Het weer is blijkbaar weer aan het kantelen.
De zon komt erdoor en de warmte laat de eerste amandelbomen in bloesem komen.
De bomen op zich stellen niet veel voor, de poederroze bloesem daarentegen, is
allercharmantst.
Helaas brengt januari niet alleen mooie
bloemen met zich mee. De processierupsen nestelen zich in dikke witte pluizige
bollen in de naaldbomen. Vorig jaar hebben ze in onze tuin een aantal bollen
moeten verbranden. De dieren hun haren zijn erg irriterend en giftig. Wanneer
je dus zulke bollen ziet, haal je ze uit de boom en verbrand je ze
onmiddellijk. Wanneer je de rupsen vindt, zowel dood als levend, is de
boodschap ze niet aan te raken. Ook van dode exemplaren laten de haren snel los
en ze blijven giftig. Wanneer honden eraan snuffelen kunnen ze ervan sterven.
De naaldbomen waarin ze zich nestelen, gaan dood en ze verhuizen dan naar een
volgend exemplaar in een lange rij, neus tegen staart. Vandaar hun naam.
Gisteren heb ik de eerste witte bollen zien hangen in bomen langs de weg naar
het dorp. Het terrein is geen privé-eigendom en ik heb geen idee of er iets
gaat gebeuren. Eind april is deze plaag achter de rug, tot dan doe ik mijn
dagelijkse inspectieronde op ons terrein.
Het weer is inderdaad omgeslagen. De zon
ruilde haar plaats in voor regen en wind. De toppen van de Maroma en de andere
bergen in het natuurpark zijn veranderd in een wit sneeuwtapijt. Spanje krijgt
het hard te verduren. De sneeuw krijgt vrij spel. Gelukkig blijft het bij ons
beperkt tot wat regen en een behoorlijke wind. Een temperatuurval van 10 graden
laat zich voelen. In huis wordt het kil en buiten is het mistroostig. Onze
dikke winterkleren komen van pas bij deze kouwelijke 12 graden.
Dinsdag vertrekken we door dat weertje naar
het gemeentehuis. Ja, Silvia is op post. Ze schrijft ons in, alles loopt vlot.
Tot blijkt dat de vorige eigenaar nog ingeschreven staat op ons adres. Iedereen
kent iedereen in dit kleine dorp en Silvia is op de hoogte van de trieste
toestand van het gezin. Ze vraagt om de man op te bellen en zich laten uit te
schrijven. Gelukkig staat het onze inschrijving niet in de weg. Wanneer we naar
het nodige certificaat vragen om resident kunnen te worden, blijkt dat we dat
pas de volgende ochtend kunnen ophalen. Geen probleem, want we moeten pas
overmorgen naar Torre del Mar voor ons residentschap. Thuis gekomen,
telefoneren we de vorige eigenaar. Die blijkt
zich reeds 3 weken voordien ingeschreven te hebben in een naburige stad.
De Spaanse authoriteiten hebben Canillas nog niets laten weten. Spanje hé
Woensdagochtend zijn we weer op post in het gemeentehuis. Silvia is er niet,
maar een collega is op de hoogte en gaat voor ons certificado de empadronamiento
zorgen. Het staat klaar in de computer, maar blijkt geen electronische noch
gewone handtekening te bevatten. Heb je dat vandaag nodig?: vraagt de
vriendelijke loketbediende. Mijn Belgisch temperament komt boven en ik zeg heel
gedecideerd: Si!, waarbij ik gewoon aan het loket blijf staan. Niet met mij
hé! De dame begint rond te bellen. Ik hoor haar vragen waar de persoon aan de
andere kant van de lijn zich bevindt. Ze legt neer en na wat heen en weer
getelefoneer bevestigt ze me dat het in orde komt, maar dat we even moeten
wachten. Wachten? Geen probleem. Na een poosje komt er een dame op
sportschoenen binnen. Ze tekent onze certificados die we dan dadelijk in
ontvangst nemen. Spanje blijft verbazen, maar het belangrijkste is dat we
hebben waarvoor we gingen.
Donderdag staan we dan in alle vroegte in de
rij om ons residentschap aan te vragen. We zijn nummer 2 en tegen alle
verwachtingen in loopt het hier vlot. De politieagente die de nummers uitdeelt,
daar kan geen lachje, geen hola van af. De loketbediende is wel vriendelijk.
Alle paperassen blijken in orde, tot ze aan onze ziekteverzekering komt. We
hebben een poosje geleden een privéziekteverzekering afgesloten. Op die manier
overbruggen we de periode van ongeveer 2 maanden om bij de Spaanse ziekenkas
aangesloten te worden. Ook nadien komt het van pas om op consultatie te gaan
bij de dokter of specialist naar keuze en soms iets sneller dan via het gewone
traject. We hebben onze volledige originele polis bij, maar ze heeft een
afgestempeld A4-tje nodig van de verzekeringsmaatschappij met de bevestiging
dat we aangesloten en verzekerd zijn. Onze advokaat was van mening dat dat niet
nodig was, aangezien we een volledig Spaanstalige polis hebben, die we meenemen
en die gehandtekend is. Na wat door de polis te bladeren en te lezen blijkt het
wel in orde te zijn. Ze geeft ons beiden een groen kaartje, vergelijkbaar met
een identiteitskaart, maar eerder een vodje papier. We zijn vanaf nu
resident! Thuisgekomen heb ik de tarjetas maar wat verstevigd met plastic.
Ons Spanje-avontuur
