Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
23-04-2013
gecrashed
Het zat er aan te komen. De nacht is niet smetteloos voorbij gegaan. Om half elf was alles reeds stil in huis en Carine lag al een tijdje te slapen. Ik heb nog één keer - voor ik zelf ging slapen in de tweezit - haar maag leeggehaald via de sonde. Dat leek me een goed idee om een uurtje of vier, vijf te kunnen slapen. Om kwart na elf deed ik mijn ogen dicht. Maar dan spookt er nog van alles door je hoofd. Het licht weer aan, kijken of de voeding door loopt, kijken of de maagsonde zijn werk doet, toch nog eens voelen aan haar voorhoofd of ze geen koorts heeft, nog even checken of alle buisjes oke zijn en haar nog wat beter toedekken... licht uit, slapen...
Kwart na twee de eerste keer op, want ze moest naar het toilet. Halfweg tussen de zetel en het toilet ging ze door haar benen. Toch nog tot aan het toilet geraakt en nadien voorzichtig weer naar bed. Een kleinigheid uit haar maag gepompt, want ze had een zwaar gevoel en begon te walgen. Ze sprak ook wartaal en keek me aan alsof ze dronken was. Ze wist eigenlijk helemaal niet meer waar ze aan toe was. Dat gebeurt wel meer de laatste dagen maar nu gaat het echt opvallen. Uiteindelijk kreeg ik ze weer in slaaphouding en deed ze weer haar ogen dicht. Weer even alles checken... oke. Ogen toe en proberen te slapen.
Maar dan ging Carine aan het dromen. Het waren aan het horen mooie dromen. Ze was op de kermis, niet alleen. Wat later ging het over de tuin. Tussendoor maakte ze regelmatig geluiden die ik niet echt kon begrijpen. Maar van slapen was voor mij al lang geen sprake meer. Ze kan me uit haar zetel waar ze sliep, niet aanraken, zoals ze in bed doet als ze moet plassen en ik naast haar slaap. Dat maakt me ongerust. Dit is geen comfortabele situatie maar ik krijg haar niet meer alleen de trap op. Dit doet me denken aan de tijd van de geboorte van Fanny, waarbij ik 's nachts bij het minste geluidje dat Fanny maakte uit mijn bed kwam om even te kijken of alles oke was met de baby... Na twee maanden ben ik toen ook gecrashed.
Rond kwart na vier opnieuw plas-tijd. Wij weer naar het toilet, zij zonder evenwicht, te lage bloeddruk en slaapdronken. Nadien terug op de zetel en slaap maar weer lekker verder. Bijna half zes, opnieuw hetzelfde. Ik doe mijn ogen dicht maar iets zegt me dat het niet oke is. Ik neem mijn zaklampje en check even de "bedrading". En jawel... ongeveer 2 centimeter lucht in het buisje van de cathedervoeding. Een delicate situatie, als die lucht in haar aders komt...help! Telefoneren naar de thuisverpleging. Die komt onmiddellijk af . In afwachting blijf ik constant op het buisje tikken om de lucht naar boven te laten gaan en ik heb de voedingssnelheid bijna volledig uit gezet. Volledig blokkeren mag niet, want dan loop je kans op opdrogen van bloed in de catheder en dat maakt het alleen maar moeilijker en gevaarlijker. Bloedklontertjes, hoe klein ook, zijn niet gezond in je aders. De thuisverpleger doet het nodige om de lucht uit het buisje te halen, via het aansluitkraantje op de catheder. Heel moeilijk ziet het er niet uit, maar dat zijn dus van die dingen waar men liever geen risico mee neemt.
Ik heb honger en eet een broodje. Na het eten krijg ik buikkrampen. Dus neem ik ook even tijd voor het toilet. Maar nu komt een ander probleem aanzetten: als ik op het toilet ben, kan ik niet snel helpen als mijn meisje me nodig heeft. Dit brengt me - ook al door de vermoeidheid - in een onrustsituatie en dan komt dat andere probleem van me opzetten: mijn prikkelbare darm. De buikpijn wordt heviger en het duurt even vooraleer ik van het toilet raak. Met hevige krampen ga ik weer in de zetel liggen, maar ik moet bijna gelijk weer naar het toilet. Dit is een bekende situatie, dit houdt niet op in de eerstvolgende uren. In paniek bel ik om kwart voor zeven naar Fanny, of ze paps ter hulp kan schieten en de zorg voor mama kan over nemen. Na een kwartiertje dat eerder een uur leek, is Fanny er al. Formidabel, ik ben een beetje gerust gesteld. Maar ik zit er door, ik heb het gehad. Ik kan Fanny dit toch ook niet aandoen? Ze heeft ook haar gezin en haar verplichtingen. Maar ik breek, ik zie het niet meer zitten.
Fanny zegt me naar bed te gaan en te proberen om te slapen, zij zal hier wel de boel recht houden. Ik ga naar bed, maar ik kan de slaap niet vatten. De buikpijn is te hevig en als de buikpijn even wijkt, krijg ik een ongemakkelijk gevoel. Ik moet terug uit bed, kom naar beneden om te checken of alles oke is, neem een Xanax en 2 Buscopantabletten. Nog voor één en ander kan werken, breek ik, barst in tranen uit, het gaat niet meer, ik kan het niet meer aan, dit duurt al veel te lang en ik heb dringend rust nodig. Maar kan ik mijn schat nu zomaar aan de kant zetten? Haar achterlaten in een palliatieve zorgeenheid? Weg zetten zoals het huisvuil? Natuurlijk niet! Ik overleg met Fanny en even komen we tot het besluit om de hoofdverpleegkundige van de dienst Oncologie straks te bellen, en/of misschien de psychologe van de afdeling. Want ik raak de pedalen kwijt. In afwachting ga ik opnieuw naar bed en - vermoedelijk door de Xanax - vind ik toch wat rust en val in slaap. Twee en een half uur later ben ik weer wakker door het geluid van joelende kinderen in de kleuterschool aan de overkant van de straat. Ik weiger mijn ogen open te doen. Dit gebeurt allemaal niet en als ik mijn ogen niet open doe, komt het allemaal wel weer goed... Terwijl ik zo nog wat blijf liggen worden honderden, duizenden foto's op me afgevuurd. Allemaal mooie herinneringen van mij met mijn schat en met de kinderen. Maar het is geen diavoorstelling. Ik kan geen enkele foto blijven vasthouden. Ik zie ze allemaal aan me voorbijgaan, duizenden, razendsnel, telkens in een fractie van minder dan een seconde. Ik voel dat mijn ogen heel snelle bewegingen maken in een poging om toch minstens één mooie herinnering vast te houden. Maar het lukt niet. Trillend sta ik dan maar op en ga terug naar beneden.
Alles is in rust. Carine ligt te slapen, Fanny ligt half op de tweezit, haar hoofd half op de laptop... Mama heeft al twee keer zitten walgen, is ook al naar het toilet geweest, Fanny heeft al twee keer de maag wat leeggetrokken en ook het sondezakje geledigd. Verse fles spuitwater bijgehaald, alles normaal. Waar Fanny steeds een beetje een "zwak meisje" was, zie ik nu een zelfzekere vrouw waarop ik kan steunen. Precies wat ik nu nodig heb. Ze brengt terug wat rust in huis. Ze werpt even op dat ze eventueel wel 's nachts wil komen waken terwijl ik dan de dagdienst over neem. 's Nachts lijkt het inderdaad allemaal veel erger. Als dàt zou kunnen, al is het maar voor even. Dan kan ik misschien eindelijk eens een rustige nacht door brengen en wat rust recupereren. Eén nachtje, of twee misschien, dat zou al heel wat zijn. Maar wat met haar gezin? En hoe lang houden we dit nog vol? Hoe lang heeft mijn meisje nog te gaan? Als we dàt zouden weten, dan konden we ons nog wat organiseren. Maar dat wordt ons niet gegund. We zien wel dat Carine afglijdt en niet lang meer te gaan heeft. Ze begint te dwalen, maakt de vreemste fouten. Vannacht nog schonk ze spuitwater uit in haar braakkartonnetje en toen ik haar er op wees stopte ze en schonk dan haar glas vol... overvol. Dan moest ze voorover zitten om eerst wat te drinken met een rietje. Toen ik zei dat ze genoeg opgedronken had om het glas bij haar te nemen, slaagde ze er nog in om de helft van haar glas in haar schoot te kieperen wat dan weer extra zorg betekende... verse pyjamabroek... en zo gaat het door.
Deze namiddag hebben we Carine nog een bad gegeven. Iets wat ogenschijnlijk onmogelijk leek, hebben we toch met z'n tweetjes geklaard. Alhoewel het een hele klus was. Ik heb me grotendeels uitgekleed en ben in het bad gaan staan, Fanny ernaast. Zo hebben we Carine in het bad gehesen, haar haar gewassen en haar grotendeels gedouchet terwijl ze neer zat. Tegen dat het tijd was om haar weer af te drogen, kon ze allang niet meer op haar benen staan. Het "uit bad komen" was dus niet zo evident, maar we hebben het gedaan. Nadien hebben we Carine op bed gelegd en is ze tevreden ingeslapen. "Dit heeft écht deugd gedaan" liet ze nog weten. Met Fanny erbij haal ik nog voldoende kracht om dergelijke zaken te doen. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik het bad alleen deed met mijn meisje. Goed dat ik dàt niet gedaan heb, want dat zou niet zo mooi geëindigd zijn.
