De luster in de woonkamer was misschien een uniek stuk voor sommigen, voor ons was het niet wat we graag zagen hangen boven onze eettafel. Daarom werden de lampen, 3 stuks, van thuis mee verhuisd. Gisteren was dan het moment suprème. De gigantische luster werd vakkundig naar beneden gehaald. Op zich al geen sinecure, daar dat ding zwaar woog en het plafond hier veel hoger is, dan we gewend waren in België. Toen begon het eigenlijke gesukkel. De draden aan elke lamp waren veel te kort. We hadden 9 m van dezelfde draad in de winkel van aankoop in België besteld en meegebracht. Eerst moest elke lamp "gepresenteerd" worden, doen alsof die ophangt om te kijken of plaats, hoogte OK zijn. Dan moest de lamp in orde gebracht worden. Voorgeboorde gaatjes en plastieken dopjes waar de gestoffeerde draad door moest zijn precies op maat, geen mm te groot (lees: te klein). Na opnieuw vertinnen van de contactdraadjes (eerst moest ik uiteraard de soldeerbout vinden in de massa dozen in de stal), moest de gestoffeerde draad, zonder stofverlies door elk gaatje gehaald worden. Enfin, ik ga verdere details onthouden, het zou ons te ver leiden. Manlief is behoorlijk handig en precies en ik geduldig als we samen werken. Dat betekent dat we na een hele dag prutsen, 's avonds onze eigen lampen konden aansteken boven de tafel. We zijn weer een beetje meer "thuis".
Gsteren, vrijdag de 13de ;-) , hadden we besloten om naar de Leroy Merlin te gaan. Eigenlijk is het een Franse keten en spreek je de naam best op zijn Frans uit, alleen verstaat geen enkele Spanjaard dan waar je het over hebt. Ze verkopen er quasi alles, van bricotoestanden tot stoffen, lampen, tuinmeubelen.... Een soort variant op Ikea, maar eerder doe-het-zelfgericht. We waren vorige keren toen we hier waren al vaak de Leroy Merlin gepasseerd. Hij ligt dicht tegen de luchthaven van Malaga. Een makkie dus. Onze GPS staat in het Spaans en dat blijft ook zo. Ik had op internet het volledige adres gezocht en ingegeven. Tot daar alles OK. Ik zag wel dat er 2 "San Julian" toestanden verschenen, koos er dus één van, hopende dat dat toch wel hetzelfde zou zijn. Tja, ik had beter de route eerst laten visualiseren, want blijkbaar zijn er in Malaga 2 "San Julian" calle, camino's... Ik heb dus op het verkeerde paard gewed. Mijn ouders doopten hun eerste GPS "Nancy" omdat ze op reis door deze vriendelijke dame dwars door de stad "Nancy" gestuurd werden, in plaats van via de ring de stad te passeren. Onze GPS kan de naam "Malalga" dragen, maar dat klinkt minder leuk. We werden dwars door Malaga gestuurd om in een klein steegje te eindigen. Als sight-seeing kon dit tellen, maar het was niet bepaald de bedoeling. Patrick is dan op eigen gevoel richting luchthaven gebold en we hebben onze fameuze winkel snel gevonden. Het was ondertussen 16 u, maar dat is hier geen enkel probleem. Zowel de Leroy Merlin als het grootwarenhuis waar we onze inkopen nog moesten doen (de muizen vielen dood in de kast), zijn dagelijks tot 22 u geopend. In de kamers hangen hier een soort helikopterlampen. Het zijn lampen met een soort wieken die je tijdens warme dagen of nachten kan doen draaien. Volgens één van de verhuizers geeft het het effect alsof er iemand met een pluimpje over je rug wrijft. Wij vinden het vooral zware bombastische dingen die steeds vol stof komen. Zelfs tijdens de zwoelste maand augustus hebben we die dingen niet nodig gehad. Weg ermee dus.We hadden in België een lamp gekocht voor onze badkamer. Dat ding kostte voldoende geld naar ons aanvoelen. Hoe dom kan een mens zijn. We kochten een hele kar vol lampen, decoratieve LED-lampen voor in de armaturen, voor alles te samen het geld van één armatuur bij ons. En ja, diezelfde lampen hebben ze hier even goed, voor een tiende van de prijs. Echt!!! Gevolg is dat Patrick nu weer aan het klussen is. Ik ben er even tussenuit gemuisd om even onze blog aan te vullen. Hier op het terras is het bewolkt, zoals voorspeld, maar net zoals gisteren haalt de thermometer vlot 31 graden. De droogkast besloot daarnet te stoppen met werken. Heb je die dan nodig hier? Niet echt, alles droogt hier bij wijze van spreken wanneer je het aan het uithangen bent. Alleen de handdoeken blijven veel malser zo. Ze hangen nu dus op de draad. Ik denk maar aan wat mijn oma vroeger zei en ze was een wijze vrouw: "Dat schuurt je vel goed.",
Geniet nog van het heerlijke nazomerweekend in België!
Even paniek zaterdag. "Schat, er zitten ratten in uw werkhuis!" Vossen zitten hier, kakkerlakken kan je ook best mijden als de pest, maar ratten daar heb ik nog maar weinig van gehoord. Trouwens, Jack, de airedaile terriër, heeft er een neus voor en ze zouden snel naar de andere wereld geholpen zijn. Waar ik de keutels gevonden had, zou een rat ook niet echt iets te zoeken hebben. Patrick bedacht zich dat gekko's de enige levende wezens zijn die je hier overal aantreft. Ze zijn totaal onschuldig, zien er geestig uit met hun plakvoetjes en je hebt ze van piepklein tot behoorlijk groot. Ik vind ze heel schattig, maar ik ben niet objectief, want ik vind de meeste dieren schattig. Ze kunnen zich door de smalste smalste spleetjes wringen en zijn bliksemsnel als ze dat willen. Ze helpen het grote insektenaantal (welkom op de campo!) wat binnen de perken te houden. Daarom houd ik nog meer van hen! Gauw even internet geconsulteerd en inderdaad, de keutels van een gekko zijn erg gelijkend aan die van een rat. Oef!
Zondag, jachtdag. Vanaf oktober tot maart mag er elke zondag gejaagd worden. De jagers mogen over ieders terrein lopen, dus ook over het onze. We werden al van bij de eerste lichtstralen gewekt door geweerschoten. Vooral Ouzo, onze flatcoat, vond dat maar niets en liet dat dan ook blijken door elk schot te beantwoorden met geblaf. Jagers zijn niet mijn geliefkoosde volkje hier in Spanje. Ze hebben hier genigszins een opleiding of vergunning nodig, kennen er dus niets van. Ze waren zondag met zijn drieën. Ze lopen netjes achter elkaar (zoiets heb ik nog nooit gezien, in België lopen die naast elkaar met wat ruimte ertussen). Voor en achter hen lopen twee honden, die duidelijk ook niet weten wat te doen en dus gewoon lopen naar waar hen iets interesseert. Plots wordt er geschoten. Naar waar? Naar wat? Geen idee. Ook geen hond of jager die op zoek gaat naar het geschoten dier. Vaak blijken het vogels te zijn, van de meest beschermde tot de ordinairste. Ik ging naast Ouzo boven op het terras staan. Van tussen onze olijfbomen zagen ze me staan. Ze zijn dan verder de andere kant opgelopen met hun honden. Of neen, met één van de honden. De tweede bleef achter, die vond de honden achter de poort van de buren onder ons wel boeiend. Geen jager die roept of omkijkt. Ze verdwijnen bijna uit het zicht wanneer de hond opmerkt dat zijn maat en de 3 wezens erbij verdwenen zijn. Misschien ruikt hij toch niet slecht, want ik zie de hond het gezelschap vervoegen wanneer ze net uit het zicht verdwijnen. Of het goed of slecht nieuws is dat de hond de jagers weer vond, is maar de vraag. 's Namiddags zien we jagers in het dorp aan het café. Ze zijn aan het drinken terwijl de honden in een aanhangwagen in de zon opgesloten zitten. Wanneer hun dienst er opzit worden ze opgehangen. Niet zomaar in één keer (dat lot is voor de windhonden op pensioen voorbehouden), neen ze moeten met de achterpoten op de grond blijven staan zodat de doodsstrijd lang genoeg zou duren. Neen, de jagers kunnen niet rekenen op mijn sympathie!
Na een WE relatieve rust (keuken uitgekuist en geschuurd) en een wandeling door ons pittoresk dorp, gevolgd door een heerlijk etentje, is het weer "werkendag". In ons geval betekent dat uitpakken, uitpakken en uitpakken. Gelukkig werden de dozen op deskundige wijze gemarkeerd door deze ervaren verhuizer. Stilaan wordt ons huis een thuis. Er zijn zo van die dingetjes die je zo snel mogelijk graag terug wil zien, vooral omdat ze onlosmakelijk verbonden zijn met mensen die je belangrijk vindt. Gisteren, dinsdag was wat dat betreft een topdag! "Toeterniettoe" hangt weer omhoog, net zoals "Une maison sans chien est juste une maison", mijn glazen theepot kan weer dienst doen en aan de voordeur hangen twee autoplaten van onze trouwauto met onze beider namen, de prachtige marmeren kom met bijhorende kandelaars zijn gelukkig heelhuids hier geraakt, net zoals ons terracotta paard, en de schotel van Pascale Naessens heeft de trip ook overleefd! Haar kookboeken kunnen tegen een stootje en hier kunnen ze me absoluut inspireren! De tekeningen van Patrick zijn vader zijn er ook en ons trouwalbum ligt al in de grote kast. Last but zeker not least: het dienblad van mijn "Zonnebloempjes" staat in de keuken. Alle lieve collega's kijken me stralend aan.
Het is hier zalig, het weer speelt zeker een rol. Het is een hemel op aarde. Toch mis ik natuurlijk wel wat mensen en het meest van al mijn jongste zoon. Ik pakte gisteren zijn glazen uit van "Hoegaarden", waar hij met zijn grote dorst, steeds spuitwater uit dronk. Het werd me even te machtig. Maar kijk, de afstand is niet onoverkomelijk en we zorgen er wel voor dat we contact houden en elkaar snel weerzien. Tot mijn grote ergernis werken de SMS-jes nog steeds niet op onze Spaanse nummer. Dat is nu net de manier waarop ik met Kasper het makkelijkst praat. Niet alles is hier dus rozengeur en maneschijn, maar het komt dicht in de buurt. Morgen is het hier nationale feestdag. Benieuwd wat het gaat geven, want er is hier behoorlijk wat commotie, ook bij de gewone man-in-de-straat, rond het verhaal van de onafhankelijkheid van Catalunia. In ons klein dorp was er zelfs een betoging georganiseerd zaterdagavond en er hangen nu 3, ja 3, Spaanse vlaggen te prijken op de huizen.
Ons Spanje-avontuur
