Af en toe zijn er familie of vrienden jarig en wil je graag een kaartje sturen. Daarvoor heb je niet alleen een kaartje nodig, maar ook postzegels. En waar ga je die kopen? In het postkantoor. Alleen niet in Spanje helaas. Hier moet je naar de “stanco”. Dat is een winkeltje waar ze een bont allegaartje verkopen, gaande van sigaren tot drankjes, als je geluk hebt een krant, … en dus postzegels. Ik daar naartoe in het dorp. Je komt dan in een klein, donker plaatsje terecht waar je achterin wat hoort rommelen. Ik voelde me precies vijfendertig jaar geleden, toen ik in Neerlinter bij het lokale kruideniertje wat eitjes mocht gaan kopen. Enfin, een vriendelijk oud mevrouwtje komt naar de tafel die dienst doet als toog. Ik leg haar uit dat ik postzegels wil om iets naar België te versturen. Ik ben duidelijk aan het juiste adres, want ze neemt een zwart mapje met allerlei tussenverdelingen en ze vraagt me hoeveel zegels ik nodig heb. Ik bedacht dat ik er maar voldoende mee zou nemen, dat komt nog wel van pas. Dus vraag ik er tien. Ik zag al dadelijk dat dat niet was wat de dame verwacht had. Ze begint te rommelen in haar map en zegt dat ze die niet heeft. Nochtans blijft ze verder zoeken en haalt ze 9 zegels met het hoofd van koning Felipe boven en één witte met een beetje abstract rood. Die zijn evenveel waard, legt ze me uit. OK, ik al het daarnet verkeerd begrepen hebben waarschijnlijk, of zij heeft in het verkeerde hokje gezocht. Toch blijkt het zoeken niet gedaan. Er komen nog veel meer zegels op tafel, deze keer met het hoofd van koning Juan Carlos. Er wordt nog verder gezocht en weer komen er veel zegels aan te pas. Dan stopt het gerommel en begin de vrouw te tellen, te hertellen en nog eens te hertellen. Het klopt zegt ze. Ze haalt een witte envelop tevoorschijn, waarvan ik denk dat daar de zegels nu in moeten. Foutief gedacht. Mevrouw begint uit te leggen dat er op elke envelop één zegel met koning Felipe moet, twee met koning Juan Carlos en twee van de laatste soort. Jawel, 5 (vijf!) zegels op elke omslag. Na het hele omslachtige gedoe komt er een grote rekenmachine aan te pas om te berekenen hoeveel 1,25 X 10 is. Had ik toch gewoon één zegel gevraagd in plaats van 10!

De vorige eigenaars hadden verscheidene jaren snoeihout opgespaard. Zelf hadden we ook al een behoorlijk massa. Vanaf eind oktober mag er gestookt worden. Dat merk je, want tussen de olijfbomen zie je regelmatig wat rook omhoog kringelen. We wachten tot het volledig windstil is om zelf aan de slag te gaan met takken, bladeren en vuur. Het zou niet fijn zijn, moesten gensters tussen onze bomen, of nog erger, tussen die van de buur terecht komen. Het zou een ramp betekenen met de droogte hier. Tussen de steentje van de open ruimte aan de stallen begonnen we te stapelen, kleine takjes, palmbladeren, eucalyptus… alles waarvan we weten dat het makkelijk brandt. Ons diploma kampvuurstoken hebben we zeker behaald! Al het hout, snoeisel hebben we er op een voormiddag doorgejaagd. En het was veel, heel veel! Vanaf nu gaan we ’s avonds de haard aansteken met alleen maar olijfhout. Ik denk dat het gaat lukken.

Wie denkt dat het water in Leuven veel kalk bevat, is nog niet hier geweest. In augustus hebben we iemand moeten laten komen om de leidingen, de doorstroomboilers en de kranen te laten ontkalken. Nu merken we dat bij momenten het water gewoon ondoorzichtig wit ziet van de hoeveelheid kalk die het bevat. Daarom hebben we een boiler besteld. Die zijn ze nu aan het installeren. Hopelijk doet dat ding zijn werk goed, want het is hier geen overbodige luxe. Tot zover de laatste nieuwtjes vanuit het overdag nog steeds warme, maar ’s nachts behoorlijk afkoelende Canillas de Aceituno.