Na een goede nachtrust zet ik tijdig mijn wekker, zodat ik rustig kan ontbijten, de honden kan voeren en op tijd richting luchthaven kan vertrekken. Ik neem mijn laptop erbij en zie aangegeven dat het vliegtuig een half uur vroeger voorzien wordt. Ik neem mijn handtas, mijn GSM, de hondensnoepjes, open de keukendeur en zet de honden in hun ren. Achter me hoor ik “klik”. Onmiddellijk besef ik wat er gaande is. In onze woning werd in het verleden tot 3 keer toe ingebroken. Alles is dus overbeveiligd. De achterdeur heeft geen klink en is zoals een voordeur, ze valt dicht in het slot. We draaien dus steeds het slot naar buiten zodat ze niet dicht kan slaan. In mijn haast was ik dat vergeten en dus heb ik mezelf buiten gesloten. Daar sta ik dan, autosleutel in mijn zak, handtas en GSM bij me, alle huissleutels binnen. Met de auto kan ik niet vertrekken, want ook de poort is op slot en die sleutel hangt aan de bos met de andere sleutels (en het zijn er hier heel veel!). Het is zondag (dan slaapt Spanje) en lang WE, want maandag is het nieuwjaarsdag. Het is dus verloren moeite om een sleutelmaker te zoeken. Ik kan de “bomberos” bellen op 112, maar alles lijkt me beter dan dat. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik wilde vroeger vertrekken en nu sta ik hier in een donkere tuin, buitengesloten uit mijn eigen huis. Hoe dom kan het zijn! Ik moet zelf inbreken, dat is de beste optie. Helaas zit er voor de ramen ijzerwerk, zoals meestal in deze regio. Heel effectief om dieven te weren en mij in dit geval tegen te werken. Alleen het grote raam dat uitgeeft op ons overdekt terras, daar laten we de “tralies” van open staan omdat ze ons uitzicht bederven. Gelukkig! Dat raam is in kleine ruiten onderverdeeld. Ik neem een bezem uit het bezemhok en begin met het uiteinde van de steel te bonken tegen één venstertje. Dadelijk komt de guardia civil kijken wat er gaande is, gealarmeerd door één of andere buur. Alles galmt hier vreselijk tussen de bergen. Na wat stompen begeeft het buitenste glas het, na nog een poosje breekt ook het binnenste ruitje van het dubbele glas. Zonder dat ik het besefte, hing er overal bloed van mijn handen. Ik neem een dweil, draai die rond mijn rechterhand en probeer zo goed als ik kan de vlijmscherpe glasscherven verder uit het raam te trekken. Alles krijg ik er niet uit, maar zo zou het moeten lukken. Wat ben ik blij dat moeder natuur me bedeeld heeft met een niet te mollig en soepel lichaam. Ik probeer door het raam te kruipen met één been naar achter. Ik kan het niet op de grond zetten, het raampje is te hoog. Dan een oude tuinstoel erbij gehaald. Daarop gaan staan, één been naar achter door het raampje, mezelf dubbel gevouwen op het andere been en zo mijn lijf door de opening gewurmd. Het lukt net. Mijn broek is stuk door een overgebleven scherf glas, bloed overal, maar… IK BEN BINNEN! Ik grabbel 2 handdoeken, draai mijn 2 handen daarin en vertrek naar Málaga. Pas wanneer ik aan de luchthaven met zijn bewaking arriveer, bedenk ik dat het wel een raar zicht moet zijn, een vrouw met bebloede en kapotte kleren, handen in handdoeken… Ik moet er heel braaf uitzien, want niemand houdt me tegen. Uiteindelijk was alle haast voor niets, want Patrick landde 5 minuten later dan voorzien.