Tussendoor moet ik nog even vermelden dat haar oudere zuster een gelijkaardige - maar uitgezaaide - tumor had en hiervoor geopereerd werd in Thailand. De gratis zorg die in Thailand voor elke Thai geldt, is echter niet van die aard dat de artsen daar veel moeite doen om hun - hoofdzakelijk arme - patiënten op te volgen. De rijke Thai nemen daarom meestal een goede hospitalisatieverzekering om toch op een degelijke manier verzorgd te kunnen worden. Maar dus mijn schoonzus had ervoor gekozen om niet terug te gaan naar het ziekenhuis voor de chemo. Zes maanden na de operatie is ze gestorven, kort na ons huwelijk in België van 8 april 2017, dit terzijde. 

Bij het verzorgen van de wonde ziet mijn schatje dat haar buik nu eenzelfde naad vertoont als deze van haar zus, wat haar psychologisch erg zwaar valt en haar vanop haar bed de opmerking ontlokt: "liefste, ik weet niet hoe lang ik nog bij jou zal zijn, maar zou je willen voogd worden van mijn jongste dochter zodat ze haar aan de universiteit willen aanvaarden"? Dat was toch even slikken, maar ik heb nu 3 stiefkinderen dus waarom zou ik de voogdij van de jongste dochter van 17 jaar niet op mij nemen? Ze is een pracht van een meisje met verantwoordelijkheidszin en bovendien een zeer goede studente. 

Ik krijg het niet helemaal uitgelegd dat diezelfde snee niet wil zeggen dat ze in dezelfde situatie van haar zus verkeert en dat is iets wat toch nog lang zal duren voor ze dit ook gelooft. 

De 6 dagen ziekenhuis worden uiteindelijk 4 weken in totaal. Dat zou eerst een weekje eerder zijn maar ze maakte plots weer koorts en er werd op een nieuwe CT-scan werd een abces vastgesteld tussen milt en lever. Via een punctie wou men de etter hiervan verwijderen maar dat lukte niet omdat de etter te dik was en niet via de punctie kon verwijderd worden. Dus weer uitstel, antibiotica, veel bewegen (!) zodat de etter er toch zou uit komen. Nu dus 2 zakjes aan haar buik, eentje van de stoma en eentje gekoppeld aan die punctienaald. Woensdag 13 december mag ze eindelijk naar huis. Ze kon niet wennen aan het ziekenhuiseten met alle gevolgen van dien: sterk verzwakt en 8,5 kg vermagerd. Een opvolgingsgesprek wordt gepland op 18 december, precies een maand nadat we zouden afgereisd zijn naar Thailand. Op dit gesprek komen de resultaten van het labo ter sprake. Er waren 12 lymfeklieren mee weggenomen, waarvan blijkt dat er toch 3 aangetast zijn, wat een chemo-behandeling aangewezen is. De dokter vertelt Ratree nog eens duidelijk dat ze de kanker uit haar lichaam hebben kunnen verwijderen maar dat chemo nu de beste opvolging is. Als ik opmerk dat ze schrik heeft om haar haar te verliezen, benadrukt hij nog eens duidelijk dat ze haar haar niét zal verliezen. Er wordt een afspraak met de oncoloog vastgelegd voor 26 december.