hun trieste situatie. Hij zag niets meer en zij wist niet veel meer omdat ze een beroerte had gehad.
Vandaag zouden we het wat rustig aan doen, maar ik ben toch aan de keuken verder gaan doen. Ik wist niet dat die zo vettig en vies kon zijn. Gelukkig hebben we hier een goed produktje "quitagrasa", daar is onze Mr. Proper flauw bier tegen! De keuken is groter dan ingeschat (of vuiler?), alleszins is Patrick me nog te hulp geschoten. Gelukkig heeft die 2 rechterhanden en heeft hij zowel de oven als de microgolf steviger geïnstalleerd.
Onze fietsen zijn ook gemonteerd door manlief, soms geassisteerd door mezelf, dus Patrick kan weer gaan rondsnorren en de regio onveilig maken!
Enfin, ondertussen zitten we fris gewassen in onze tuinstoelen, staat het eten in de propere oven en genieten we van frisse meloen bij de ondergaande zon. Wat is het oktoberweer hier zaaaaalig!
Vandaag was het dan zover. Vanmorgen om 8 uur arriveerde de chauffeur van de vrachtwagen. Patrick was hem gaan ophalen om het traject te verkennen. Eerst leek alles te moeten overgeladen te worden in een bestelwagen. Gelukkig bezat de man de nodige vaardigheden om hier te geraken. De laatste kilometers werden achteruit afgelegd omdat de vrachtwagen niet kon gekeerd worden. In de vrachtwagen zaten alle meubels en dozen voor de woning. Tot onze grote opluchting bleek ons terracotta paard intakt. Toegegeven, het was misschien wel (overdreven) goed verpakt (met dank aan de bellenplastiek), maar toch. Alles, werkelijk alles is netjes en probleemloos afgeleverd. 's Namiddags was het andere koek. De aanhangwagen van de vrachtwagen werd afgehaald aan de snelweg en tot aan het dorp gereden. Vandaar werd er telkens overgeladen naar een bestelwagen, die naar hier reed. Zo werd er een zevental keer gereden eer alles van de stallen gearriveerd was. Het verdict hier: één lege plastieken doos wat gekwetst, maar herstelbaar.
Nu zitten we te genieten op het terras, want het was een zalige dag met temperaturen rond 25 graden, blauwe hemel en stralende zon.
Straks gaan we slapen in ons eigen bed. Dat is pas zalig!!!
Het is natuurlijk niet niets. Eerst thuis inpakken, dan de toch wel nodige portie adrenaline bij de heenreis. 's Maandags zijn we onze splinternieuwe wagen gaan afhalen in de garage te Malaga en werd de huurauto binnengebracht op de luchthaven. Hier verder gekuist en alles in gereedheid gebracht voor de komst van de verhuiswagens.
Patrick hoestte al en had last van keelpijn en een lopende neus. We staken het maar op de vermoeidheid. Tot hij dinsdagochtend niet verder kon. Hij kon bijna niet meer spreken, had afwisselend koud en warm... Naar de dokter dus.
Daar moest eerst wat voorbereidend werk aan vooraf gaan, want zelfs de meest intensieve zomercursus bereidt je niet voor het Spaanse medische jargon. Ik schreef alles netjes op wat symptomen betreffen, ook wat de medicatie en medische geschiedenis betreft. Weg waren we. De dokter zit op hetzelfde plein als het gemeentehuis. Dat weten we zijn en groot is dat plein niet, zoals niets in dit dorpje. Helaas geen dokter of "Centro de salud" te vinden. Dan zijn we maar raad gaan vragen op het gemeentehuis. Op het zelfde plein betekent hier hetzelfde als: de eerste straat links en de tweede rechts. Moeilijk was het niet en als snel zaten we tussen de Spanjaarden netjes onze beurt af te wachten. Plots kwam de dokter buiten met de mededeling dat ze weg was tot een half uur later. Iedereen vertrok, ik besloot haar even aan te spreken. Blijkbaar moet er altijd een afspraak gemaakt worden (hadden we niet kunnen doen) en anders moet je voor urgentia naar Vinuela. Nog even de sukkel uitgehangen en toen vertelde ze dat we om 12.30u mochten terugkomen, na haar consultatie. Beleefd zoals we zijn zitten we te vroeg in de wachtzaal, zodat deze vriendelijke arts toch niet op ons zou moeten wachten. Weer even vergeten dat we in Spanje waren! Een dik uur later verdween de laatste patiënt en zou het aan ons zijn. Tenminste, als er niet snel een jonge Spanjaard ons voor schoot. Hij moest maar even iets vragen. Het was een poging, hetzij echter geen verdienstelijke, want de dokter wees hem parmantig terug naar zijn plaats en liet ons binnen. Mijn voorbereidend werk bleeg nuttig en zinvol en helaas voor mijn wederhelft bleek hij na grondig onderzoek opgezadeld te zitten met een angine, oorontsteking en sinusitus. Verdikt: antibiaotica. Kostprijs van dit hele consult: nada, nihil. De dokter is gratis in Spanje. Wij dus senl de medicatie gehaald en hopelijk is Patrick weer snel de oude!
Om 2u opgestaan en door Stijn en Belinda naar Oorbeek gebracht. Daar aangekomen hebben we de honden binnengelaten en in hun ondertussen vertrouwde vliegtuigbench gezet.Ondertussen stopte de gevraagde taxi, mooi op tijd. Blijkbaar was zijn kofferruimte toch beperkter dan verwacht, maar geen probleem, want daar stopte een volgende taxi. Deze was ruimer. We zouden dus zeker in Zaventem geraken! Blijkbaar had ik in alle drukte per ongeluk gereplyd op de mail van een taxibedrijf dat niet hetgene was waaraan ik eerder toegezegd had. We zijn zonder problemen in Zaventem aangekomen. Het inchecken verliep vlekkeloos, de papieren en de honden waaraan OK (oef!). Valies op de band en honden gaan afleveren bij DHL. Wij naar de gate. Eerst een verkwikkende koffie gedronken en dan gaan wachten. Tegen 5.15u werd er afgeroepen dat we konden boarden. Onmiddellijk daarna de vraag of de heer en mevrouw Vanhentenrijk-Donné zich naar de balie konden begeven. We voelden de bui al hangen. Een vriendelijke man vertelde ons dat de honden niet konden meereizen met onze vlucht omdat er iets niet in orde was met de airco in dat deel van het ruim waarin ze zouden meevliegen. De paniek sloeg ons al om het hart, maar dat helpt niets. Dus uiterlijk kalm, maar bezorgd, stelden we de vraag hoe dit opgelost zou worden.Dit hadden we echt niet nodig na een bijzonder hectische en stressvolle maand september. De man begon heen en weer te bellen en uiteindelijk zouden de honden op een vlucht van Brussels Airlines gezet worden rond 11.30u. Wij zelf moesten wel met de oorspronkelijk geplande vlucht vertrekken, want meereizen met de honden was onmogelijk omdat alles volgeboekt was. De honden zouden in de "zoo-afdeling" van Zaventem uitgelaten worden, tot hun vertrek 's middags. Zij zouden er geen last van hebben. Met de gekregen labels van onze honden zou er op elk moment en in elke luchthaven kunnen getraceerd worden waar de honden zich op dat moment zouden bevinden. Het is een systeem dat overal ter wereld in de luchthavens gebruikt wordt voor het vervoer van dieren. Niet naar onze zin, niet echt gerustgesteld, maar zonder alternatief, zijn we dus aan boord gegaan. We kwamen mooi op het voorziene uur aan in een stralend Málaga. Eerst naar het bureau van de bagageafhandeling gegaan met de melding van het gebeuren, de labels tonende en de vraag wanneer we de honden zouden kunnen afhalen, Blijkbaar is Spanje niet zoals de rest van de wereld (vertel ons iets nieuw ;-) ), want zij kenden het systeem niet bij de "groundforce" en konden ons niets vertellen over hoe wat, wanneer. We kregen een papier dat we melding hadden gedaan van wat er gaande was. Daarop stond een telefoonnummer dat we konden bellen indien we info wilden. Zijzelf zouden ons telefonisch contacteren wanneer de honden zouden arriveren en die zouden thuis afgeleverd worden (zoals verloren gegane bagage). Ze stuurden ook een mail naar Zaventem. Wat daarin stond, geen idee... Het was ondertussen half 10 en indien de honden zouden vertrekken tegen half 12, zouden ze er pas tegen kwart over 2 zijn. Dat zou betekenen dat we 4,5u zouden zitten wachten. Aangezien zoiets niet zinvol is en de stress alleen zou verhogen bij deze hondenliefhebbers, zijn we onze huurauto gaan oppikken. Die was gelukkig ruim genoeg voor de 2 benchen (Renault Kangoo). We laadden onze bagage en reden huiswaarts. Onderweg inkopen gedaan, de inwendige mens versterkt en op naar "Las Monjas". Ondertussen verschillende malen naar het gekregen telefoonnummer gebeld, maar we kregen geen gehoor. Nemen ze siësta in een luchthaven?? En dan al vroeger dan 12u?? Enfin, kalmte bewaren, want het heeft geen zin om doemscenario's te bedenken. Het was heerlijk thuiskomen in een proper, opgeruimd huis. De inspanningen van augustus rendeerden. Alleen de viervoeters werden gemist en ze waren geen moment uit onze gedachten. Daarom besloten we snel alles uit te laden, de koelkast te vullen en stante pede waar naar Málaga Aeropuerto te vertrekken. We waren tegen 14u ter plaatse, nog steeds zonder gehoor via de telefoon. Onmiddellijk begaven we ons naar de "groundforce". Deze keer aan de andere kant van de balie, want we konden niet meer langs de bagagekant geraken. Hekken voor de venster naar beneden, maar na watt geroep op de bedienden in het bureau, kwam dezelfde dame als 's ochtends naar ons. neen, ze had geen nieuws, dan zou ze ons wel gebeld hebben. Ze stuurde weer een mail naar Zaventem. Met welke mededeling??? Daar moesten we het mee stellen. Ondertussen zou de vlucht waarop de honden zaten, toch moeten landen?! En niemand kan zeggen waar ze waren??? Dat was buiten de waard gerekend. Wij naar de vertrekhal naar het bureau van Tui. Gesloten! Aan een ander loket ons probleem uitgelegd. Zij waren vriendelijk, maar vertelden om beneden naar "Groundforce" te gaan. Zij regelen die dingen. En of we dat al niet wisten!!! Toen een loket van Groundforce gevonden bij de vertrekhal. Ah, neen je moet beneden bij Groundforce zijn, zij behandelen de aankomst. Jaja.... Patrick belde naar Jupotours in Tienen, die onze tickets al maanden geleden boekte. Deze man belde vrijwel dadelijk terug dat de honden om 14.10u geland waren in Málaga, het vluchtnummer en de mededeling dat ze thuis zouden afgeleverd worden. Ondertussen was het al tegen 15u, geen enkele telefoon gekregen, van niemand een seintje over de honden. Terug naar Groundforce met de mededeling van de man van Jupotours. Ah, dan moesten we maar naar de security gaan met een meegegeven papier, zodat ze ons zouden doorlaten naar de bagageruimte. Ik was op dat moment al behoorlijk boos en gestresseerd. De mannen van security deden eerst wat moeilijk, maar uiteindelijk werden we tegen de stroom toeristen in, binnen gelaten. Gelopen naar de hal met banden, de aangesproken dame wist van niets. Ik naar de Guardia Civil die er de douanedienst waarnamen. Ze wisten van niets, waren wel vriendelijk. Toen zag Patrick plots op de verste band een bench staan. Daarin een liggende en hijgende Ouzo. Die hadden we al. De bench van de band gehaald. Daar zag Patrick stukken bench en een kauwbot liggen. Ouzo zijn bench was intakt. Dit moest van Jack zijn. Waar was onze hond??? Toen werd Patrick boos, ik ook kwaad en in paniek. (neen, dat helpt natuurlijk niet...). Eén van de mannen van de Guardia Civil ging zoeken. Toen zag ik een bureau van Tui net achter de ruimte met banden. Daar het verhaal gedaan met de mededeling dat onze hond ergens moest zijn en we niet weg zouden gaan voor we hem hadden. Een hulpvaardige Spanjaard van een reisbureau daarnaast, vertrok mee zoeken. Daarna kwamen wachtende jonge meisjes die bij de band zaten te wachten me roepen. Ze hadden Jack gevonden. Blijkbaar hadden de mannen de bench "achter de coulissen" gevonden, de band laten verder lopen en nu stond die dus in de hal. Patrick woest gaan klacht indienen, ik met de bench van Ouzo weer naar de hal. Daar stond een helemaal kapotte bench met een Jack die begon te piepen toen hij me hoorde. Mogen of niet, ik haalde beide honden uit hun bench en ze begonnen blij te kwispelen dat ze bij me waren. Ondertussen bracht de politieman een kar om de stukke bench op te zetten. Ik met kar, bench en twee honden aan de leiband weer naar Tui. Klacht ingediend, Patrick bij groundforce klacht ingediend en op naar de auto. De twee benchen in elkaar tegen de klep van de auto geplaatst en de honden los tegen onze zetels. Onderweg loopt een rare (dronken?) kwiet voor onze auto. We moesten remmen, de benchen vallen om, op Ouzo die eronder lag. Enfin, tegen 18u konden we in onze zetel op het terras ploffen. Ouzo heeft baantjes getrokken in het zwembad. De honden hebben naast ons bed geslapen, vanmorgen gegeten en nu liggen ze naast me te slapen op het terras. Klacht wordt ingediend, ze zullen het geweten hebben. Goeie reclame! Maar de honden en wij zijn uiteindelijk goed aangekomen. Eind goed, al goed!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op https://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ons Spanje-avontuur
